LECTURAS

III DOMINGO DE ADVENTO - CICLO B

  

Primeira Lectura          Is 61, 1-2a. 10-11

LECTURA DO LIBRO DO PROFETA ISAÍAS

Alegrareime con grande gozo no Señor

O Espírito do Señor, Deus, está sobre min, porque o Señor me unxiu.

Mandoume anunciar a boa nova aos pobres, curar os de corazón esnaquizado,

proclamarlles aos cativos o indulto e aos presos a liberación,

e promulgar un ano de graza  do Señor e o día do rescate do noso Deus.

Exulto ledicioso no Señor,

e a miña alma relouca no meu Deus,

por me vestir con roupas de salvación

e me envolver co manto da xustiza,

coma noivo cinguido con coroa,

coma noiva que se adorna coas súas xoias.

Pois, como a terra fai saír os seus gromos,

e como un horto fai brotar as súas sementeiras,

así o Señor fará brotar a xustiza,

e a loanza ante todos os pobos.

                                                                                                                                           

   Palabra do Señor                          R/ Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL        Lc 1, 46-48. 49-50. 53-54

R/. (Is 61, 10b): A miña alma exultará no Señor, meu Deus.

Proclama a miña alma a grandeza do Señor,

alégraseme o espírito en Deus, o meu Salvador.

Porque reparou na humillación da súa escrava.

Desde agora

chamaranme ditosa

todas as xeracións,

porque fixo marabillas

en min o Poderoso;

o seu nome é Santo.

A súa misericordia chega

xeración tras xeración

a todos os que o temen.

Os famentos encheunos de bens,

e os ricos despediunos baleiros.

Amparou a Israel, o seu servo,

lembrándose da súa misericordia.

                                                                                                                                           

Segunda Lectura          1 Tes 5, 16-24

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DE SAN PAULO AOS  TESALONICENSES

Gardade a vosa vida, o voso espírito, o voso corpo para a chegada do Señor

Irmáns:

Estade sempre alegres. Orade constantemente. Dade grazas  en todas as ocasións: que isto é o que Deus quere de vós como cristiáns.

Non apaguedes o Espírito; non desprecedes as palabras inspiradas.

Examinádeo todo e agarrádevos ao que é bo.

Afastádevos de toda especie de mal.

Que o Deus da paz vos santifique totalmente: que todo o voso ser ‑espírito, alma e corpo‑ se conserve indemne na Parusía do noso Señor Xesús Cristo.

Pois o que vos chama é fiel, hao facer.

   Palabra do Señor                          R/ Grazas a Deus

                                                                                                                                            

ALELUIA        Is 61, 1 (Cit. en Lc 4, 18)

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

O Espírito do Señor está sobre min:

mandoume anunciar a boa nova aos pobres.

Aleluia.

Evanxeo           Xn 1, 6-8. 19-28

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

No medio de vós está aquel a quen non coñecedes

Houbo un home mandado por Deus: o seu nome era Xoán.

Este veu de testemuña para dar testemuño da luz,

para que todos cresen por el.

Non era el a luz, senón que veu para dar testemuño da luz.

E este é o testemuño de Xoán cando os xudeus lle mandaron de Xerusalén sacerdotes e levitas onda el, para lle preguntar:

‑ Ti quen es?

El declarou e non negou. Declarou:

‑ Eu non son o Cristo.

Preguntáronlle:

‑ Entón, quen es ti? Es Elías?

Contestou:

‑ Non son.

‑ Es o profeta?

Respondeu:

‑ Non.

Daquela dixéronlle:

‑ E, logo, quen es? Para que lles poidamos dar unha resposta aos que nos mandaron. Que dis de ti mesmo?

El dicía:

‑ Eu son a voz do que clama no deserto, "endereitade o camiño do Señor" como escribira o profeta Isaías.

Algúns dos mandados eran fariseos e preguntáronlle:

‑ Entón, por que bautizas, se non es ti o Cristo nin Elías nin o profeta?

Xoán respondeulles:

‑ Eu bautizo con auga; mais entre vós está quen vós non coñecedes; o que vén detrás miña e eu non son merecente de lle desatar o amalló da sandalia.

Todo isto pasou en Betania, pola outra banda do Xordán, onde estaba Xoán bautizando.

   Palabra do Señor                                               R/. Loámoste, Cristo

Reflexión

Vivimos un momento de pesimismo e sensación de derrota. Aqueles nos que confiabamos fóronnos decepcionado: os políticos menten e corrómpense; os banqueiros engánannos e sácannos os cartos; na Igrexa hai curas que abusan e lle fan dano aos máis pequenos e inocentes; no fútbol os grandes contratos fannos sentir humillados porque con pouco que fagan gañan todo que, sumados todos os membros e idade laboral da nosa familia, non somos capaces de gañar en trinta anos. É logo….,as cousas só son así? Non haberá raiola de luz nin de esperanza ningunha?

Se a nosa análise fose só superficial teriamos que dicir que si; pero se afondamos un pouco, seguro que somos capaces de descubrir políticos honestos e traballadores –os que nunca saen nos telexornais-, traballadores de banco que cumpren co seu horario e tentan servir aos seus clientes;  curas que sen facer cousas espectaculares, intentan estar ao lado de que sufre, axudar a quen non ten ou visitar a quen está enfermo; mesmo hai xente nova que cada semana xoga a fútbol porque lle gusta e divirte.

Todo isto dinos que hai outra foto da nosa sociedade. Claro que é unha foto que non está no foco da noticia nin no horario estelar de emisión das grandes cadeas. Si, hai esperanza, hai vida, hai moitas vidas dándose para levar agarimo, paz, acollida e solidariedade a quen a necesite. Unámonos tamén nós a esta xeira, aparentemente invisible nos medios espectáculo, e fagamos da vida unha experiencia de compartir sorrisos e esperanzas.

Que o tempo de Advento sexa a nosa liña de saída nesta carreira por facer visible a esperanza, que a hai, ao noso redor, e de unirnos nós tamén a ela!

INMACULADA CONCEPCIÓN

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Alégrate, chea de graza, o Señor está contigo

  

            Naquel tempo, Deus mandou o anxo Gabriel a unha cidade de Galilea, chamada Nazaret, onda unha virxe prometida a un home da casa de David, que se chamaba Xosé. O nome da virxe era María.

            O anxo entrou onde estaba ela, e díxolle:

            ‑ Alégrate, chea de graza, o Señor está contigo.

            Ela turbouse con estas palabras e cavilaba no que podería significar o saúdo aquel. Díxolle entón o anxo:

            ‑ Non teñas medo, M

aría, porque acadaches graza ante Deus. Velaquí que vas concibir no teu ventre e dar a luz un fillo, que lle poñerás de nome Xesús. El será grande e chamarase Fillo do Altísimo, e o Señor Deus daralle o trono de David, seu pai; reinará por sempre na casa de Xacob, e o seu reinado non terá fin.

            Díxolle María anxo:

             ‑ Como vai acontecer iso, pois eu non coñezo varón?

            O anxo respondeulle:

             ‑ O Espírito Santo ha de baixar sobre ti, e o poder do Altísimo hate de cubrir coa súa sombra; por iso o que vai nacer de ti será santo e chamarase Fillo de Deus.

            Aí tes a túa curmá Sabela, que concibiu un fillo na súa vellez, e xa está de seis meses a que chamaban estéril, que para Deus non hai imposibles.

             Entón María dixo:

             ‑ Velaquí a escrava do Señor, cúmprase en min o que dixe­ches.

            E o anxo marchou de onda ela.

 Palabra do Señor                                 R/. Loámoste, Cristo

MEDITATIO

Aínda que se repiten os temas de Mateo e Marcos, o Evanxeo de Lucas é unha composición orixinal en moitos aspectos. O evanxelista coloca na súa narración material novo con respecto ás outras narracións evanxélicas. Nos primeiros dous capítulos que tratan da infancia de Xesús, Lucas achégase ás tradicións hebraicas con moitas referencias directas e indirectas ao Antigo Testamento. A teoloxía, o simbolismo e todo o conxunto dos relatos da infancia de Xesús encontraron as raíces no mundo semítico, diverso en moitas formas do mundo e do pensamento grego. O evanxelista ambienta o comezo da súa narración no ambiente dos anawîm, os pobres do Señor, ou sexa aqueles que se someten con gusto á vontade de Deus, firme na fe que o Señor lles dará a salvación no tempo oportuno. Aos anawîm o Señor promete enviar o Mesías " enviado a levar a boa nova aos abatidos, a curar as chagas dos corazóns esnaquizados, a proclamar a liberdade dos cativos, e a liberación aos encarcerados, a promulgar o ano de graza do Señor, e un día de vinganza para o noso Deus, para consolar a todos os tristes, para alegrar aos aflixidos de Sion... " (Is 61, 1ss). Esta promesa de Deus cumprirase en Xesús de Nazareth que " entrando segundo o seu costume o sábado na sinagoga" (Lc 4,16), proclama que a promesa de Deus pronunciada por medio de Isaías "se cumpriu" (Lc 4,21) en Él. Só os anawîm poden recibir do fillo de José o carpinteiro e de María (Lc 4, 22; Mt 13, 53-58; Mc 6, 1-6; Jn 1,45) a alegre nova da salvación, os outros desgraciadamente escandalízanse de Él. O Mesías é humilde e doce, a súa " boca" pronuncia "palabras de graza" (Lc 4,22) por isto para acollelo necesítase prepararse, entrar dentro de si mesmo, para acoller o prometido de Israel. Por iso o Señor amoesta por medio do profeta: "Buscade a Yahvé os humildes da terra, que practicades a súa lei; buscade a xustiza, buscade a mansedume, quizais quedaredes ao abeiro da ira do Señor (Sof 2,3).

Neste contexto, "No mes sexto, foi enviado o anxo Gabriel a unha cidade de Galilea chamada Nazareth a unha virxe despousada cun varón da casa de David, chamado José. A virxe chamábase María". (Lc 1, 26-27). Esta virxe é unha dos anawîm á cal o Señor revela a súa salvación. Con ela encóntranse outros dous anawîm que "eran entrados en anos" (Lc 1, 7), "un sacerdote chamado Zacarías" e Isabel que "era estéril" e polo tanto sen fillo (Lc 1, 5-7). Tamén a estes dous deshonrados (Xene 30,33; 1 Sam 1, 5-8; 2 Sam 6, 23;Os 9,11) anúnciaselles a salvación do Señor. Desgraciadamente en Xerusalén, no templo, durante a liturxia, lugar da revelación, da potencia e da gloria de Deus, esta boa nova non é acollida polo sacerdote (Lc 1, 8-23). Pero a Palabra de Deus non está ligada e non lla pode limitar. Di en verdade o Santo de Israel: "Como baixa a chuvia e a neve dos ceos e non volven alá sen empapar e tido sido fecundado a terra e tela feito xerminar, dando a semente para sementar e o pan para comer, así será a palabra saída da miña boca: non me volverá baleira senón que fai o que eu quero e cumpre a súa misión" (Is 55, 10-11). Por iso, Isabel "na súa vellez, concibiu un fillo e este é o sexto mes para ela á que todos chamaban estéril: nada é imposible para Deus" (Lc 1, 36-37). Este será o acontecemento ofrecido a María como un signo " da potencia do Altísimo" (Lc 1, 35) que se estenderá como sombra sobre ela para concibir o Fillo de Deus por obra do Espírito Santo que "descenderá" sobre ela (Lc 1, 34-35). O Fillo chamarase Xesús, "será gran e chamado Fillo do Altísimo; o Señor Deus daralle o trono de David o seu pai e reinará por sempre sobre a casa deJacob e o seu reino non terá fin" (Lc 1,31-33). Estas palabras do anxo recordan as mesmas dirixidas a Acaz: "O Señor mesmo vos dará un signo. Teño me aquí: a virxe concibirá e parirá un fillo, que se chamará Emmanuel" (Is 7, 14).

Por isto, despois da concepción de Juan, ou sexa "no sexto mes" (Lc 1,26), a boa noticia é ben acollida "nunha cidade da Galilea, chamada Nazaret" (Lc 1,26) por unha doncela, virxe, prometida como esposa (Lc 1,27). "Nazaret" e "María" fan contraste con "Xerusalén" e "sacerdote"; así como tamén é contrastante a frase " presentándoselle coa palabra "templo". O Señor revélase en lugares humildes e é acollido por xente humilde das que, a xuízo dos homes, non "pode vir nada de bo" (Jn 1,45). A María invítaselle a gozar: " Alégrache, chea de graza, o Señor está contigo! " (Lc 1, 28). A presenza do Señor no medio do seu pobo é ocasión de gozo, porque a presenza do Señor levan salvación e bendición. O saúdo e convite do anxo está dirixido a todo o pobo de Deus na persoa deMaría.. Polo que, todo o pobo de Deus está chamado a gozar e a alegrarse no Señor o seu Salvador. É o gozo mesiánico que se anuncia a todos: "Berrade de gozo e alegrádevos, habitantes de Sión, porque grande é no medio de vós o Santo de Israel" (Is 12, 6). " Exulta, filla de Sion, dá voces xubilosas Israel, e alégrate con todo o teu corazón, filla de Xerusalén! O Señor revogou os decretos dados contra ti e rexeitou o teu inimigo. O Rei de Israel é o Señor en medio de ti, ti non verás xa máis o infortunio..... " (Sof3, 14-15 ss). "Alégrate e énchete de gozo, filla de Sión, porque velaquí que eu veño para habitar no medio de ti" (Zc 2, 14).

A concepción de Xesús é un acontecemento novo, a primicia da futura nova creación operada pola potencia creativa de Deus que vén ao encontro da imposibilidade de concibir de María, porque aínda non coñece varón (Lc 1, 34). A sombra que o Altísimo estende sobre María recorda a nube que de día acompañaba ao pobo no deserto (Ex 13,22), que daba sombra ao monte Sinaí revelando a gloria do Señor por seis días (Ex 19,16; 24,17). É tamén un signo da protección de Deus outorgada ao xusto que invoca o nome do Señor e se pon nas súas mans durante a proba (Sal 17,8, 57,2; 140,8). Na creación, o Espírito de Deus axitábase sobre as augas, signo da potencia creadora da palabra de Deus (Gén 1,2).

Deus supera toda capacidade humana, nada é imposible para Él (Lc1,47; Xene 18, 14; Jer 32,27). Ante o Señor da alegría, da vida e da salvación, María acolle a súa palabra xeradora e creadora: "Velaquí a escrava do Señor, que me suceda como dixeches" (Lc 1, 38).

LECTURAS

II DOMINGO DE ADVENTO  -  CICLO  B

Primeira Lectura         Is 40, 1-5. 9-11

LECTURA DO LIBRO DO PROFETA ISAÍAS

Preparade o camiño do Señor

Consolade, consolade o meu pobo: ‑dío o voso Deus.

Faládelle ao corazón de Xerusalén; si, dicídelle ben alto

que a súa milicia está cumprida, que a pena pola súa culpa está aceptada.

Si, xa recibiu da man do Señor o dobre por todos os seus pecados.

Unha voz clama:

"No deserto preparádelle o camiño ao Señor.

Endereitádelle na estepa a calzada ao noso Deus.

Que todo val sexa levantado, que todo monte e outeiro sexa rebaixado;

que a terra fragosa se volva unha chaira; e as ladeiras, un val achanzado.

Pois vaise revelar a gloria do Señor, e toda carne verá o Único.

Falou a boca do Señor".

Sube a un monte alto, mensaxeira de Sión,

levanta con forza a túa voz, mensaxeira de Xerusalén,

levántaa, non teñas medo.

Dilles ás cidades de Xudá: "Velaí o noso Deus".

Velaí o meu Señor que chega con poder; si, o seu brazo domina.

Velaí a súa paga con el,

o seu xornal diante del.

Igual ca un pastor, pastorea o seu rabaño, recólleo co seu brazo,

leva aos añiños no seo e protexe os que aínda maman.

   Palabra do Señor                             R/ Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL           Sal 84, 9ab-10. 11-12. 13-14

 R/. (8): Amósanos, Señor, a túa misericordia, e dános a túa salvación.

Escoitarei o que di o noso Deus:

certamente o Señor fala de paz.

A salvación está xa preto dos que o temen,

a gloria habitará na nosa terra.

A misericordia e a fidelidade atoparanse,

abrazaranse a xustiza e mais a paz.

Na terra xermolará a fidelidade,

a xustiza ollará desde o ceo.

O Señor ha dar os seus bens,

e a nosa terra vai dar os seus froitos.

A xustiza camiñará diante del,

e a salvación seguirá as súas pegadas.

Segunda Lectura        2 Pe 3, 8-14

LECTURA DA SEGUNDA CARTA DO APÓSTOLO SAN PEDRO

Esperamos uns ceos novos e unha terra nova

 

Benqueridos irmáns:

Que non vos esqueza unha cousa: que para o Señor un día élle coma mil anos; e mil anos sonlle coma un día. Non está retrasando Deus o cumprimento do que prometeu, aínda que algúns o crean así: o que pasa é que ten paciencia convosco, porque non quere que ninguén pereza senón que a todos lles dea tempo a se converteren.

Máis ben o día do Señor virá coma un ladrón: daquela os ceos desaparecerán con estrondo; os elementos disolveranse abrasados de calor; e a terra e todas as obras que hai nela nin se atoparán.

Xa que todo isto se ha disolver desta maneira, (con que santo xeito e prácticas de piedade tedes que vivir mentres esperades e suspirades pola chegada do día de Deus!

Porque é neste día cando os ceos incendiados se han disolver e os elementos abrasados de calor se han derreter.        

Pero nós, conforme á súa promesa, esperamos un ceo novo e unha terra nova, onde exista a xustiza.

Por iso, meus amigos, mentres agardades isto, collede a peito que El vos atope en paz, sen tacha nin defecto.

  Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

                                                                                                                                           

ALELUIA     Lc 3, 4. 6

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Preparade os camiños do Señor

endereitade os seus carreiros;

todos verán a salvación de Deus.

Aleluia.

Evanxeo          Mc 1, 1-8

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS

Endereitade os vieiros do Señor

 

Comezo do Evanxeo de Xesús Cristo Fillo de Deus.

Como está escrito no profeta Isaías:

"Mira, mándoche por diante un mensaxeiro,

para que prepare o teu camiño;

voz de quen clama no deserto:

"Preparade o camiño do Señor,

endereitade os seus vieiros".

Presentouse Xoán Bautista no deserto, pregoando un bautismo de conversión para perdón dos pecados. E ía onda el xente de toda a rexión de Xudea e todos os de Xerusalén; confesaban os seus peca­dos e el bautizábaos no río Xordán.

Xoán ía vestido con pelos de camelo e cun cinguideiro de coiro arredor do van, e mantíñase de saltóns e mel bravo.

E proclamaba:

‑ Detrás miña está a chegar o que é máis forte ca min, diante de quen non son digno de prostrarme para lle desatas os amallós do seu calzado. Eu bauticeivos con auga, pero el havos bautizar no Espírito Santo.

 Palabra do Señor                                               R/. Loámoste, Cristo   

PREPARÁDALLE O CAMIÑO AO SEÑOR

Reconvértase, señor, reconvértase!

E vostede tamén, señora.

E os vellos ... , e os nenos.

A onde van vostedes

con eses produtos tan vellos

a inventar un mundo nova

e unha terra nova?

Non se pode andar

co corpo tan cargado

á hora de ser austeros.

Non se pode andar

coas mans tan cheas

á hora de ser solidarios.

Non se pode andar

coa cabeza tan redonda

á hora de ser creativos.

Non se pode andar

cada un ao seu aire

á hora de ser organizados.

Reconvértanse, señores, reconvértanse!

fáganse máis competitivos.

Quen lles comprará o seu abuso,

o seu egoísmo, as súas ideas curtas

ou o seu pechado individualismo?

Todo iso non ten saída.

Cómpre crear algo novo.

Polo seu ben, señores!

Que vostedes medrarán

co auténtico medrar dos seus veciños.

Como din vostedes?

Que a cousa está así montada?

Que a cousa funciona?

Por suposto!

Á custa de centos e miles e millóns

de humildes e marxinados.

Cómpre crear algo novo!

Todos estamos bañados en Espírito!

En Espírito de Deus!

Preparádelle o camiño ao Señor!

UNHA CHAMADA Á SOLIDARIEDADE E Á ESPERANZA

Do 17 ao  21 do pasado mes de santos a Conferencia Episcopal Española celebrou en Madrid a súa 104 Asamblea Plenaria, na que ao remate publicou un Nota Pastoral, que transcribimos:

Los obispos de la Conferencia Episcopal Española (CEE), reuni¬dos en Madrid en nuestra CIV Asamblea Plenaria, hemos iniciado el estudio del borrador del documento Iglesia servidora de los pobres, sobre la realidad social de nuestro país, que esperamos poder publicar lo antes posible. Por esto no queremos dejar pasar esta ocasión sin dirigir con hu¬mildad a nuestro pueblo un mensaje de aliento y cercanía en estos momen¬tos en los que percibimos una compleja realidad social, que genera en no pocas personas inquietud e incluso desesperanza, especialmente en las más perjudicadas por la crisis económica.

Conocemos de primera mano el sufrimiento de numerosas personas en nuestra sociedad, y también las respuestas solidarias de miles y miles de voluntarios de nuestras diócesis, parroquias y comunidades, que sirven en muchas instituciones de la Iglesia, especialmente Cáritas, ayudando y atendiendo a los más débiles de la sociedad.

Son hombres y mujeres, ancianos y niños, jóvenes y adultos, con nombres y rostros concretos, víctimas de situaciones de pobreza real, de exclusión social, rama de la inmigración, de precariedad laboral y de la plaga del desempleo, sobre todo juvenil, junto a otras carencias no solo materiales, sino también afectivas y espirituales, a las que todavía no ha llegado —a pesar del inicio de la recuperación económica— el alivio necesario que aminore la cada vez más extensa franja de desigualdad, así como el aporte ético que neutralice o imposibilite los comportamientos perversos que agravan este sufrimiento. Para ellos nuestra mayor cercanía y solidaridad.

El devenir de la crisis económica y sus causas, las fallidas previsiones e insuficientes respuestas dadas, los errores cometidos en la gestión política y económica de sus consecuencias, hacen aún más acertadas las palabra M Papa Francisco que señala que «ya no podemos confiar en las fuerzas ciegas y en la mano invisible del mercado. El crecimiento en equidad exige algo más que el crecimiento económico, aunque lo supone, requiere decisiones, programas, mecanismos y procesos específicamente orientados a una mejor distribución del ingreso, a una creación de fuentes de trabajo, a una promoción integral de los pobres que supere el mero asistencialismo» (Evangelii gaudium, 204).

Junto a eficaces políticas de concertación social y de desarrollo sostenible, necesitamos una verdadera regeneración moral a escala personal y social y con ella la recuperación de un mayor aprecio por el bien común, que sea verdadero soporte para la solidaridad con los más pobres y favorezca la auténtica cohesión social de la que tan necesitados estamos.

La regeneración moral nace de las virtudes morales y sociales, y para un cristiano viene a fortalecerse con la fe en Dios y la visión trascendente de la existencia, lo que conlleva un irrenunciable compromiso social en el amor al prójimo, verdadero distintivo de los discípulos de Cristo (cf. Jn 13. 34-35).

A todos nos es necesario recordar que «sin conducta moral, sin honradez, sin respeto a los demás, sin servicio al bien común, sin solidaridad con los necesitados nuestra sociedad se degrada. La calidad de una sociedad tiene que ver fundamentalmente con su calidad moral. Sin valores morales se apodera de nosotros el malestar al contemplar el presente y la pesadumbre al proyectar nuestro futuro. ¡Cuánto despiertan, vigorizan y rearman moralmente la conciencia, el reconocimiento y el respeto de Dios!»

La vida democrática que, en paz y en libertad vive nuestro pueblo desde la Transición política, se verá así reforzada en el respeto de los derechos que nacen de la dignidad inalie-nable de la persona, creada a imagen y semejanza de Dios. La ejemplaridad de los responsables políticos, sociales, económicos y eclesiales, constituirá siempre un elemento imprescindible para lograr una justa sociedad civil y una verdadera comunidad eclesial.

Segue a “Nota” falando da necesidade de fortalecer e apreciar a institución familiar, de xerar un clima social esperanzado, que contribúa ao ben integral da nosa sociedade. Para terminar asegurando o apoio e a oración ante Deus e a Virxe María a todos os que traballan nesta nobre misión.

Reflexión

Seguro que temos escoitado esta lectura moitas veces en Adventos pasados. Pero como nos corre co tempo, tamén coas lecturas que imos proclamando os domingos nas celebracións –e iso que as repetimos cada tres anos– temos memoria fráxil, memoria de peixe, como lle dicimos aos nenos, e esquecémonos facilmente delas. Por iso é moi bo, osixenante poderiamos dicir, tentar de entender a primeira lectura de hoxe e poñela en relación coa nosa vida. Nela, o profeta fala no nome de Deus invitando a unha actitude que pouco a pouco parece que todos, uns máis ca outros todo hai que dicilo, imos esquecendo. Referirmos a esa actitude tan humana, e polo tanto cristiá de consolar a quen o necesita: a quen está só, triste, derrotado, ignorado, esquecido... Hai tantas persoas na nosa sociedade, na nosa contorna hoxe necesitadas de consolo! E que pouco o practicamos, que pouco caso lle facemos a estas actitudes coas que Deus invita a encher e dar sentido da nosa vida.

Consolar: acollendo, escoitando, unindo forzas co traballo comunitario, visitando aos enfermos, levando sorriso onde sabemos que hai moita tristura, dispondo de tempo para acompañar a quen está só, facéndonos presentes ao lado de quen acaba de perder un ser querido, non calando ante o engano e a mentira á que nos someten os que mandan, comprometéndonos a non deixar que as inxustizas, a corrupción e a mentira pasen por riba das persoas, tratándoas como se foran algo e non alguén. Consolar... respondendo á chamada, invitación e urxencia que Deus nos dirixe hoxe desde a súa palabra.

O consolar ten que ir sempre acompañado da actitude de facer as cousas para, con e polos demais, sen que iso supoña crernos nin mellores nin elixidos para crernos superiores a eles. O consolo é unha actitude á que nos chama este tempo de Advento, para facer del motivo de esperanza e achega a aquelas situacións polas que están a pasar as persoas coas que noso atopamos cada día, e diante das que non debemos virarlle a cara. E o consolo, como nos di Pedro na segunda lectura, non vai á par da présa, senón que necesita paciencia, capacidade para ver e analizar as cousas; responsabilidade para implicarnos e comprometernos na busca de solucións. Nunha palabra: facer da vida acción e resposta de servizo a canto Deus nos vai pedindo para que non agrome nin a carraxe nin a desesperación nos corazóns dos que non contan para os poderosos. Nós non podemos ser do grupo dos que mandan, dos que oprimen, dos que impoñen, dos que... senón dos  que  serven e comparten. Porque ese é o camiño cara á xustiza ao que nos chama Xesús, e do que tantas persoas teñen feito camiño da súa vida nos dous mil anos de vida da Igrexa!

Vaiamos, logo, preparando este camiño que nos invita a percorrer Xesús. O camiño que nos fai conscientes das nosas limitacións, dos nosos erros, das nosas debilidades; non para quedar aí e laiarnos delas, senón para superalas e facer da nosa vida, das nosas ilusións e esperanzas unha experiencia de vida que nos estimula, que nos alenta e que nos aleda. Para isto, para tomar conciencia de que necesitamos cambiar e mellorar, pon a liturxia da igrexa o tempo de Advento. Non miremos cara atrás, ergamos a mirada e dispoñámonos a construír futuro e esperanza desde o presente sincero das nosas limitacións e das nosas capacidades, para que cando El chegue nos atope preparados!

LECTIO

DOMINGO I DE ADVENTO 

(Ano B: 30 de santos de 2014)

            Damos comezo hoxe, con este primeiro domingo de Advento, ó novo ano litúrxico, coa vista posta xa na festa do Nadal que celebraremos antes dun mes. O tempo corre e nós con el. E así chegamos ó Advento.

            “Advento” significa vinda, chegada. Irémonos, pois, preparando, neste e nos próximos domingos, para a lembranza comunitaria e festiva da vinda, da chegada do Deus feito home onda nós. Un acontecemento que marca misteriosamente a historia humana toda.

            Ano tras ano, estamos así convidados, impulsados a “esperar”. A esperar sempre. Unha esperanza que ten os seus alicerces nunha fe robusta. A fe nun Deus Pai Todopoderoso –tal como se di na fórmula do Credo- que se nos manifestou en Xesús para a nosa liberación e felicidade.

            Porque esta nosa esperanza renovada na manifestación humana de Deus no Nadal é en realidade unha esperanza que está previamente apoiada e fundamentada no feito mesmo de que Deus está xa desde sempre con nós, onda nós.

            O Deus do Advento non é só un Deus futuro, un Deus que virá. É conxuntamente un Deus que veu, que vén e que virá. Un Deus que é, ó mesmo tempo, pasado, presente e futuro.

            Pasado, porque des que o mundo é mundo e des que existe a humanidade alí está xa Deus, construíndonos, dándonos vida e agarimándonos. Nel estamos todos desde sempre, tal e como nolo explica o mesmo apóstolo Paulo: “Nel, é dicir, en Deus, vivimos, nos movemos e existimos”. Deus é desde sempre o facedor e sustentador de todo. Del procede e nel está desde sempre a humanidade toda.

            Pero é que ademais o acontecemento histórico do Deus que se encarnou e que puxo, como se nos comenta no evanxeo de Xoán, “a súa tenda entre nós” tivo xa lugar hai máis de dous mil anos. Fíxose dende aquela un de nós, un coma nós.Desde entón e para sempre Deus veu onda nós e emparentou, por dicilo así, con todas e cada un dos seres humanos e de maneira especial cos máis humildes, necesitados e marxinados.

            De xeito que neste sentido a Deus non o deberiamos esperar coma se el non tivese estado xa antes onda nós. Mais este Deus que veu xa onda nós, segue a vir, está vindo onda nós a cotío, en cada intre concreto da nosa vida. Está sempre presente na nosa interioridade, na nosa propia conciencia, mais tamén no noso exterior, nas persoas todas coas que un día e outro nos atopamos, ben sexa de maneira esperada ou imprevista. Lembrade aquel dito de Xesús: “Eu estarei convosco ata a fin do mundo” . Ou aquel outro: “Onde dous ou tres están reunidos no meu nome, alí estou eu no medio deles”.

            Por iso, cando a igrexa nos convida neste tempo de Advento a esperar, faino sabendo que é Deus mesmo, que desde sempre está xa con nós, quen nos dá as forzas, a graza, para podermos así ter azos para esperalo. Esperar a súa constante e repetida chegada, porque a el nunca seremos capaces de recibilo en toda a súa grandeza sobrehumana e absolutamente infinita.

            Deus non é nunca algo así coma unha lección que se aprende dunha vez no cole e sobre a que xa non precisariamos volver. Deus é sempre algo que nin nesta vida nin na vindeira chegaremos a comprender plenamente. Para iso teriamos que ser nós mesmos absolutamente infinitos, é dicir, coma Deus. E isto é imposíbel.

            Por iso, para nós, Deus está sempre a chegar. As nosas alforxas deberían estar en todo intre cheas de esperanza. Unha esperanza que é ela mesma un inmenso e prezado galano, un inconcibíbel agasallo, que Deus mesmo nos dá para podermos estar así en disposición de recibilo.

            De maneira especial neste tempo de Advento deberiamos repetir a invocación que comunitariamente proclamamos na Eucaristía: “Anunciamos a túa morte, proclamamos a túa resurrección. Ven, Señor Xesús!”.

            Este desexo e petición de que Xesús veña a todos e cada un de nós, a toda a humanidade e de maneira especial ós máis necesitados da súa axuda e do seu consolo, é o lema que debería presidir todo este tempo de Advento que hoxe comezamos.

            Un desexo de que o Deus que se fai un de nós no Nadal se converta en pensamento ardente e concreta vida práctica en todos nós. Porque a súa vinda onda nós no Nadal, participando así en todo da nosa humanidade, é un acontecemento que, por ben sabido e aceptado que sexa, non deixará nunca de nos sorprender por pouco que nel pensemos. Por iso toda preparación vén sendo cativa, todo “advento” queda curto,  en relación cun acontecemento tan inimaxinábel e incríbel.

            Este “esperar” do Advento non é un esperar pasivo ou adormecido.Precisamente o evanxeo de hoxe convídanos a todos a sermos responsábeis nas nosas particulares angueiras e quefaceres, a “estarmos en vela”, a mantermos viva a conciencia e a non deixármonos vencer polo sono: “Estade á espreita e atentos”, “vixiade”, “estade en vela”. Unha responsabilidade a nosa que tampouco debería ser angustiosa, senón confiada, porque quen vén, aquel a quen esperamos, é en definitiva o Deus que se nos fixo intimamente familiar.

            Por iso quero engadir aínda que a mellor maneira de practicar este espírito de “esperanza”, específico do Advento, é xustamente levar á práctica o que a vinda de Xesús nos anunciará e nos porá diante dos ollos. É dicir: o exercicio consciente e constante dunha irmandade verdadeira e real entre todos, en canto irmáns que somos todos dese Xesús que no Nadal se vai facer para sempre irmán noso, irmán maior noso.

VEÑA O TEU REINO

Noso Pai que estás e reinas no ceo,

que estás tamén e queres reinar na terra;

axúdanos a ser e vivir como irmáns.

Que o teu nome sexa bendito, santificado, respectado;

que todos te coñezan,

e que nós te deamos a coñecer na nosa vida.

Que veña o teu Reino:

que veña a xustiza, a solidariedade, a paz;

que ninguén morra de fame, nin de sede, nin de odio;

que ninguén sexa explotado, oprimido,

que ninguén sexa excluído, marxinado, discriminado.

Que veña o teu Reino, o teu Espírito,

e se apropie dos nosos corazóns

e empece neles a reinar con forza,

para que nos empeñemos xa en facer a túa vontade

na terra, como se fai no ceo;

para que anticipemos xa na terra

o reino de solidariedade que hai no ceo.

AMÉN

            José Enrique Ruiz de Galarreta

LECTURAS

XXXIV DOMINGO: 

SOLEMNIDADE DO NOSO SEÑOR XESÚS CRISTO,

REI DO UNIVERSO   Ciclo A

Primeira Lectura     Ez 34, 11-12. 15-17

LECTURA DO LIBRO DE EZEQUIEL

Vós sodes o meu rabaño, eu xulgo entre ovella e ovella

            Así fala o Señor:

            ‑ Velaí, eu en persoa virei

seguirlles as pisadas ás miñas reses e buscalas.

            O mesmo que mira o pastor polos años,

o día en que el se atopa diante do rabaño dispersado,

así eu vou mirar polas miñas reses,

e vounas salvar, sacándoas de todos os sitios

por onde se espallaron un día de nubes e escuridade.

            Eu mesmo apacentarei o meu rabaño,

e eu en persoa fareino acougar

‑é o meu Señor, quen fala ‑.

            Buscarei a ovella perdida,

farei volver a extraviada,

vendarei a que ten a pata partida,

fortalecerei a feble,

pero farei que perezan a gorda e a forte.

            Apacentarei o meu rabaño conforme a xustiza.

            Oíde vós, meu rabaño! Así fala o meu Señor:

            ‑ Vede, eu vou xulgar entre ovella e ovella,

entre carneiros e castróns.

 Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL      Sal 22, 1-2a. 2b-3. 5. 6

R/.  (1):  O Señor é o meu pastor: nada me falta.

O Señor é o meu pastor, nada me falta:

En pastos verdecentes faime repousar.

El lévame a beber en augas tranquilas

e repón as miñas forzas;

Guíame por vereas rectas,

por mor do seu nome.

Ti pos para min a mesa,

á cara dos meus inimigos;

únxesme con perfume a cabeza,

e a miña copa reborda.

O teu benquerer e a túa misericordia vanme seguindo

todos os días da miña vida.

Eu habitarei na casa do Señor

por días prolongados sen fin.

Segunda Lectura     1 Cor 15, 20-26. 28

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS

Entregaralle o Reino a Deus Pai, para que Deus sexa todo en todo

             Irmáns:

            Cristo resucitou dos mortos, como primicia dos que adormecen. Porque xa que por un home entrou a morte, tamén por un home chegou a resurrección dos mortos.

            Igual que todos morren por Adán, así tamén revivirán todos por Cristo. Pero cada un no seu momento: primeiro, Cristo; logo, no Día da súa chegada, os que sexan de Cristo; despois será a fin, cando lle entregue o Reino a Deus Pai, unha vez destruído todo Principado, toda Potestade e toda Dominación.

            Porque é necesario que El reine ata que poña a todos os seus inimigos por debaixo dos seus pés. A morte será o derradeiro inimigo destruído.

            E cando lle teña todo sometido, entón tamén o propio Fillo se someterá a quen lle someteu a El todo: para que Deus sexa todo en todo.

   Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

ALELUIA    Mc 11, 9. 10

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Bendito o que vén no nome do Señor!

Bendito o Reino do noso pai David que vén!

Aleluia.

Evanxeo     Mt 25, 31-46

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Sentará sobre o trono da súa gloria e separará uns dos outros

 

            Naquel tempo, díxolles Xesús aos seus discípulos: Cando veña o Fillo do Home na súa gloria e todos os anxos con el, sentará no seu trono glorioso. Diante del xuntaranse todas as nacións; e separará uns dos outros, como xebra o pastor as ovellas das cabras. E poñerá as ovellas á súa dereita, e as cabras á súa esquerda.

            Entón dirá o Rei aos da súa dereita:

            ‑ Vinde, benditos do meu Pai, recibide a herdanza do reino preparado para vós desde a creación do mundo. Porque tiven fame, e déstesme de comer; tiven sede, e déstesme de beber; fun foras­teiro, e acolléstesme; estiven en coiro, e vestístesme; enfermo, e visitástesme; na cadea, e viñéstesme ver.

            Entón preguntaranlle os xustos:

            ‑ Señor, cando te vimos famento e che demos de comer, ou sedento e che demos de beber? Cando te vimos forasteiro e te acollemos, ou en coiro e te vestimos? Cando te vimos enfermo ou na cadea e te visitamos?

            O Rei contestaralles:

            ‑ Dígovolo de verdade: Canto fixestes cun destes irmáns meus máis pequenos, fixéstelo comigo.

            E diralles logo aos da súa esquerda:

            ‑ Arredade de min, malditos, ide para o lume eterno, prepa­rado para o Satán e para os seus anxos. Porque tiven fame e non me destes de comer; tiven sede e non me destes de beber; fun forasteiro, e non me acollestes; estiven en coiro, e non me vestistes; enfermo e na cadea, e non me visitastes.

            Entón tamén eles lle preguntarán:

            ‑ Señor, cando te vimos famento ou sedento, forasteiro ou en coiro, enfermo ou na cadea, e non che acudimos?

            El responderalles:

            ‑ Dígovolo de verdade: Canto deixastes de facerlle a un destes máis pequenos, deixastes de mo facer a min.

            Estes irán ao castigo eterno, e os xustos á vida eterna.

  Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo           

Reflexión

•        De novo a figura do pastor volve a aparecer nos textos que vimos de proclamar. Un pastor que pouco ou nada ten que ver cos pastores ao uso. Un pastor que agarima, acompaña, preocupase, entrégase. Un pastor que coñece e distingue, que sabe o que necesita cada unha das ovellas, e sabe acollelas e admitilas en toda a súa pluralidade. Canto non teriamos que aprender deste pastor?. Canto non teriamos que poñer en práctica das actitudes do pastor?. El nunca abandona, nunca lle da as costas, nunca se queda só coas mellores… Para El a igualdade é criterio fundamental no seu xeito de achegarse a elas. Como logo non nos vai levar aos pastos verdecentes!

•         Só un pastor que se comporta deste xeito pode ofrecer un reino onde non se viva nin se guíe por criterios de diferenza, discriminación ou acepción de persoas. Na súa casa cabemos todos: brancos e negros, altos ou baixos, ricos ou pobres, cultos ou incultos... ninguén queda fóra… porque El convoca a todos. Entendemos isto? Entendemos que construír Reino esíxenos seguir as súas pegadas e superar a tentación  de ir só cos nosos, cos que nos caen ben, cos que nos rin as grazas, cos que sempre nos aplauden, cos...  Se Deus é un en todos/todas, como nós non nos imos esforzar por facer o mesmo? Diante dun Deus así, e dicindo que somos os seus seguidores, non nos queda outra que ir facendo da nosa vida, no traballo, na casa, cos amigos unha tarefa permanente de construír Reino de Deus por medio das actitudes que nos achegan uns aos outros, e do compromiso por ser xustos, libres e sempre respectuosos –e sabemos que iso non é nada fácil– cos que nos cuestionan ou pensan distinto a nós.

•         E todo iso vainos levando ao cumio que nos presenta o evanxeo: “cada vez que llo fixestes a un destes máis pequenos, a min mo fixestes”. E este é o noso reto hoxe e sempre, o que nos pide romper cos convencionalismos, co que fan todos ou co que está de moda. Xesús veno dicindo desde hai dous mil anos, a mágoa é que os cristiáns non acabamos nin de darnos conta nin de entendelo. Por iso seguimos, no seu nome, ou sacando peito ou pensando que podemos enganalo a El como enganamos aos demais. Non tería feito falta ningún. Podemos nin ningún berro de indignación se os cristiáns, os que nos chamamos seguidores de Xesús, tomaramos en serio a súa palabra e a súa mensaxe. Porque desde ela non hai sitio para a mentira, o engano, a corrupción, o abuso, o aparentar o que non somos, o buscar quedar ben cos poderosos e machucar ata a extenuación aos pequenos e excluídos. Na lóxica de Xesús, e así debera ser tamén na lóxica de cada un de nós –pero tristemente non o é– non hai sitio para os que se rin do trato igualitario e da solidariedade de quen busca a xustiza e quere un mundo, un pais, unha parroquia ou unha familia mellor. Isto, e non é pouco, é que nos quere transmitir a festa de Cristo Rei que celebramos hoxe.

LECTURAS

DOMINGO XXXIII ORDINARIO  -  CICLO A

Primeira Lectura     Prov 31, 10-13. 19-20. 30-31

LECTURA DO LIBRO DOS PROVERBIOS

Traballa gustosa coas súas mans

 

            Unha muller xeitosa quen a atopará?:

o seu valer supera o das perlas.

            O seu marido pon nela a confianza

e non lle han faltar ganancias;

procúralle felicidade, e non desgraza,

todos os días da súa vida.

            Consegue la e liño,

e traballa gustosa coas súas mans;

            Bota as mans á roca

e os seus dedos manexan o fuso.

            Tende a palma ao indixente

e achega as súas mans ao mendigo.

            A graza engana e a fermosura esvaece:

só a muller que teme o Señor merece ser loada.

            Que falen por ela as obras das súas mans,

e os seus feitos lle dean honra na praza!

        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL Sal 127, 1-2. 3. 4-5

R/. (cf. 1a): Ditosos todos os que temen o Señor.

Ditosos os que temen o Señor,

os que seguen os seus camiños.

Comerás do traballo das túas mans,

serás ditoso, serás afortunado.

A túa muller coma parra fecunda

no interior da túa casa;

os teus fillos coma gromos de oliveira

arredor da túa mesa.

Así será bendito

o home que teme o Señor.

Que o Señor te bendiga desde Sión,

que goces coa prosperidade de Xerusalén

todos os días da túa vida.

Segunda Lectura     1 Tes 5, 1-6

LECTURA DA 1ª CARTA DE SAN PAULO AOS TESALONICENSES

Que o día do Señor non vos sorprenda coma un ladrón

 

            Irmáns:

            Tocante ao tempo preciso, irmáns, tampouco precisades que vos escriba, que vós mesmos sabedes á perfección que o "Día do Señor" chegará coma o ladrón pola noite.

            Cando anden dicindo: "paz e seguridade", daquela caerá de súpeto sobre eles a desfeita, do mesmo xeito que lle veñen as dores á muller embarazada; e, de certo, non han de escapar.

            Pero vós, irmáns, non estades nas tebras, para que ese día vos sorprenda coma o ladrón, xa que todos vós sodes fillos da luz, fillos do día: non somos da noite nin das tebras.

            Polo tanto, non adormezamos coma os outros; máis ben, esteamos vixiantes e manteñamos o propio control.

         Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

ALELUIA     Xn 15, 4a- 5b

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Permanecede en min e eu en vós, di o Señor;

quen permanece en min da froito abondoso.

Aleluia.

Evanxeo     Mt 25, 14-30

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Xa que fuches fiel no pouco, pasa a gozar da festa do teu amo

 

            Naquel tempo, díxolles Xesús aos seus discípulos esta parábo­la:

            - Un home que ía saír de viaxe, chamou polos seus criados e entregoulles os seus bens. A un deulle cinco talentos, a outro dous e a outro un; a cadaquén segundo a súa capacidade. Despois marchou.

            De seguida, o que recibira cinco talentos foi negociar con eles e gañou outros cinco; do mesmo xeito o que recibira dous, gañou outros dous. Pero o que recibira un, foi cavar un burato na terra e escondeu o diñeiro do seu amo.

            Ó cabo de moito tempo chegou o amo daqueles criados, pedín­dolles contas.

            Achegouse o que recibira cinco talentos e presentou outros cinco, dicindo: "Señor, cinco talentos me entregaches; velaquí outros cinco que gañei".

            Díxolle o seu amo: "Moi ben, criado fiel e cumpridor. Xa que fuches fiel no pouco, poñereite á fronte do moito. Pasa a gozar da festa do teu amo".

            Achegouse o que recibira dous talentos, e dixo: "Señor, dous talentos me entregaches; velaquí outros dous que gañei".

            Díxolle o seu amo: "Moi ben, criado fiel e cumpridor. Xa que fuches fiel no pouco, poñereite á fronte do moito. Pasa a gozar da festa do teu amo".

            Achegouse tamén o que recibira un talento, e dixo: "Señor, sei moi ben que es un home duro, que seituras onde non sementa­ches e recolles onde non botaches. Como collín medo, fun agachar na terra o teu talento; aquí tes o que é teu".

            Pero o seu amo respondeulle: "Criado ruín e lacazán! Con que sabías que sego onde non sementei e recollo onde non botei? Pois deberías ter o meu diñeiro posto no banco, de modo que, ao volver eu, puidese recoller o que é meu, cos intereses. Así que quitádelle o talento e dádello ao que ten dez: Porque ao que ten, háselle dar e abondo; pero ao que non ten, aínda o que ten se lle ha quitar. E ao criado inútil botádeo fóra á escurida­de; alí haberá pranto e renxer de dentes".

     Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo      

OS TALENTOS

O QUE RECIBIRA UN TALENTO

Non enterres o teu talento!

De acordo, é un,

soamente un.

Outros recibiron máis.

A vida mimounos,

o esforzo fortaleceunos,

a inxustiza elevounos.

Ti pertences ao mundo dos humildes,

un mundo ao que se lle negan

as me!lores posibilidades;

nin tes cartos,

nin tes poder,

nin tes dominio.

Pero tes a forza do teu corazón.

Tes a insistencia da túa protesta.

Tes os soños que outros perderon.

Tes contigo o Deus dos humildes,

o Deus das viúvas e dos orfos,

o Deus dos parados.

Non enterres o teu talento!

Non teñas medo a perdelo!

Non teñas medo a machucalo!

Que o pecado non é mancharse,

nin tropezar nin caer;

o pecado é esquecer o camiño,

sentarse á beira e agardar.

Non enterres o teu talento!

Negocia con el!

Non o cerres sobre ti

ORACIÓN

A ANCIANIDADE

Xa van os meus cabelos imitando

do cisne as plumas, e a engurrada testa

xa máis sensiblemente manifesta

que o termo dos meus días ven chegando.

Na lembranza dos erros saloucando,

a morte se me finxe tan funesta

que este pequeno espazo que me resta

me está continuamente atormentando.

Oh, quen nunca soubese que nacía

para acabar tan breve, e que este alento

a semente da morte en si traía!

Mais un Deus, que me rexe o pensamento,

pode facer que o prazo de un só día

produza o meu maior contentamento.

  Claudio Manuel da Costa (1729-1789)

Reflexión

Nuns momentos nos que o primordial parece ser “conservar” e non buscar con coraxe camiños novos para acoller, vivir e anunciar o proxecto do Reino , cómpre que tomemos nota do recadiño que nos manda Xesús en forma de parábola. Porque ninguén se atrevería hoxe a facer unha crítica tan radical ao conservadurismo cristián coma a que fai El coa parábola dos talentos que vimos de proclamar. Non podemos esquecer que o terceiro servo é condenado non porque cometera ningunha maldade, senón por terse limitado a conservar esterilmente o recibido, sen facelo frutificar.

A mensaxe de Xesús está, polo tanto, moi clariña:

non ao conservadurismo; si á creatividade

non a unha vida estéril; si á resposta activa a Deus

non á obsesión pola seguridade; si ao esforzo arriscado por transformar o mundo

non á fe enterrada baixo o conformismo; si ao seguimento comprometido que leva a ler os sinais dos tempos.

Porque é moi tentador vivir sempre evitando problemas e buscando tranquilidade: non comprometernos en nada que nos poida complicar a vida, defender o noso pequeno benestar. De certo que non hai mellor xeito de vivir unha vida estéril, pequena e sen horizonte.

E na vida de fe, sucede o mesmo. O noso maior risco non é saír dos esquemas de sempre e caer en innovacións esaxeradas, senón conxelar a nosa fe e matar a frescura do evanxeo. Temos que preguntarnos que estamos a sementar na sociedade, a quen contaxiamos esperanza, onde aliviamos sufrimento.... Velaí onde temos que poñer o acento e a intensidade, e non en banalidades coma axeonllarse na consagración, rezar en latín, levar vestidura talar ou botar unha chea de tempo diante do Santísimo.

Pero sería un grave erro presentarnos diante do Señor coa actitude do terceiro servo: “Aquí tes o teu. Aquí está o teu evanxeo, o proxecto do teu Reino, a túa mensaxe de amor cara aos que sofren. Conservámola fielmente. Non serviu para transformar a nosa vida nin para introducir o teu reino no mundo. Non quixemos correr riscos e vivimos na mediocridade e no “sempre se fixo así”; pero aquí está intacto”. En realidade estas persoas non se senten identificadas co Señor nin cos seus intereses. En ningún momento actúan movidas polo amor, senón polo medo. E é precisamente o medo o que as leva a actuar buscando a súa propia seguridade.

Hoxe o Señor tamén nos di a cada un e a cada unha de nós que enterramos os talentos, os dons, as calidades coas que El nos bendiciu cando: non nos sentimos chamados a seguir as esixencias de Cristo máis alá do ensinado e mandado sempre non arriscamos nada por facer unha Igrexa máis fiel a Xesús non asumimos a responsabilidade na nosa tarefa do reino nos mantemos alleos a calquera conversión que nos poida complicar a vida vivimos unha vida “relixiosamente correcta” sen arriscarnos a vivir o amor de xeito máis audaz e creativo o medo ao fracaso non nos deixa seguir as aspiracións do noso corazón non tomamos a iniciativa por medo a equivocarnos só buscamos o noso propio proveito cando enterramos a nosa vida porque nos dedicamos a conservar a virtude e a fe.

Arriscar, velaí a solución. Non é un camiño doado; pero non hai outra se queremos comunicar a experiencia cristiá nun mundo que, aínda que moitos profetas de calamidades se empeñen en negalo, está en continuo cambio, si; pero está preñado da salvación de Deus. Hoxe tamén é tempo de salvación. A fe é produto de temporada.... por que, entón, nos empeñamos en enlata ou servila en conserva?.