domingo, 18 de octubre de 2015

Mensaxe do Papa Francisco para o Domingo Mundial das Misións

Queridos irmáns e irmás:

A Xornada Mundial das Misións 2015 ten lugar no contexto do Ano da Vida Consagrada, e recibe diso un estímulo para a oración e a reflexión. De feito, se todo bautizado está chamado a dar testemuño do Señor Xesús proclamando a fe que recibiu como un don, isto é particularmente válido para a persoa consagrada, porque entre a vida consagrada e a misión subsiste un forte vínculo. O seguimento de Xesús, que deu lugar á aparición da vida consagrada na Igrexa, responde á chamada a tomar a cruz e ir tras El, a imitar a súa dedicación ao Pai e os seus xestos de servizo e de amor, a perder a vida para atopala. E dado que toda a existencia de Cristo ten un carácter misioneiro, os homes e as mulleres que lle seguen máis de preto asumen plenamente leste mesmo carácter.


1. A dimensión misioneira, ao pertencer á natureza mesma da Igrexa, é tamén intrínseca a toda forma de vida consagrada, e non pode ser descoidada sen que deixe un baleiro que desfigure o carisma. A misión non é proselitismo ou mera estratexia; a misión é parte da "gramática" da fe, é algo imprescindible para aqueles que escoitan a voz do Espírito que rumorea "Ven" e "Vai". Quen segue a Cristo convértese necesariamente en misioneiro, e sabe que Xesús "camiña con el, fala con el, respira con el. Percibe a Xesús vivo con el no medio da tarefa misioneira" (Exhort. ap. Evangelii gaudium, 266).
A misión é unha paixón por Xesús, pero, ao mesmo tempo, é unha paixón polo seu pobo. Cando nos detemos ante Xesús crucificado, recoñecemos todo o seu amor que nos dignifica e nos sostén; e nese mesmo momento percibimos que ese amor, que nace do seu corazón traspasado, esténdese a todo o pobo de Deus e á humanidade enteira. Así redescubrimos que El nos quere tomar como instrumentos para chegar cada vez máis preto do seu pobo amado (cf. ibíd., 268) e de todos aqueles que o buscan con corazón sincero. No mandato de Xesús "Ide" están presentes os escenarios e os desafíos sempre novos da misión evanxelizadora da Igrexa. Nela todos están chamados a anunciar o Evanxeo a través do testemuño da vida; e de forma especial pídese aos consagrados que escoiten a voz do Espírito, que os chama a ir ás grandes periferias da misión, entre as persoas ás que aínda non chegou aínda o Evanxeo.

2. O quincuaxésimo aniversario do decreto conciliar Ad xentes convídanos a reler e meditar este documento que suscitou un forte impulso misioneiro nos Institutos de Vida Consagrada. Nas comunidades contemplativas retomou luz e elocuencia a figura de santa Tareixa do Neno Xesús, patroa das misións, como inspiradora do vínculo íntimo da vida contemplativa coa misión. Para moitas congregaciones relixiosas de vida activa o anhelo misioneiro que xurdiu do Concilio Vaticano II púxose en marcha cunha apertura extraordinaria á misión ad xentes, a miúdo acompañada pola acollida de irmáns e irmás provenientes de terras e culturas atopadas durante a evanxelización, polo que hoxe en día se pode falar dunha interculturalidade xeneralizada na vida consagrada. Precisamente por esta razón, é urxente volver propor o ideal da misión no seu centro: Xesucristo, e na súa esixencia: a doazón total de si mesmo á proclamación do Evanxeo. Non pode haber ningunha concesión sobre isto: quen, pola graza de Deus, recibe a misión, está chamado a vivir a misión. Para estas persoas, o anuncio de Cristo, nas diversas periferias do mundo, convértese na maneira de vivir o seguimento del e recompensa os moitos esforzos e privacións. Calquera tendencia a desviarse desta vocación, aínda que sexa acompañada por nobres motivos relacionados coas moitas necesidades pastorais, eclesiais ou humanitarias, non está en consonancia co chamamento persoal do Señor ao servizo do Evanxeo. Nos Institutos misioneiros os formadores están chamados tanto a indicar clara e honestamente esta perspectiva de vida e de acción, como a actuar con autoridade no discernimiento das vocacións misioneiras auténticas. Diríxome especialmente aos mozos, que seguen sendo capaces de dar testemuños valentes e de realizar fazañas xenerosas ás veces contra corrente: non deixedes que vos rouben o soño dunha misión auténtica, dun seguimento de Xesús que implique a doazón total de si mesmo. No segredo da vosa conciencia, preguntádevos cal é a razón pola que elixistes a vida relixiosa misioneira e medide a disposición a aceptala polo que é: un don de amor ao servizo do anuncio do Evanxeo, lembrando que, antes de ser unha necesidade para aqueles que non o coñecen, o anuncio do Evanxeo é unha necesidade para os que aman ao Mestre.

3. Hoxe, a misión enfróntase ao reto de respectar a necesidade de todos os pobos de partir das súas propias raíces e de salvagardar os valores das respectivas culturas. Trátase de coñecer e respectar outras tradicións e sistemas filosóficos, e recoñecer a cada pobo e cultura o dereito de facerse axudar pola súa propia tradición na intelixencia do misterio de Deus e na acollida do Evanxeo de Xesús, que é luz para as culturas e forza transformadora das mesmas. Dentro desta complexa dinámica, preguntámonos: Quen son os destinatarios privilexiados do anuncio evanxélico?. A resposta é clara e atopámola no mesmo Evanxeo: os pobres, os pequenos, os enfermos, aqueles que a miúdo son desprezados e esquecidos, aqueles que non teñen como pagarche (cf. Lc 14,13-14). A evanxelización, dirixida preferentemente a eles, é signo do Reino que Xesús veu a traer: "Existe un vínculo inseparable entre a nosa fe e os pobres. Nunca os deixemos sós" (Exhort. ap. Evangelii gaudium, 48). Isto debe estar claro especialmente para as persoas que abrazan a vida consagrada misioneira: co voto de pobreza escóllese seguir a Cristo nesta preferencia súa, non ideológicamente, senón como el, identificándose cos pobres, vivindo como eles na precariedade da vida cotiá e na renuncia de todo poder, para converterse en irmáns e irmás dos últimos, levándolles o testemuño da alegría do Evanxeo e a expresión da caridade de Deus.

4. Para vivir o testemuño cristián e os signos do amor do Pai entre os pequenos e os pobres, as persoas consagradas están chamadas a promover, no servizo da misión, a presenza dos fieis laicos. Xa o Concilio Ecuménico Vaticano II afirmaba: "Os laicos cooperan á obra de evanxelización da Igrexa e participan da súa misión salvífica á vez como testemuñas e como instrumentos vivos" (Ad xentes, 41). É necesario que os misioneiros consagrados se abran cada vez con maior valentía a aqueles que están dispostos a colaborar con eles, aínda que sexa por un tempo limitado, para unha experiencia sobre o terreo. Son irmáns e irmás que queren compartir a vocación misioneira inherente ao Bautismo. As casas e as estruturas das misións son lugares naturais para a súa acollida e o seu apoio humano, espiritual e apostólico.

Xornada Mundial das Misións - Domund 2015

As Institucións e Obras misioneiras da Igrexa están totalmente ao servizo dos que non coñecen o Evanxeo de Xesús. Para lograr eficazmente este obxectivo, estas necesitan os carismas e o compromiso misioneiro dos consagrados, pero tamén, os consagrados, necesitan unha estrutura de servizo, expresión da preocupación do Bispo de Roma para asegurar a koinonía, de forma que a colaboración e a sinerxía sexan unha parte integral do testemuño misioneiro. Xesús puxo a unidade dos discípulos, como condición para que o mundo crea (cf. Xn 17,21). Esta converxencia non equivale a unha submisión xurídico-organizativa a organizacións institucionais, ou a unha mortificación da fantasía do Espírito que suscita a diversidade, senón que significa dar máis eficacia á mensaxe do Evanxeo e promover aquela unidade de propósito que é tamén froito do Espírito.
A obra misioneira do Sucesor de Pedro ten un horizonte apostólico universal. Por iso tamén necesita dos múltiples carismas da vida consagrada, para abordar o vasto horizonte da evangelización e para poder garantir unha adecuada presenza nas fronteiras e territorios alcanzados.

6. Queridos irmáns e irmás, a paixón do misioneiro é o Evanxeo. San Paulo podía afirmar: "Ai de min se non anuncio o Evanxeo!" (1 Cor 9,16). O Evanxeo é fonte de alegría, de liberación e de salvación para todos os homes. A Igrexa é consciente deste don; por tanto, non se cansa de proclamar sen cesar a todos "o que existía desde o principio, o que ouvimos, o que vimos cos nosos propios ollos" (1 Xn 1,1). A misión dos servidores da Palabra -bispos, sacerdotes, relixiosos e laicos- é a de pór a todos, sen excepción, nunha relación persoal con Cristo. No inmenso campo da acción misioneira da Igrexa, todo bautizado está chamado a vivir o mellor posible o seu compromiso, segundo a súa situación persoal. Unha resposta xenerosa a esta vocación universal pódena ofrecer os consagrados e as consagradas, a través dunha intensa vida de oración e de unión co Señor e co seu sacrificio redentor.
Mentres encomendo a María, Nai da Igrexa e modelo misioneiro, a todos aqueles que, ad xentes ou no seu propio territorio, en todos os estados de vida cooperan ao anuncio do Evanxeo, envíovos de todo corazón a miña bendición apostólica.

Francisco
Vaticano, 24 de maio de 2015,
Solemnidade de Pentecostés


Canonización de Madre María de la Purísima

Hoxe, o Papa Francisco, elevará aos altares unha nova Santa española, a Madre María de la Purísima, sétima superiora xeral da Compañía dos Irmás da Cruz e unha das relixiosas máis queridas polos españois de agora, quizais porque o seu pasamento tivo lugar apenas fai vinte anos e son moitos os que aínda teñen presente a pegada deixada por esta nova santa..
Sevilla, Madrid, Xaén, Málaga, Mérida, Huelva, Valladolid, Pamplona, Oviedo… de tolas partes da nosa xeografía estarán presentes en Roma onde se calcula haberá máis de doce mil persoas  para este gran acontecemento, onde será tamén canonizado o sacerdote italiano Vincenzo Grossi  e o matrimonio Louis Martin e Marie Zelie Guérin, os pais de santa Tereixa de Lisieux.
O cariño á Madre -así o recordan moitos hoxe- xúntase c
o cariño a todas as Irmás da Cruz, porque, como di Olga Salvat, sobriña da Madre e autora, xunto co pai Teodoro León, e vicepostulador da causa de canonización, do libro Santa María de la Purísima, esta estima débese  a que “son auténticas e viven o carisma da súa fundadora. O ideal de santa Ánxela da Cruz era facerse pobre cos pobres. As irmás de agora son como as de entón, en parte grazas á miña tía, pois o seu lema era sempre ese. A pesar de todo fiel, ata o punto de que se di que si algún día se perderan las regras da Orde, con so ver cómo viviu a miña tia sería suficiente para reescribilas”•
Olga afirma tamén que nos pobos nos que viven as irmás “saben que teñen un tesouro, porque están entregadas aos pobres. Van repartindo o amor de Deus que teñen dentro, con tanta humildade e cariño que a xente as ten nun pedestal”.
Olga Salvat coñeceu a súa tía cando xa era monxa, e cando morreu tiña trinta anos. Recorda as ocasións na que ía a visitar a súa nai, a avoa de Olga. “¡ha venido María Isabel!”, dicían todos na familia: “Sempre nos dedicaba un rato e tiña un cariño cara os demais, irradiaba  unha luz especial, aínda que era moi sinxela, quería ser unha irmá máis, non quería destacar aínda que fora a madre xeneral. Notábase que estaba chea de Deus”.
UNHA SANTA DE BARRIO.-
Unha chica do barrio de Salamanca. Así titulaba José  María Javierre a súa biografía da nova santa. Porque foi en Madrid onde naceu e pasou a súa época de nena e mocidade María Isabel Salvat Romero. Bautizada na parroquia da Concepción o 27 de febreiro de 1926, aos sete días de nacer, realizou os seus estudios na colexio da Bienaventurada Virxe María, das Madres Irlandesas, que por entón estaba na rúa Serrano. E foi na súa casa de Madrid, no 1942, onde veu por primeira vez a esas monxas “tan distintas”  que acudiran para pedir para os seus pobres e  enfermos. Ao charlar con elas lle contaron as súas vías: saen por parellas a atender enfermos e familias necesitadas, as que saen de noite incorpóranse á oración da mañá sen deitarse, non cobran nada e viven de esmolas, e están tan contentas que a veces esquécense de comer… E Margaritas, que leva tempo escoitando a chamada de Deus, visita ese mesmo ano a Casa Nai de Sevilla.
O día 8 de decembro de 1944, o día da Purísima, ingresa como postulante na Compañía da Cruz. Tiña dezaoito anos.

Mais de  200 madrileños acudirán á canonización  da Madre este domingo no seo da peregrinación diocesana, e moitos máis irán por conta propia. O domingo 25 de novembro, ás 12 da mañá, na catedral da Almudena, monseñor Carlos Osoro presidirá unha Misa de acción de grazas pola canonización desta nova santa madrileña.