Queridos irmáns e irmás:
A Xornada Mundial das Misións 2015 ten lugar no contexto do
Ano da Vida Consagrada, e recibe diso un estímulo para a oración e a reflexión.
De feito, se todo bautizado está chamado a dar testemuño do Señor Xesús
proclamando a fe que recibiu como un don, isto é particularmente válido para a
persoa consagrada, porque entre a vida consagrada e a misión subsiste un forte
vínculo. O seguimento de Xesús, que deu lugar á aparición da vida consagrada na
Igrexa, responde á chamada a tomar a cruz e ir tras El, a imitar a súa
dedicación ao Pai e os seus xestos de servizo e de amor, a perder a vida para
atopala. E dado que toda a existencia de Cristo ten un carácter misioneiro, os
homes e as mulleres que lle seguen máis de preto asumen plenamente leste mesmo
carácter.
1. A dimensión misioneira, ao pertencer á natureza mesma da
Igrexa, é tamén intrínseca a toda forma de vida consagrada, e non pode ser
descoidada sen que deixe un baleiro que desfigure o carisma. A misión non é
proselitismo ou mera estratexia; a misión é parte da "gramática" da
fe, é algo imprescindible para aqueles que escoitan a voz do Espírito que
rumorea "Ven" e "Vai". Quen segue a Cristo convértese
necesariamente en misioneiro, e sabe que Xesús "camiña con el, fala con
el, respira con el. Percibe a Xesús vivo con el no medio da tarefa
misioneira" (Exhort. ap. Evangelii gaudium, 266).
A misión é unha paixón por Xesús, pero, ao mesmo tempo, é
unha paixón polo seu pobo. Cando nos detemos ante Xesús crucificado,
recoñecemos todo o seu amor que nos dignifica e nos sostén; e nese mesmo
momento percibimos que ese amor, que nace do seu corazón traspasado, esténdese
a todo o pobo de Deus e á humanidade enteira. Así redescubrimos que El nos
quere tomar como instrumentos para chegar cada vez máis preto do seu pobo amado
(cf. ibíd., 268) e de todos aqueles que o buscan con corazón sincero. No
mandato de Xesús "Ide" están presentes os escenarios e os desafíos
sempre novos da misión evanxelizadora da Igrexa. Nela todos están chamados a
anunciar o Evanxeo a través do testemuño da vida; e de forma especial pídese
aos consagrados que escoiten a voz do Espírito, que os chama a ir ás grandes
periferias da misión, entre as persoas ás que aínda non chegou aínda o Evanxeo.
2. O quincuaxésimo aniversario do decreto conciliar Ad
xentes convídanos a reler e meditar este documento que suscitou un forte
impulso misioneiro nos Institutos de Vida Consagrada. Nas comunidades
contemplativas retomou luz e elocuencia a figura de santa Tareixa do Neno
Xesús, patroa das misións, como inspiradora do vínculo íntimo da vida
contemplativa coa misión. Para moitas congregaciones relixiosas de vida activa
o anhelo misioneiro que xurdiu do Concilio Vaticano II púxose en marcha cunha
apertura extraordinaria á misión ad xentes, a miúdo acompañada pola acollida de
irmáns e irmás provenientes de terras e culturas atopadas durante a
evanxelización, polo que hoxe en día se pode falar dunha interculturalidade
xeneralizada na vida consagrada. Precisamente por esta razón, é urxente volver
propor o ideal da misión no seu centro: Xesucristo, e na súa esixencia: a
doazón total de si mesmo á proclamación do Evanxeo. Non pode haber ningunha
concesión sobre isto: quen, pola graza de Deus, recibe a misión, está chamado a
vivir a misión. Para estas persoas, o anuncio de Cristo, nas diversas
periferias do mundo, convértese na maneira de vivir o seguimento del e
recompensa os moitos esforzos e privacións. Calquera tendencia a desviarse
desta vocación, aínda que sexa acompañada por nobres motivos relacionados coas
moitas necesidades pastorais, eclesiais ou humanitarias, non está en
consonancia co chamamento persoal do Señor ao servizo do Evanxeo. Nos
Institutos misioneiros os formadores están chamados tanto a indicar clara e
honestamente esta perspectiva de vida e de acción, como a actuar con autoridade
no discernimiento das vocacións misioneiras auténticas. Diríxome especialmente
aos mozos, que seguen sendo capaces de dar testemuños valentes e de realizar
fazañas xenerosas ás veces contra corrente: non deixedes que vos rouben o soño
dunha misión auténtica, dun seguimento de Xesús que implique a doazón total de
si mesmo. No segredo da vosa conciencia, preguntádevos cal é a razón pola que
elixistes a vida relixiosa misioneira e medide a disposición a aceptala polo
que é: un don de amor ao servizo do anuncio do Evanxeo, lembrando que, antes de
ser unha necesidade para aqueles que non o coñecen, o anuncio do Evanxeo é unha
necesidade para os que aman ao Mestre.
3. Hoxe, a misión enfróntase ao reto de respectar a
necesidade de todos os pobos de partir das súas propias raíces e de salvagardar
os valores das respectivas culturas. Trátase de coñecer e respectar outras
tradicións e sistemas filosóficos, e recoñecer a cada pobo e cultura o dereito
de facerse axudar pola súa propia tradición na intelixencia do misterio de Deus
e na acollida do Evanxeo de Xesús, que é luz para as culturas e forza
transformadora das mesmas. Dentro desta complexa dinámica, preguntámonos: Quen
son os destinatarios privilexiados do anuncio evanxélico?. A resposta é clara e
atopámola no mesmo Evanxeo: os pobres, os pequenos, os enfermos, aqueles que a
miúdo son desprezados e esquecidos, aqueles que non teñen como pagarche (cf. Lc
14,13-14). A evanxelización, dirixida preferentemente a eles, é signo do Reino
que Xesús veu a traer: "Existe un vínculo inseparable entre a nosa fe e os
pobres. Nunca os deixemos sós" (Exhort. ap. Evangelii gaudium, 48). Isto
debe estar claro especialmente para as persoas que abrazan a vida consagrada
misioneira: co voto de pobreza escóllese seguir a Cristo nesta preferencia súa,
non ideológicamente, senón como el, identificándose cos pobres, vivindo como
eles na precariedade da vida cotiá e na renuncia de todo poder, para
converterse en irmáns e irmás dos últimos, levándolles o testemuño da alegría
do Evanxeo e a expresión da caridade de Deus.
4. Para vivir o testemuño cristián e os signos do amor do
Pai entre os pequenos e os pobres, as persoas consagradas están chamadas a
promover, no servizo da misión, a presenza dos fieis laicos. Xa o Concilio
Ecuménico Vaticano II afirmaba: "Os laicos cooperan á obra de
evanxelización da Igrexa e participan da súa misión salvífica á vez como
testemuñas e como instrumentos vivos" (Ad xentes, 41). É necesario que os
misioneiros consagrados se abran cada vez con maior valentía a aqueles que
están dispostos a colaborar con eles, aínda que sexa por un tempo limitado,
para unha experiencia sobre o terreo. Son irmáns e irmás que queren compartir a
vocación misioneira inherente ao Bautismo. As casas e as estruturas das misións
son lugares naturais para a súa acollida e o seu apoio humano, espiritual e
apostólico.
Xornada Mundial das Misións - Domund 2015
As Institucións e Obras misioneiras da Igrexa están
totalmente ao servizo dos que non coñecen o Evanxeo de Xesús. Para lograr
eficazmente este obxectivo, estas necesitan os carismas e o compromiso
misioneiro dos consagrados, pero tamén, os consagrados, necesitan unha
estrutura de servizo, expresión da preocupación do Bispo de Roma para asegurar
a koinonía, de forma que a colaboración e a sinerxía sexan unha parte integral
do testemuño misioneiro. Xesús puxo a unidade dos discípulos, como condición
para que o mundo crea (cf. Xn 17,21). Esta converxencia non equivale a unha
submisión xurídico-organizativa a organizacións institucionais, ou a unha
mortificación da fantasía do Espírito que suscita a diversidade, senón que
significa dar máis eficacia á mensaxe do Evanxeo e promover aquela unidade de
propósito que é tamén froito do Espírito.
A obra misioneira do Sucesor de Pedro ten un horizonte
apostólico universal. Por iso tamén necesita dos múltiples carismas da vida
consagrada, para abordar o vasto horizonte da evangelización e para poder
garantir unha adecuada presenza nas fronteiras e territorios alcanzados.
6. Queridos irmáns e irmás, a paixón do misioneiro é o
Evanxeo. San Paulo podía afirmar: "Ai de min se non anuncio o
Evanxeo!" (1 Cor 9,16). O Evanxeo é fonte de alegría, de liberación e de
salvación para todos os homes. A Igrexa é consciente deste don; por tanto, non
se cansa de proclamar sen cesar a todos "o que existía desde o principio,
o que ouvimos, o que vimos cos nosos propios ollos" (1 Xn 1,1). A misión
dos servidores da Palabra -bispos, sacerdotes, relixiosos e laicos- é a de pór
a todos, sen excepción, nunha relación persoal con Cristo. No inmenso campo da
acción misioneira da Igrexa, todo bautizado está chamado a vivir o mellor
posible o seu compromiso, segundo a súa situación persoal. Unha resposta
xenerosa a esta vocación universal pódena ofrecer os consagrados e as
consagradas, a través dunha intensa vida de oración e de unión co Señor e co
seu sacrificio redentor.
Mentres encomendo a María, Nai da Igrexa e modelo misioneiro,
a todos aqueles que, ad xentes ou no seu propio territorio, en todos os estados
de vida cooperan ao anuncio do Evanxeo, envíovos de todo corazón a miña
bendición apostólica.
Francisco
Vaticano, 24 de maio de 2015,
Solemnidade de Pentecostés
