Lecturas

DOMINGO XXII ORDINARIO - CICLO A

Primeira Lectura     Xer 20, 7-9

LECTURA DO LIBRO DO PROFETA XEREMÍAS

A palabra do Señor volveuse escarnio para min

            Señor, seducíchesme e deixeime seducir;

 collíchesme e puideches comigo.

            Sirvo a cotío de burla;

a destrución é o meu pan.

            Sempre que falo, teño que proclamar: Desastre!;

teño que clamar: Destrución!

            A palabra do Señor volveuse para min un escarnio, unha burla continua.

            Se digo: "Non me vou acordar máis del,

non falarei máis no seu Nome",

entón a súa palabra vólvese coma un lume abrasador no meu corazón,

un lume prendido nos meus ósos;

fago forza por apagalo, pero non son capaz.

  

            Palabra do Señor                                          R/. Grazas a Deus

  

SALMO RESPONSORIAL     Sal 62, 2. 3-4. 5-6. 8-9

 R/.  (2b):  De ti ten sede a miña alma, Señor, meu Deus.

Deus, o meu Deus es ti, por ti madrugo,

de ti ten sede a miña alma,

por ti devece o meu corpo,

coma terra reseca, sedenta, sen auga.

Miro cara a ti no santuario,

para ver o teu poder e a túa gloria.

A túa misericordia é preciosa máis cá vida,

lóante os meus labios.

Toda a miña vida hei bendicirte

levantando no teu nome as miñas mans.

Coma de graxa e manteiga, hei quedar satisfeito,

han loarte xubilosos os meus labios.

Ti es o meu auxilio,

á sombra das túas ás estou contento.

A miña alma está unida a ti,

abrigoume a túa destra.

Segunda Lectura           Rm 12, 1-2

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS ROMANOS

Ofrecede os vosos corpos como oblación vivente

 

            Rógovos, irmáns, pola misericordia de Deus, que ofrezades os vosos corpos como sacrificio vivo, santo, grato a Deus: coma o voso culto espiritual.

            E non vos axustedes ao mundo presente: máis ben, transformádevos, pola renovación da mente, para que poidades coñecer cal é a vontade de Deus: o bo, o que lle agrada, o perfecto.

         

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

ALELUIA  Cf. Ef 1, 17-18

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Que o Pai do noso Señor Xesús Cristo

 ilumine os ollos do voso corazón

 para que saibamos cal é a esperanza da nosa vocación.

Aleluia.

  

Evanxeo     Mt 16, 21-27

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Se alguén quere vir comigo, renegue de si mesmo

            Naquel tempo, comezou Xesús a aclararlles aos seus discípulos que tiña que ir a Xerusalén, e que alí o ían facer padecer moito os a

nciáns, os sumos sacerdotes e os letrados; que o ían executar e que ao terceiro día había resucitar.

            Pedro, colléndoo á parte, empezou a rifar con el, dicindo:

             ‑ Deus te libre, Señor; a ti non che pasará nada diso de maneira ningunha.

            Pero el, volvéndose, díxolle a Pedro:

            ‑ Arreda de min, Satanás! Ti es un tentador para min, porque non te deixas guiar por Deus senón polos homes.

            Entón díxolles Xesús aos seus discípulos:

             ‑ Se alguén quere vir comigo, renegue de si mesmo, cargue coa súa cruz e sígame. Porque quen queira poñer a salvo a súa vida, perderaa; pero quen a perda por min, encontraraa.

             Pois de que lle serve ao home gañar o mundo enteiro se arruína a súa vida? E que pode dar un home en troco pola súa vida?

             Porque o Fillo do Home ha vir na gloria de seu Pai cos seus anxos; entón pagará a cadaquén conforme á súa conduta.

        

                        Palabra do Señor                        R/. Loámoste, Cristo

Reflexión

Os medos de Xeremías, xunto con todas as súas inseguridades aparecen na lectura que acabamos de escoitar. Non era capaz de entrar polo vieiro que Deus fora abrindo ao longo do tempo a través do testemuño dos que acolleran a súa Alianza –“serei o voso Deus, seredes o meu pobo”-. Por iso a palabra resultáballe dura e esixente, ata tal punto que fai o posible por rexeitala. A súa debilidade acaba por levalo a confundir o importante co efémero, co secundario, con aquilo que non debe incidir en nós para marcarnos e influírnos á hora de buscar horizontes e sentido a canto facemos. E do mesmo xeito que lle pasaba a Xeremías, tamén nos pasa a nós moitas veces: andamos desnortados. E ao perder o norte non é só que confundamos as cousas, senón que xa non temos claro que é o que paga a pena e cal é o camiño que debemos seguir para acadalo. E aquí temos, todos nós, o gran reto neste momento no que a sociedade avanza moi ás presas e sen ser consciente da necesidade de tempo para reflexionar, discernir, diferenciar e valorar o que é irrenunciable daquilo que non paga a pena porque nin nos aporta nada nin nos axuda a tomar conciencia da situación na que nos atopamos. Crer, abrirse á trascendencia, recoñecer que o materialismo é recorrente –cansiño- e volve unha e outra vez sobre o mesmo; pero que non avanza, é unha opción que temos que tomar nós. Ninguén o pode facer usurpando a nosa liberdade. E sen ter que botarlle as culpas a outro, de nós vai depender ser protagonistas da nosa vida ou simples “palmeiros” do que outros fan e deciden, de maneira paternalista ou autoritaria, por nós. Non deixemos logo que ninguén nos secuestre o don máis grande que temos: a liberdade. Porque a Palabra de Deus nunca pode ser oprobio, senón liberación.

ü   Nela é onde atopamos a mellor de todas as fontes: a fonte que nos aporta a auga que vai facendo que a nosa secura se vaia atenuando. E... de que temos secura, poderiamos preguntarnos. Con só pararnos a pensar un pouco en como vivimos e no mundo que entre todos imos construíndo, iremos atopando a resposta. Temos secura de todas esas cousas que nos fan persoas tristes, amargadas, violentas, envexosas, egoístas, insolidarias... e cantas cousas máis que poderiamos enumerar e das que nós somos moitas veces responsables directos; e outras moitas indirectos ao mirar para outro lado, ou non querer afrontalas. Pois ben , de todas esas cousas nos vai curando a sede a Palabra de Deus que quere ser auga, acougo, paz, aceptación de nós mesmos, encontro, perdón, misericordia... liberación. Co salmista, con Israel cando se reunía para rezar este salmo, con tantas persoas que queren que a súa sede sexa atendida, tamén nós estamos chamados a ser vaso que leve a auga a quen necesita calmar a súa sede; pero tamén sabemos moi ben que non é posible facelo se primeiro non somos capaces de curar a nosa sede. Fagamos, logo, este esforzo para poder ser vaso solidario para os irmáns.

Facendo este esforzo, estaremos dando resposta á invitación que nos fai Xesús de seguilo. Só quen dedica tempo a preguntarse que busca e cales son os camiños a seguir para acadar iso que busca é capaz de entender a lóxica de Xesús, e de confrontala coa lóxica do efémero, do progreso sen límite ou do crecemento sen pensar na persoa, no ser humano de xeito integral. De que nos vale ter moito se iso é a custa de explotar aos demais, de sentírmonos solos, de deixar polo camiño sufrimento, morte ou violencia?. De que nos vale?. Se é para saír nos medios de comunicación, para que falen de nós, ou para que nos consideren importantes, non temos que pagar, por isto, un prezo demasiado alto?. Xesús achégase ao mundo con outros ollos, polo que a súa mirada é moi distinta. Chámanos a renunciar a nós mesmos –e todos sabemos que non é fácil...pero tampouco é retórica ou palabra recurso– para comezar a ver aos que están ao noso redor. Só así poderemos entendelo, e poñernos en camiño para seguilo. Queremos ser felices?.Velaí o camiño.