Octavario de oración pola unidade dos cristiáns
Enero 2014
¿É que Cristo está dividido? (1Cor 1, 1-17)
Queridos diocesanos:
A Igrexa chámanos a intensificar a nosa oración pola unión
de todos os cristiáns, recordándonos que o verdadeiro ecumenismo, ademais do
diálogo teolóxico, afecta á vida espiritual e ao testemuño común. O texto
bíblico elixido para esta Semana de Oración pola Unidade dos Cristiáns sinala
que Cristo é o fundamento da unidade da Igrexa e nos pide desterrar canto
signifique división e recuperar a harmonía pensando e sentindo o mesmo (1Cor
1,10-b). O amor por Cristo que ha de unirnos, hase de expresar nunha
colaboración e serv
izo concreto, impulsando as relacións das nosas comunidades
cristiás. A unidade dos cristiáns aprémanos e é inherente á credibilidade da
Boa Nova que proclamamos: “A caridade de Deus cara a nós manifestouse en que o
Fillo Unixénito de Deus foi enviado ao mundo polo Pai, para que, feito home, rexenerase
a todo o xénero humano coa redención e o reducise á unidade" (UR,2).
Paulo na primeira carta aos corintios failles unha dura
crítica pola forma en que distorsionaron o evanxeo cristián, rompendo a unidade
da comunidade. Non podemos invocar o nome de Cristo para levantar muros a noso
arredor, porque o seu nome crea comuñón e unidade, non divisións: “É que Cristo
está dividido?”. Enraizados en Cristo, estamos chamados a dar grazas polos dons
de Deus que outros fóra do noso grupo achegan á misión común da Igrexa: os dons
dos demais achégannos na fe e na misión, e condúcennos cara a esa unidade pola
que rezou Cristo, con respecto cara a unha auténtica diversidade de adoración e
de vida. “Son tantas e tan valiosas as cousas que nos unen! E se realmente
cremos na libre e xenerosa acción do Espírito, cantas cousas podemos aprender
uns doutros! Non se trata só de recibir información sobre os demais para coñecelos
mellor, senón de recoller o que o Espírito sementou neles como un don tamén
para nós" (
Os elementos centrais do discipulado cristián son o bautismo
e a cruz cristiá. Temos de preguntarnos se transmitimos con fidelidade a boa
noticia de Cristo ou se levamos división mesmo no seu nome, baleirando a cruz
do seu poder. As divisións e a desunión, non só entre as igrexas senón tamén
nas nosas comunidades cristiás, distorsionan a proclamación do evanxeo e a súa credibilidade.
A fe e o bautismo únennos a Cristo e fannos partícipes do don da unidade que
Deus Un e Trino comunicou á súa Igrexa e que Xesús suplicou ao Pai para todos
os crentes.
Temos de acoller o don da unidade na construción e vivencia da
comuñón eclesial. O ecumenismo constitúe unha dimensión existencial, un estilo
de vida cristiá cuxo referente inmediato e último é a vida de Xesús e a súa Mensaxe.
Crecer en comuñón con Deus en Cristo, ser fieis á propia identidade eclesial e
á verdade, buscar a plenitude da unidade visible da súa Igrexa por medio da
oración e o diálogo fraterno é o noso compromiso. “Ás veces xorden tensións e
conflitos que feren a unidade da Igrexa, pero somos nós que as provocamos. Por
iso hai que fomentar sempre a comuñón en todos os ámbitos da vida para crecer
na unidade que Deus nos dá, e tamén para favorecer o camiño ecuménico. E, como
esta unidade non é froito de acordos humanos, senón obra do verdadeiro
artífice, o Espírito Santo, habemos de pedila con perseveranza na oración” (FRANCISCO, Catequese do 25 de setembro de 2013).
Cando se iniciou o movemento ecuménico, o seu obxectivo
declarado era derrubar a “medianeira divisoria” (Ef 2,14) e conducir as igrexas
cara á unidade visible. Non obstante, non faltan tensións nesta inquietude na
que as controversias das cuestións éticas, políticas e sociais con frecuencia
encontran eco. Evidentemente o ecumenismo non pode diluír as ensinanzas
doutrinais e morais, como tampouco pode conducir a un proselitismo e
sincretismo. Debe seguir ofrecendo un espazo para que as igrexas afronten un
diálogo sincero e consigan unha maior coherencia na preocupación de vivir a
comuñón entre elas, sen ignorar as súas diferenzas. “A credibilidade do anuncio
cristián sería moito maior se os cristiáns superasen as súas divisións e a
Igrexa realizase «a plenitude de catolicidade que lle é propia, naqueles fillos
que, incorporados a ela certamente polo Bautismo, están, non obstante,
separados da súa plena comuñón». Temos que recordar sempre que somos
peregrinos, e peregrinamos xuntos. Para iso hai que confiar o corazón ao
compañeiro de camiño sen receos, sen desconfianzas, e mirar ante todo o que
buscamos: a paz no rostro do único Deus” (Ibid., 244).
Aínda nos queda por facer moito camiño para chegar á meta.
No espírito de conversión descubriremos que para Deus nada hai imposible en
noso peregrinar ecuménico, superando as fatigas que nos poidan estar a
paralizar e agradecendo a Deus o noso Pai que nos enviara ao seu Fillo para a
nosa salvación. Cristo Jesús reconciliounos con Deus por medio da cruz. Todos
os cristiáns, unidos nun só Espírito, habemos de sentirnos familia de Deus, que
peregrina cara á cidadanía dos santos. Esta fraternidade vivida na Igrexa debe ser
signo para toda a humanidade, na que xa ninguén é estranxeiro nin forasteiro
senón concidadán do novo pobo de Deus (cf. Ef 2, 14-22).
Saúdavos con afecto e bendice no Señor,
+ Julián Barrio Barrio,
Arcebispo de Santiago de Compostela
