LECTURAS

DOMINGO XXXIII ORDINARIO  -  CICLO A

Primeira Lectura     Prov 31, 10-13. 19-20. 30-31

LECTURA DO LIBRO DOS PROVERBIOS

Traballa gustosa coas súas mans

 

            Unha muller xeitosa quen a atopará?:

o seu valer supera o das perlas.

            O seu marido pon nela a confianza

e non lle han faltar ganancias;

procúralle felicidade, e non desgraza,

todos os días da súa vida.

            Consegue la e liño,

e traballa gustosa coas súas mans;

            Bota as mans á roca

e os seus dedos manexan o fuso.

            Tende a palma ao indixente

e achega as súas mans ao mendigo.

            A graza engana e a fermosura esvaece:

só a muller que teme o Señor merece ser loada.

            Que falen por ela as obras das súas mans,

e os seus feitos lle dean honra na praza!

        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL Sal 127, 1-2. 3. 4-5

R/. (cf. 1a): Ditosos todos os que temen o Señor.

Ditosos os que temen o Señor,

os que seguen os seus camiños.

Comerás do traballo das túas mans,

serás ditoso, serás afortunado.

A túa muller coma parra fecunda

no interior da túa casa;

os teus fillos coma gromos de oliveira

arredor da túa mesa.

Así será bendito

o home que teme o Señor.

Que o Señor te bendiga desde Sión,

que goces coa prosperidade de Xerusalén

todos os días da túa vida.

Segunda Lectura     1 Tes 5, 1-6

LECTURA DA 1ª CARTA DE SAN PAULO AOS TESALONICENSES

Que o día do Señor non vos sorprenda coma un ladrón

 

            Irmáns:

            Tocante ao tempo preciso, irmáns, tampouco precisades que vos escriba, que vós mesmos sabedes á perfección que o "Día do Señor" chegará coma o ladrón pola noite.

            Cando anden dicindo: "paz e seguridade", daquela caerá de súpeto sobre eles a desfeita, do mesmo xeito que lle veñen as dores á muller embarazada; e, de certo, non han de escapar.

            Pero vós, irmáns, non estades nas tebras, para que ese día vos sorprenda coma o ladrón, xa que todos vós sodes fillos da luz, fillos do día: non somos da noite nin das tebras.

            Polo tanto, non adormezamos coma os outros; máis ben, esteamos vixiantes e manteñamos o propio control.

         Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

ALELUIA     Xn 15, 4a- 5b

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Permanecede en min e eu en vós, di o Señor;

quen permanece en min da froito abondoso.

Aleluia.

Evanxeo     Mt 25, 14-30

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Xa que fuches fiel no pouco, pasa a gozar da festa do teu amo

 

            Naquel tempo, díxolles Xesús aos seus discípulos esta parábo­la:

            - Un home que ía saír de viaxe, chamou polos seus criados e entregoulles os seus bens. A un deulle cinco talentos, a outro dous e a outro un; a cadaquén segundo a súa capacidade. Despois marchou.

            De seguida, o que recibira cinco talentos foi negociar con eles e gañou outros cinco; do mesmo xeito o que recibira dous, gañou outros dous. Pero o que recibira un, foi cavar un burato na terra e escondeu o diñeiro do seu amo.

            Ó cabo de moito tempo chegou o amo daqueles criados, pedín­dolles contas.

            Achegouse o que recibira cinco talentos e presentou outros cinco, dicindo: "Señor, cinco talentos me entregaches; velaquí outros cinco que gañei".

            Díxolle o seu amo: "Moi ben, criado fiel e cumpridor. Xa que fuches fiel no pouco, poñereite á fronte do moito. Pasa a gozar da festa do teu amo".

            Achegouse o que recibira dous talentos, e dixo: "Señor, dous talentos me entregaches; velaquí outros dous que gañei".

            Díxolle o seu amo: "Moi ben, criado fiel e cumpridor. Xa que fuches fiel no pouco, poñereite á fronte do moito. Pasa a gozar da festa do teu amo".

            Achegouse tamén o que recibira un talento, e dixo: "Señor, sei moi ben que es un home duro, que seituras onde non sementa­ches e recolles onde non botaches. Como collín medo, fun agachar na terra o teu talento; aquí tes o que é teu".

            Pero o seu amo respondeulle: "Criado ruín e lacazán! Con que sabías que sego onde non sementei e recollo onde non botei? Pois deberías ter o meu diñeiro posto no banco, de modo que, ao volver eu, puidese recoller o que é meu, cos intereses. Así que quitádelle o talento e dádello ao que ten dez: Porque ao que ten, háselle dar e abondo; pero ao que non ten, aínda o que ten se lle ha quitar. E ao criado inútil botádeo fóra á escurida­de; alí haberá pranto e renxer de dentes".

     Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo      

OS TALENTOS

O QUE RECIBIRA UN TALENTO

Non enterres o teu talento!

De acordo, é un,

soamente un.

Outros recibiron máis.

A vida mimounos,

o esforzo fortaleceunos,

a inxustiza elevounos.

Ti pertences ao mundo dos humildes,

un mundo ao que se lle negan

as me!lores posibilidades;

nin tes cartos,

nin tes poder,

nin tes dominio.

Pero tes a forza do teu corazón.

Tes a insistencia da túa protesta.

Tes os soños que outros perderon.

Tes contigo o Deus dos humildes,

o Deus das viúvas e dos orfos,

o Deus dos parados.

Non enterres o teu talento!

Non teñas medo a perdelo!

Non teñas medo a machucalo!

Que o pecado non é mancharse,

nin tropezar nin caer;

o pecado é esquecer o camiño,

sentarse á beira e agardar.

Non enterres o teu talento!

Negocia con el!

Non o cerres sobre ti

ORACIÓN

A ANCIANIDADE

Xa van os meus cabelos imitando

do cisne as plumas, e a engurrada testa

xa máis sensiblemente manifesta

que o termo dos meus días ven chegando.

Na lembranza dos erros saloucando,

a morte se me finxe tan funesta

que este pequeno espazo que me resta

me está continuamente atormentando.

Oh, quen nunca soubese que nacía

para acabar tan breve, e que este alento

a semente da morte en si traía!

Mais un Deus, que me rexe o pensamento,

pode facer que o prazo de un só día

produza o meu maior contentamento.

  Claudio Manuel da Costa (1729-1789)

Reflexión

Nuns momentos nos que o primordial parece ser “conservar” e non buscar con coraxe camiños novos para acoller, vivir e anunciar o proxecto do Reino , cómpre que tomemos nota do recadiño que nos manda Xesús en forma de parábola. Porque ninguén se atrevería hoxe a facer unha crítica tan radical ao conservadurismo cristián coma a que fai El coa parábola dos talentos que vimos de proclamar. Non podemos esquecer que o terceiro servo é condenado non porque cometera ningunha maldade, senón por terse limitado a conservar esterilmente o recibido, sen facelo frutificar.

A mensaxe de Xesús está, polo tanto, moi clariña:

non ao conservadurismo; si á creatividade

non a unha vida estéril; si á resposta activa a Deus

non á obsesión pola seguridade; si ao esforzo arriscado por transformar o mundo

non á fe enterrada baixo o conformismo; si ao seguimento comprometido que leva a ler os sinais dos tempos.

Porque é moi tentador vivir sempre evitando problemas e buscando tranquilidade: non comprometernos en nada que nos poida complicar a vida, defender o noso pequeno benestar. De certo que non hai mellor xeito de vivir unha vida estéril, pequena e sen horizonte.

E na vida de fe, sucede o mesmo. O noso maior risco non é saír dos esquemas de sempre e caer en innovacións esaxeradas, senón conxelar a nosa fe e matar a frescura do evanxeo. Temos que preguntarnos que estamos a sementar na sociedade, a quen contaxiamos esperanza, onde aliviamos sufrimento.... Velaí onde temos que poñer o acento e a intensidade, e non en banalidades coma axeonllarse na consagración, rezar en latín, levar vestidura talar ou botar unha chea de tempo diante do Santísimo.

Pero sería un grave erro presentarnos diante do Señor coa actitude do terceiro servo: “Aquí tes o teu. Aquí está o teu evanxeo, o proxecto do teu Reino, a túa mensaxe de amor cara aos que sofren. Conservámola fielmente. Non serviu para transformar a nosa vida nin para introducir o teu reino no mundo. Non quixemos correr riscos e vivimos na mediocridade e no “sempre se fixo así”; pero aquí está intacto”. En realidade estas persoas non se senten identificadas co Señor nin cos seus intereses. En ningún momento actúan movidas polo amor, senón polo medo. E é precisamente o medo o que as leva a actuar buscando a súa propia seguridade.

Hoxe o Señor tamén nos di a cada un e a cada unha de nós que enterramos os talentos, os dons, as calidades coas que El nos bendiciu cando: non nos sentimos chamados a seguir as esixencias de Cristo máis alá do ensinado e mandado sempre non arriscamos nada por facer unha Igrexa máis fiel a Xesús non asumimos a responsabilidade na nosa tarefa do reino nos mantemos alleos a calquera conversión que nos poida complicar a vida vivimos unha vida “relixiosamente correcta” sen arriscarnos a vivir o amor de xeito máis audaz e creativo o medo ao fracaso non nos deixa seguir as aspiracións do noso corazón non tomamos a iniciativa por medo a equivocarnos só buscamos o noso propio proveito cando enterramos a nosa vida porque nos dedicamos a conservar a virtude e a fe.

Arriscar, velaí a solución. Non é un camiño doado; pero non hai outra se queremos comunicar a experiencia cristiá nun mundo que, aínda que moitos profetas de calamidades se empeñen en negalo, está en continuo cambio, si; pero está preñado da salvación de Deus. Hoxe tamén é tempo de salvación. A fe é produto de temporada.... por que, entón, nos empeñamos en enlata ou servila en conserva?.