VEÑA O TEU REINO

Noso Pai que estás e reinas no ceo,

que estás tamén e queres reinar na terra;

axúdanos a ser e vivir como irmáns.

Que o teu nome sexa bendito, santificado, respectado;

que todos te coñezan,

e que nós te deamos a coñecer na nosa vida.

Que veña o teu Reino:

que veña a xustiza, a solidariedade, a paz;

que ninguén morra de fame, nin de sede, nin de odio;

que ninguén sexa explotado, oprimido,

que ninguén sexa excluído, marxinado, discriminado.

Que veña o teu Reino, o teu Espírito,

e se apropie dos nosos corazóns

e empece neles a reinar con forza,

para que nos empeñemos xa en facer a túa vontade

na terra, como se fai no ceo;

para que anticipemos xa na terra

o reino de solidariedade que hai no ceo.

AMÉN

            José Enrique Ruiz de Galarreta

LECTURAS

XXXIV DOMINGO: 

SOLEMNIDADE DO NOSO SEÑOR XESÚS CRISTO,

REI DO UNIVERSO   Ciclo A

Primeira Lectura     Ez 34, 11-12. 15-17

LECTURA DO LIBRO DE EZEQUIEL

Vós sodes o meu rabaño, eu xulgo entre ovella e ovella

            Así fala o Señor:

            ‑ Velaí, eu en persoa virei

seguirlles as pisadas ás miñas reses e buscalas.

            O mesmo que mira o pastor polos años,

o día en que el se atopa diante do rabaño dispersado,

así eu vou mirar polas miñas reses,

e vounas salvar, sacándoas de todos os sitios

por onde se espallaron un día de nubes e escuridade.

            Eu mesmo apacentarei o meu rabaño,

e eu en persoa fareino acougar

‑é o meu Señor, quen fala ‑.

            Buscarei a ovella perdida,

farei volver a extraviada,

vendarei a que ten a pata partida,

fortalecerei a feble,

pero farei que perezan a gorda e a forte.

            Apacentarei o meu rabaño conforme a xustiza.

            Oíde vós, meu rabaño! Así fala o meu Señor:

            ‑ Vede, eu vou xulgar entre ovella e ovella,

entre carneiros e castróns.

 Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL      Sal 22, 1-2a. 2b-3. 5. 6

R/.  (1):  O Señor é o meu pastor: nada me falta.

O Señor é o meu pastor, nada me falta:

En pastos verdecentes faime repousar.

El lévame a beber en augas tranquilas

e repón as miñas forzas;

Guíame por vereas rectas,

por mor do seu nome.

Ti pos para min a mesa,

á cara dos meus inimigos;

únxesme con perfume a cabeza,

e a miña copa reborda.

O teu benquerer e a túa misericordia vanme seguindo

todos os días da miña vida.

Eu habitarei na casa do Señor

por días prolongados sen fin.

Segunda Lectura     1 Cor 15, 20-26. 28

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS

Entregaralle o Reino a Deus Pai, para que Deus sexa todo en todo

             Irmáns:

            Cristo resucitou dos mortos, como primicia dos que adormecen. Porque xa que por un home entrou a morte, tamén por un home chegou a resurrección dos mortos.

            Igual que todos morren por Adán, así tamén revivirán todos por Cristo. Pero cada un no seu momento: primeiro, Cristo; logo, no Día da súa chegada, os que sexan de Cristo; despois será a fin, cando lle entregue o Reino a Deus Pai, unha vez destruído todo Principado, toda Potestade e toda Dominación.

            Porque é necesario que El reine ata que poña a todos os seus inimigos por debaixo dos seus pés. A morte será o derradeiro inimigo destruído.

            E cando lle teña todo sometido, entón tamén o propio Fillo se someterá a quen lle someteu a El todo: para que Deus sexa todo en todo.

   Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

ALELUIA    Mc 11, 9. 10

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Bendito o que vén no nome do Señor!

Bendito o Reino do noso pai David que vén!

Aleluia.

Evanxeo     Mt 25, 31-46

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Sentará sobre o trono da súa gloria e separará uns dos outros

 

            Naquel tempo, díxolles Xesús aos seus discípulos: Cando veña o Fillo do Home na súa gloria e todos os anxos con el, sentará no seu trono glorioso. Diante del xuntaranse todas as nacións; e separará uns dos outros, como xebra o pastor as ovellas das cabras. E poñerá as ovellas á súa dereita, e as cabras á súa esquerda.

            Entón dirá o Rei aos da súa dereita:

            ‑ Vinde, benditos do meu Pai, recibide a herdanza do reino preparado para vós desde a creación do mundo. Porque tiven fame, e déstesme de comer; tiven sede, e déstesme de beber; fun foras­teiro, e acolléstesme; estiven en coiro, e vestístesme; enfermo, e visitástesme; na cadea, e viñéstesme ver.

            Entón preguntaranlle os xustos:

            ‑ Señor, cando te vimos famento e che demos de comer, ou sedento e che demos de beber? Cando te vimos forasteiro e te acollemos, ou en coiro e te vestimos? Cando te vimos enfermo ou na cadea e te visitamos?

            O Rei contestaralles:

            ‑ Dígovolo de verdade: Canto fixestes cun destes irmáns meus máis pequenos, fixéstelo comigo.

            E diralles logo aos da súa esquerda:

            ‑ Arredade de min, malditos, ide para o lume eterno, prepa­rado para o Satán e para os seus anxos. Porque tiven fame e non me destes de comer; tiven sede e non me destes de beber; fun forasteiro, e non me acollestes; estiven en coiro, e non me vestistes; enfermo e na cadea, e non me visitastes.

            Entón tamén eles lle preguntarán:

            ‑ Señor, cando te vimos famento ou sedento, forasteiro ou en coiro, enfermo ou na cadea, e non che acudimos?

            El responderalles:

            ‑ Dígovolo de verdade: Canto deixastes de facerlle a un destes máis pequenos, deixastes de mo facer a min.

            Estes irán ao castigo eterno, e os xustos á vida eterna.

  Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo           

Reflexión

•        De novo a figura do pastor volve a aparecer nos textos que vimos de proclamar. Un pastor que pouco ou nada ten que ver cos pastores ao uso. Un pastor que agarima, acompaña, preocupase, entrégase. Un pastor que coñece e distingue, que sabe o que necesita cada unha das ovellas, e sabe acollelas e admitilas en toda a súa pluralidade. Canto non teriamos que aprender deste pastor?. Canto non teriamos que poñer en práctica das actitudes do pastor?. El nunca abandona, nunca lle da as costas, nunca se queda só coas mellores… Para El a igualdade é criterio fundamental no seu xeito de achegarse a elas. Como logo non nos vai levar aos pastos verdecentes!

•         Só un pastor que se comporta deste xeito pode ofrecer un reino onde non se viva nin se guíe por criterios de diferenza, discriminación ou acepción de persoas. Na súa casa cabemos todos: brancos e negros, altos ou baixos, ricos ou pobres, cultos ou incultos... ninguén queda fóra… porque El convoca a todos. Entendemos isto? Entendemos que construír Reino esíxenos seguir as súas pegadas e superar a tentación  de ir só cos nosos, cos que nos caen ben, cos que nos rin as grazas, cos que sempre nos aplauden, cos...  Se Deus é un en todos/todas, como nós non nos imos esforzar por facer o mesmo? Diante dun Deus así, e dicindo que somos os seus seguidores, non nos queda outra que ir facendo da nosa vida, no traballo, na casa, cos amigos unha tarefa permanente de construír Reino de Deus por medio das actitudes que nos achegan uns aos outros, e do compromiso por ser xustos, libres e sempre respectuosos –e sabemos que iso non é nada fácil– cos que nos cuestionan ou pensan distinto a nós.

•         E todo iso vainos levando ao cumio que nos presenta o evanxeo: “cada vez que llo fixestes a un destes máis pequenos, a min mo fixestes”. E este é o noso reto hoxe e sempre, o que nos pide romper cos convencionalismos, co que fan todos ou co que está de moda. Xesús veno dicindo desde hai dous mil anos, a mágoa é que os cristiáns non acabamos nin de darnos conta nin de entendelo. Por iso seguimos, no seu nome, ou sacando peito ou pensando que podemos enganalo a El como enganamos aos demais. Non tería feito falta ningún. Podemos nin ningún berro de indignación se os cristiáns, os que nos chamamos seguidores de Xesús, tomaramos en serio a súa palabra e a súa mensaxe. Porque desde ela non hai sitio para a mentira, o engano, a corrupción, o abuso, o aparentar o que non somos, o buscar quedar ben cos poderosos e machucar ata a extenuación aos pequenos e excluídos. Na lóxica de Xesús, e así debera ser tamén na lóxica de cada un de nós –pero tristemente non o é– non hai sitio para os que se rin do trato igualitario e da solidariedade de quen busca a xustiza e quere un mundo, un pais, unha parroquia ou unha familia mellor. Isto, e non é pouco, é que nos quere transmitir a festa de Cristo Rei que celebramos hoxe.