O relato deste fermoso feito podémolo ler en San Lucas,
Capítulo 2, vs. 22-39.
A Lei de Moisés mandaba que aos 40 días de nacido un neno
fose presentado no templo. Hoxe dous de febreiro cúmprense os 40 días, contando
dende o 25 de decembro, data na que celebramos o nacemento de Xesús.
Os católicos tivemos o fermoso costume de levar os nenos ao
templo para presentalos ante O Noso Señor e a Santa Virxe. Esta é un costume
que ten as súas raíces na Santa Biblia. Cando facemos a presentación dos nosos
nenos no templo, estamos a recordar o que Xosé e María fixeron co Neno Xesús.
A Lei de Moisés mandaba que o fillo maior de cada fogar, ou
sexa o primoxénito, lle pertencía Ao noso Señor e que había que rescatalo
pagando por el unha esmola no templo. Isto fixérono María e Xosé.
Por mandato do Libro Sagrado, ao presentar un neno no templo
había que levar un cordeiro e unha pomba e ofrecelos en sacrificio ao Señor (o
cordeiro e a pomba son dous animaliños inofensivos e inocentes e o seu sangue
ofrecíase polos pecados dos que si somos ofensivos e non somos inocentes. Xesús
non necesitaba ofrecer este sacrificio, pero quixo que se ofrecese porque El
viña a obedecer humildemente ás Santas Leis do Señor e a ser semellante en todo
a nós, menos no pecado).
A Lei dicía que se os papás eran moi pobres podían
substituír o cordeiro por uns flocos de millo. María e Xosé, que eran moi
pobres, ofreceron dous flocos de millo en sacrificio o día da Presentación do
Neno Xesús.
Na porta do templo estaba un sacerdote, o cal recibía os
pais e o neno e facía a oración de presentación do pequeno infante ao Señor.
Naquel momento fixo a súa aparición un personaxe moi
especial. O seu nome era Simeón. Era un home inspirado no Espírito Santo. É
interesante constatar que en tres liñas, San Lucas nomea tres veces ao Espírito
Santo ao falar de Simeón. Nótase que o Divino Espírito guiaba este home de
Deus.
O Espírito Santo prometera a Simeón que non se morrería sen
ver o Salvador do mundo, e agora ao chegar esta parella de novos esposos co seu
filliño ao templo, o Espírito Santo fíxolle saber ao profeta que aquel pequeno
neno era o Salvador e Redentor.
Simeón emocionado pediu á Sma. Virxe que o deixase tomar por
uns momentos ao Neno Xesús nos seus brazos e levantándoo cara ao ceo proclamou
en voz alta dúas noticias: unha boa e outra triste.
A noticia boa foi a seguinte: que este Neno será iluminador
de todas as nacións e que moitos se irán en favor del, como nunha batalla os
soldados fieis en favor da súa bandeira. E isto cumpriuse moi ben. Xesús foi o
iluminador de todas as nacións do mundo. Unha soa frase de Xesús trae máis
sabedoría que todas as ensino dos filósofos. Un só ensino de Xesús axuda máis
para ser santo que todos os consellos dos psicólogos.
A noticia triste foi: que moitos rexeitarán a Xesús (como
nunha batalla os inimigos atacan a bandeira do adversario) e que por causa de
Xesús a Virxe Santísima tería que sufrir de tal xeito coma se unha espada
afiada lle atravesase o corazón. Xa pronto comezarán eses sufrimentos coa
fuxida a Exipto. Despois virá o sufrimento da perda do neno aos 12 anos, e máis
tarde no Calvario a Virxe padecerá o atroz martirio de ver morrer o seu fillo,
asasinado ante os seus propios ollos, sen poder axudalo nin lograr calmar as
súas crueis dores.
E Xesús chegou a ser como unha bandeira nunha batalla: os
amigos aclámano berrando "hosanna", e os inimigos atácano dicindo
"crucificao. E así foi e será en todos os séculos. E cada vez que pecamos
tratámolo a El coma se fosemos os seus inimigos, pero cada vez que nos
esforzamos por portarnos ben e cumprir os seus mandatos, nos comportamos como
bos amigos seus.
Despois deste interesante feito da Presentación de Xesús no
templo, a Virxe María meditaba e pensaba seriamente en todo isto que escoitara.
Ogallá tamén nós pensemos, meditemos e saquemos leccións
destes feitos tan importantes.
