DOMINGO IV DE PASCUA
(Ciclo A: 7 de maio 2017)
As lecturas da Eucaristía teñen desta vez un ton
marcadamente bucólico, aínda que ó tempo moi esixente. Oímos nelas falar de
pastores e pegureiros, do bo pastor, do curral das ovellas, das ovellas
extraviadas. Fálasenos de que Xesús é o bo pastor, de que coñece as súas
ovellas e de que elas o coñecen a él. Nos tempos de Xesús era unha estampa
habitual da súa terra e da súa cultura popular e.
Tamén nos meus tempos de rapaz as ovellas facían aínda acto
de presenza na miña aldea natal do interior da provincia de Pontevedra, cando
as botabamos pola mañá para pastar ou volvían á tardiña para a casa dos seu
respectivos donos. E nisto das ovellas Galicia e Galilea, máis alá da
semellanza dos nomes, teñen bastante que ver. Dentro de Galicia, especialmente
a nosa provincia de Pontevedra. Por algo será que, se mirades nalgún buscador
electrónico, dirásevos que onde máis apelidos “Ovelleiro” hai é xustamente na
provincia de Pontevedra e con bastante diferenza respecto das outras provincias
galegas. Os “ovelleiros” eran as persoas que tiñan ou gardaban ovellas ou as
levaban a pastar. Hoxe, se non o apelido, este oficio está reducido á mínima
expresión. Pois ben, Xesús fálanos de que El é o bo pastor: “Eu son o bo
pastor. Coñezo as miñas ovellas e elas coñécenme a min”. A comparanza non ten
nada que ver con submisións ou calquera xénero de sometemento servil das
ovellas ó seu pastor. Hai nesta relación, máis ben, unha corrente igualitaria
de coñecemento, igualdade e confianza mutuas. Por iso o pastor coñece as súas
ovellas e as ovellas coñéceno a El. Podemos dicir que o rabaño e o seu pastor forman un todo de mutua
confianza, onde non resulta imaxinable rabaño sen pastor nin pastor sen rabaño.
Entre as ovellas e o seu pastor, entre nós e Xesús flúe así unha mesma vida, a
vida que procede del e do noso común Pai Deus.
Onde isto non é así, non pode haber vida. Por iso fálanos
Xesús de que Él non só é o bo pastor, senón que incluso é a porta mesma pola
que entran e saen do curral as ovellas. “Eu son o camiño”, proclamara xa Xesús.
E, ó dicir isto, vén el indicarnos que nas nosas relacións tanto con Deus Pai
coma cos demais non valen supostos atallos que estean á marxe de Xesús e do que
el significa. Todo o evanxeo, a boa nova de Deus á humanidade, non fai senón
anunciar ó mundo que non hai salvación fóra do amor, fóra do coñecemento e
aprecio mutuos, fóra da estima e da defensa da vida En son a Vida, proclamara Xesús.
Os que empregan outros sistemas ou outras estratexias para
se faceren donos das ovellas, non entrando no curral pola porta (que é Xesús e
todo o que isto significa), eses son (e deberían selo tamén para nós) “ladróns”
e “bandidos”. Se as ovellas non escoitan nin seguen a tales pastores, tampouco
deberiamos facelo nós.
Os cristiáns deberiamos ser, pois, persoas que nos
esforcemos pola defensa da vida de todos. Coma o bo pastor que quere as súas
ovellas e que as defenderá sempre contra calquera inimigo que intente roubalas
ou matalas. Coma o pastor que non se aproveita das ovellas para o seu propio
interese e que é capaz de correr calquera risco en beneficio delas. Que non é
violento cos outros, aínda que o sexan con el. Na carta de Pedro da segunda
Lectura dinos Pedro, neste sentido, como debería ser un bo pastor: “Cristo
–dinos el- deixounos un exemplo para que sigamos os seu pasos. Él, que non fixo
pecado, nin engano se atopou na súa boca, cando o aldraxaban non devolvía
aldraxes; mentres sufría, non ameazaba, senón que se puña nas mans do que xulga
con xustiza”.
Manténdonos na comparanza utilizada por Xesús do rabaño e do
pastor, Xesús opón ben claramente os que proceden mal ós que se comportan ben:
os “matóns” opóñense ós defensores da vida. “O ladrón –dinos Xesús- non entra
senón para roubar, matar e estragar. Eu vin para que teñan vida e para que a
teñan abonda”.
Para que teñan vida e abonda!! Estamos en tempo litúrxico de
lembranza e conmemoración da Resurrección de Xesús. O Xesús resucitado é o que
nos dá vida aquí e tamén alén da nosa morte temporal. É bo pastor nesta vida e
tamén o será na outra.
Como cristiáns, como seguidores de Xesús, temos que
especializarnos, pois, en sermos favorecedores da vida e radicalmente
contrarios a toda mentalidade ou modo de obrar que dunha ou doutra forma conduza
á morte ou ó asoballamento dos demais. Veñen ben aquí as palabras do papa
Francisco na súa encíclica “A alegría do evanxeo”, que tanto teñen que ver coa
imaxe do “bo pastor”. “A comunidade evanxelizadora –dinos Francisco- métese con
obras e xestos na vida cotiá dos demais, achica distancias, abáixase ata a
humillación se é necesario e asume a vida humana, tocando a carne sufrinte de
Cristo no pobo. Os evanxelizadores teñen así ‘olor a ovella’ e estas escoitan a
súa voz”. Para Francisco “olor a ovella” vén ser o mesmo có que el chama tamén
“olor a evanxeo”. E neste sentido advírtenos aínda: “Prefiro unha Igrexa
accidentada, ferida e manchada por saír á rúa ca unha Igrexa enferma por
encerrarse en si mesma e pola comodidade de aferrarse ás propias seguridades”.
Sermos, pois, “bos pastores” ou “boas pastoras”. Este é o
encargo de Xesús. E digo expresamente “pastora”, porque hoxe (primeiro domingo
de maio) celebramos o día da Nai e as virtudes do oficio e do bo comportamento
pastoril acáenlle moi ben ás nosas nais, entregadas ós seu fillos e defensoras
das súas vidas. En homenaxe a todas elas, remato xa léndovos unhas liñas do
noso escritor Xosé Neira Vilas (do que eu fun bo e agradecido amigo hasta que
hai pouco se nos foi). Levan como título
“Lembranza” e son estas:
O mencer eras ti. Poñías claridade nas xanelas, música nos
gonzos de cada porta, lume de billardo ou garabullos na lareira. O lene plo plo
dos teus zocos era como un reloxo dicíndonos que o eixe terráqueo deu outra
volta e roe sen acougo nas dentoiras da vida. Ti eras a man que botaba nos
presebes o verde arrecendo do prado. Eras a forza do sangue bulindo nas
arterias do fogar. Eras a campá que nos chamaba, a tenra voz resoando máis aca
das arañeiras do sono para nos dicir que inda viviamos. Nai-raiola, Alborada
nosa. Lembranza que renace cada mañá ó longo do tempo”.
CREDO
ORACIÓN DOS FIEIS
Deus, noso Pai, a Ti, que nos mandaches o teu propio fillo
Xesús para nos ensinar o camiño da vida, dirixímosche a nosas oracións,
dicindo: ESCÓITANOS, PAI.
Todos: ESCÓITANOS, PAI.
- Dános, Pai, corazóns de bo pastor, para sermos bos,
compasivos e misericordiosos con todos, irmáns nosos.
Todos: ESCÓITANOS, PAI.
- Apréndenos, Pai, a sabermos apreciar o don da vida que nos
deches, para así podelo respectar e fomentar nos demais.
Todos: ESCÓITANOS, PAI.
- Concede, Pai, á túa Igrexa ímpeto pastoral para saír de si
mesma na busca das persoas necesitadas da túa palabra, que é Xesús, Vida e
Porta de salvación.
Todos: ESCÓITANOS, PAI.
Pedímoscho, Pai, por Xesús Cristo, Fillo teu e irmán noso.
AMÉN.
Manuel Cabada Castro
