LECTURAS

DOMINGO XXV ORDINARIO  -   CICLO A

  

Primeira Lectura     Is 55, 6-9

LECTURA DO LIBRO DE ISAÍAS

Os meus plans non son os vosos plans

 

            Buscade o Señor mentres se deixa atopar,

invocádeo mentres está cerca.

            Que o malvado deixe o seu vieiro,

e que o home pecador (deixe) os seus plans,

que se volva  ao Señor para que teña misericordia del,

que se volva  ao noso Deus

que tanto engrandece  ao perdoar!

            Pois si, os meus plans non son os vosos plans,

nin os vosos vieiros son os meus vieiros

‑ é o Señor quen fala ‑.

            Canto máis altos son os ceos cá terra!

Así son máis altos os meus plans cós vosos plans,

e os meus vieiros cós vosos vieiros.

                        Palabra do Señor                             R/.  Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 144, 2-3. 8-9. 17-18

R/.  (18a):  O Señor está cerca dos que o chaman.

Hei bendicirte cada día,

hei loar o teu nome por sempre.

Grande é o Señor e digno de loanza,

a súa grandeza é insondable.

O Señor é clemente e compasivo,

tardo á ira e rico en misericordia.

O Señor é bo para todos,

agarimoso con todas as súas obras.

O Señor é xusto en todos os seus camiños,

e santo en todas as súas obras.

O Señor está cerca dos que o chaman,

dos que o chaman con sinceridade.

Segunda Lectura     Flp 1, 20c-24. 27a

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS FILIPENSES

 A miña vida é Cristo

            Irmáns:

            Manifestarase a grandeza de Cristo na miña persoa, tanto que eu siga vivindo como que morra.

            Porque para min a vida é Cristo; e morrer, unha ganancia.

            Ora, como vivir neste mundo me permite  traballar con proveito, non sei o que escoller. As dúas cousas tiran por min: quería morrer para estar con Cristo, pois é moitísimo mellor. Con todo, por mor de vós, cómpre que eu fique neste mundo.

            Unha cousa só: mirade de vos comportar conforme  ao Evanxeo de Cristo.

                        Palabra do Señor                             R/.  Grazas a Deus

ALELUIA    Cf. Feit 16, 14b

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Abre, Señor, o noso corazón,

para que comprendamos as palabras do teu Fillo.

Aleluia.

Evanxeo     Mt 20, 1-16a

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Ou é que ti ves con mal ollo que eu sexa bo?

            Naquel tempo, díxolles Xesús aos seus discípulos esta parábola:

            - O Reino dos Ceos parécese a un propietario que saíu pola mañá cedo a contratar xornaleiros para a súa viña. Axustou con eles o xornal dun denario e mandounos á súa viña. Saíu outra vez á media mañá e atopou outros sen traballo na praza. E díxolles:

            ‑ Ide vós tamén á miña viña, e dareivos o xusto.

            Eles foron. De novo saíu polo mediodía e pola tarde, facendo o mesmo. Pero aínda volveu saír á tardiña, e atopando outros parados na rúa, díxolles:

            ‑ Pero, que facedes aquí, todo o día sen traballar?  

            Eles responderon:

            ‑ É que ninguén nos contratou.

            El díxolles entón:

            ‑ Ide vós tamén á miña viña.

            Anoitecendo xa, díxolle o dono da viña  ao administrador:

            ‑ Chama os xornaleiros e págalles o xornal: empézasme polos últimos e acabas polos primeiros.

            Chegan os da derradeira hora e dálles un denario a cada un. Cando chegaron os primeiros coidaron que lles darían máis, pero tamén recibiron cadanseu denario. Ao recibilo, murmuraban contra o propietario:

            ‑ Eses, os derradeiros, traballaron unha hora só e trátalos igual ca a nós, que aturamos o peso e a caloraza do día.

            Pero el replicoulle a un deles:

            ‑ Amigo, non che fago ningunha inxustiza. Non axustamos un denario? Pois colle o teu, e vaite. E logo, se quero darlle  ao último igual ca a ti, non teño dereito a facer o que quero co que é meu? Ou é que ti ves con mal ollo que eu sexa bo?

            Así, dese mesmo xeito, os últimos serán os primeiros.

       Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo

Reflexión

•        O texto do profeta Isaías fainos unha chamada a que rompamos cunha maneira de entender e vivir a fe como se esta fose un produto que se pode comprar no mercado capitalista; no que todos/as, segundo se di, ten un prezo. Diante desta idea, que polo que parece xa non é nova, Deus fala por boca do profeta para que se rebele contra esta visión mercantilista do ser humano, que esquece que principal e basicamente somos dignidade....non cousa. De aí que afirme que este xeito de entender e actuar non entra nos plans de Deus. É máis, é imposible que se poida falar de Deus se o que queremos é facer o que nos peta, pretendendo logo buscar razóns que xustifiquen e lle dean “status” de actuar nobre e coherente ao que non é máis que puro egoísmo narcisista. Por iso os plans de Deus non son os plans de quen actúa así. Pero logo podemos preguntarnos: eses plans que só buscan a comenencia son tamén os noso plans? Se é así, teremos que preguntarnos cal é a razón que nos leva a que nos chamemos seguidores Del, cando o que facemos é todo o contrario ao seguimento ao que El nos invita. Cales son os nosos plans sobre o sentido da vida, a capacidade para non deixarnos levar do abatemento, a loita pola xustiza e a defensa radical da vida de todo ser humano, sen que nada xustifique atentar contra dela?

•        Poñendo a nosa confianza nel, tamén, como lle ocorría ao salmista, seremos capaces de percibir a súa achega; sentir a súa calor, o bafo do seu alento cheo de misericordia e xenerosidade. Camiñamos nesta disposición, ou mais ben somos dos que lle damos as costas, inda que se nos encha a boca de frases que chamamos oracións e repetimos de xeito mecánico? O Salmo 144 di: “preto está o Señor dos que o invocan”. Estar preto -entendida esta achega como disposición a dar razón da xustiza e da busca do ben común-, supón ter descuberto que Cristo o é todo para nós; de xeito que, coma Paulo, tamén nós podemos dicir que Cristo é a nosa vida. El é quen a enche de sentido, quen a transforma en verdadeira humanidade, quen a pon a dispor dos irmáns que non son nin recoñecidos nin tratados coma persoas. A fe , o seguimento de Xesús, non é un moralismo, senón un camiño de salvación; pero na medida en que o imos facendo, descubrimos a necesidade de convertelo en esixencia ética e compromiso moral, e este só pode estar na misericordia. A misericordia da que Cristo é primeira testemuña, e que nos invita a nós a ir construíndo.

•        E neste proxecto non caben nin a envexa nin o odio, senón o amor e o recoñecemento dos dons, dos valores que Deus puxo nese outro que para un crente non pode ser máis ca un irmán. A fraternidade que estamos chamados a construír desde o sinxelo da vida de cada un de nós. Cos pequenos pasos cara adiante que imos dando, e as pequenas frustracións que moitas veces nos fan sentir estancados e sen capacidade de seguir avanzando. E neste ir descubrindo novas perspectivas, tamén desde o fracaso, descubrímonos con capacidade para facer da bondade unha actitude que nos achega aos demais, e nos axuda a descubrir a Deus naqueles cos que compartimos esa bondade para facer da vida, do mundo e a da sociedade, a casa común onde non hai exclusións. Unha casa que no sobrado nos leva a descubrir os ceos novos e a terra nova á que nos chama Xesús.