LECTURAS

O BAUTISMO DO SEÑOR - ciclo B

  

LECTURA DO LIBRO DO PROFETA ISAÍAS

Primeira Lectura   Is 42, 1-4. 6-7

Velaquí o meu servo en quen eu me comprazo

            Isto di o Señor:

            Velaí o meu servo, a quen teño collido da man;

velaí o meu escollido no que eu me comprazo.

            Teño posto sobre el o meu espírito:

ditaralles sentencia xusta ás nacións.

            Non berrará,

non levantará a súa voz nin a fará oír nas rúas.

            Canivela fendida non a romperá,

e torcida esmorecente non a apagará.

            Con fidelidade proclamará a xustiza,

non desfalecerá nin crebará

ata establecer na terra a xustiza,

e a súa lei, que esperan as nacións.

            Eu, o Señor, chameite por causa da xustiza, collinte pola man e protexinte,

e convertinte en Alianza dun pobo e en luz das nacións,

para que lles abras os ollos aos cegos, para que libres do cárcere aos presos,

da prisión aos que viven na escuridade.

Palabra do Señor            R/ Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL      Sal 28, 1a e 2. 3ac-4. 3b e 9b-10

R/. (11b): O Señor ha bendicir o seu pobo coa paz.

Tributádelle ao Señor, fillos de Deus,

tributádelle ao Señor gloria do seu nome,

adorade o Señor no seu atrio sagrado.

A voz do Señor sobre as augas,

o Señor sobre as augas copiosas.

A voz do Señor é poderosa,

a voz do Señor é maxestosa.

 O Deus glorioso fai tronar.

No seu santuario todo di: Gloria!

O Señor sentou sobre as augas,

o Señor senta como rei eterno.

LECTURA DO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS

Segunda Lectura     Feit 10, 34-38

Unxiuno Deus co Espírito Santo

            Naqueles días, tomou Pedro a palabra e dixo:

            ‑ Abofé, vexo que Deus non fai distinción de persoas, senón que acepta a quen lle é fiel e practica a xustiza, sexa da nación que sexa.

            El mandoulles a súa palabra aos fillos de Israel, anunciándolles a Boa Nova da paz por Xesús Cristo: este é o Señor de todos.

            Vós sabedes o que pasou en toda a Xudea, comezando desde Galilea, despois do bautismo que Xoán predicou: como Deus unxiu con Espírito Santo e con poder a Xesús de Nazaré, que pasou facendo o ben e curando a todos os  que estaban asoballados por Satán; pois Deus estaba con el.

  Palabra do Señor            R/ Grazas a Deus

Ou tamén

LECTURA DA 1ª CARTA DO APÓSTOLO S. XOÁN

Segunda Lectura     1Xn 5, 1-9

O espírito, a auga e o sangue

Todos cantos cren que Xesús é o Mesías, naceron de Deus; e quen ama ó que enxendra, ama tamén a quen aquel enxendrou. Sabemos que amámo-los fillos de Deus, se amamos a Deus e cumprimos cos seus mandamentos.

Porque o amor a Deus consiste en cumprir cos seus mandamentos. Os mandamentos de Deus non son pesados, porque nacer de Deus permítenos vence-lo mundo. E esta é a victoria que derrota o mundo: a nosa fe. Porque ¿quen é o que derrota o mundo, senón o que cre que Xesús é o Fillo de Deus?

O que veu con auga e sangue, foi el, Xesús Cristo; non veu con auga só, senón con auga e con sangue. E o Espírito é quen dá testemuño, xa que o Espírito é a Verdade. Porque tres son os que dan testemuño: o Espírito, a auga e mailo sangue; e os tres testemuñan no mesmo senso. Se nós aceptámo-lo testemuño dos homes, maior razón ten o testemuño de Deus. E este é o testemuño de Deus: o que El nos ten dado acerca do seu Fillo.

Palabra do Señor            R/ Grazas a Deus

 

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS  

Mc 1, 7-11

Ti e-lo meu fillo benquerido, o meu predilecto.

E proclamaba:

‑Detrás miña está a chegar o que é máis forte ca min, ante quen non son digno de postrarme para lle desata-los mallós do seu calzado. Eu bautizo con auga, pero el havos bautizar con Espírito Santo.

E aconteceu por aqueles días que chegou Xesús desde Nazaret de Galilea, e Xoán bautizouno no Xordán. E de seguida, mentres saía da auga, viu abrirse o ceo e baixar sobre el, coma unha pomba, o Espírito Santo. E unha voz deixouse oír desde o ceo:

‑Ti e-lo meu fillo benquerido, o meu predilecto.

 Palabra do Señor            R/ Loámoste, Cristo

Reflexión

O Señor prefírenos. Para el somos importantes e ocupamos un lugar de preferencia. A dignidade coa que nacemos é o mellor sinal de canto estamos a dicir. E quérenos porque é Pai / Nai que acompaña, educa, alenta e corrixe. Faino sen necesidade de chamar a atención, sen publicidade.

Non inviste en campañas de publicidade, senón que se fai presente de xeito silandeiro en cada un dos pasos da nosa vida; unha presenza que moitas veces non queremos ou non conseguimos descubrir, pero que está, o que leva a que non nos perdamos diante do "balbordo" de sons que se escoitan ao noso redor.

Bendita presenza! Si, bendita porque nos agasalla cunha amizade que moitas veces non sabemos nin descubrir nin valorar. Desde o día do noso bautismo, esa presenza vai con nós, nos trebóns e na brisa da nosa vida, que de todo hai. El sempre está, inda que nós non sexamos capaces de facerlle oco. Como é testán, e a pesar das nosas teimosías, non nos deixa de lado, non se esquece, non nos falla. Pero nós, e son moitas as veces, si lle fallamos a El. Non estaría de máis que hoxe nos preguntaramos por que.

• A presenza do Espírito móstranos a un Xesús que nos chama a preguntarnos pola fidelidade ás convicións que van asentando na nosa persoa. Fai que nos preguntemos si temos prezo, se somos capaces de deixar atrás o que son principios profundos á  hora de estar e actuar no mundo por un prato de lentellas en forma de prestixio, relevancia, poder, aburguesamento ... para que non pensen que eu son un/ha mexericas. Cantas veces nos ten pasado! E tamén, cantas veces o ternos esquecido e repetido. Aquilo de, "se queres acalar o veciño, dálle un carguiño".

Entón nin Espírito, nin principios, nin convicións, nin ... deixámonos ir, inda que logo nos arrepintamos, pois case sempre é tarde. O Espírito está, pero nós témolo secuestrado, amestrado á nosa comenencia. Como molesta e fainos revisar onde ternos posto o eixo da nosa vida, preferimos aparcalo, escondelo, sacarlle o volume ... silencialo. Pero facémolo nós, non El, que segue presente inda que non nos guste.

• Canto vimos dicindo non son máis que consecuencias do noso bautismo. Si, xa sei que podemos saír afirmando que a nós bautizáronnos, que eramos pequenos, que nos meteron no club sen pedimos opinión ... pero tampouco debemos esquecer que hoxe, no aquí e agora de cadaquén, ninguén nos obriga a ser crentes, a confesar a fe, a participar nas celebracións, e moitas máis cousas en relación coa nosa fe. Pero se o facemos, non podemos esquecer todo canto iso nos compromete e esixe. Ser cristián no medio do mundo, con criterio, con racionalidade, con capacidade de facer escoitar a voz e non deixarse enganar nin manipular polo interese persoal, non é doado.

Xa o sabemos, pero se queremos selo, non queda outra que facelo de maneira coherente, responsable e libre. Como o fixo Xesús, e como estamos chamados a facelo nós. O bautismo non é máis que un sinal de que alí comezamos un camiño que ternos que ir facendo cada día, nunca solos, senón en comunidade; tampouco en gueto, senón no medio do mundo e sabendo da pluralidade que nel hai. Este é o reto. Seremos capaces de acollelo?