LECTURAS

III DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO - CICLO A

Primeira Lectura      Is 8, 23b - 9, 3

LECTURA DO LIBRO DO PROFETA ISAÍAS

O pobo viu unha gran luz na Galilea dos xentís

 

            Así como nun primeiro momento o Señor humillou o país de Zebulón e o país de Naftalí,

así no derradeiro glorificará o camiño do mar, a rexión do Xordán, a bisbarra dos xentís.

            O pobo, que camiñaba na escuridade, viu unha gran luz.

Unha luz brillou sobre os que habitaban no país das sombras da Morte.

Multiplicaches o xúbilo, fixeches grande a ledicia.

            Alegráronse coa túa presenza, como coa alegría da seitura,

o mesmo que saltarán de xúbilo ao repartiren o botín.

            Velaí o xugo da súa carga e o varal do seu ombreiro

- o bastón de quen o oprime ‑: rompíchelos coma o día de Madián.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 26, 1 . 4. 13-14

R/.  (1a):  O Señor é a miña luz e salvación.

O Señor é a miña luz e salvación,

a quen hei de temer?

O Señor é a protección da miña vida,

diante de quen hei tremer?

Unha cousa lle pido ao Señor,

unha soa eu procuro:

habitar na casa do Señor

todos os días da miña vida,

para gozar da dozura do Señor,

e contemplar o seu templo.

Eu espero gozar da bondade do Señor

na terra da vida.

Espera no Señor, procede coma un valente,

ten corazón forte, espera no Señor.

Segunda Lectura     1 Cor 1, 10-13. 17

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS

Que vos poñades todos de acordo e que non haxa divisións entre vós

 

            Irmáns:

            Polo nome do noso Señor Xesús Cristo rógovos que vos poñades todos de acordo e que non haxa divisións entre vós; ao contrario, axeitádevos todos nun mesmo espírito e nun mesmo pensamento.

            Porque, irmáns, cheguei a saber polos de Cloe que hai discordias entre vós. Refírome a que cada un de vós anda a dicir: "eu son de Paulo, eu de Apolo, eu de Cefas, eu de Cristo".

            Pero é que Cristo está dividido? É que foi Paulo a quen crucificaron por vós? Ou é Paulo o nome no que vos bautizaron?

            A min non me mandou Cristo a bautizar, senón a predicar o Evanxeo; e isto sen habilidades retóricas, para que non quede desvirtuada a eficacia da cruz de Cristo.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

ALELUIA    Cf. Mt 4, 23

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Xesús predicaba o Evanxeo do Reino

e curaba todas as enfermidades do pobo.

Aleluia.

Evanxeo     Mt 4, 12-23

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Veuse a Cafarnaúm para que se cumprise o que dixera Isaías

            Cando soubo Xesús que encadearan a Xoán, retirouse a Galilea. Deixando Nazaret, foise establecer en Cafarnaúm, na beira do mar, en terras

de Zebulón e Naftalí, para que se cumprise o dito polo profeta Isaías:

            Terra de Zebulón, terra de Naftalí,

camiño do mar na outra ribeira do Xordán.

Galilea dos pagáns.

O pobo que xacía na escuridade

viu unha gran luz:

Para os que habitaban no escuro país da morte

brillou unha alborada.

             E desde aquela empezou Xesús a predicar, dicindo:

            ‑ Arrepentídevos, que o Reino dos Ceos xa está aí.

            Camiñando Xesús pola ribeira do mar de Ga­lilea, viu a dous irmáns: Simón, tamén chamado Pedro, e seu irmán Andrés, que estaban largando a rede no mar, pois eran pescadores. Díxolles:

            ‑ Vinde comigo e fareivos pescadores de homes.

            Eles deixaron de contado as redes, e seguírono.

            Máis adiante, atopou outros dous irmáns: Santiago e mais Xoán, fillos de Zebedeo, que estaban co seu pai na barca arran­xando as súas redes, e tamén os chamou.

            Eles coa mesma deixaron a barca e mais a seu pai e seguíro­no.

            Xesús percorría a Galilea enteira ensinando nas sinagogas e anunciando a Boa Nova do Reino, curando canta doenza padecía o pobo.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo

Reflexión

VIMOS UNHA GRAN LUZ: Nos tempos que corren, son moitas as persoas que teñen unha actitude negativa e desconfiada diante do futuro e da humanidade. Cansos de que a economía non vaia arriba, cansos de que a Igrexa non acabe de ser esa voz profética que acolle e dea resposta a tantos retos que hoxe nos formula a sociedade, canso s, moitas veces de traballar, de vivir, de loitar. Se cadra teriámonos que preguntar en quen puxemos a confianza?, quen nos valía para seguir adiante? Era tanto o que tiñamos que deixar atrás para que seguir o camiño que nos marcou Xesús? Para que ser austeros se o tiñamos todo?, para que vivir a pobreza se iso non ía connosco?, para que colaborar cos demais se o que vale é o "sálvese quen poida"? Diante deste panorama, o final víase vir. Fallou a base, fallaron as persoas e todos entramos nun túnel negro e sen luz que é o noso futuro. Pero hoxe esta celebración quere poñer luz, alegría e liberación. Como Isaías, tamén nós podemos dicir que o xugo do opresor, o materialismo, está quebrado e a vara do oportunismo, do desbarate e do egoísmo, tamén rachou. Temos un novo horizonte por diante, unha nova xeira de colaboración, unha nova luz alumeou e segue chamándonos ao final deste túnel. Unha luz que vén de nacer hai uns días e que é alegría para todos nós.

E POR ISO SOMOS PESCADORES DE HOMES: Só desde unha actitude de coherencia e compromiso fondo con aquel no que cremos, só se realmente a fe pinta algo na nosa vida, seremos quen de facer que os demais se cuestionen pola relixión, se cuestionen por Deus. Ás veces a Igrexa converteu a expresión e a chamada que escoitamos hoxe no evanxeo a sermos "pescadores de homes", en sinónimo de imposición, facendo valer aquilo de que o importante é contar con moito número. Sen embargo, o camiño nunca pode ser o da obediencia cega, nin o do medo ou a obriga, porque ademais de ser vieiros contrarios á mensaxe de Xesús, son tamén armas que se volven na súa contra co paso do tempo. O camiño pasa logo pola invitación, non pola imposición; polo cuestionamento e pola fondura das nosas conviccións e non pola obediencia cega, o adoutrinamento ou o cumprimento de normas sen sentido.

NA UNIDADE, QUE NON É UNIFORMIDADE: Nesta semana tamén pedimos pola unidade. Unidade de todos os cristiáns, pero tamén unidade dentro da nosa Igrexa e mesmo dentro das nosas

comunidades parroquiais. Unidade que non podemos confundir con uniformidade, pois somos conscientes da existencia de diferentes xeitos de pensar, de actuar, de distintas posibilidades .... e de que isto é algo que nos enriquece. Porén, moitas veces atopámonos con que a nosa intolerancia e a nosa autosuficiencia impiden que camiñemos na unidade evanxélica. Parapetámonos na nosa verdade e non estamos dispostos a escoitar e moito menos a aceptar aos que non pensan ou non actúan coma nós. En definitiva, todos queremos ser "líderes da manada", sen caermos na conta de que a mensaxe de Xesús non separa entre dominantes e dominados, senón que integra, acolle e ábrese a todas as opcións que respecten a dignidade da persoa. Hoxe é un bo día para mirar dentro da nosa vida, da nosa parroquia, da nosa Igrexa e botar fóra todo aquilo que supoña división, enfrontamento ou ruptura.

Remol