Pois si, xa imos comezar unha nova Coresma, coa sensación de que aínda non terminamos a do ano pasado, cando a mediados de marzo tivemos que interromper todas as actividades pastorais e a celebración da Semana Santa quedou reducida a celebracións privadas dos sacerdotes ás que algúns fieis se uniron por internet.
Penso que as cousas pouco cambiaron desde hai un ano e a vida
das parroquias rurais, que xa non era moi boiante antes, quedou arrasada. Polo que
me din os meus compañeiros, nas vilas e cidades a vida parroquial segue máis ou
menos como antes.
É verdade que temos vacinas e que as restricións non son tan
estritas, polo que este ano poderemos celebrar a Semana Santa e, por tanto,
tamén a Coresma. Farémolo con máis recollemento, como fixemos en Nadal, pero
iso tampouco é malo.
A Coresma é un tempo duro, non tanto polos case insignificantes
sacrificios que se non piden, senón porque nos pon diante dos ollos a realidade
da nosa vida cando a tratamos de vivir á marxe de Cristo. Por isto mesmo,
necesitamos ano tras ano facer o camiño coresmal, non vaia ser que esquezamos
que somos po, enganados polo espellismo dalgúns pequenos logros que vemos como
nosos e que nos enchen de vangloria.
O rito da cinza e as palabras que o acompañan falan por si sós.
Non fai falta dicir nada máis.
Lembrade que hoxe tamén é día de xaxún e abstinencia e que os
venres de Coresma son días de abstinencia. Son pequenos sacrificios que parecen
doutro tempo, pero que cada vez son máis actuais e, sobre todo, moi necesarios.
Miguel Ángel Álvarez
Párroco da Fonsagrada
