LECTURAS

XXIII DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO  -  CICLO C

PRIMEIRA LECTURA Sab 9, 13-19 (gr 13-18b)

LECTURA DO LIBRO DA SABEDORÍA

¿Quen se decatará do que quere o Señor?

¿Que home de feito poderá coñece-lo plan de Deus

 ou quen se decatará do que quere o Señor?

 Abofé, os pensamentos dos mortais son covardes

 e inseguros os nosos proxectos.

 Porque o corpo corruptible pesa na alma

 e a tenda terrestre oprime a mente cavilosa.

 Se con dificultade imaxinámo-lo que hai sobre a terra

 e con traballo atopámo-lo que está a man,

 ¿quen pescudará o que hai no ceo?

 ¿Quen coñecerá o teu consello se ti non lle dás sabedoría

 mandando o teu espírito santo desde o alto?

 Soamente deste xeito se endereitaron os vieiros dos terrestres,

 aprenden os homes o que é do teu gusto

 e son salvados pola Sabedoría.

              Palabra do Señor                  R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL Sal 89 3-4. 5-6. 12-13. 14 e 17

R/ (1): O Señor foi o noso agarimo ó longo das xeracións

Ti podes volver en po os mortais,

con dicirlles:- "Fóra, homes". 

Mil anos ante ti 

son coma o onte que pasou

e coma unha vixilia da noite.

Ti falos pasar, e son coma sono mañanceiro,

coma herba que agroma:

de mañá florece e verdea

e á tarde ségana e seca.

Ensínanos a conta-los nosos días,

para que aprendamos a ser asisados.

Volve, Señor. ¿Por canto aínda?

Apiádate dos teus servos.

Dános axiña a fartura da túa misericordia,

para que a nosa vida teña felicidade e ledicia.

Que a bondade do Señor, noso Deus, sexa connosco

e que el asegure as accións das nosas mans.

SEGUNDA LECTURA Film 9-17

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO A FILEMÓN

Recíbeo non xa coma un servo, senón coma un benquerido irmán

Benquerido irmán:

Sen máis título que ser eu Paulo, un vello que agora está preso por Cristo Xesús: pídoche por Onésimo, o meu fillo, que enxendrei estando na cadea. Velaí cho mando. Velaí che vai unha parte de min. ¡Recíbeo!.

Pensei en me quedar con el, para que me axudase no teu lugar, mentres estou preso polo Evanxeo. Pero non quixen facer nada sen contar co teu consentimento, para que non fagas este ben á forza, senón porque che sae de dentro. Igual por iso marchou de onda ti algún tempo: a fin de que agora o recuperes para sempre, non xa coma escravo, senón coma algo máis ca escravo: coma un irmán benquerido. Para min é moi querido; ¡moito máis o vai ser para ti, coma home e coma cristián! Así que se me consideras un amigo, acólleo coma a min.

                           Palabra do Señor                       R/. Grazas a Deus

ALELUIA Sal 118, 135:

Fai brillar ante o teu servo a túa presencia

e ensíname os teus mandatos

EVANXEO Lc 14, 25-33

PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Quen non renuncia a todo canto posúe, non pode ser discípulo meu

Nunha ocasión que seguía a Xesús moita xente, volveuse a eles e díxolles: 

-Se alguén me quere seguir e non está disposto a romper con seu pai e con súa nai, coa muller e mais cos fillos, cos irmáns e coa

s irmás, e incluso coa súa propia vida, non pode ser discípulo meu. O que non carga coa súa cruz e me segue, non pode ser discípulo meu.

Pois ¿quen de vós, querendo construír unha torre, non se para a pensar no presuposto, a ver se a pode rematar? Non vaia ser que bote os alicerces e non a dea rematado e a xente que o vexa faga riso del, dicindo: "Este empezou a construír e non deu rematado". 

Ou ¿que rei, que sae á guerra contra outro, non se senta primeiro a cavilar se lle chegarán dez mil homes para loitar contra vinte mil? E, se ve que non, cando aínda o ten lonxe, mándalle unha embaixada, pedindo condicións de paz. 

Pois así, como non renunciedes a todo o que tedes, non hai de vós quen poida ser

discípulo meu.

Palabra do Señor                                         R/. Loámoste, Cristo

Comentario

Pouco a pouco, o avance da ciencia e da técnica vannos facendo crer que as persoas podémolo todo, que elas responden a todas as nosas preguntas e non hai ningún interrogante que se lle resista. Dun xeito equivocado, cremos que Deus é alguén de quen podemos prescindir, pois somos persoas autónomas, maduras e libres que non precisan de Deus na súa vida. Pero como paradoxo a isto, atopámonos que cada vez son máis as persoas que recorren a magos, adiviños, astrólogos... buscando respostas no medio dunha sociedade tan avanzada como triste. Porque si hai dúas características que definan a nosa sociedade son: crispación e tristura. Desgraciadamente, o progreso técnico non sementou igualdade, xustiza, respecto... senón que, pola contra, cada día medran máis o desamor e a desconfianza diante de todo e de todos. Poderemos entón prescindir daquel que se presenta como sentido, paz, acollida, misericordia.... AMOR?

* Pois só sabendo vivir a vida como experiencia de fraternidade, poderemos entender a mensaxe dun Deus que en Cristo nos fai irmáns e irmás, o que esixe de nós saír da indiferenza e do egoísmo que nos levan a preocuparnos e mirar só para o noso embigo para abrírmonos á ocuparnos e preocuparnos polo que lle pasa a quen comparte con nós o camiño da vida. Que ben o entendeu Paulo e que ben llo transmite a Filemón cando lle pide unha segunda oportunidade para o seu escravo Onésimo, facéndolle ver que o tempo dos prexuízos é algo pasado, que temos que acoller a todos, que temos que servir a todos; pois “por riba das nosas distancias hai unha fe que nos une” e que nos invita a non esquecer que todos temos a mesma dignidade.

* Porque tal e como nos lembra Xesús no evanxeo que vimos de proclamar, ser discípulo implica unha vida chea de riscos. Por iso antes de dar un si que vai cambiar e orientar a nosa vida, cómpre examinar paseniñamente os pros e as contras e decidir en consecuencia. Calcular os gastos é un elemento de todas as invitacións a entrar no Reino. Non podemos actuar por arroutadas, senón que temos que reflexionar, ponderar, examinar a nosa realidade persoal. Non se constrúe como é debido nin se traballa con posibilidades de éxito se non se coñecen os efectivos. O seguimento de Xesús non pode, entón, depender dun impulso fácil, dunha necesidade de seguridade, dunha herdanza e moito menos dunha rutina. Non é un xogo. Tampouco un conxunto de verdades nin unha colección de dogmas. É unha decisión que non se pode facer á lixeira. É unha resposta persoal, situada no aquí e agora concreto... por iso é tamén unha resposta realista, que ten en conta as nosas limitacións e as nosas capacidades. El invítanos a escoller o mellor; pero, a diferenza de nós, non obriga, só ofrece e invita. E con claridade fala dos custos... Oxalá teñamos oídos e corazón abertos para escoitar a súa chamada e, desde unha opción persoal, responder con coherencia... e coa vida.

PIETRO PAROLIN, NOVO SECRETARIO DE ESTADO DO VATICANO

Cinco meses e medio despois da súa elección como sucesor do apóstolo Pedro, o Papa Francisco elixiu a quen será a súa man dereita no goberno da Igrexa. O 31 de agosto o Vaticano confirmaba que o próximo Secretario de Estado será o arcebispo italiano Pietro Parolin, de 58 anos quen dende hai catro se curtiu como Nuncio apostólico de Benedicto XVl na Venezuela de Hugo Chávez Chávez e Maduro. O día anterior, o Papa nomeaba aínda español, ao sacerdote don Fernando Vérgez Alzaga, membro dos Lexionarios de Cristo como número dous do Goberno da Cidade do Vaticano. O Papa configura así o seu equipo máis próximo de colaboradores en Roma. E, en poucas semanas, reunirá, por primeira vez, o grupo de oito cardeais de todo o mundo que o asistirá no goberno da Igrexa.

Nacido no norte de Italia, en Schiavon, Vicenza, Pietro Parolin é fillo dun comerciante de ferraxaría e dunha mestra de escola. O falecemento do seu pai sorprendeuno cando tiña tan só dez anos, quedando orfo xunto a unha irmá e un irmán, que nese momento só tiña oito meses. Tras entrar ao seminario de Vicenza aos 14 anos, e ser ordenado sacerdote en 1980, desempeñou o seu ministerio como vicepárroco durante dous anos, ata que o seu bispo lle propuxo pasar a formar parte da Academia Pontificia Eclesiástica, na que se forman os futuros nuncios apostólicos e representantes do Papa. Ao rematar os estudos, desempeñou o seu servizo ao Papa nas representacións pontificias de Nixeria e México, onde descubriu a súa paixón misioneira por Iberoamérica, así como na Secretaría de Estado do Vaticano. Durante o seu traballo en Roma, de 1996 ao ano 2000, foi director de Vila Nazaret, unha residencia universitaria para estudantes provenientes de familias desfavorecidas.

O 30 de novembro de 2002 foi nomeado Subsecretario da Sección para as Relacionés cos Estados da Secretaría de Estado, dedicándose en particular ás relacións cos países asiáticos, en concreto Vietnam e China. Durante esta etapa, Parolin converteuse no home do Papa que guiou os esforzos para a aprobación e posta en marcha do Tratado de Non Proliferación Nuclear. O 17 de agosto de 2009, Benedicto XVI confioulle unha misión particularmente difícil ao nomealo nuncio apostólico en Venezuela, onde a Igrexa sufría continuamente os ataques verbais e medidas discriminatorias de parte do Presidente Hugo Chávez. Foi ordenado bispo na basílica de San Pedro do Vaticano polo mesmo Benedicto XVI o 12 de setembro sucesivo.

BALANCE DO CARDEAL BERTONE

Na súa primeira entrevista, tras facerse público o seu nomeamento, monseñor Parolin recoñecía, nun estudo de televisión de Caracas, que «o reto do pontificado é a evanxelización" e «formar cristiáns que sexan verdadeiramente tales porque fan unha experiencia moi profunda de Xesucristo, namóranse del; a vida cristiá é unha vida de amor, non é o cumprimiento de certos ritos e normas, senón encontrar a persoa viva de Xesucristo, e sentir a urxencia de compartir cos demais este descubrimento. De aquí nace a evanxelización».

Monseñor Parolin substitúe a partir do 15 de outubro ao cardeal Tarcisio Bertone, que desempeñou o cargo de Secretario de Estado nun momento sumamente difícil, no que estalou o caso de Vatileaks, a fuga de noticias aos medios de comunicación por parte do mordomo do Papa. Ao día seguinte do anuncio da súa renuncia, o cardeal Bertone, nun encontro informal cos xornalistas, afirmaba: «Sempre o dei todo, aínda que certamente tiven os meus defectos. Se tivese que volver pensar agora en certos momentos; actuaría doutro modo. Pero isto non quere dicir que non tratase de servir sempre á Igrexa».