Reflexión

Cando falamos de Deus, temos que ter sempre en conta dúas palabras que son as que mellor expresan e mostran o que queremos dicir: amor e perdón. Si, porque Deus é amor. Amor que acolle, acompaña, aloumiña, escoita, alenta e se preocupa... Nada que ver co concepto de amor ao que tantas veces nos referimos hoxe. Deus non se identifica coa paixón física, senón que o seu amor di referencia sempre a termar e preocuparse pola persoa. El é quen, desde e por amor, envía o seu Fillo para que a plenitude deste amor se converta en entrega xenerosa de coherencia e doazón. Por iso a cruz, para nós, cristiáns, e para os que sen selo queiran comprender o seu significado, non é un espectáculo de morte e fracaso, senón entrega e triunfo; é resurrección e mais vida. Desde estas claves é desde onde temos que entender que queremos dicir ao empregar a expresión “Deus é amor“.

Unha segunda palabra que nos axuda a entender e identificar a Deus como presenza na nosa vida é a de perdón. E cando dicimos perdón, buscamos expresar unha actitude de achegamento ao irmán, a capacidade e o esforzo de non deixar que a xenreira, o odio ou as ansias de vinganza aniñen no corazón. Como somos humanos, moitas veces nin o entendemos nin somos capaces de deixar atrás eses episodios, esas situacións nas que nos sentimos feridos polo que nos fixo alguén. Porén, Deus non actúa así. Porque é amor, o perdón é a actitude que pon de manifesto que, para El, o rancor non é camiño que renove e humanice á persoa, senón que o camiño pasa por dar novas oportu

nidades; El non mira nunca para o atrás da nosa vida, para o que xa pasou, senón que nos abre camiños de futuro e esperanza. Por iso a misericordia e o perdón se van abrindo paso sempre no actuar do seu Fillo.

 Unha misericordia e un perdón que hoxe se poñen de manifesto na acollida de Xesús a aquela muller pecadora, reparando non no seu pecado, senón na súa capacidade para cambiar e recuperar a súa dignidade. Así de simple, pero tamén así de complicado e difícil. Cantos de nós seriamos capaces de achegarnos aos marxinados, aos parias, aos máis miserentos das nosas parroquias, dos nosos barrios, das nosas vilas… sen medo ao que os demais poidan opinar? Cantas veces calamos por medo diante de verdadeiros escándalos para non sermos sinalados co dedo? Quen non tragou sapos e aguantou inxustizas por manter o cu no asento, o carguiño, o prestixio, o poder? E a cousa é infinitamente peor se, coma no caso que nos ocupa hoxe, hai unha muller polo medio. Cando aínda escoitamos dos nosos curas frases do tipo “agarrádevos ao altar, que o ambón xa o colleron elas”, cando co gallo dunha misa solemne se dá a consigna de que non lean elas, para que non haxa mulleres no presbiterio; cando determinadas teimas do tipo “non é bo que as mulleres falen cos curas, diáconos, bispos ou seminaristas, non vaia ser que perdan a vocación”, cando a tantas persoas valiosísimas se lles nega o acceso a postos de responsabilidade na Igrexa polo simple feito de ter nado mulleres, cando á voz delas lle esiximos un “plus” para ser escoitada, cando falar de mulleres e falar de pecado son termos sinónimos... e que algo, realmente escandaloso e enfermizo, está a pasar dentro da nosa Igrexa.

Que a misericordia de Deus aniñe en nós cada día para poder ir tecendo, alí onde esteamos, cobertores de solidariedade, amor e misericordia que poñan sempre de manifesto que somos dignos seguidores do Mestre; quen non condenaba, senón que perdoaba e acollía... tamén ás mulleres, porque non facía distincións.

Lecturas

                                     XI DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO - CICLO C

  

Primeira Lectura     2 Sam 12, 7-10. 13

LECTURA DO LIBRO SEGUNDO DE SAMUEL

Deus non tivo en conta o teu pecado: non morrerás

            Naqueles días, Natán díxolle a David:

            ‑"Ti es ese home.

            E isto di o Señor, Deus de Israel:

            Eu unxinte por rei de Israel

e libreite das mans de Saúl.

            Entregueiche a casa do teu señor

e puxen as súas mulleres nos teus brazos.

            Fíxente dono de Israel e de Xudá

e, por se fose pouco,

deiche aínda outras cousas.

            Por que, logo, desprezar a palabra do Señor,

facendo o que el reproba?

            Mataches coa espada a Urías, o hitita,

para casares coa súa muller.

            Matáchelo coa espada dos amonitas.

Agora a espada non se afastará da túa casa.

            Visto que ti me desprezaches,

tomando para ti a muller de Urías, o hitita.

            David díxolle a Natán:

            ‑ "Pequei contra o Señor!"

            E Natán díxolle:

            ‑ "O Señor perdoa o teu pecado e non morrerás.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 31, 1-2. 5. 7. 11

R/. (cf. 5c): Perdoa, Señor, a culpa do meu pecado.

Ditoso aquel a quen lle foi perdoada a súa culpa,

a quen lle foi enterrado o seu pecado.

Ditoso aquel a quen o Señor

non lle ten en conta o delito,

o que non leva fraude no seu espírito.

Confeseiche o meu pecado,

non che escondín o meu delito;

Dixen: "Vou confesar a miña culpa ao Señor",

e ti perdoáchesme a culpa e o pecado.

Ti es o meu amparo: gárdasme dos perigos

e cínguesme co gozo do rescate.

Alegrádevos no Señor e reloucade os xustos,

aclamádeo todos os rectos de corazón.

Segunda Lectura     Gal 2, 16.19-21

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS GÁLATAS

Vivo, xa non eu; vive en min Cristo

 

            Irmáns:

            Como sabemos moi ben sabido que ninguén se xustifica polas obras da Lei senón pola fe en Xesús Cristo, chegámonos tamén nós a crer en Cristo Xesús, para sermos xustificados pola fe en Cristo e non polas obras da Lei, porque polas obras da Lei non se vai xustificar ninguén.

            Porque precisamente pola Lei morrín á Lei, a fin de vivir para Deus. Fiquei crucificado con Cristo e vivo: mais xa non vivo eu; é Cristo quen vive dentro de min.

            E aínda que agora vivo unha vida mortal, vivo na fe do Fillo de Deus, que me amou e que se deu en sacrificio por min.

            Eu non boto a perder a graza de Deus. Pero, iso si, se a xustificación nos viñese da Lei, Cristo tería morto para nada.

                                 Palabra do Señor                            R/. Grazas a Deus

ALELUIA     1 Xn 4, 10b

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Deus amounos e mandou o seu Fillo

para que expiase os nosos pecados.

Aleluia.

Evanxeo     Lc 7, 36 -- 8, 3 

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Perdoáronselle moitos pecados porque amou moito

 

            Naquel tempo, un fariseo convidou a comer a Xesús; e Xesús entrou na casa del e púxose á mesa. Unha muller, coñecida como pecadora na vila, sabedora de que estaba alí, levou un frasco de alabastro con perfume de mirra, botouse por detrás aos pés del chorando, e comezou a regarllos coas bágoas; secáballos cos cabelos da súa cabeza e bicáballos mentres llos unxía co perfume.

            Vendo aquilo, o fariseo que o convidara dixo p

ara si:

            ‑ Se este fose un profeta coñecería quen é, e que caste de muller é a que o está a tocar, unha pecadora.

            Xesús tomou a palabra e díxolle:

            ‑ Simón, teño algo que che dicir.

            El contestou:

            ‑ Pois dío, Mestre.

            ‑ Un prestamista tiña dous debedores; un debíalle cincocentos denarios, e o outro cincuenta. Como non tiñan con que lle pagar, perdooulles aos dous. Ora, quen deles o amará máis?

            Respondeulle Simón:

            ‑ Supoño que aquel a quen máis lle perdoou.

            El contestou:

            ‑ Ben dito.

            E volvéndose cara á muller, díxolle a Simón:

            ‑ Ti ves esta muller? Entrei na túa casa, e non me deches auga para os pés, pero ela regoumos coas súas bágoas e secoumos cos seus cabelos. Non me deches o bico, pero ela desde que entrou non parou de me bicar os pés. Non me unxiches a cabeza con aceite, pero ela unxiume os pés con perfume. Por iso dígoche: moitos pecados se lle perdoaron, cando mostra tanto amor; a quen pouco se lle perdoa, pouco amor mostra.

            E díxolle a ela:

            ‑ Os teus pecados están perdoados.

            Entón os demais convidados empezaron a comentar entre eles:

            ‑ Quen é este, que mesmo pretende perdoar os pecados?

            Pero el díxolle á muller:

            ‑ Salvoute a túa fe, vai en paz.

            Despois disto púxose a percorrer vilas e aldeas, predicando e anunciando a Boa Nova do Reino de Deus. Ían con el os Doce e mais algunhas mulleres que el curara de doenzas e de malos espíritos: María, chamada a Madalena, curada de sete demos, Xoana, a muller de Cusa, administrador de Herodes, Susana e outras moitas que o servían cos seus bens.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo