Reflexión

Cando falamos de Deus, temos que ter sempre en conta dúas palabras que son as que mellor expresan e mostran o que queremos dicir: amor e perdón. Si, porque Deus é amor. Amor que acolle, acompaña, aloumiña, escoita, alenta e se preocupa... Nada que ver co concepto de amor ao que tantas veces nos referimos hoxe. Deus non se identifica coa paixón física, senón que o seu amor di referencia sempre a termar e preocuparse pola persoa. El é quen, desde e por amor, envía o seu Fillo para que a plenitude deste amor se converta en entrega xenerosa de coherencia e doazón. Por iso a cruz, para nós, cristiáns, e para os que sen selo queiran comprender o seu significado, non é un espectáculo de morte e fracaso, senón entrega e triunfo; é resurrección e mais vida. Desde estas claves é desde onde temos que entender que queremos dicir ao empregar a expresión “Deus é amor“.

Unha segunda palabra que nos axuda a entender e identificar a Deus como presenza na nosa vida é a de perdón. E cando dicimos perdón, buscamos expresar unha actitude de achegamento ao irmán, a capacidade e o esforzo de non deixar que a xenreira, o odio ou as ansias de vinganza aniñen no corazón. Como somos humanos, moitas veces nin o entendemos nin somos capaces de deixar atrás eses episodios, esas situacións nas que nos sentimos feridos polo que nos fixo alguén. Porén, Deus non actúa así. Porque é amor, o perdón é a actitude que pon de manifesto que, para El, o rancor non é camiño que renove e humanice á persoa, senón que o camiño pasa por dar novas oportu

nidades; El non mira nunca para o atrás da nosa vida, para o que xa pasou, senón que nos abre camiños de futuro e esperanza. Por iso a misericordia e o perdón se van abrindo paso sempre no actuar do seu Fillo.

 Unha misericordia e un perdón que hoxe se poñen de manifesto na acollida de Xesús a aquela muller pecadora, reparando non no seu pecado, senón na súa capacidade para cambiar e recuperar a súa dignidade. Así de simple, pero tamén así de complicado e difícil. Cantos de nós seriamos capaces de achegarnos aos marxinados, aos parias, aos máis miserentos das nosas parroquias, dos nosos barrios, das nosas vilas… sen medo ao que os demais poidan opinar? Cantas veces calamos por medo diante de verdadeiros escándalos para non sermos sinalados co dedo? Quen non tragou sapos e aguantou inxustizas por manter o cu no asento, o carguiño, o prestixio, o poder? E a cousa é infinitamente peor se, coma no caso que nos ocupa hoxe, hai unha muller polo medio. Cando aínda escoitamos dos nosos curas frases do tipo “agarrádevos ao altar, que o ambón xa o colleron elas”, cando co gallo dunha misa solemne se dá a consigna de que non lean elas, para que non haxa mulleres no presbiterio; cando determinadas teimas do tipo “non é bo que as mulleres falen cos curas, diáconos, bispos ou seminaristas, non vaia ser que perdan a vocación”, cando a tantas persoas valiosísimas se lles nega o acceso a postos de responsabilidade na Igrexa polo simple feito de ter nado mulleres, cando á voz delas lle esiximos un “plus” para ser escoitada, cando falar de mulleres e falar de pecado son termos sinónimos... e que algo, realmente escandaloso e enfermizo, está a pasar dentro da nosa Igrexa.

Que a misericordia de Deus aniñe en nós cada día para poder ir tecendo, alí onde esteamos, cobertores de solidariedade, amor e misericordia que poñan sempre de manifesto que somos dignos seguidores do Mestre; quen non condenaba, senón que perdoaba e acollía... tamén ás mulleres, porque non facía distincións.