Comentario

• Escribe Paulo na carta aos tesalonicenses que necesitamos sentir a fortaleza do Señor no interior de cada un de nós. Unha fortaleza que reforce o noso querer ser testemuñas dunha mensaxe liberadora no medio dun mundo cheo de escravitude, ansia de poder e de dominio dos demais, especialmente dos máis pequenos e necesitados. Paulo faille estas reflexións a aqueles cristiáns da primeira hora para que a súa vida estivera asentada non sobre comportamentos externos, senón sobre o fundamento, a raíz, o cimento da fe: Xesucristo. Con, por El e nel, como dicimos ao remate da pregaria eucarística, nós imos facendo da nosa vida compromiso e ofrenda de fidelidade á súa persoa e á súa mensaxe; un compromiso que debe ser experiencia de crecemento interior que nos leve a sentírmonos non coma illas abandonadas no medio dun océano, senón como grans de area que coa aportación de todos conseguen ir facendo verdadeiras montañas asentadas na solidariedade, na alegría compartida e na esperanza vivida e ofrecida aos demais. 

• Esa mesma fortaleza á que se refería Paulo, pasados moitos anos, foi tamén a que nos invitaba a construír o Concilio Vaticano II hai cincuenta anos, poñendo ao noso dispor o documento que nos fala de que todos, non só o Papa, os bispos, os curas ou as monxas e os frades, somos e formamos a Igrexa. E que esta non podería ser verdadeiro testemuño de Xesús e da súa mensaxe no medio do mundo se non se considerase pobo. Pero non un pobo calquera, senón un pobo en camiño, no que vai atopando a outras persoas polas que se preocupa, ás que atende e alenta, e tamén das que aprende e coas que vai colaborando en facer do mundo a casa de todos. E para poñernos nesta xeira, o Concilio aprobou un documento que se chama “Luz das xentes” – Lumen gentium -, querendo referirse con esta expresión á tarefa que nos incumbe a cantos nos chamamos e sentimos cristiáns hoxe en día. A Igrexa, se quere ser fiel a Xesús, non pode enredarse en ritos ou dogmas que ninguén entende e que están moi lonxe do que son as verdadeiras preocupacións das persoas no momento actual. Por iso fai un chamado invitando a todos a ser luz para as xentes; luz alí onde nos atopemos; luz cando traballamos, luz cando imos creando familias, luz cando queremos dedicar parte do noso tempo libre a unha causa solidaria, luz coas nosas actitudes e formas de actuar. Só se somos luz, dísenos, como Paulo tamén lle dicía a os membros das primeiras comunidades, estaremos respondendo ao envío que nos apóstolos nos fai Xesús tamén a nós: ide e anunciade. E este anuncio temos que facelo cada un desde a tarefa que desenvolvamos na sociedade, sen que ninguén se crea nin se pense ou sinta máis importante ou superior aos demais. De aí que a L.G. insiste en que ao ser Pobo de Deus, a conciencia de ser Igrexa e de participar nela correspóndenos a todos; cadaquén desde a súa responsabilidade: o papa como papa, os bispos como bispos, os curas como curas, as relixiosas/os como relixiosas/os e os segrares como segrares. E todos no medio do mundo, entre e cos demais, sen que ninguén se considere ou se crea nin máis importante nin mellor. E isto, que parece estar claro nos papeis, moitas veces non ten sido así, polo que é moi importante volver a ler a L.G. e recordarnos a todos cal é o noso traballo coma Igrexa, un traballo que non exclúe, senón que, aceptando a pluralidade duns e doutros, busca o mesmo camiño: facer da Igrexa sacramento -presenza viva de encontro con Xesús-universal de salvación. Xesús, que vén e que o tempo de Advento nos axuda a prepararnos para recibilo, El mesmo, estanos chamando a participar nesta Igrexa pobo de Deus. 

• O Evanxeo que acabamos de escoitar quere ser a chamada que nos corresponde a cantos formamos parte da Igrexa a non deixarnos levar pola rutina, o sometemento ou a minoría de idade eclesial, senón que nos urxe a vivir a nosa pertenza á Igrexa de xeito liberador e gozoso; non deixando que o medo e a intolerancia aniñen nela. Deste xeito entenderemos cando Lucas di que está a chegar, que xa está a nosa porta a verdadeira liberación: Xesús de Nazaret. Nel, como nos di tamén o concilio está o gran misterio de amor que somos invitados a construír desde o noso ser Igrexa.

Lecturas

 I DOMINGO DE ADVENTO  -  CICLO C

Primeira Lectura         Xer 33, 14-16

LECTURA DO LIBRO DO PROFETA XEREMÍAS

Farei abrollar na casa de David un xermolo de xustiza

Velaquí os días -é o Señor quen fala-

nos que cumprirei a promesa

que lles fixen á casa de Israel e á casa de Xudá.

Nos días aqueles e no intre aquel

farei abrollar de David un xermolo lexítimo,

que practicará o dereito e a xustiza no país.

Nos días aqueles salvarase Xudá,

e Xerusalén descansará na seguridade,

e este lugar chamarase: "Señor, nosa xustiza!".

                                   Palabra do Señor                             R/ Grazas a Deus

                                                                                                                                            

SALMO RESPONSORIAL           Sal 24, 4bc-5ab. 8-9. 10 e 14

R/. (1b): A Ti, Señor, elevo a miña alma.

Amósame, Señor, os teus camiños,

ensíname os teus sendeiros,

diríxeme na túa verdade, apréndeme,

que ti es o meu Deus salvador.

O Señor é bo e recto:

por iso lles ensina o camiño aos  pecadores;

El dirixe na xustiza os humildes,

e amósalles o seu camiño aos  pobres.

Os camiños do Señor son todos misericordia e lealdade,

para os que gardan a súa alianza e os seus preceptos.

É grande a confianza do Señor cos que o temen,

e maniféstalles a súa alianza.

Segunda Lectura        1 Tes 3, 12 -- 4, 2

LECTURA DA 1ª CARTA DO APÓSTOLO S.PAULO AOS TESALONICENSES

Que o Señor afinque os vosos corazóns cando veña o Cristo

                     Irmáns:

                              Que o Señor vos faga medrar no amor duns cos outros e con todos, ata rebordar, como nos pasa a nós respecto de vós. Que El afinque os vosos corazóns nunha santidade sen falla diante de Deus, noso Pai, cando veña o noso Señor Xesús con todos os seus santos.

                              Polo demais, irmáns, pedímosvos con insistencia como cristiáns que, xa que aprendestes de nós como cómpre andar para contentar o Señor, que sigades así e que progresedes aínda máis.

            Porque ben sabedes que instrucións vos temos dado de parte do Señor Xesús.

                                   Palabra do Señor                             R/ Grazas a Deus

                                                                                                                                            

ALELUIA    Sal 84, 8

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Amósanos, Señor, a túa misericordia,

e dános a túa salvación.

Aleluia.

Evanxeo          Lc 21, 25-28. 34-36

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Está a chegar xa a vosa salvación

Naquel tempo, díxolles Xesús aos  seus discípulos:

- Haberá sinais no sol, na lúa e nas estrelas; e na terra as nacións tremerán coa angustia diante do bruar do mar e das ondas; os homes morrerán cheos de medo e de desacougo, polo que virá enriba do mundo, pois mesmo os astros abalarán. Entón verán o Fillo do Home vir sobre unha nube con grande poder e gloria.

Pero cando empece a suceder todo isto, poñédevos de pé e erguede ben a cabeza, porque chega o día da vosa liberación.

Tende conta de vós mesmos; non sexa que vos atordedes na borracheira, na libertinaxe e nas preocupacións da vida, e de súpeto caia sobre vós aquel día; porque caerá como un lazo sobre todos os que habitan a terra. Vós vixiade sempre, e pregade para que poidades escapar de todo o que está por vir, e comparecer así seguros diante do Fillo do Home.

                                                                                                                                            

                             Palabra do Señor                                               R/. Loámoste, Cristo