Lecturas

XV DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO - CICLO C

Primeira Lectura  Dt 30, 10-14

LECTURA DO LIBRO DO DEUTERONOMIO

A palabra está cerca de ti para a cumprires

     Faloulle Moisés ao pobo e díxolle:

     ‑ Escoita a voz do Señor, o teu Deus, gardando os seus mandamentos e os seus preceptos, o escrito no libro desta lei.

     Convértete ao Señor, o teu Deus, con todo o teu corazón e con toda a túa alma.

      Esta lei, que eu che prescribo hoxe, non está posta por enriba de ti nin tampouco lonxe de ti. Non está enriba, no ceo, para poderes dicir: Quen su

birá por nós ata o ceo e nola collerá e nola fará escoitar para que nós a cumpramos?

            Tampouco está lonxe, da outra banda do mar, para poderes dicir: Quen cruzará por nós ao outro lado do mar e nola collerá e nola fará escoitar para que nós a cumpramos?

            Ó contrario, a palabra está moi cerca de ti, na túa boca e no teu corazón, para a cumprires.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 68, 14 e 17. 30-31. 33-34. 36ab e 37

R/. (cf. 33): Humildes, buscade o Señor, e vivirá o voso corazón

Eu, Señor, suplico cara a ti,

na hora, meu Deus, do teu favor.

Pola túa moita bondade,

respóndeme, pois ti es o socorro verdadeiro.

Respóndeme, Señor, conforme ao teu amor,

pola túa misericordia, vólvete a min.

Mais a min, pobre e doente,

érgueme, Deus, co teu socorro.

Loarei a Deus con cantos,

gabareino con acción de grazas.

Olládeo, humildes, e alegrádevos,

avivecede o corazón os que buscades o Señor,

pois o Señor escoita os humildes,

non despreza os seus na cadea.

Abofé, salvará Deus a Sión:

recomporá as vilas de Xudá.

Herdaranas os fillos dos seus servos,

habitaranas os que aman o seu nome.

Ou:  Sal 18, 8. 9. 10. 11

R/.  (9a):  Os mandatos do Señor son rectos: aledan o corazón.

A lei do Señor é perfecta:

reconforta a alma;

a declaración do Señor é firme:

fai sabio ao inxenuo.

Os mandatos do Señor son rectos:

aledan o corazón;

o precepto do Señor é limpo:

ilumina os ollos.

A vontade do Señor é pura:

permanece por sempre;

as decisións do Señor son verdadeiras:

enteiramente xustas.

Son máis cobizables có ouro,

máis có metal precioso;

son máis doces có mel,

máis có zume da antera.

Segunda Lectura     Col 1, 15-20

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS COLOSENSES

Por El e para El foron creadas todas as cousas

 

            Cristo Xesús é imaxe do Deus invisible,

o primoxénito de toda criatura,

e por medio del fixéronse as cousas:

as da terra e tamén as do ceo,

as vistas cos ollos e as por eles non vistas;

señoríos sexan ou ben dominacións,

sexan principados, tamén potestades;

el é modelo e fin do universo creado.

            Antes ca todo está el

e todo nel se cimenta aínda hoxe.

            É tamén a cabeza do corpo

‑o corpo é a Igrexa ‑.

            El é o principio,

o primoxénito de entre os mortos,

de xeito que en todo sexa sempre o primeiro.

            Porque nel quixo Deus habitar

coa súa total plenitude:

reconciliar así o universo consigo, por el;

e no sangue da cruz poñer paz

entre os seres da terra e do ceo, servíndose del.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

ALELUIA    Cf. Xn 6, 63c. 68c

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

As túas palabras, Señor, son espírito e vida;

ti tes palabras de vida eterna.

Aleluia.

 

Evanxeo     Lc 10, 25-37

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Quen é o meu próximo?

            Naquel tempo, ergueuse cert

o xurista e preguntoulle a Xesús para o poñer á proba:

            ‑ Mestre, que teño que facer para herdar a vida eterna?

            El respondeulle:

            ‑ Que pon a Lei? Que les?

            Contestou:

            ‑ Amarás o Señor teu Deus con todo o teu corazón, con toda a túa alma, toda a túa forza e con todo o teu entendemento, e o próximo coma a ti mesmo.

            El díxolle:

            ‑ Contestaches perfectamente; cúmpreo e vivirás.

            Pero o xurista, querendo xustificarse, preguntoulle a Xesús:

            ‑ E quen é o meu próximo?

            Xesús replicou:

            ‑ Dunha vez un home baixaba de Xerusalén a Iericó, e asaltárono uns bandidos, que, despois de o roubaren e bouraren nel, deixárono medio morto. Cadrou a baixar polo mesmo camiño un sacerdote, que, ao velo, deu un rodeo e pasou de largo. Igual fixo un clérigo que pasaba por alí: ao chegar e velo, deu un rodeo.

            Pero un samaritano, que ía de camiño polo mesmo lugar, ao velo, sentiu mágoa; e achegándose a el, curoulle as feridas con aceite e viño e vendoullas. Logo, montouno na súa cabalgadura, levouno a unha pousada e coidouno.

            Ó outro día colleu dous denarios, deullos ao pousadeiro, e díxolle: "Coida del, e cando volva xa che pagarei o que gastes de máis".

            ‑ Quen dos tres che parece que foi próximo do que caeu nas mans dos bandidos?

            El respondeu:

            ‑ O que practicou a misericordia con el.

            Díxolle Xesús:

            ‑ Pois ti vai e fai outro tanto.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo

Comentario

O MANDAMENTO ESTÁ MOI PRETO DE TI, NO TEU CORAZÓN E NA TÚA BOCA. CÚMPREO: Desde pequenos ensináronnos o Decálogo, a lei de Deus, o que tiñamos que cumprir para non pecar, para fuxirmos do castigo de Deus, para irmos ao paraíso. Co paso do tempo fixémonos adultos e, ao peor, a nosa vida de fe non madurou, senón que permaneceu e permanece nun infantilismo constante que pouco a pouco vai facendo que detrás das nosas actuacións e das nosas palabras haxa calquera tipo de motivación (social, política, intereses particulares…) agás a motivación relixiosa. Noutras ocasións esta motivación relixiosa aparece coma algo negativo (non fagamos isto, non vaia ser que Deus nos castigue), detrás da cal está o medo, a maxia, a superstición ou un culto baleiro, ritualista, frío, sen sentido.

Porén, o cristianismo non recoñece máis que unha forma para relacionarnos con Deus: o amor. Nunca o medo ao castigo, nin o desexo dun premio, nin a lei que me obriga a facer algo baixo pena de pecado mortal ou venial, nin a tradición familiar. Ensinóusenos a doutrina, saturóusenos de nocións abstractas, definicións, normas morais e dogmas… pero ensinóusenos a amar a Deus?, ensinamos nós, coma testemuñas de Xesús, a amar a Deus?; preparóusenos para vivir a fe dunha forma serena, libre e responsable, para saber presentármonos diante de Deus sen medo e darlle unha resposta nosa, saída desde o fondo da nosa conciencia coma unha convicción persoal?. A primeira lectura que hoxe escoltamos déixanolo claro:”o precepto do Señor non é inalcanzable, non está no ceo, nin fóra deste mundo, senón que está no noso corazón”. Aí é onde temos que buscalo e atopalo.

  

FAI TI O MESMO: PRACTICA A MISERICORDIA CO TEU PRÓXIMO: A relixión, calquera relixión, é algo moi cómodo. Trátase de cumprir cunha serie de obrigas e xa somos bos. Ir ao templo, facer as miñas oracións, novenas.... pedirlle aos meus santos e xa está. E mesmo podemos facer unha relixión á carta. O importante é crer en algo... por se as moscas. O caso é que realizando algúns ritos, teñamos contento a Deus, que gañemos o ceo. Despois, xustificados, contentos e tranquilos... marchamos a outra cousa bolboreta, sen problemas. Ves, só hai que cumprir as normas, canto máis ao pé da letra mellor. Por iso a moit@s cristiáns de hoxe, que van máis alá, comprometendo a vida, díselles todo tipo de lindezas: roxos, revolucionarios, subversivos, que non son piadosos...., facendo realidade aquela frase de Helder Cámara “cando lle dou pan a un famento, chámanme santo; cando pregunto por que a xente pasa fame, chámanme comunista”. O sacerdote e o levita son representantes oficiais da relixión, preocupados polo templo, o culto e o servizo legal a Deus. Seguro que serían uns xudeus impecables, seguro que estarían ben vistos polas autoridades relixiosas, seguro que... pero estaban ben lonxe de descubrir que El é amor. Estaban enfermos de narcisismo. Só miraban coma os burros, cara adiante, sen ser quen de mirar en abano para descubrir a quen estaba ferido no camiño. Xesús descualifícaos, porque estar “oficialmente” ao servizo de Deus e pasar de longo diante da persoa necesitada é non entender o mandado de Deus, é

pasar de longo diante do que hai que facer para ter vida. O samaritano, en troques, estaba mal visto, era un revolucionario, un ninguén, un herexe, un proscrito; pero soubo mirar en abano para descubrir a quen estaba tirado na cuneta. E hoxe?. Pois podemos seguir afirmando o mesmo: a nosa Igrexa, a que formamos todos nós, tamén segue doente de narcisismo, segue a mirar só de fronte, pechándose a descubrir e a axudar a quen está desconsolado, marxinado, silenciado e abatido, ou o que é peor, sendo ela tantas veces quen pon o pé no pescozo de tanta xente para tirala e calala dunha vez por todas. Aquel home anónimo, viaxeiro solitario, sen nome nin compaña, maltratado por bandidos e medio morto, ten rostro e nome: o dos millóns de parados, o dos discapacitados, o das mulleres silenciadas e relegadas, o dos anciáns reducidos a caixeiros automáticos, o dos enfermos, relegados a un mero número, o das zonas rurais esquecidas, o dos países subdesenvolvidos... Pero claro, aínda hai moitos letrados dentro da nosa Igrexa que prefiren seguir preguntándolle ao vento quen é o meu próximo, pechándose á evidencia. Porén, a Palabra déixanos claro unha vez máis que Deus segue estando nas nosas mans, que o podemos tocar na persoa enferma, na famenta, na explotada, na inocente, na perseguida... Cando nos fartaremos de tanta teoría?. Cando inxectaremos a vacina contra a terrible enfermidade do narcisismo que tantas vítimas vai sementando ao noso redor?. Cando nos enchouparemos da misericordia do Señor e non da rixidez da letra?.