Lectio

Conducido polo Espírito, Xesús é probado no deserto. O relato, en aparencia lineal e inxenuo, está cargado de sentido e simbolismo: Xesús repite a experiencia de Israel e sae, ata 'outra' ocasión, triunfador do maligno. A posesión do Espírito de Deus e o seu dominio da Palabra conducirano a unha triple vitoria: vitoria sobre a súa propia necesidade vital, vitoria sobre a súa sede de poder e vitoria sobre a súa propia conciencia de ser fillo de Deus. Nos tres casos, Xesús deixa que Deus sexa Deus e ese é o seu éxito fronte ao tentador: famento, prefire o querer de Deus como alimento; necesitado de poder, ponse a disposición de Deus; sabendo fillo, opta por non o tentar. Se o fillo probou a tentación e deixou probada a súa filiación, dificilmente podería aspirar a ser considerado fillo quen rexeite a proba ou tema sucumbir nela. Quen posúa o Espírito de Xesús e apoie a súa obediencia na Palabra, sairá vitorioso de calquera proba, porque saberá contar con Deus mesmo cando a tentación nos poña a proba a súa fidelidade.

Por inexplicable que nos pareza, hoxe tería que ser para nós unha boa noticia o saber que Xesús fose tentado. Hai algo bo e esperanzador niso. Non en van se nos acaba de proclamar como palabra de Deus a narración das probas a que foi sometido Xesús no deserto. E o primeiro que deberiamos aprender do evanxeo de hoxe é que nada hai de lamentable, nada é indigno, en padecer tentación: se o Fillo de Deus a coñeceu, non debería humillarnos ter que recoñecer que vivimos expostos a ela. Quen non sabe de dúbidas, non se saberá nunca seguro. Se non sentimos a tentación de liberarse de Deus, se sentirá a alegría de manternos na súa presenza; quen non puido abandonar a Deus, non terá tampouco razóns para quedar con Él. Quen non sentiu a ilusión de programarse a vida dende si mesmo, e cos propios recursos, non consentirá de todo ao plan que Deus lle propón. Quen non intentou vivir á súa propia luz e coas súas propias forzas, non saberá que significa vivir á luz de Deus e coa súa forza.

O crente tentado non é un fiel máis débil, senón quen máis posibilidade ten de mostrar a súa fortaleza. Só quen foi probado, deixou probada a súa fidelidade. Unha fidelidade non probada é, aínda unha fidelidade por probar, algo de pouco monta. Teriamos que recordar máis a miúdo que a tentación, as nosas tentacións diarias, non son o obstáculo para encontrarnos con Deus, senón a ocasión para quedar con Él. Non se sente tentado de deixar Deus senón quen convive con Él. É gratificante, é esperanzador, é en verdade unha boa noticia, saber que a tentación a teñen os fillos de Deus, non os seus inimigos, os estraños. O odio non é tentación para o inimigo, senón só para o amigo e familiar. Sentirse provocado para renunciar ao pai é a proba que caracteriza os seus fillos. Un día foi a proba de Xesús, o Fillo de Deus. Sabelo débenos levar a aproveitar as nosas tentacións, esas probas pequenas, as máis frecuentes, e esas outras máis importantes, as menos correntes, para probar a Deus nosa fidelidade e para permitirlle que nos aprobe como os seus fillos.

A primeira tentación que coñeceu Xesús refírese á súa necesidade de alimento. Tras corenta días de xaxún, sentiu fame e a tentación de satisfacela co seu poder divino; abondáballe, en efecto, berrárllelo ás pedras para que se lle convertesen en manxar. Pero resistiu a súa fame e negouse a satisfacela milagrosamente; sabía que a Deus, o seu Pai, debía a vida e era a Él a quen competía a súa custodia. Preferiu confiarse a Deus a confiarse nas súas forzas; era para el máis forte a necesidade de Deus que o necesario pan.

O fillo sabe que o decisivo non é vivir angustiado por satisfacer os propios desexos e necesidades, por vitais que estes sexan, senón vivir para satisfacer os desexos e a necesidade do Pai. Non define o fillo o que este necesita, senón canto o necesita o seu pai. Perder tempo e vitalidade en procurarse un alimento que lle satisfaga, fai inútil o pai que vive para dar vida aos seus fillos e para manterlla. Non hai que marabillarse de que Xesús sentise fame, nin sequera de que sentise a tentación de procurarse alimento; pero hai que envexarlle a súa capacidade de atrasar a súa satisfacción para concederlle a Deus, o seu Pai, a satisfacción de esgotarlla. Deberiamos aprender de Xesús, o fillo de Deus, se queremos facer a Deus o noso Pai, a poñer nas súas mans nosas necesidades e a esperar de Él a súa satisfacción; para os fillos de Deus nada, nin a urxencia máis irresistible, é preferible á vontade do Pai.

A segunda proba que sentiu Xesús é aínda máis actual, máis perigosa tamén. Ofrecéuselle todo o poder do mundo, se renegaba do seu Pai e Deus. A negativa de Xesús é neta: só Deus pode aspirar a esixirlle un servizo exclusivo. Unicamente ao pai se lle debe obediencia filial. Nada é preferible a Deus, nin sequera un poder tan grande que nos a Él nos asemellase: contar con Deus como Pai é contar co poder de Deus.

Quen, como Xesús, se libera da tentación de exercer o poder sobre os demais, non se fai máis débil. Permite que Deus sexa con maior facilidade o seu Deus e convértese con maior seguridade no seu fillo. E é que saber servo dun só Deus nos libera de todos os demais deuses. Ben o sabemos: ninguén é máis libre que quen ten a un só señor que servir. Ter a Deus como único Deus nos fai fillos dun único Pai. Con canta maior liberdade viviriamos, se vivísemos cultivando unicamente a Deus! En cambio, porque nos desvivimos cultivando os nosos medos a ser insignificantes, acrecentando a nosa angustia ante o pouco que valemos ou podemos, comparándonos continuamente con canto conseguiron os outros, non logramos vivir seguros de ter a todo un Deus como Pai e Señor único. Non optando por servilo unicamente a Él e perdémonos a oportunidade de que poña á nosa disposición a súa omnipotencia de Deus; alimentando outras filiacións, negámoslle que sexa Él o noso único Pai.

A terceira proba que superou Xesús foi a máis sutil e grave. Como estaba tan seguro de ser fillo de Deus, sentiu que podía contar sen máis coa protección do seu Pai. Para que serve un Pai que non pode salvar o seu fillo? De pouco serviría un Deus que non axudase os seus. A confianza de Xesús puido levalo á temeridade: a vida do fillo non pode arriscarse só porque se está seguro de estar ao coidado do pai. Para autenticarse como fillo non hai que poñer a proba o propio Pai.

Xesús, o fillo verdadeiro non tentou o Pai poñéndoo a proba só porque se sabía fillo. Quen espera demasiado de Deus, quen lle esixe máis do que Él está disposto a conceder nun momento dado, quen se defrauda dun Deus que non acode cando se lle necesita, pon a proba a Deus, menospreza as súas decisións e despreza o seu querer. Un Deus que se preza, non está a disposición de quen o necesita ou só cando se lle necesita. O Pai de Xesús quere ser Deus o noso sempre, na necesidade e na abundancia, no choro e na alegría, no aperto e en anchura. Tomalo en serio cando nos fai falta equivale a facelo inútil se non temos de Él necesidade. Non facelo Deus sempre é non facelo Deus nunca. E un bo fillo cóidase de non prescindir do seu Pai: nin cando necesita dos seus coidados nin cando pode prescindir deles, deixa de considerarse fillo.

Xesús, o Fillo de Deus, recórdanos hoxe que sufrir tentación non é algo vergonzoso, que non hai fillo que se prece se non sentiu algunha vez desexos de deixar o seu pai. Se iso é consolador, non é menos esixente. Só quen opta por quedar na casa, xunto ao seu Pai, facendo a súa vontade custe o que custe, é fillo para o seu Deus. Se a tentación é o camiño para quedar de forma máis consciente con Deus como Pai, benvida sexa.