Xesús está sempre á beira das vidas humanas coas que se encontra e
mergúllase nelas. Está alí para acompañalas, para animalas, para erguelas a
novos e insospeitados niveis de realización. Porque o ser humano, é dicir, nós
levamos todos dentro xermes de autosuperación, de novas posibilidades de realizármonos.
Porque o noso interior, os nosos desexos e horizontes son sempre moito máis
amplos cós que se abren tralas familiares illas Cíes, alí onde a nosa ría de
Vigo se encontra co Atlántico. Todos queremos ir sempre máis alá dos nosos
horizontes acostumados. Queremos ser sempre o que somos, pero tamén máis do que
somos e selo ademais para sempre.
O
que nos ocorre a nós pasáballe tamén a esa persoa da que se nos di no evanxeo
que se axeonllou ante Xesús. Para el era Xesús símbolo e resumo de toda a
bondade a grandeza que se podía atopar no mundo. Dísenos explicitamente alí que
se trataba dun home adulto, ben asentado xa na súa vida. Posuía bens e fortuna.
Fálase da súa “mocidade” como dunha etapa da súa vida pola que xa pasara. Pero
¡claro! este home, como nos pasa a todos, non é totalmente feliz, non se
encontra totalmente satisfeito consigo mesmo. El non deixa de albiscar que algo
lle debe faltar aínda para realizar plenamente a súa vida. Vive, si, e vive
ademais con fidelidade ás normas tradicionais da súa relixión xudía. Digamos
que se trata dun crente cabal do xudaísmo. Garda os mandamentos. Eses
mandamentos que son os mesmos que todos sabemos de cor desde pequenos...
Mais o que a el lle preocupa, como sen dúbida tamén a todos nós, é a
curtidade da vida e o pouco que en definitiva a vida lle satisfai. De que lle
vale a el vivir ben e ser tamén un bo xudeu practicante, se resulta que despois
de todo a súa vida non é “eterna”? Porque ter vida “eterna” non é só tela despois,
é dicir, a que nós chamamos vida como resucitados despois da morte. Non. Vida
“eterna”, ou sexa, plena, e tela tamén durante a vida presente. É dicir,
sentirse –tal como adoitamos dicir- plenamente realizados e felices co que
estamos a facer na vida, por máis que poidamos ter de cando en vez horas
baixas.
No cadro destas consideracións, coido que se pode entender algo da
importancia e da paixón coas que esta persoa lle formularía a súa pregunta a
Xesús: “Mestre bo, ¿que teño que facer para acadar a vida eterna?”.
A
esta persoa non lle satisfacía, como digo, a súa vida normal relixiosa,
correcta e normal. Algún baleiro se abría no seu interior, que demandaba nova
luz e novas augas de vida. E Xesús, ese mestre de vida que Deus Pai ofrece de
maneira plena e definitiva ó mundo –a toda a humanidade-, vaille ofrecer o
verdadeiro camiño de realización. É un vieiro dificultoso, á primeira vista
case imposíbel de realizar, mais gratificante, plenificante, fornecedor de verdadeira
“vida eterna”, de aquilo xustamente sobre o que esta persoa demanda
información, porque lle preocupa e o atrae.
Xesús sabe do dificultoso e pedregoso deste camiño, que en definitiva é
el mesmo. Pois sabemos que Xesús se presenta en persoa ante nós como “o camiño,
a verdade e a vida”. Por iso dinos o evanxelista Marcos que Xesús -seguramente
para darlle ánimos ó que lle preguntaba sobre o modo de “acadar a vida eterna”-
“o fitou cunha mirada chea de agarimo”. Aínda así, Xesús non acadou vencer as
resistencias que o feito de ter “moitos bens” lle impedían a esa persoa empezar
a andar polo verdadeiro camiño de “acadar a vida eterna”.
Porque o resto da mensaxe de Xesús é ben coñecido, aínda que non por iso
suficientemente asumido nas nosas vidas concretas. É unha linguaxe dura e sen
contemplacións contra o acugular riquezas que non se poñen ó servizo dos
demais, dos máis pobres e necesitados ca nós. Esas moreas de riquezas
agáchannos a visión da realidade e non nos deixan ver as necesidades dos outros
irmáns nosos. Así non podemos construír a fraternidade á que nos chama Xesús.
Por algo o papa Francisco nos dicía hai pouco aquilo que máis dunha vez
oiriades: “Cómo me gustaría unha Igrexa pobre e para os pobres!”. O papa
Francisco tomou precisamente este nome de Francisco pola admiración e devoción
que lle ten a San Francisco de Asís. E ben sabemos que este santo italiano
levou na súa vida esta mensaxe de Xesús sobre a pobreza ata as últimas
consecuencias. A súa festividade foi o día 4 deste mes de outubro en que
estamos, mais como caeu en domingo non se celebrou liturxicamente.
En principio e falando de modo xeral, semella algo estraño ou
sorprendente este medo á pobreza (do que deu mostras a persoa da que se nos
fala no evanxeo), porque Xesús lles asegura ás persoas que se desprenden dos
seus bens que acadarán felicidade non só na “outra” vida, senón tamén nesta.
“Recibirán agora, neste tempo, -anúncianos Xesús- cen veces máis ... e, no mundo
futuro, a vida eterna”. E neste sentido podemos dicir: Hai alguén que poida dar
máis có que ofrece Xesús en compensación da renuncia ós propios bens?...
Certamente, o evanxeo dá sempre que pensar. Coa súa palabra e o seu
exemplo Xesús non deixa de nos ofrecer e presentar novos camiños, os camiños
sempre novos de Deus, para acadarmos a felicidade. Unha felicidade que
certamente non se acada cando sistematicamente se fuxe de canto leva consigo
esforzo ou renuncias persoais.
