jueves, 25 de febrero de 2021

"ESTE É O MEU FILLO BENQUERIDO, ESCOITÁDEO.."

Encamiñámonos xa cara ao segundo domingo de Coresma no que se lerá o evanxeo da transfiguración de Xesús.

É unha pasaxe interesante e que serve para acalar as queixas daqueles que din que aínda non volveu ninguén do ceo para contarnos como é aquilo.

Certamente os apóstolos que acompañaron a Xesús a aquela montaña alta non estaban no ceo aínda, pero si viron «en vivo e en directo» como era o ceo e como era o rostro divino de Deus.

E, cando baixaron daquela montaña (do ceo, en definitiva) contáronnos o que viron, aínda que non atopaban as palabras exactas, pero si acertaron a dicir sen dúbida o que sentiron: «Mestre, que bo é que esteamos aquí!» ou «que ben se está aquí», segundo as distintas traducións.

Por tanto, aqueles que viron como era o ceo contáronnolo e xa non hai dúbida de que no ceo estase ben e por iso ninguén quere volver á vida de antes unha vez que se experimenta a salvación definitiva de Xesucristo.

Que nos queda por facer a nós mentres non somos chamados ao ceo? Pois tamén queda claro neste misterio da transfiguración: escoitar ao fillo amado de Deus ou, como se nos dixo o Mércores de Cinza, converterse e crer no Evanxeo, que é a Palabra do Señor.

Miguel Ángel Álvarez Pérez

Párroco da Fonsagrada

 

QUE É A IGREXA..??

“A Igrexa é a multitude dos pecadores que se converten”. Esta definición igual non é a máis axustada teoloxicamente, pero si que é ben expresiva do seu ser

O importante non é se a Igrexa é unha multitude. No ceo xa o é, e  na terra unhas veces serao e outras veces será un débil rabaño.  Tampouco o principal da definición é que sexamos ou non pecadores, pois todos o somos.  O fundamental é o “que se converten”,

Estes días unha persoa comprometida coa vida da Igrexa facíame chegar unha reflexión, que era máis ben un desafogo. Dicíame que nos tempos que corren cada vez é máis difícil dar a cara pola Igrexa. E púñame o caso dos bispos que nestas últimas semanas se vacinaron saltándose os protocolos. Non tanto porque o fixeran, sendo reprobable podía entender que dada a situación caeran na tentación, senón porque fosen incapaces de  recoñecer o seu erro e pedir perdón con sinceridade. Se é certo que o que nos afasta de Deus non é tanto o pecado como a súa xustificación, porque nos impide converternos; tamén podemos dicir que o que afasta as persoas da Igrexa non é tanto que sexamos pecadores, como que xustifiquemos os nosos pecados, porque é sinal de que a utilizamos como medio para a nosa xustificación e non para a nosa conversión.

No cadro da vocación de San Mateo de Caravaggio Xesús ten o dedo estendido do mesmo xeito que Deus na creación do home nos frescos pintados por Miguel Anxo na Capela Sixtina. É unha forma de expresar a acción de Deus cando entra na vida do home, unha nova creación. Xesús quería crear en Mateo un home novo, converter a un pecador en apóstolo.

Na Coresma Xesús pasará repetidamente xunto a nós chamándonos á convesión. Escoitaremos a súa chamada como Mateo, deixándoo todo para seguilo, ou seguiremos xustificándonos?  

*****

Nalgún sitio lin que os rabinos xudeus para alcanzar esa categoría debían ter alo menos cinco discípulos. Mateo é o quinto discípulo de Xesús. A Igrexa dende o comezo “é a multitude dos pecadores que se converten”. Se non é vero é ben trovato.

*****

Un político manifestara nunha entrevista que “a política é temporal”, trala súa morte outro lembrou as palabras que lle contestara no seu momento “o que é temporal é a vida”. Sigo sendo só un cura de pobo, aínda que temporalmente estea na vila.

miércoles, 17 de febrero de 2021

MÉRCORES DE CINZA

Pois si, xa imos comezar unha nova Coresma, coa sensación de que aínda non terminamos a do ano pasado, cando a mediados de marzo tivemos que interromper todas as actividades pastorais e a celebración da Semana Santa quedou reducida a celebracións privadas dos sacerdotes ás que algúns fieis se uniron por internet.

Penso que as cousas pouco cambiaron desde hai un ano e a vida das parroquias rurais, que xa non era moi boiante antes, quedou arrasada. Polo que me din os meus compañeiros, nas vilas e cidades a vida parroquial segue máis ou menos como antes.

É verdade que temos vacinas e que as restricións non son tan estritas, polo que este ano poderemos celebrar a Semana Santa e, por tanto, tamén a Coresma. Farémolo con máis recollemento, como fixemos en Nadal, pero iso tampouco é malo.

A Coresma é un tempo duro, non tanto polos case insignificantes sacrificios que se non piden, senón porque nos pon diante dos ollos a realidade da nosa vida cando a tratamos de vivir á marxe de Cristo. Por isto mesmo, necesitamos ano tras ano facer o camiño coresmal, non vaia ser que esquezamos que somos po, enganados polo espellismo dalgúns pequenos logros que vemos como nosos e que nos enchen de vangloria.

O rito da cinza e as palabras que o acompañan falan por si sós. Non fai falta dicir nada máis.

Lembrade que hoxe tamén é día de xaxún e abstinencia e que os venres de Coresma son días de abstinencia. Son pequenos sacrificios que parecen doutro tempo, pero que cada vez son máis actuais e, sobre todo, moi necesarios.

Miguel Ángel Álvarez

Párroco da Fonsagrada

lunes, 15 de febrero de 2021

CARTA PASTORAL CORESMA 2021

15 de febrero de 2021

Vivir la fraternidad

Queridos diocesanos:

El Papa en su Mensaje para la Cuaresma nos dice que esta es un tiempo para renovar la fe, la esperanza y la caridad. La Iglesia acompaña la vida, sostiene la esperanza y quiere ser signo de unidad para tender puentes, derribar muros, sembrar reconciliación. En este proceso hemos de mantener nuestra identidad que siempre ha de ajustarse al Evangelio de Jesucristo, de lo contrario “habremos perdido la alegría que brota de la compasión, la ternura que nace de la confianza y la capacidad de reconciliación que encuentra su fuente en sabernos siempre perdonados-enviados”. Este es el tono con que hemos de interpretar esta Cuaresma en el contexto del Año Santo Compostelano, año de la gran perdonanza, tiempo de gracia y bendición para los que sufren y han perdido la esperanza, y tiempo de sanación y de encuentro, en el que hemos de “aprender a cultivar una memoria penitencial, capaz de asumir el pasado para liberar el futuro de las propias insatisfacciones, confusiones o proyecciones”, apoyándonos en la tradición apostólica que fundamenta nuestra fe.

Llamada a la conversión

Reiteradamente oímos que la pandemia está generando una crisis religiosa, sanitaria, económica y social. Consecuencia de ello es el aturdimiento espiritual que manifestamos en no pocas ocasiones, mirando lo que acontece desde un punto de vista exclusivamente humano y no desde la fe pues el Señor sigue en la barca con nosotros. Y este aturdimiento se hace palpable desconfianza. Nos falta reflexión interior. “Si escucháis hoy su voz, no endurezcáis vuestros corazones” (Heb 3,7-8). No es extraño que el Señor como a sus apóstoles nos diga: “¿Por qué tenéis miedo? ¿Aún no tenéis fe?” (Mc 4,40). La falta de fe genera siempre pesimismo espiritual, olvidando que “todo lo podemos en Aquel que nos conforta” (cf. Fil 4,13). En esta Cuaresma se nos llama a vivir la experiencia de la conversión como algo personal con un corazón nuevo, como una vocación a la que tenemos que darle respuesta permanentemente, tomando conciencia de la Providencia divina: “¿No se venden cinco pájaros por dos céntimos? Pues ni de uno solo de ellos se olvida Dios. Más aún, hasta los cabellos de vuestra cabeza están contados. No tengáis miedo” (Lc 12,6-7; Mt 10,29-30). Son alentadoras las palabras de Pablo cuando escribe: “No os ha sobrevenido ninguna tentación que no sea de medida humana. Dios es fiel, y el no permitirá que seáis tentados por encima de vuestras fuerzas, sino que con la tentación hará que encontréis también el modo de poder soportarla” (1Co 10,13). La esperanza, dice el Papa, es como agua viva que nos permite continuar nuestro camino, alentando y acompañando a los demás con gestos sencillos y amables. No olvidemos que la identidad del cristiano va unida a la participación en el Misterio de Cristo. Como subraya san Agustín, nosotros somos hijos de Dios por la acción de Jesucristo: Somos hijos en el Hijo (cf. Rom 8,14-17). “Sin una apertura al Padre de todos, no habrá razones sólidas y estables para el llamado a la fraternidad”. No podemos olvidar nuestra condición filial irrenunciable: “Mirad qué amor nos ha tenido el Padre para llamarnos hijos de Dios, pues ¡lo somos!” (1Jn 3,1). Esta gracia de hijos de Dios nos compromete a vivir la fraternidad que no tiene límites: “Pero yo os digo: Amad a vuestros enemigos y rezad por los que os persiguen para que seáis hijos de vuestro Padre celestial, que hace salir el sol sobre malos y buenos, y manda la lluvia a justos e injustos” (Mt 5,44-45). La fe y la esperanza deben manifestarse en la caridad que “es el impulso del corazón que nos hace salir de nosotros mismos y que suscita el vínculo de la cooperación y de la comunión”. La Iglesia nos llama en este tiempo cuaresmal a practicar el ayuno, la limosna y la oración, actitudes que son el puente de la Cuaresma hacia la Pascua, sabiendo que nuestro único mérito es la misericordia de Dios como manifestaba San Bernardo.

24 Horas para el Señor

En este camino cuaresmal os recuerdo la celebración de las 24 horas para el Señor, que tendrán lugar el viernes 12 y el sábado 13 de marzo, dejándonos guiar por las palabras de Jesús a la pecadora perdonada: “Han quedado perdonados tus pecados” (Lc 7,48). En la adoración eucarística encontramos también el ambiente propicio para celebrar el Sacramento de la Reconciliación cuya experiencia nos lleva a ser misericordiosos con los demás. Pido que en las parroquias, en las comunidades religiosas y en nuestros Seminarios se programen momentos de adoración al Santísimo, lectura de la Palabra de Dios y celebraciones penitenciales en el contexto de esta celebración.

¡Buen camino hacia la Pascua! Os saluda con afecto y bendice en el Señor.

+ Julián Barrio Barrio,
Arzobispo de Santiago de Compostela.

miércoles, 3 de febrero de 2021

DO ABRAIO Á FE

 "A fe devólvenos a nós tamén o corazón, posuido adoito polo espírito do malo, aínda que esteamos entre os ointes fieis e abraiados das palabras do Señor. Unha cousa é o abraio, outra a fe"

Foron moitos os que, segundo o evanxelista, ficaron abraiados diante dos feitos e das palabras de Xesús. Del deron en dicir que "ensinaba como quen ten autoridade e non coma os letrados". Disque o abraio é o alicerce da filosofía. Pampo ou perplexo, o home anda a procura das razóns do que ve cos seus ollos: "Que é isto? Ou, se cadra, como vai ser isto". A verdade entra polos ollos e chega ao corazón a xeito de pregunta. Non todo o que entra chega: isto é bo telo en conta. Para que o que entra polos ollos chegue ao corazón ten que haber corazón. Se non o hai, o abraio vaise dos ollos coma escuma que o mar deixou na praia e foise.

Foron moitos os abraiados diante das palabras de Xesús. A cantos se atopaban na sinagoga de Cafarnaum, letrados e ointes fieis da Palabra de Deus, cando Xesús se puxo a ensinar nela, apampounos a sua autoridade na maneira de ensinar. Ningún deles, porén, obedeceu a sua palabra. A verdade entrou polos seus ouvidos pero non chegou ao seu corazón. O seu abraio foi coma escuma na praia. E iso que eran ointes fieis da Palabra... Sabían oila e mais interpretala. Pero non obedeceron, non deron resposta ás palabras de quen lles falaba con autoridade. Pampos ao escoitaren as palabras non deron resposta á Palabra da que viñan as palabras.

A resposta da fe á Palabra de Xesús non veu dos fieis nin dos letrados, xuntos na sinagoga de Cafarnaum á hora do culto. Entre os ointes das palabras de Xesús o abraio foi coma escuma que deixa o mar na praia e vaise. "E cadrou que había naquela sinagoga un home posuido por un mal espírito...", lemos no Evanxeo. "E cadrou...": o que non tiña espazo na sinagoga, o que non tiña que xuntarse cos fieis, o maldito de Deus, cadrou que se atopaba alí tamén, no medio dos fieis e dos letrados. E cadrou que foi del só do que veu a resposta da fe. Púxose a berrar e no seu berro oiuse a voz de moitos dicindo: "Que temos que ver contigo?". Os moitos que berraban no home posuido polo mal espírito tiñan tan pouco que ver con Xesús como os fieis e os letrado co home que berraba dese xeito. Como o Espírito de Deus cos malos espiritos. Como a luz cas tebras.

O mal nunca chega só. Sempre chega con outros. Faise forte porque é complexo, enguedellado. Son moitos ó mesmo tempo. É unha mestura de sentimentos o que remexe dentro de nós. Por iso o home posuido por un mal espirito berra ca voz de moitos. Berra, non fala. O berro é unha mestura. O berro remexe os sentimentos dos ointes. No medio da mestura, porén, imos escoitar a resposta da fe: "Ben sei quen es ti: elo Santo de Deus". Xa non se oe un berro: agora escóitase unha resposta. Fala un, non moitos. A Palabra de Xesús xa non fica nos ouvidos abraiados, como a escuma. A Palabra de Xesús chega ao corazón do maldito, do non ointe, do non merecente. E o espírito obedece daquela o mandado de Xesús: "cala e bótate fóra dese home". Para que o que entra polos ouvidos chegue ao corazón ten que haber corazón. A fe devólvenos a nós tamén o corazón, posuido adoito polo espírito do malo, aínda que esteamos entre os ointes fieis e abraiados das palabras do Señor. Unha cousa é o abraio, outra a fe.

 

martes, 2 de febrero de 2021

A CATOLICIDADE, MISIÓN DA IGREXA

Urxe que revisemos a valoración que facemos dos bens deste mundo, e en que fundamos as grandezas da terra. Pensamos que os grandes da sociedade o son, porque teñen moitos subordinados ás súas ordes; que contan con moitos asalariados para afrontar todas as súas necesidades e até os seus caprichos. Dicimos que “grandes” son os que teñen moito poder para impor a súa vontade aos demais. Estamos equivocados: rei non é o que máis manda, senón o que máis serve; o que se preocupa do ben da comunidade ao seu cargo. Disto dános exemplo o Señor, que todo o fixo para noso ben, e en todo busca a nosa felicidade. Para facernos felices, creou dous paraísos: un terreal e outro celestial. Diríase que Deus deu ao home vocación de ceo, pero antes de levalo á felicidade celestial, regaloulle unha felicidade plena, aínda que temporal. A este proxecto de felicidade paradisíaca, non correspondeu o home, e coa súa desavinza, converteu a súa vocación de ceo, en vida de desdita, pero no ceo, hai cabida para todos. Os baleiros non caben no corazón de Deus nin as ausencias dos seus fillos son alleas aos seus divinos sentimentos. Por iso o decreto de eterna redención non se fixo esperar. Deus dispuxo que o seu Divino Fillo encarnase e restaurase o primitivo paraíso temporal, malogrado polo home. Tal restauración fíxoa realidade Xesús, fundando a Igrexa para recuperar o deteriorado paraíso do mundo. Esa foi a intencionalidade do Pai e tamén a misión do Fillo: devolverlle á sociedade o clima paradisíaco malogrado pola infidelidade do home, e dispoñelo para o futuro paraíso celestial. En efecto, a función da Igrexa é restaurar o mal causado polo pecado, e garantirlle ao home a eterna felicidade.

O plan redentor de Cristo é ser portador de benestar para o presente, e garantía de gloria para o futuro. A estrutura da Igrexa demóstrao palpablemente. Na súa constitución eclesial, puxo o Señor catorce artigos doctrinais (os artigos da fe) e un decálogo de comportamento, cuxos dez preceptos se sintetizan en amar a Deus e amar ao próximo. O comportamento desta dobre normativa conductual garante unha convivencia pacífica, na terra. Así debe ser a vida dos fillos da Igrexa de Cristo. A Igrexa é católica extensivamente, porque a ela estamos chamados todos, e é católica intensivamente, porque os seus membros deben aceptar toda a mensaxe de Xesús e valorar todos os seus sacramentos. Nela éntrase polo bautismo, que purifica de todo pecado e fainos Fillos de Deus, e está chamada a crecer, porque así o ordenou o Señor aos Apóstolos: “Predicade o Evanxeo a todas as xentes”

Con todo, na Igrexa oficial hai bautizados que non merecen chamarse cristiáns, xa que non viven os compromisos bautismais. Falando humorísticamente, podería dicirse deles que “máis que bautizados son cristiáns pasados por auga”. Os que negan algunha verdade revelada, son herexes, e os que non recoñecen a xerarquía da Igrexa son cismáticos. Uns e outros separáronse voluntariamente da Igrexa católica, non pertencen a ela. O cisma máis notable foi o da Igrexa oriental, provocado polo patriarca Miguel Celurario que no ano 1054 , rompeu co Papa León IX, ao que non recoñeceu como suprema autoridade da Igrexa.

Outras moitas faccións separáronse da verdadeira Igrexa de Cristo. Lamentámolo, pero non podemos miralos mal, porque aínda que equivocados, tamén eles buscan a Deus, seguindo o ditame da súa conciencia. Compadezámolos e pidamos ao Señor que algún día recoñezan á Igrexa católica, como a verdadeira Igrexa de Cristo, e sobre todo, amémolos, porque o amor une máis que o raciocinio. Amémolos a todos xa que é máis o que nos une, que o que nos separa.

Termino: unha nai despedíase da súa filla que ía o estranxeiro, e mentres lle daba o último abrazo, díxolle, mirando ao ceo: “filla, ves aquela estrela? Pois desde o estranxeiro, míraa todos os días. Eu mirareina desde aquí, e que nela se atopen as nosas miradas”.

Bonito exemplo!

Indalecio Gómez

Cóengo da Catedral

 

lunes, 1 de febrero de 2021

A JOE BIDEN, POR OUTRA CIVILIZACIÓN..

Sr. Presidente de los Estados Unidos de América:

Le deseo Paz y Bien.

Sería pretencioso que me dirija a Ud. pensando que estas líneas pudieran ni siquiera llegarle. Pero no. Solo es una manera de sumar mi voz al clamor universal, de expresar inquietudes que apremian en esta hora crucial de la humanidad y del planeta, la hora de las amenazas más graves y de las decisiones más transcendentales.

Ha sido elegido presidente de los EEUU cuando la fe del mundo en su país ha llegado a lo más bajo y la crisis de la fe en la humanidad ha llegado a lo más alto. Cuando la Tierra, comunidad de vivientes, se ve asolada por un sistema sin piedad que impera entre los seres humanos: el poder absoluto al servicio del bien particular. Cuando el planeta es desgobernado por las tres mayores potencias –EEUU, China y Rusia, en el orden o desorden que fuere–, enfrentadas entre sí por el objetivo común que persiguen: dominar. Cuando África solo importa por las riquezas que ocultan sus tierras. Cuando la primavera árabe, 10 años después, sigue sin florecer. Cuando crece la extrema derecha y fundamentalistas de todos los colores toman las calles.

La inmensa mayoría aplaudimos su elección, respiramos aliviados. Pero la inquietud persiste. Persiste el miedo de que también Ud. defraude la demanda más universal y la esperanza más noble: que la justicia y la paz se besen en la Tierra. El temor de que también Ud., al servicio del mismo sistema reinante, nos traicione como nos traicionó su mentor y predecesor demócrata en la Casa Blanca: Barack Obama. Ninguna de sus inspiradas palabras se cumplió. Yes, we can, proclamó, y se lo creímos. Pero se engañaba o nos engañaba, y a los 8 años el mundo estaba peor, y los desesperados de su gran país eligieron como presidente al peor candidato de todos los tiempos, y aún nos turba el terrible interrogante: ¿Qué significa que un candidato así haya llegado a ser presidente de los EEUU?

A pesar de todo, Sr. Biden, nos felicitamos por las medidas que, en los 15 días desde su investidura, se ha apresurado en adoptar o anunciar: la reaceptación del proyecto de dos Estados libres y viables en Israel-Palestina, el retorno al Acuerdo contra el Cambio Climático, la legalización de cientos de miles de inmigrantes sin papeles en los EEUU, la reactivación del acuerdo nuclear con Irán, la paralización de la venta de armas a Arabia Saudí… Son señales luminosas después de años muy oscuros, no solo de los cuatro últimos. ¿Serán albores de un amanecer? No lo serán si Ud. se atiene al principio que inspira a republicanos y demócratas desde siempre: “América primero”, si se empeña ante todo en que “América sea grande otra vez”, como le hemos oído estos días, en fortalecer su ejército, en reforzar sus bases militares, en recuperar el liderazgo mundial, en secundar a Wall Street, en ganar y conquistar.

Ud. tiene la responsabilidad que corresponde a su poder, que me siento incapaz de evaluar, como me siento incapaz de medir su voluntad. Una cosa es cierta: la Tierra ya no puede soportar tanto expolio. La humanidad ya no puede padecer tanta desigualdad por el interés de los más poderosos, enemigos del Bien Común. Ninguna persona de bien puede tolerar que las 1000 personas más ricas del planeta, gracias al mercado de valores en auge, hayan recuperado con creces las pérdidas sufridas al comienzo de la pandemia, que ha destruido 255 millones de empleos y hundido en la angustia a cientos de millones de mujeres y hombres. La política ya no puede seguir sometida a los poderes financieros, que no tienen más patria que el lucro, más frontera que el beneficio propio. La gobernanza mundial ya no puede seguir dominada por una economía especulativa al servicio del beneficio particular. La codicia es la peor de las pandemias y la raíz de todos los males: o acabamos con ella o acabaremos con todo y con nosotros mismos, como está sucediendo. ¿Pero cómo acabaremos con ella si no renacemos, es decir, si no descubrimos que somos más felices compartiendo más y teniendo menos que teniendo más por compartir menos? ¿Y cómo renaceremos?

Ud. profesa la fe en Jesús de Nazaret, y quiero pensar que él inspira su mirada al mundo, su sensibilidad ante el dolor, sus criterios de acción política. Jesús, el hombre libre y hermano, el hombre compasivo y feliz, el hombre humano. Él no profesó la religión cristiana, sino la humanidad libre, liberada, liberadora, el aliento que mueve el universo y la vida: “El Espíritu me anima para anunciar la buena noticia a los pobres, para proclamar la liberación de los cautivos, para libertar a los oprimidos” (Lucas 4,18). El corazón del mundo y del Evangelio proclaman al unísono: “Bienaventurados los pobres de espíritu: los que miran, sienten, viven del lado de los pobres. Bienaventurados los que tienen hambre y sed de justicia: de dar a cada uno lo que necesita. Bienaventurados los misericordiosos: los que saben ponerse en el lugar del otro. Bienaventurados los que construyen la paz desde la paz profunda” (Mateo 5,3-9).

He ahí las claves del renacimiento. He ahí el camino para una humanidad en comunión con todos los vivientes, en la solidaridad de todos los pueblos hermanos. He ahí el horizonte de una nueva inteligencia de la realidad, más allá de todo los credos, cultos y códigos: una nueva conciencia colectiva, una nueva organización planetaria, una nueva civilización, inseparablemente espiritual y política. Todo se resume en algo muy simple y universal: nadie –ni individuo ni Estado– será feliz sin el otro ni contra el otro, sino solo con el otro.

Le saludo respetuosamente.

Aizarna, 31 de enero de 2021

José Arregui.