Facer memoria do ocorrido durante este tempo de pandemia, tratar de entender como nos afectan estas crises ás nosas existencias, discernir as necesidades dos seres humanos máis vulnerables, lembrar o pasado para vivir o presente con ilusións e esperanzas de futuro, espertar da nosa pasividade e redescubrir o máis grande da nosa interioridade…, son tarefas urxentes nestes tempos nos que todos, dun xeito ou outro, sentímonos afectados.
O corazón gardará memoria viva destas situacións. Aínda que recoñecemos que os contactos se puideron traducir en contaxios, as comunicacións en contaminacións e as relacións humanas en soidades inmensas e eternas, hai sempre algo positivo en medido da negatividade e as sombras ameazantes da morte. Estas pandemias que pon en corentena o futuro da humanidade orixinan, con mais intensidade, outras pandemias psíquicas que dexeneran en medo, temor e tedio. Confinados nos nosos fogares e cos templos pechados, crentes e non crentes preguntámonos onde atopar a Deus no medio de tanta desgraza. Pregunta nova e eterna que xorde inevitablemente alí onde hai dor, sufrimento e morte.
Onde está Deus? Ocúltase, escóndese, cala, disfrázase, ponse
a máscara para xogar co ser humano aos agochos? Algúns, empuxados quizá pola
dor das situacións vividas, acudiron ao seu encontro aínda que até entón as
súas relacións fosen frías ou inexistentes. Outros, pola contra, aos que case
ninguén faría cambalear nas súas conviccións relixiosas, sentiron que este
aparente silencio de Deus durante esta inesperada tormenta sacudía os alicerces
da fe. Este escenario, tan diverso como o camiño persoal de cada ser humano,
testemuña a nosa probada vulnerabilidade e abre a porta a novos interrogantes:
Está Deus ausente destas realidades ou está tamén crucificado no patíbulo e nas
U.C.I.S. dos apestados? Estas crises axudan a espertar a fe durmida nas
tranquilidades dunhas existencias cómodas e indiferentes aos problemas dos
demais ou, pola contra, provocan o afastamento, o agnosticismo e a indiferenza
relixiosa? En calquera das direccións, a Igrexa, como comunidade de seguidores
de Xesús, o Fillo de Deus encarnado na historia, está chamada a acompañar
nestes procesos contribuíndo a unha nova misión evanxelizadora e a unha nova
presenza social significativa e visible. Aínda que é moi difícil entrar na
interioridade e na intimidade do ser humano, en situacións de crises as persoas
sempre miran de novo cara ao esencial, realidade que inclúe unhas relacións
humanas máis verdadeiras, as preguntas fundamentais da vida e o sentido último
da existencia. Estas situacións poden axudarnos a entender o que grandes
pensadores da humanidade afirmaron: Que Deus sempre está aí, con frecuencia
tamén acompañándonos na cruz para liberarnos e resucitarnos dos sepulcros; que
El non é autor do mal; que o mal é sempre ausencia de ben; que Deus actúa no
ámbito do respecto ás nosas liberdades, o don máis grande da creación concedido
ao ser humano; e que, por riba de todo, estamos chamados á vida en común, a
unha cultura do compartir fronte á de competir, ás presenzas constantes
acolledoras e próximas e a uns acompañamentos cada vez máis empáticos e saudables
con aqueles que viven en soidade e abandono as súas cruces cotiás. Axudarnos
uns a outros a baixar delas ou a impedir que existan é a mellor lección que
podemos ofrecer nas actuais circunstancias.
José Mario Vázquez Carballo
