DOMINGO I DE
ADVENTO
(Ano B: 30 de
santos de 2014)
Damos comezo hoxe, con este primeiro domingo de Advento, ó novo ano litúrxico,
coa vista posta xa na festa do Nadal que celebraremos antes dun mes. O tempo
corre e nós con el. E así chegamos ó Advento.
“Advento”
significa vinda, chegada. Irémonos, pois, preparando, neste e nos
próximos domingos, para a lembranza comunitaria e festiva da vinda, da chegada
do Deus feito home onda nós. Un acontecemento que marca misteriosamente a
historia humana toda.
.jpg)
Ano tras ano, estamos así convidados, impulsados a “esperar”. A esperar
sempre. Unha esperanza que ten os seus alicerces nunha fe robusta. A
fe nun Deus Pai Todopoderoso –tal como se di na fórmula do Credo- que se nos
manifestou en Xesús para a nosa liberación e felicidade.
Porque esta nosa esperanza renovada na manifestación humana de Deus no Nadal é
en realidade unha esperanza que está previamente apoiada e fundamentada no
feito mesmo de que Deus está xa desde sempre con nós, onda nós.
O
Deus do Advento non é só un Deus futuro, un Deus que virá. É
conxuntamente un Deus que veu, que vén e que virá. Un Deus que é, ó
mesmo tempo, pasado, presente e futuro.
Pasado,
porque des que o mundo é mundo e des que existe a humanidade alí está xa Deus,
construíndonos, dándonos vida e agarimándonos. Nel estamos todos desde
sempre, tal e como nolo explica o mesmo apóstolo Paulo: “Nel, é dicir, en Deus,
vivimos, nos movemos e existimos”. Deus é desde sempre o facedor e sustentador
de todo. Del procede e nel está desde sempre a humanidade toda.
Pero é que ademais o acontecemento histórico do Deus que se encarnou e que
puxo, como se nos comenta no evanxeo de Xoán, “a súa tenda entre nós” tivo xa
lugar hai máis de dous mil anos. Fíxose dende aquela un de nós, un coma
nós.Desde entón e para sempre Deus veu onda nós e emparentou, por dicilo
así, con todas e cada un dos seres humanos e de maneira especial cos máis
humildes, necesitados e marxinados.
De xeito que neste sentido a Deus non o deberiamos esperar coma se el non
tivese estado xa antes onda nós. Mais este Deus que veu xa onda nós, segue a
vir, está vindo onda nós a cotío, en cada intre concreto da nosa vida. Está
sempre presente na nosa interioridade, na nosa propia conciencia, mais tamén no
noso exterior, nas persoas todas coas que un día e outro nos atopamos, ben sexa
de maneira esperada ou imprevista. Lembrade aquel dito de Xesús: “Eu
estarei convosco ata a fin do mundo” . Ou aquel outro: “Onde dous ou tres están
reunidos no meu nome, alí estou eu no medio deles”.
Por iso, cando a igrexa nos convida neste tempo de Advento a esperar, faino
sabendo que é Deus mesmo, que desde sempre está xa con nós, quen nos dá as
forzas, a graza, para podermos así ter azos para esperalo. Esperar a súa
constante e repetida chegada, porque a el nunca seremos capaces de recibilo en
toda a súa grandeza sobrehumana e absolutamente infinita.
Deus non é nunca algo así coma unha lección que se aprende dunha vez no cole e
sobre a que xa non precisariamos volver. Deus é sempre algo que nin
nesta vida nin na vindeira chegaremos a comprender plenamente. Para
iso teriamos que ser nós mesmos absolutamente infinitos, é dicir, coma Deus. E
isto é imposíbel.
Por
iso, para nós, Deus está sempre a chegar. As nosas alforxas deberían
estar en todo intre cheas de esperanza. Unha esperanza que é ela mesma un
inmenso e prezado galano, un inconcibíbel agasallo, que Deus mesmo nos dá para
podermos estar así en disposición de recibilo.
De maneira especial neste tempo de Advento deberiamos repetir a invocación que
comunitariamente proclamamos na Eucaristía: “Anunciamos a túa morte,
proclamamos a túa resurrección. Ven, Señor Xesús!”.
Este desexo e petición de que Xesús veña a todos e cada un de nós, a toda a
humanidade e de maneira especial ós máis necesitados da súa axuda e do seu
consolo, é o lema que debería presidir todo este tempo de Advento que hoxe
comezamos.
Un
desexo de que o Deus que se fai un de nós no Nadal se converta en pensamento
ardente e concreta vida práctica en todos nós. Porque a súa vinda onda
nós no Nadal, participando así en todo da nosa humanidade, é un acontecemento
que, por ben sabido e aceptado que sexa, non deixará nunca de nos sorprender
por pouco que nel pensemos. Por iso toda preparación vén sendo cativa, todo
“advento” queda curto, en relación cun acontecemento tan inimaxinábel e
incríbel.
Este
“esperar” do Advento non é un esperar pasivo ou adormecido.Precisamente o
evanxeo de hoxe convídanos a todos a sermos responsábeis nas nosas particulares
angueiras e quefaceres, a “estarmos en vela”, a mantermos viva a conciencia e a
non deixármonos vencer polo sono: “Estade á espreita e atentos”, “vixiade”,
“estade en vela”. Unha responsabilidade a nosa que tampouco debería ser
angustiosa, senón confiada, porque quen vén, aquel a quen esperamos, é en
definitiva o Deus que se nos fixo intimamente familiar.
Por iso quero engadir aínda que a mellor maneira de practicar este espírito de
“esperanza”, específico do Advento, é xustamente levar á práctica o que a vinda
de Xesús nos anunciará e nos porá diante dos ollos. É dicir: o
exercicio consciente e constante dunha irmandade verdadeira e real entre todos,
en canto irmáns que somos todos dese Xesús que no Nadal se vai facer para
sempre irmán noso, irmán maior noso.
