Como raiola de esperanza, tamén hoxe as palabras do profeta
Isaías queren converterse en imaxe activa, creadora e gozosa dun Deus que, de
xeitos múltiples e en todo momento, nos vai dando mostras da súa presenza e da
súa preocupación por nós. A través dos sentidos, que nos fan tomar conciencia
da realidade da que formamos parte e da necesidade que temos, no medio desa
realidade, de non illarnos dos problemas e dificultades que día a día van xurdindo.
Dificultades e problemas das que todos somos conscientes na mais abrir os ollos
cada mañá e descubrir, que cada vez son máis as persoas, non números nin
estatísticas anónimas, que van quedando nas beiras dunha sociedade que se
pensou que non tiña nin límites nin fin, e que nos vai mostrando con toda a súa
crueza o equivocados que estabamos. Nesta situación, as palabras do profeta
lévannos a que nos esforcemos por sacar a máscara que ás veces pomos nos ollos
e nos impide ver e oír o grito desesperado de tanta xente á que ata hai ben
pouco nada lle faltaba, e ás que agora tódalas defensas se veñen abaixo e
necesitan non voces de condena e superioridade que lles lembren os seus erros,
senón mans abertas e corazóns dispostos a facer camiño xuntos para, asentados
na forza da solidariedade, dar pasos que afasten do abismo da pobreza e
exclusión social.
● Santiago volve
insistir no mesmo cando escribe que os preferidos de Deus, porque os outros xa
se valen por si mesmos, son os pobres e necesitados. e advírtenos contra a
doada e perigosa tentación de facermos distincións. Que ben lle viría á nosa
Igrexa poñer en práctica esta sinxela recomendación da súa carta: “non xuntedes
a fe no noso Señor Xesucristo coa acepción de persoas”. Cantas veces temos
utilizado a relixión e o nome de Deus en vano para xustificar o noso facer
distingos entre as persoas. Porque desgraciadamente a Igrexa institución segue,
en moitas ocasións, ligada ao poder e aos poderosos, tanto na súa xerarquía
coma nos seus membros leigos e relixiosos. Ou é que moitas veces non tratamos
tamén nós dun xeito diferente a quen ten máis cartos, máis poder, máis
estudios.... que ao resto dos nosos veciños?. E aínda máis, non nos cremos
inferiores a eles?. Porén, non é este o xeito de actuar de Xesús, que foi
perseguido, calumniado e crucificado por non unirse aos intereses dos poderosos
, por denunciar a súa dobre moralidade, por non render acatamento nin permitir
que llo rendesen a El. Ese é o camiño que nós, coma seguidores seus, queremos
andar: o do servizo a prol dos empobrecidos e marxinados da terra.
● Aprendamos logo
a prolongar a caridade, non na palabra e nos xestos aos que se lles da
publicidade, senón no servizo desinteresado e sempre entregado aos pobres e
necesitados. E se ata hai ben pouco todo parecía ir tan ben que non nos
poñiamos límites e construíamos unha vida sobre as areas movedizas do posuír e
consumir; que agora, poñendo sempre os pes no chan, non esquezamos que sen Deus
a vida convértese en sen sentido e fracaso. Que saibamos achegarnos a El con
actitude de escoita para ser, tamén nós, mediación a través da que os xordos e
os mudos do noso tempo; xordos e mudos de comunicación, sinxeleza,
solidariedade, humildade, entrega gratuíta... descubran que ter fe non nos
afasta nin illa do mundo, senón que nos compromete e achega para ser
sementadores de Boa Nova en tempos recios e cheos de dificultade.
