Para pensar...

Xesús,

ensínanos a quererlle moito

aos nosos pais, ás nosas nais,

aos nosos fillos, ás nosas fillas,

a todos os nosos.

Que ese amor que lles teñamos

sexa a escola diaria

onde aprendamos a quererte a ti,

por riba de todo.

Ensínanos a cargar coa cruz,

coa nosa e co pedaciño da cruz dos demais

que a nos toca.

Ensínanos a seguirte,

sen medo, sen covardías,

sen volver a vista atrás.

Ensínanos

a perder a vida por ti,

pola xente,

polo teu plan entre a xente,

pola clase traballadora.

Ensínanos a descubrirte e acollerte

na xente que a diario

chega á porta das nosas casas

ou cruza con nós no camiño.

Ensínanos

a darlle aprecio, coma ti,

ás cousas pequenas

que nos fan os veciños

ou que nós lle facemos tamén

a calquera dos máis pequenos.

Xesús,

ensínanos a sermos dignos de Ti.

(Oración para ser digno de Xesús, Un caxato...94-9 )

LECTIO

A vida da fe. O compromiso da fe nunha sociedade plural e cada vez máis secularizada. Crer ou non crer. A cuestión non está en saber se o noso tempo crerá ou non, senón en que crerá. Imos cara a unha relixiosidade na que cada un fabrica os seus deuses ao seu propio gusto, adaptándoos ás necesidades propias. Xa dicía Chesterton para describir o paradoxo actual: «Cando os homes deixan de crer en Deus, non é que non crean en nada. Cren en calquera cousa».

Vivimos tempos difíciles, de profundas crises. Tempos dunha certa escuridade que nos levan a preguntarnos moitas veces pola luz, polo sentido das cousas, pola vida. O primeiro que temos que preguntarnos é se aínda temos fe. Se en determinados momentos da nosa vida a resposta parece fácil, noutros non o é tanto. Que é crer? Por que creo? Temos fe ou unha serie de crenzas?

 

O seguidor de Xesús é convidado a asumir que as interrogantes actuais son unha ocasión para pór de relevo a radical novidade do evanxeo. O crente é convidado a reafirmar que «a fe fai pensar, é portadora de sabedoría e dunha comprensión da realidade de Deus, da humanidade e da historia. A fe pode contribuír a solucionar os grandes retos aos que se enfronta a nosa sociedade... Sen pretender resolver todos os problemas, esta fe cristiá implica unha revelación do home, da súa liberdade e responsabilidade ante

este mundo que hai que pensar e construír». Todas as dificultades reais que temos hoxe para crer,

hannos de conducir a facer un balance da nosa fe, a reencontrar a súa fonte, o seu dinamismo e o seu obxectivo último. Se o crente sente desde a fraxilidade da súa vida a necesidade dunha luz permanente, dun aumento de fe, tecida desde todas as dificultades e escuridades da vida, é que segue necesitando crer na Boa Nova que lle dea razóns para vivir, para atreverse a amar e para esperar o futuro.

A fe. Sempre a fe. Auméntanos a fe, aumentar a luz.

Unha fe que non é un ter, senón unha maneira de ser, unha maneira de acoller unha presenza que, ás veces, preséntese tan próxima, pero que, ao instante, se escabulle.

A fe. Sempre a fe. Tantas cousas!

Acollida e espera, no mesmo corazón do crente unha longa viaxe. «A fe é unha longa viaxe, durante o cal as noites suceden aos días, as luces das albas ás escuridades crepusculares e, a maioría das veces, camíñase a media luz. A fe non é un golpe de varita máxica que acabe cos lentos tanteos da nosa intelixencia e da nosa liberdade. Esta é precisamente a grandeza e a fraxilidade da nosa fe».

«Auméntanos, Señor, a fe»:

que saibamos descubrirche no noso ser, na vida, nos homes, na Igrexa. E que tamén digamos humildemente o da parábola de hoxe: «Somos uns pobres servos, fixemos o que tiñamos que facer».

Lecturas

XVII DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO CICLO C

Primeira Lectura     Hab 1, 2-3; 2, 2-4

LECTURA DO LIBRO DE HABACUC

O xusto vive pola súa fe

            Ata que día, Señor, hei de estar pedindo auxilio,

sen que ti fagas caso?

            Ata que día clamarei cara a ti: "Violencia", sen que salves?

            Por que me fas ver a iniquidade e me fas contemplar o crime?

Rapina e violencia diante de min: hai rifas e suscítase a disputa.

            Respondeume o Señor e díxome:

            ‑Escribe a visión e grávaa en taboíñas,

para que se lea de corrido,

pois aínda volverá ser unha visión no seu momento,

falará da fin e non mentirá.

            Se tarda, espéraa, pois virá e non demorará.

            Velaquí: o temerario faise forte,

o seu alento camiña con el,

pero o xusto vivirá pola súa fe.

                        Palabra do Señor                             R/.  Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 94, 1-2. 6-7. 8-9

R/.  (8):  Oxalá escoitedes hoxe a voz do Señor!

            Non endurezades os vosos corazóns.

Vinde, cantémoslle  ao Señor,

Aclamemos a nosa rocha salvadora;

acheguémonos á súa presenza dándolle grazas,

aclamémolo con cancións.

Vinde, adorémolo prostrados,

axeonllémonos diante do Señor, que nos creou,

pois el é o noso Deus,

e nós somos o seu pobo, o rabaño que el guía.

Oxalá escoitedes hoxe a súa voz:

non endurezades os vosos corazóns, coma en Meribah,

coma o día de Masah, no deserto,

onde os vosos pais me tentaron:

provocáronme, por máis que tiñan visto os meus feitos.

Segunda Lectura     2 Tim 1, 6-8. 13-14

LECTURA DA SEGUNDA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO A TIMOTEO

Non te avergonces do testemuño do noso Señor

            Benquerido irmán:

            Recórdoche que reavives o don de Deus, que tes recibido pola imposición das miñas mans.

            Porque Deus non nos deu un espírito feble senón forte, agarimoso e sobrio.

            Non teñas vergonza de noso Señor, nin de min, preso por el;  ao contrario, comparte comigo os sufrimentos polo Evanxeo, contando co poder de Deus.

            Mantén como modelo, na fe e no amor de Cristo Xesús, as ben fundadas palabras que me escoitaches.

            E garda o precioso depósito por medio do Espírito Santo, que mora en nós.

                        Palabra do Señor                             R/.  Grazas a Deus

ALELUIA     1 Pe 1, 25

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

A palabra do Señor permanece eternamente;

e esta é a palabra que se vos anunciou.

Aleluia.

Evanxeo     Lc 17, 5-10

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Se tivésedes fe!

            Naquel tempo, rogáronlle os apóstolos  ao Señor:

            ‑ Auméntanos a fe!

            O Señor respondeulles:

            ‑ Se tivésedes polo menos unha fe coma un gran de mostaza, diriádeslle a esta moreira: "Arríncate e plántate no mar", e seguro que vos obedecía.

            E quen de vós que teña un criado arando ou pastoreando, lle di cando chega da veiga: "Entra axiña e ponte á mesa". Non lle dirá máis ben: "Prepara a cea, viste a roupa de traballo e ponme a comida; e cando eu remate de comer e beber, comerás e beberás ti?" Ou é que aínda lle vai ter que estar agradecido  ao criado por facer o que lle manda?

            Así tamén vós, cando fagades todo o que se vos mande, dicide: "Somos simples servidores: total, non fixemos máis do que tiñamos que facer".

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo

Reflexión

Deus non cansa. Cansamos nós. E cansamos moito, tanto que moitas veces esta falta de paciencia desespéranos, desequilíbranos e fainos dicir o que non queriamos. Algo así é o que lle pasaba ao profeta Habacuc. A súa desesperación facíalle perder a confianza en Deus; era incapaz de ver a súa presenza no día a día da súa vida e isto facía que estivera constantemente pedindo contas: ata que día?, por que?.. respóndeme. A súa cegueira impedíalle descubrir, atopar e gozar do encontro con Deus. Oxalá que a nós se nos caian as escamas para non camiñar dando paus de cego! Só así entenderemos por que o salmo nos di: se escoitásedes hoxe a súa voz! Non endurezades o voso corazón!

A clave na que nos fala Paulo é a do testemuño. Só quen é capaz de converter o que cre e reza en vida, é capaz de entender as palabras que lle dirixe a Timoteo. Ser testemuño, ir facendo presente o evanxeo nas cousas de cada día, lévanos a non conseguir responder á tarefa que Xesús, na persoa dos apóstolos, nos encomenda: “ide“. Pero... como ir se non coñecemos? Como ir se non o mostramos cos feitos á hora de consolar a quen o necesita, visitar a quen está enfermo, acompañar a quen está solo...? Son os xestos, non as grandes palabras nin os grandes discursos dogmáticos ou disciplinares, os que fan visible, transparente e verdadeiramente humanizadora a mensaxe de Xesús. A nós correspóndenos, e en nós está o reto de facelo hoxe visible para que, a través de nós, cantos nos vexan poidan dicir: é verdade, coa súa vida transmiten e viven o que cren. Vaiamos tamén nós. Ese é o noso reto hoxe. Sobran palabras, documentos, discursos, pontificais... e faltan xestos firmes de credibilidade e achegamento aos que sofren, están solos e necesitan de mans que os agarimen. E isto nunca pode ser motivo de vergoña, senón de orgullo. O orgullo de ser seguidores de quen puxo o amor por riba das modas e prexuízos do seu tempo!

Entendemos pois por que Xesús, diante da insistencia dos apóstolos de que lles aumente a fe –tamén eles pensaban, como nos pode pasar a nós, que a frescura da fe depende das horas de rezos e non da nosa capacidade de pararnos, escoitar e amar aos demais– responde dicindo que a forza e a fondura da fe non é algo externo que nos conceden desde fóra, senón que implica e esixe a nosa resposta e implicación persoal. Que a fe creza en nós vai depender moito da capacidade que teñamos de vivir a compaixón co irmán. Unha compaixón na súa dobre vertente: ter paixón polo irmán, botando fóra medos e mediocridades; e asemade ter a sensibilidade necesaria e suficiente para acompañar e asumir a dor e a tristura dos que nos necesitan, teñen menos e van sendo deixados de lado polos poderosos. A compaixón define a profundidade da fe de cada un de nós. Teremos que preguntarnos se verdadeiramente somos compasivos nos nosos xestos, nas nosas palabras e na nosa vida. Ser compasivos vivindo a paixón da fraternidade, lévanos a descubrir que na vida o camiño está no servizo, a alegría, o acompañamento e a solidariedade. A paixón, como nos di Xesús, non pode levar a ningún outro sitio máis có amor. Aí está toda a fondura da fe á que nos chama, desde a nosa vida, Xesús. Como non imos intentalo, e que mellor servizo! Amar e ser amados. Aquí está o cumio da fe á que nos chama a palabra que hoxe temos proclamado. Poñámonos ao choio!