Lecturas

XXXIV DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO

FESTA DE CRISTO REI

  

Primeira Lectura     2 Sam 5, 1-3

LECTURA DO LIBRO SEGUNDO DE SAMUEL

Unxiron a David como rei para Israel

 

            Naqueles días, todas as tribos de Israel foron a Hebrón, xunto de David, para dicirlle:

            ‑ "Aquí nos tes. Nós somos do teu mesmo sangue. Xa de antes, cando Saúl reinaba sobre nós, eras ti quen conducía a Israel e o Señor tíñache dito: ti pastarás o meu pobo Israel, ti serás o seu xefe".

            Os anciáns de Israel presentáronse, pois, onda o rei en Hebrón. O rei David fixo un pacto alí con eles, diante do Señor, e eles unxiron a David por rei de Israel.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 121, 1-2. 4-5

R/. (cf. 1): Imos alegres para a casa do Señor.

Moito me alegrei cando me dixeron:

"imos ir á casa do Señor".

Xa están os nosos pés

ás túas portas, Xerusalén.

Alá soben as tribos, as tribos do Señor,

conforme o costume de Israel,

a festexar o nome do Señor.

Alí están os tribunais de xustiza,

os tribunais da casa de David.

Segunda Lectura    Col 1, 12-20

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS COLOSENSES

Pasounos ao reino de seu Fillo benquerido

            Irmáns:

            Deámoslle grazas a Deus Pai que vos fixo merecentes de participar na herdade dos santos, na luz.

            El librounos do dominio das tebras para nos pasar ao Reino de seu Fillo benquerido, en quen  alcanzamos a redención polo seu sangue, o perdón dos pecados.

            El é a imaxe do Deus invisible, o primoxénito de toda criatura, pois nel foron creadas todas as cousas, as do ceo e tamén as da terra, as visibles e as que non se ven: maxestades, señoríos, principados e potestades.

            Todo foi creado por el e para el, el é anterior a todo e todo ten nel o alicerce.

            El é tamén a cabeza do corpo: a da Igrexa. El é o principio, o primoxénito de entre os mortos, por ser el en todo o primeiro.

            Porque nel quixo Deus que habitase a total plenitude, e por el quixo reconciliar o universo consigo, o que hai na terra e o que hai no ceo, poñéndoos en paz, polo sangue da súa cruz.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

ALELUIA    Mc 11, 9. 10

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Bendito o que vén no nome do Señor!

Bendito o Reino do noso pai David que vén!

Aleluia.

Evanxeo     Lc 23, 35-43

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Señor, lémbrate de min cando esteas no teu reino

 

            Naquel tempo, os xefes moqueábanse de Xesús, dicindo:

            ‑ A outros salvounos. Pois que se salve agora el, se é o Mesías de Deus, o Elixido.

            Tamén os soldados se burlaban del,

e achegándose ofrecíanlle vinagre, dicindo:

            ‑ Se ti es o rei dos xudeus, sálvate a ti mesmo.

            E había un letreiro enriba del: "Este é o rei dos xudeus".

            Un dos bandidos que estaban crucificados, insultábao tamén:

            ‑ Non es ti o Mesías? Pois sálvate ti e sálvanos a nós.

            Pero contestoulle o outro, reprendéndolle:

            ‑ Seica non temes a Deus, ti que sofres a mesma condena ca el? Nós, polo menos, recibimos o que merecemos, pero este non fixo mal ningún.

            E dicíalle:

            ‑ Xesús, lémbrate de min cando volvas como rei.

            Xesús respondeulle:

            ‑ Asegúroche que hoxe estarás comigo no paraíso.

      Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo      

Reflexión

            A unción é un sinal que pon de manifesto que a persoa que a recibe é única, distinta, especial. Un elixido. O día do noso bautismo, todos nós fomos unxidos, a través das mans do sacerdote, por Cristo. Este sinal, aparentemente tan insignificante, encerra toda a forza de que se é escollido para unha gran misión. Unha misión que ha desenvolver como resposta á chamada recibida. Isto mesmo foi o que nós recibimos cando nos bautizaron: unha misión. E coma toda misión, temos que ir respondendo a ela, desenvolvéndoa en cada unha das cousas que fagamos. No noso ir facendo, actuando, comprometéndonos… traballando, estamos respondendo á misión recibida no bautismo e facéndonos construtores do reinado de Deus. Por iso a celebración de hoxe ten tanto significado para nós os bautizados, pois é un momento para revisar e preguntarnos como imos respondendo a este envío recibido o día do noso bautismo, e alimentado logo ao longo dos anos na Eucaristía, a Confirmación, a catequese ou a formación. Na resposta que deamos, estará a nosa coherencia ou incoherencia como construtores do reinado de Deus e testemuñas da súa mensaxe. A unción ponnos nun camiño que teremos que ir percorrendo, tendendo a man e expresando que Deus non é unha idea, senón un compromiso, unha esixencia, unha resposta diante das moitas maneiras de vivir e de estar no mundo. Por iso vimos ledos á casa do Señor.

             Paulo, que tivera un experiencia fonda e forte de encontro coa mensaxe e o proxecto de Xesús -o seu cambio radical de vida foi tan manifesto que pasou de perseguidor dos cristiáns a perseguido por ser cristián–, quere transmitirlles aos colosenses que atoparse con Cristo non é un acto social nin unha moda que pasa co tempo, senón un esforzarse continuamente por camiñar no amor. E non se pode camiñar no amor se o que facemos desde o día a día das nosas vidas é todo o contrario: calamos diante de comportamentos corruptos, xustificamos a violencia e aos violentos, somos inxustos á hora de relacionarnos e tratar cos demais, permitimos e transiximos palabras e actuacións que feren ás persoas, especialmente aos máis débiles e esquecidos ... se estes son comportamentos e maneiras de facer as cousas pola nosa parte, dificilmente poderemos dicir que queremos ser e vivir no reinado de Deus. Se o amor, a xustiza e mais a paz non van marcando a nosa vida ,o percorrido de cada día non só non podemos dicir que somos construtores do reinado de Deus, senón que tampouco podemos chamarnos nin mostrar a dignidade que nos dá ser seguidores de Xesús. Ser cristiáns non é un nome que nos puxeron cando eramos pequenos, senón un xeito de vivir, traballar e facer do mundo a casa de todos. E iso só podemos facelo se de verdade temos entendido o que significa a palabra amor.

             Camiñar deste xeito é o que fará posible que o Señor se lembre de quen somos e do que fixemos na tardiña baixa das nosas vidas. Como cantamos moitas veces: se lle demos comida ao famento, se ao sedento demos de beber … se nos máis pequenos e pobres fomos capaces de atopar o Señor Xesús. Esta é a nosa tarefa, a tarefa de todos. Se o facemos así, non é que o Señor se lembre de nós cando cheguemos ao seu reino, senón que nos teremos convertido en construtores do seu Reino no aquí e agora da vida de cada un de nós. El non vai esperar ao final, senón que camiña ao noso lado desde o primeiro momento...o que pasa é que moitas veces, ao andar tan atarefados, non temos sido capaces de recoñecelo.

Remol