LECTURAS

IV DOMINGO DE CORESMA  -   CICLO B

Primeira Lectura    2 Crón 36, 14-16. 19-23

LECTURA DO LIBRO SEGUNDO DAS CRÓNICAS

A ira e a misericordia do Señor maniféstanse no desterro e liberación do pobo

             Naqueles días, as autoridades de Xudá, os sacerdotes e o pobo obraron inicuamente, imitando as abominacións dos pagáns e profanando o templo que o Señor consagrara en Xerusalén.

            O Señor, Deus de seus pais, mandáballes continuamente mensaxeiros, porque sentía compaixón do seu pobo e da súa morada; pero eles burlábanse dos mensaxeiros de Deus, ríanse das súas palabras e mofábanse dos profetas, ata que a ira do Señor se acendeu sen remedio contra o seu pobo.

            Os caldeos conquistaron Xerusalén, incendiaron o templo, derrubaron a muralla, prenderon lume a todos os seus palacios e esnaquizaron todos os obxectos de valor. Levaron consigo desterrados a Babilonia os superviventes da matanza e foron escravos seus e dos seus descendentes ata o triunfo do reino persa.

            Cumpriuse así o que anunciou o Señor a Xeremías, e a terra gozou do seu descanso sabático todo o tempo que estivo desolada, ata cumprirse setenta anos.

            O ano primeiro de Ciro, rei de Persia, o Señor, para cumprir o que anunciara por medio de Xeremías, moveu a Ciro, rei de Persia, a promulgar de palabra e por escrito en todo o seu reino:

            ‑"Ciro, rei de Persia, decreta: O Señor, Deus do ceo, entregoume todos os reinos da terra e encargoume construír un templo en Xerusalén de Xudá. todos os dese pobo que viven entre nós poden volver. E que o Señor, seu Deus, estea con eles".

 Palabra do Señor                              R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 136, 1-2. 3. 4-5. 6

R/. (6a): Que se apegue a miña lingua ao padal, se deixo de pensar en ti.

Á beira dos ríos de Babilonia

sentabamos a chorar,

con saudades de Sión.

Nos salgueiros das ribeiras

penduramos as cítolas.

Alí os que nos desterraran

pedíannos palabras de cantares,

os nosos verdugos, himnos alegres:

"Cantádenos cántigas de Sión".

Como cantar un canto do Señor

estando en terra allea?

Se me esquecese de ti, Xerusalén,

que seque a miña man dereita.

Que se apegue a miña lingua ao padal,

se deixo de pensar en ti,

se non poño a Xerusalén

por riba de toda ledicia.

Segunda Lectura    Ef 2, 4-10

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS EFESIOS

Os que morrestes ao pecado, fostes salvados pola graza

 

            Irmáns:

            Deus, que é farturento en misericordia, polo grande amor que nos amosou cando estabamos nós mortos polos nosos pecados, fíxonos revivir con Cristo (salváronvos por pura benquerenza) e resucitounos con El e con El fíxonos sentar no ceo en Cristo Xesús, para mostrarlles aos séculos vindeiros a desbordante riqueza da súa graza, manifesta na bondade que tivo connosco en Cristo Xesús.

            Porque vos salvaron por graza, mediante a fe; e isto non vén de vós: é don de Deus; e non vén das obras, para que ninguén se poida gabar.

            Somos, logo, feitura del, creados en Cristo Xesús para facer obras boas nas que Deus dispuxo de antemán que camiñemos.

Palabra do Señor                              R/. Grazas a Deus

VERSÍCULO    Xn 3, 16

De tal xeito amou Deus o mundo,

que lle deu o seu Fillo Unixénito;

quen cre nel, ten vida eterna.

 

Evanxeo    Xn 3, 14-21

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

Mandou Deus ao seu Fillo para que, por mediación del, se salve o mundo

 

            Naquel tempo, díxolle Xesús a N

icodemo:

            - Como Moisés alzou a serpente no deserto, así debe ser alzado o Fillo do Home, para que todo o que cre nel, teña vida eterna.

            Pois de tal xeito amou Deus o mundo, que lle deu o seu Fillo Unixénito, para que todo o que cre nel non se perda, senón que teña vida eterna.

            Non mandou Deus o Fillo ao mundo para que xulgue o mundo, senón para que por el se salve o mundo. O que cre nel, non é xulgado; mais o que non cre, xa está xulgado, porque non creu no Fillo Unixénito de Deus.

            Nisto consiste o xuízo: en que, vindo a luz ao mundo, os homes escolleron a tebra en vez da luz, pois as súas obras eran ruíns. Pois todo o que fai o mal odia a luz e non vén cara á luz, para que non o delaten as súas obras.

            Polo contrario, o que obra a verdade vén cara á luz, para que se vexan as súas obras pois están feitas como Deus quere.

Palabra do Señor                              R/. Loámoste, Cristo

Comentario

Babilonia era o desterro, a separación, o fracaso como pobo disposto a non deixarse vencer pola influencia de canto facía que as persoas non fosen importantes, senón medios aos que aproveitar para sacarlles proveito. E nada mellor que sometelas, reducilas polo medo e a violencia ao que dispuxeran os que mandaban. Isto supúxolle a Israel volver coller o camiño do exilio, do desmembramento coma pobo, da pobreza e do sometemento. Inda que pasaron anos, hoxe, podemos dicir, que van aparecendo novas “Babilonias” que tamén pretenden someternos, dominarnos, facer de nós monicreques manipulables ao antollo das súas propias decisións. As babilonias de hoxe vannos quitando as ilusións, a confianza, o sorriso e a foza da palabra dada para introducir criterios de rendibilidade, e visións puramente en perspectiva económica -canto poida sacar de aquí– das persoas. Temos un número de identificación que vai solapando o noso nome e a nosa identidade. Péchannos en cifras ou en estatísticas. Pero non importa porque os que gañan, os de sempre, sacarán tallada disto. E os que quedan nas beiras –os descartes, como di o papa Francisco– son peóns necesarios que teñen que inmolarse para que as cifras cadren, os balances se publiquen e as palabras saian da boca dos poderosos de maneira engaiolante e sen ningún tipo de mala conciencia. O que vale son os resultados, mellor, os bos resultados. Inda que estes sexan a custa da dignidade e o recoñecemento das persoas, de todas aquelas ás que só se recorre cando veñan as eleccións e hai que xustificar un gran número de papeletas nas urnas. Israel, cando se deu conta do seu erro, tivo conciencia de que non podía quedar quedo, había que moverse e actuar. Non bastaba coa nostalxia de sentar na ribeira do río lembrando con morriña a súa terra. Na persoa de Ciro reflíctese o cambio de actitudes e a toma de conciencia para poñer un punto e aparte no que foi, para apostar polo que será, o que vai ser. Como a eles, tamén a palabra de Deus invítanos, neste tempo de coresma, a cada un/ha e nós a cambiar o rumbo, a ser protagonistas comunitarios de tódalas cousas que entre todos/as é posible realizar. O individualismo non leva a ningures, o traballo en común devolve as esperanzas e a dignidade que outros/as intentaron sacarnos. Poñámonos logo en camiño.

A farturenta misericordia da que fala Paulo na carta aos efesios, ha ser para nós pulo que nos faga mobilizarnos e superar a paralización na que tantas veces camiñamos. En Cristo ábrensenos unha visión e unha acción novas e profundas. Novidade e profundidade que supoñen un actuar limpo, sen medias verdades, sen agochar o que nos fai humanos e cheos de erros, sen pretender vendernos como se foramos inmaculados e sen tacha. Esta novidade que nos ofrece Cristo o que fai é humanizarnos, sen crernos os novos deuses, ou os novos salvadores. Sós non iremos nunca moi lonxe, coa verdade e en comunidade, si que poderemos camiñar acadando avances e logros de humanización, de felicidade e de salvación. Ser feitura de Deus é unha esixencia, un compromiso que pide de nós non converter a fe en algo accesorio, en rutina, en costume ou divertimento. A fe ha ser raíz desde onde abordar problemas e tratar de atopar en unión solucións desde a escoita plural de todos, aínda que non sexan dos “nosos”. Porque o seguimento de Xesús, foi, é e será un camiño que temos que percorrer sen cansar ata conseguir o maior dos bens: o ben común; que nós chamamos plenitude, resurrección e vida. Por aí han camiñar as nosas vidas, preocupándonos mais de acoller, acompañar e buscar puntos de unión que de xulgar, condenar e ter sempre a palabra na boca antes de escoitar o que a outra persoa está a dicir. Xesús foi mestre neste camiño. A coresma quere ser medio para volver a El logo de ternos apartado. Aproveitémolo!