viernes, 10 de agosto de 2012

Comentario

Moitas persoas non acaban de aprender a quererse e aceptarse como son, o que as leva a vivir nunha continua autoestima baixa, sentíndose distintas: os patiños feos da súa contorna, coma se o seu ser persoas estivera a expensas do que fan os demais. E se non nos queremos a nós mesmos e non somos capaces de aceptarnos como somos, viviremos sempre nunha continua angustia e desespero. Algo así lle ocorría ao profeta Elías: tampouco confiaba nel e non era capaz de remontar a situación na que vivía, por iso desexa morrer: “quítame a vida, pois non vallo...”. Que expresión tan forte e dura. Que mal ten que atoparse unha persoa para que chegue a esa situación. Pero diante disto aparecen o sentido e a forza da fe. Cando dicimos que a fe non adormece conciencias, senón que as esperta e alenta, queremos dicir e destacar a importancia que ten na vida de quen quere vivir desde o que ela lle aporta e ofrece. Elías tamén acaba dándose conta desta situación, e atopa forza para superar o que poderiamos chamar a súa situación de depresión e desesperanza, do seu non quererse nin recoñecer o moito de bo que el, coma calquera de nós, ten e pode ofrecer aos demais. A vida como don recibido é unha invitación a responder a este don dándolle sentido e loitando para devolverlle a Deus canto puxo en nós sabendo aproveitala. É aquilo de poñer a render os talentos recibidos. Como lle di a Elías –senso figurado– tamén a nós nos di que temos que poñela a render porque sempre queda moito camiño, un camiño no que ao final non nos atoparemos coa nada e o sensentido, senón con Deus. Do mesmo xeito que en tempos difíciles Elías soubo dar un xiro ao seu desespero, tamén nós estamos chamados a facer o mesmo. A fe non é proclama dunha teoría abstracta na que nos deixamos manipular, senón presenza viva de sentido e salvación que nos converte en amigos de Deus.

Neste non deixarnos levar polo desespero, aparece como presenza de Deus a forza do Espírito que nos acompaña e alenta en toda situación. É verdade que moitas veces somos xordos e cegos para escoitalo e velo, pero El está, tal e como nos di Paulo na carta aos Efesios. O seu estar é todo un cambio de rumbo do noso xeito de facer as cousas; un cambio que supón cambiar carraxe -que difícil tantas veces!!-, en bondade, ou os berros e aldraxes en misericordia. Aquí é onde se nos mostra a frescura da fe e a súa forza para que a nosa vida non camiñe ao túnel escuro do sensentido, do non sei, non vallo ou non podo. Namentres nos quede capacidade de respirar, segue habendo unha posibilidade de cambiar as cousas e non deixarnos levar polas situacións que outr@s nos teñen marcado. Coma persoas libres afrontamos a realidade con decisión e capacidade de superación. A referencia témola en Cristo, e o camiño non pode ser outro máis có do amor. Nel está o verdadeiro recendo da vida.

A Eucaristía, “fonte e cumio“ da vida do crente, convértese no pan que vai alimentando este esforzo cotián por non deixar que outros nos leven: persoas, situacións circunstancias..., á vez que se presenta como alimento sen caducidade que fai fronte á tentación do abandono, de deixalo todo, de recuar. Nunha palabra, é o mellor antídoto contra o medo. Nela xuntámonos, escoitamos a Palabra, compartimos oración, sentímonos comunidade, e todo isto remite ao alimento no que se converte cando a recibimos para que Deus se faga carne da nosa carne e un dos nosos. É o gran que se fai presenza e entrega que esperta ao traballo de non calar diante da mentira, de denunciar o engano e non deixarse levar nin polo derrotismo nin polos camiños que outros, aproveitándose da nosa situación de debilidade, nos queren marcar para aproveitarse de nós. Pan vivo e alimento fresco que non cede á tentación da murmuración e crítica, senón que pasando por riba desta tentación convértese en referencia de encontro e fraternidade; impulso indignado contra calquera intento de utilización e engano do ser humano.

Lecturas


DOMINGO XIX DO TEMPO ORDINARIO - CICLO B

  
PRIMEIRA LECTURA 1 Re 19, 4-8
LECTURA DO PRIMEIRO LIBRO DOS REIS
Coa forza daquel pan puido chegar ata o monte de Deus

Elías seguiu polo deserto, un día de camiño. Alí foi sentar debaixo dunha xesta, e pediu a
morte, dicindo: -"Xa chega, Señor. Quítame a vida, pois non vallo eu máis cós meus pais".

Deitouse á sombra da xesta e durmiuse. Un anxo tocouno e díxolle: -"Érguete e come".
Mirou Elías e viu á súa cabeceira unha bica cocida no rescaldo e un xerro de auga. Comeu
e bebeu daquilo e volveuse deitar.

Tornou de segundas o anxo do Señor e tocouno, dicíndolle: -"Érguete e come, que che
queda moito camiño". Ergueuse Elías, comeu e bebeu e, coa forza daquel sustento, andou
corenta días coas súas noites, ata o monte de Deus, o Horeb.

Palabra do Señor  R/.Grazas a Deus


SALMO RESPONSORIAL Sal 33, 2-3. 4-5. 6-7. 8-9
R/ (9a): Gustade e vede que bo é o Señor


Eu bendigo ó Señor en todo instante,
teño sempre na boca a súa louvanza;
gloríome no Señor,
e os humildes alégranse, ó escoitalo.

Exaltade comigo ó Señor,
louvemos xuntos o seu nome.
Eu busco ó Señor, e El responde,
líbrame de tódolos temores.

Ollade para El e refulxide,
non poñades caras murchas.
O Señor escoita ó pobre que o chama
e líbrao de tódolos apretos.

O anxo do Señor acampa en torno ós seus fieis
e dálles seguridade.
Gustade e vede que bo é o Señor:
feliz quen a El se acolle.


SEGUNDA LECTURA  Ef 4, 30 - 5, 2
LECTURA DA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO ÓS EFESIOS
Camiñade no amor, igual ca Cristo

Irmáns e irmás:

Non aflixades ó Santo Espírito de Deus, que vos selou para o día da redención.
Arredade de vós toda retranca, carraxe, ira, berros ou aldraxes e calquera outra maldade;
máis ben sede bondadosos e misericordiosos uns cos outros, perdoándovos mutuamente,
coma Deus vos perdoou en Cristo.

Facédevos, logo, imitadores de Deus, coma fillos queridos, e camiñade no amor, igual
ca Cristo, que vos amou e que se entregou por nós coma ofrenda e víctima a Deus de
recendo agradable.

Palabra do Señor  R/.Grazas a Deus

ALELUIA Xn 6, 51:

Eu son o pan vivo que baixou do ceo, di o Señor;
quen coma deste pan vivirá para sempre

EVANXEO Xn 6, 41-51
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN
Eu son o pan vivo que baixou do ceo

Naquel tempo, os xudeus comezaron a murmurar de Xesús, porque dixera "Eu son o pan que baixou do
ceo", e dicían:
 
-¿Non é este Xesús, o fillo de Xosé? ¿Non lle coñecémo-lo pai e maila nai? ¿Como di, logo "Eu baixei do ceo"?

Xesús respondeulles:

-Non esteades aí a murmurar. Nin-guén pode vir onda min se non o trae o Pai que me mandou, e eu resucitareino no derradeiro día. Está escrito nos Profetas: todos serán ensinados por Deus: todo aquel que escoita ó Pai e aprende, vén onda min. Non porque alguén vise ó Pai; o único que viu ó Pai é o que estaba onda Deus. Con toda verdade volo aseguro: quen cre, ten vida eterna.

Eu son o pan da vida. Os vosos pais comeron o maná no deserto, pero morreron.
Este é o pan que baixa do ceo, para que quen coma del non morra. Eu son o pan vivo que baixou do ceo: se alguén come deste pan, vivirá para sempre; e o pan que eu darei, é a miña carne, para a vida do mundo.

Palabra do Señor  R/.Loámoste Cristo