Lecturas

DOMINGO DE PENTECOSTE A  -  MISA DO DÍA

  

Primeira Lectura     Feit 2, 1-11

LECTURA DO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS

Quedaron cheos do Espírito Santo e puxéronse a falar

 

            Cando se cumpriron os días de Pentecoste, estaban todos xuntos no mesmo sitio. De súpeto, veu do ceo un ruído coma dun forte golpe de vento que encheu toda a casa onde estaban; e apareceron talmente coma linguas de lume, que, repartidas, foron pousando unha sobre cada un deles.

            Quedaron cheos do Espírito Santo e puxéronse a falar noutras linguas, conforme lles concedía o Espírito.

            Había daquela en Xerusalén xudeus piadosos de todas as nacións da terra. Ao se producir aquel estrondo, xuntouse a xente e ficou moi desconcertada, porque cada un os sentía falar na súa propia lingua. Pasmados e admirados, dicíanlles uns a outros:

            "Olla! E todos estes que están aí a falar non son galileos? E logo como é que os sentimos falar cada un de nós no noso propio idioma nativo? Partos, medos, elamitas, xente da Mesopotamia, Xudea, Capadocia, Ponto, Asia, Frixia e Panfilia, do Exipto e da parte de Libia contra Cirene, forasteiros romanos tanto xudeus coma prosélitos, cretenses e árabes, sentimos falar nas nosas linguas das grandezas de Deus".

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL      Sal 103, 1ab e 24 ac. 29bc-30. 31 e 34

R/. (30): Manda, Señor, o teu Espírito e renova a cara da terra.

Ou: Aleluia.

Alma miña, bendí o Señor.

Señor, meu Deus, ti es moi grande,

Cantas son, Señor, as túas obras,

A terra está chea das túas criaturas.

Retiras o teu alento, e expiran,

volvendo ao seu po.

Mandas o teu alento, e son creados

e renovas a cara da terra.

Gloria ao Señor por sempre,

alégrese o Señor coas súas obras.

Que El acolla o meu cantar

e alegrareime eu no Señor.

Segunda Lectura      1 Cor 12, 3b-7. 12-13

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS Todos nos bautizaron nun único Espírito, para formarmos un único corpo

            Irmáns:

            Ninguén que diga "Renegado sexa Xesús", fala movido polo Espírito de Deus; e ninguén é capaz a dicir "Xesús é o Señor", se non é baixo o influxo do Espírito Santo.

            Hai diversidade de dons, pero un mesmo Espírito. Hai diversidade de servizo s, pero un mesmo Señor. Hai diversidade de realizacións, pero un mesmo Deus, que é quen realiza todo en todos.

            A cadaquén dáselle a manifestación do Espírito para o ben común.

Porque igual que o corpo, sendo un, ten moitos membros e todos estes membros, con seren moitos, non fan máis dun corpo: así tamén Cristo.

            Porque a todos nos bautizaron nun único Espírito, para formarmos un único corpo: tanto xudeus coma gregos, tanto escravos coma libres. E a todos se nos deu a beber un único Espírito.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

             SECUENCIA                

VÍDEO MÚSICA: https://www.youtube.com/watch?v=WjyT48zd1Uc&feature=youtu.be

Ven, Espírito divino,

manda a túa luz do ceo.

Pai amoroso do pobre

don, nos teus dons xeneroso,

luz que penetra nas almas,

fonte de todo consolo.

Ven, hóspede desexado,

descanso do noso esforzo,

tregua no duro traballo,

brisa nas horas de afogo,

gozo que as bágoas enxuga

e reconforta na dor.

Entra ata o fondo da alma,

divina luz, e enriquécenos.

Mira o baleiro do home

se Ti lle faltas por dentro,

mira o que pode o pecado

cando falta o teu alento.

Lava en nós todo o manchado,

rega o árido e sedento,

sanda as feridas do pobo;

amolece o que está teso,

pon calor onde hai friaxe,

dános bo discernimento.

Reparte os teus sete dons

segundo a fe dos teus servos.

Segundo a túa bondade,

dálle ao esforzo o teu premio,

salva a quen busca salvarse

e dános o gozo eterno.

Amén. Aleluia.

ALELUIA

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Ven, Espírito Santo, enche o corazón dos teus fieis;

e acende neles o lume do teu amor.

Aleluia.

Evanxeo       Xn 20, 19-23

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

Como me mandou a min o Pai, así vos mando eu a vós: recibide o Espírito Santo

 

            Naquel día, o primeiro da semana, ao serán, estando pechadas as portas onde estaban os discípulos, por medo dos xudeus, chegou Xesús e, poñéndose no medio, díxolles:

            ‑ Paz convosco.

            Dito isto, mostroulles as mans e mais o costado. Os discípulos alegráronse, vendo o Señor.

            El díxolles outra vez:

            ‑ Paz convosco: coma o Pai me mandou a min, tamén eu vos mando a vós.

            E dito isto alentou sobre eles, e díxolles:

            ‑ Recibide o Espírito Santo: a quen lles perdoedes os pecados, quedaranlles perdoados; a quen llelos reteñades, quedaranlles retidos.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo           

Reflexión

     Do mesmo xeito que os apóstolos foron capaces de facerse entender- inda que non falaban o mesmo idioma que aqueles que estaban en Xerusalén-, tamén nós somos hoxe chamados a poñer todas as nosas gañas e ilusións para darlle rostro de renovación, de vida, de esperanza e de buscar canto une ás persoas, aos que somos Igrexa e non temos nin medo nin vergoña de testemuñar esta convicción. Acoller a presenza do Espírito en nós supón abrilo tamén para que esa presenza se pouse nas nosas comunidades. Unhas comunidades que moitas veces parecen cansadas e vellas, faltas de ilusión e sen gañas de cambiar, de renovarse, de saír da súa comodidade e dos seus ritos. Nas nosas comunidades é verdade que non hai xente nova; e se a hai, esta é ben escasa, pero iso non debera ser motivo para deixarnos ir, para volvernos conformistas, para reducir a fe a facer xuízos sobre os demais (aos que xulgamos como peores ca nós); ou a tentar repetir comportamentos e xestos que inda que teñan moitos anos, e sempre se foran facendo así, xa non teñen nin vida nin son capaces de transmitir a graza e a ledicia do evanxeo. Razón ten Francisco cando nos chama a revisar os nosos percorridos e a recoñecer que nos falta audacia e gozo para sentírmonos agarimados, -todos e sen exclusión-, por Deus. Só quen é capaz de arriscar, de saír da comodidade do que se fixo sempre para ir na procura do novo, está respondendo á invitación de Xesús de deixarnos entender. E isto non podemos facelo se non é tendendo pontes e derrubando muros. Pentecostes é a festa que, un ano si e outro tamén, nolo vai recordando.

     A desesperanza, a tristura, o fastío, a vergoña, o medo... son actitudes sempre contrarias a quen se sente e se sabe acompañado por Deus. Lembremos, e insistamos as veces que faga falta: non estamos solos!. O Espírito é forza, compañía, presenza, alento, luz... e calquera outra imaxe que nos axude a entender que El espílenos e reforza as nosas conviccións dándonos os empurróns que esteamos dispostos a aceptar del. El vaise manifestando de xeito quedo, pero sempre presente en cada un; se sabemos descubrilo. Entenderemos entón a razón pola que temos que unir forzas e deixar atrás vellas pelexas que nos debilitan e restan forza para ser verdadeiras testemuñas no medio do mundo. Un mundo entristecido e falto de ilusión, dentro do que nós temos hoxe, de xeito máis insistente que nunca, a tarefa de facelo xermolar. Como ten dito Xesús, “se o gran non cae na terra e podrece, non pode dar froito”. Aí temos que estar nós, podrecendo para que o froito se mostre como esforzo de todos e presenza comunitaria. Se un é o Espírito, por que non pode ser unha tamén a comunidade?. Pero non unha comunidade uniforme, aburrida e sen empuxe, senón unha comunidade plural, complementaria e esforzándose por deixar pegada. A pegada ilusionante da Boa nova de Xesús.

     Por iso, como nos di o Evanxeo, non podemos estar nin con medo nin coas portas pechadas. Non pode ser o sinal de identificación dos seguidores de Xesús o temor nin o afastamento dos demais. Non somos para refugarnos en cuarteis de inverno, senón para estar presentes nas praias abertas do mar de esperanza que é o Evanxeo, e que se vai estendendo de xeito calmo e gozoso para que poidamos bañarnos nel con tranquilidade e cheos de confianza. Un mar que nos trae non tambores de guerra, senón brisa de paz e entendemento. Un mar que non ten medo a que se anoxe e se volva contra nós. O agasallo do Espírito que nos deixa Xesús posibilita que naveguemos sen medo por este mar, acollendo a compaña do Espírito que nos axuda a crecer e sentírmonos comunidade humana que busca canto dignifica e alenta todo aquilo que supoña aceptar a pluralidade dunhas comunidades que non se resignan a estar caladas ou a ser meros repetidores do que se fixo sempre. Que saibamos acoller e aceptar o agasallo que nos fai Xesús, para deixarnos estimular por El.