DOMINGO II DE PASCUA
(3 abril 2016)
Do evanxeo
que acabamos de escoitar, o episodio relacionado con Tomé cóntao só Xoán entre
os evanxelistas. Pero é que, ademais, o mesmo Xoán nos di que houbo “moitos
outros signos” que fixo Xesús entre os seus discípulos, despois de resucitado,
que el mesmo non nos conta. De modo que eses moitos signos, que para un
xornalista dos nosos días terían un enorme interese, a Xoán non lle parece doer
moito non contalos todos.
Xoán e con
el os demais apóstolos e discípulos de Xesús saben que o importante e decisivo
é o encontro con Xesús. Co Xesús de antes e de despois da resurrección. E para
encontrármonos con Xesús e adherírmonos a el abonda cun par de experiencias
fondas e íntimas con el. Os evanxelistas non son xornalistas, senón
transmisores de fondas e inesquecíbeis experiencias que eles mesmos tiveron con
Xesús.
Por iso
Xoán, pensando seguramente nas persoas que non participamos inmediata e
directamente nesas experiencias, preséntanos a escena de Tomé. A min Tomé
lémbrame un pouco, aínda que sexa como digo só un pouco, a parábola maxistral
de Xesús do fillo pródigo (ou, segundo comentabamos, do “Pai misericordioso”).
Xesús fálanos nesa parábola da bondade a toda proba de Deus, Pai seu e Pai noso
tamén. Cando volve o seu fillo despois de moito esperalo, seu pai apértao con
agarimo sen rifarlle nin botarlle en cara a súa mala conduta. Agora é Xesús
quen se comporta, no mesmo senso, amorosamente condescendente co seu apóstolo.
Acepta sen reparos as condicións que Tomé puxera para crer nel: ver
directamente as furas dos cravos nas súas mans e comprobar amodo e directamente
que el era verdadeiramente o mesmo Xesús co que convivira e non unha pantasma.
Os
encontros con Deus están sempre cheos de paz, de alegría, de perdón xeneroso e
de xestos moi humanos. É esta atmosfera a que Xoán crea no seu relato da
aparición de Xesús no medio dos seus apóstolos, cando eles estaban cheos de
medo e de precaucións trala morte ignominiosa do seu Mestre.
O primeiro
saúdo de Xesús quere xa romper con medos, posibles acusacións mutuas ou
desencontros no seo do grupo dos apóstolos. “Paz convosco”. Tamén no seu
encontro posterior oito días despois, xa con Tomé entre eles, repetirá Xesús o
mesmo saúdo: “Paz convosco”. Xesús
aporta sempre paz, consolo e moitos azos para vivir, pois El mesmo é a Vida.
Dálles, ademais, o mellor que lles pode dar: o Espírito Santo. “Recibide o
Espírito Santo”. É dicir, el mesmo, Xesús, máis alá da súa concreta experiencia
humana, histórica e corporal.
Así se foi
formando a súa Igrexa ata nós, aínda que fose a través de moitas deficiencias
históricas da mesma Igrexa. Por iso certos xestos, actitudes ou palabras do
bispo de Roma, Francisco, nos chaman tanto a atención. Por que? Porque quizais
nos queren facer máis directamente presente o modo como se comportaba Xesús coa
xente coa que convivía no seu tempo.
Que lle
ocorreu a Tomé para pasar tan rapidamente dunha actitude de autodefensa fronte
ós seus compañeiros crentes á outra na que el mesmo se derruba ante o Xesús que
lle permite a Tomé que realice con el as probas que considere máis axeitadas?
A resposta
a esta pregunta coido que é importante porque nos afecta tamén a nós, que
loitamos moitas veces entre a nosa crenza a as ameazas ou dúbidas que se lle
presentan á nosa propia crenza.
Coido que
canto máis pensemos e aceptemos a grandeza de Deus a tódolos niveis, tanto máis
doado nos será crer nel. Porque as cousas de Deus son sempre grandiosas,
inimaxinábeis. Tanto en poder como en bondade. El non é unha persoa máis coa
que nos encontramos na vida, por moito que a poidamos estimar ou apreciar. El é
absolutamente infinito en todo. Por iso o grande misterio das cousas feitas por
el, da materia, da vida, do noso interior e de mil outras realidades máis que
nos admiran. É misterioso o nacer, o vivir, o morrer e, por suposto, tamén o
resucitar.
Tomé fixo
a experiencia do Xesús resucitado e con esa experiencia fixo tamén a
experiencia de que el tamén vai poder resucitar. Isto enche a súa alma de
alegría, de confianza e de fonda paz. Tódalas probas que Tomé tiña pensado realizar
co Xesús supostamente resucitado caen por terra como xoguetes de rapaces
pequenos ante a grandeza que se lle presenta directamente diante del: a
presenza dun Xesús poderoso e bondadoso. Poderoso, porque é xa señor da morte,
vencida por el, e entrañablemente bondadoso porque ten a condescendencia de se
ocupar de Tomé e dos seus problemas coma se non existise no mundo ningún outro
do que Xesús se houbese de ocupar. Por iso, Tomé non podía dicir máis có que
dixo: “Meu Señor e meu Deus!!”.
Para
rematar. A bondade e o amor fan milagres. Entre eles o milagre de resucitar. Un
irmán meu, tamén xesuíta, que leva moitos anos en Brasil, mandoume con motivo
das festas pascuais unha viñeta pintada por el na que aparecen dous personaxes.
Na viñeta aparecen os dous personaxes como flotando sobre os nubeiros do ceo.
Un, a modo de xornalista e co micrófono na man, pregúntalle ó outro, que é
representa a Xesús resucitado: “Vostede estaba morto. ¿Como conseguiu
resucitar?”. E Xesús responde deste xeito: “É que o amor non morre. Foi el quen
me resucitou”...
Verdadeiramente o amor non morre. E se Deus, o Deus Pai noso e de Xesús,
é Amor (tal como se nos di na primeira carta de Xoán), temos entón aí a clave
de por que Xesús resucitou e de por que tamén nós resucitaremos con el. Xa o
dicía o famoso pensador francés Gabriel Marcel:
“amar a unha persoa é dicirlle ‘ti, ti
non morrerás endexamais’”.
Por iso
digámoslle tamén nós agradecidos a este Deus Pai e Deus Fillo que nos aman e
que polo tanto nos han resucitar as palabras de Tomé: “Meu Señor e meu Deus!”.
Manuel Cabada
