Como Xesús, tamén nós recibimos o bautismo. Non foi este un
simple botarnos auga por riba da cabeza, senón un sinal dunha incorporación
plena ao proxecto de Deus; o proxecto que nos sinala desde o principio como
membros participantes e protagonistas da súa presenza no medio do mundo; un
proxecto no que o Espírito é impulso renovador da esperanza e de unión ao mundo
e ás persoas; un proxecto no que óleo e crisma son non só recendo externo,
senón incorporación plena de toda a nosa persoa ao plan de Deus. Por iso é tan
importante crecer como Igrexa coñecendo que é e significa pedir, libre e
voluntariamente, o sacramento do bautismo, sen deixarnos levar de tradicións,
costumes ou ritos. Bautizarse é optar por atoparse con Deus como compañeiro na viaxe
que cada un/ha de nós vai facendo ao longo da súa vida. Unha viaxe que
iniciamos no momento no que, nós ou os nosos pais e padriños, responden á
invitación que nos fai Xesús de seguilo coa petición do bautismo. Esta acción
supón a nosa incorporación a un proxecto que está rexido polo amor, a
tolerancia e a tarefa de facer agradable e xusta a vida dos demais e do mundo
no que vivimos. Bautizarse é todo o contrario do enfrontamento, a inxustiza, o
abuso, a destrución do planeta... porque seguir a Cristo non se reduce a facer
prácticas de piedade dentro dos templos, senón que consiste en vivir o seu
proxecto de salvación alí e desde onde esteamos. E como ben sabemos, non
podemos separar a nosa vida en comportamentos illados uns dos outros. Nós somos
sempre os mesmos, sen separacións, cando traballamos, estamos coa familia,
visitamos os amigos, acompañamos a un enfermo, axudamos a quen nos necesite ou
recemos na igrexa. O bautismo incorpóranos a un proxecto que é integral, e non
pode separarse, como se cada cousa non tivera que ver con outra. Ata que non
entendamos isto e o comecemos a vivir, faremos ritos externos, pero estaremos
moi lonxe do que Xesús pensou, entendeu, viviu e nos deixou como tarefa aos
seus seguidores.
Por iso, hoxe, na
celebración do bautismo de Xesús, é unha boa ocasión para analizar canto fomos
mostrando e explicando ao longo do Advento e Nadal sobre o que significou e
quixo o Concilio, é dicir a renovación. Só unha Igrexa, e polo tanto, uns
cristiáns que saben o que son e ao que os chama a súa fe, poden entender o
esforzo do Concilio por achegarse aos problemas (gozos e esperanzas) das
persoas en cada momento da historia para achegar a súa pequena dose de esforzo
e esperanza. Só unha Igrexa, e polo tanto uns cristiáns, capaces de entender
que a Biblia é Palabra viva e eficaz (alma e fonte da vida cristiá) poden
entender a necesidade de coñecela, proclamala ben, rezar desde ela, e buscar
nela fondura e razóns para estar no mundo con actitude activa e transformadora
da nosa vida e da sociedade, a través da que Deus se vai revelando. Só unha
Igrexa, e polo tanto uns cristiáns, capaces de entender por que o que vivimos
debemos celebralo, compartilo e agradecelo (Eucaristía como fonte e cume),
entenderemos a importancia da renovación litúrxica, que non foi un simple
cambiar de lugar o altar, ou entender o que facía o cura, senón que con eses
cambios chamábasenos a entrar en relación cun Deus que é misterio e presenza
que non se esgota no aparente, senón que nos transcende. En fin, só unha Igrexa
que ten entendido todo isto, é capaz de descubrir por que somos comunidade,
sacramento universal de salvación e pobo de Deus que manifesta a presenza de
Aquel, que sendo de condición divina, non tivo reparo de ser un coma nós, e
asumir a nosa condición limitada e fragmentada.
A todo isto nos
invita a celebración de hoxe, dedicada, desde o bautismo do Señor, a
reflexionar sobre as razóns e os porqués do noso propio bautismo. Fagamos un
esforzo por entendelo, reflexionalo e vivilo.
