viernes, 29 de junio de 2012

REFLEXIÓN


Non fixo Deus a morte nin se aleda co exterminio dos vivos: Aquí, nesta frase da primeira lectura está unha das afirmacións fundamentais da fe cristiá, e á que moi poucas veces lle prestamos a atención que require. Estamos moi habituados a reducir a fe a funerais, enterros, misas polos defuntos... todo o que di relación á morte. E poucas veces somos capaces de facer o esforzo por pararnos nos textos da Palabra de Deus e tentar de entendelos, buscar como os podemos poñer en relación co que facemos cada día, coa nosa maneira de facer e percibir as cousas. Así, temos esquecido que o Deus cristián é un Deus de vida e para os vivos; un Deus de esperanza, de solidariedade, de xustiza.... de igualdade. E estas non son afirmacións ao vento e baleiras de contido, senón fundamentos da fe que profesamos e queremos ou dicimos que queremos vivir cada día, persoal e comunitariamente. Diante da inxustiza, o empobrecemento, a exclusión, o desbarate, a manipulación e todos os contravalores e da debilidade de pensamento que ateiga neste momento a visión da sociedade e a vida de moitas persoas, a confesión de que cremos en Deus Pai supón tamén a confesión nun Deus que busca e alenta sempre a xustiza, o trato igualitario de uns para cos outros, a superación de calquera tipo de discriminación, imposición ou medo. Por iso dicimos que é un Deus de vivos e para a vida, un Deus que pon en nós a semente da graza para que non nos deixemos ir sen criterio, sen horizonte e sen principios á hora de tomar decisións sobre quen somos, que queremos e con quen estamos chamados a construír espazos de verdadeira, fraterna e solidaria humanidade. Cómo se vai aledar cando os que mandan impoñen os seus criterios aos máis pobres, aos indefensos, á vez que van deixando nas rúas vidas rotas e abocadas á máis absoluta desesperación?  Como non vai rebelarse contra comportamentos e actitudes de prepotencia, superioridade e humillación cara aos máis débiles? Como vai dar por bo o engano, ao abuso ou o aproveitamento da necesidade dos que están a pasar por verdadeiras situacións de explotación? A fe que nós cremos e rezamos non tería nin sentido nin valería para nada se non nos levase logo a aplicala na nosa vida, a canto facemos, ás decisións que tomamos, á maneira que temos de tratar uns cos outros. Por iso nin a morte pode ser a que peche todo o que somos e temos feito, nin a vida se ha identificar co que fan os que teñen poder, cartos ou capacidade de someter aos demais. Deus ábrenos un camiño, El mesmo se rebela contra a inxustiza e contra canto deu de costas ao seu proxecto para nós. Un proxecto no que caridade e xustiza van xuntas, non poden separarse. Unha sen a outra acabarían converténdose en puro paternalismo ou en violencia permanente duns, as vítimas, con outros, os verdugos, o que nos levaría á total destrución. Porque Deus non se aleda, tampouco busca o exterminio de ninguén, só camiñando xuntas a xustiza e o amor, respondemos á invitación de traballar pola dignidade humana.

*        Por iso Paulo nos lembra que sen igualdade non pode haber presenza de Deus. Pero a igualdade non é unha palabra, por moi ben que soe, senón unha actitude, un compromiso, unha tarefa na que imos traballando e esforzándonos día da día, na casa, no traballo, na parroquia... alí onde nos atopemos. Desde a perspectiva de fraternidade universal que nos dá a fe, sentímonos plenamente identificados co que Paulo lle di aos corintios: só se descubrimos a igualdade de todas as persoas coma unha esixencia da nosa fe, podemos entender o mandado do amor que nos deixou Xesús, poderemos entender por que a igrexa, todos os bautizados temos que preocuparnos das persoas máis necesitadas, das de aquí e tamén das de máis lonxe. Non é unha moda ou un pretender aparecer nos medios de comunicación, senón unha esixencia que está na raíz da fe en Xesús e da mensaxe que nos invitou a vivir desde o testemuño. Se o noso dicir creo se reduce a palabras, sen ser capaces de acompañalo coa vida. Que fe podemos ter? A igualdade é unha actitude que debe ir sempre acompañada da solidariedade e do amor. Sen elas, todo se converte baleiro.

*        E esta igualdade da que a Palabra nos fala abrangue tódalas facetas nas que os seres humanos estamos mergullados: igualdade de oportunidades, igualdade de dignidade, igualdade de trato, igualdade de dereitos.... e igualdade de xénero. Si, porque se ben na nosa sociedade camiñamos paseniñamente cara á igualdade de xéneros e oportunidades entre homes e mulleres, na nosa Igrexa todo vai moito máis lento. Así, en liñas xerais, os varóns sospeitan de todo “movemento feminino” e reaccionan rapidamente contra calquera formulación que poida poñer en perigo a súa situación de privilexio sobre a muller. Nunha Igrexa dirixida por varóns, non somos quen de descubrir todo o pecado que se encerra no dominio que os homes exercen, de moitos xeitos, sobre as mulleres. Os seguidores de Xesús temos que concienciarnos de que isto non é algo natural, de que Xesús non o quixo así, senón que é un comportamento viciado polo egoísmo e a imposición inxusta do poder machista. Que hoxe escoitemos con lucidez, sinxeleza e sinceridade a interpelación daquel de quen, segundo nos di o relato evanxélico “saíu forza” para curar á muller e que nos chama a vivir a igualdade.

LECTURAS



13º DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO CICLO B


Primeira Lectura     Sab 1, 13-15; 2, 23-24
LECTURA DO LIBRO DA SABEDORÍA
Por envexa do demo entrou a morte na terra

            Non fixo Deus a morte
nin se aleda co exterminio dos vivos;
creouno todo, de certo, para que subsista
e as criaturas do mundo son saudables;
non hai nelas veleno mortal
nin ten o Hades imperio sobre a terra,
porque a Xustiza é inmortal.
            Pois Deus creou o home para a incorrupción
e fíxoo imaxe do seu propio ser,
mais pola envexa do demo entrou a morte no mundo,
e os seus secuaces téñena de probar.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus


SALMO RESPONSORIAL     Sal 29, 2 e 4. 5-6. 11 e 12a e 13b
R/.  (2a):  Eu lóote, Señor, porque me libraches.

Eu lóote, Señor, porque me libraches
e non deixaches rirse de min os inimigos.
sacaches do abismo a miña vida,
fixéchesme revivir,
lonxe dos que baixan  ao sepulcro.

Cantádelle  ao Señor os seus amados,
loade o seu santo nome.
O seu furor dura só un intre;
o seu favor, toda a vida.
Se hai pranto á tardiña,
ó abrente xa hai ledicia.

Escoita, Señor; ten compaixón de min,
Señor, ven socorrerme.
Trocaches o meu lamento en danza,
Señor, meu Deus, hei loarte por sempre.


Segunda Lectura     2 Cor 8, 7. 9. 13-15
LECTURA DA SEGUNDA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS
Que a vosa abundancia supla a indixencia dos irmáns pobres

            Irmáns:
            Xa que abundades en todo en fe, en palabras, en ciencia, en interese polas cousas e en amor a nós , abundade tamén nesta graza. Coñecedes ben a xenerosidade do noso Señor Xesús Cristo: sendo rico, fíxose pobre por vós, para  vos enriquecer coa súa pobreza.
            Non se trata de que pasedes apuros por aliviardes a outros, senón de que haxa equilibrio. Neste momento a vosa abundancia pode remediar a carencia deles, para que a abundancia deles poida vir en auxilio da vosa carencia.
            Así haberá igualdade, de acordo co que está escrito: A quen recollía moito, non lle sobraba; e a quen recollía pouco, non lle faltaba.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus


ALELUIA     Cf. 2 Tim 1, 10
Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.
O noso Salvador Xesús Cristo destruíu a morte,
e iluminou a vida por medio do Evanxeo.
Aleluia.


Evanxeo     Mc 5, 21-43
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS
Nena, a ti che falo: érguete.

            Naquel tempo, pasando de novo Xesús nunha barca para a banda de enfronte, xuntouse moita xente arredor del, que estaba na beira do mar. Nisto chegou un dos xefes da sinagoga, chamado Xairo, que,  ao velo, botouse aos seus pés suplicándolle:
            A miña filla está a piques de morrer; ven impor sobre ela as túas mans, para que sande, e viva.
            E foise con el, seguido de moito xentío que o estrullaba.
            Había unha muller que padecía hemorraxias desde doce anos atrás, e levaba sufrido moito cos médicos, que lle acababan cos bens; total para nada, porque a cada paso ía a peor. Como oíra falar do que facía Xesús, achegouse entre a xente por detrás e tocoulle o seu vestido, dicindo para si:
            - "Aínda que non sexa máis que tocarlle o seu vestido, ficarei sa".
            E secándolle a fonte da hemorraxia, sentiu no seu corpo que estaba curada do mal.
            Axiña Xesús, decatándose da forza que saíra del, volveuse e preguntou:
            Quen me tocou na roupa?
            Os discípulos respondéronlle:
            Ti ben ves a xente preméndote; e aínda preguntas por quen te tocou?
            Pero el seguía mirando arredor, para ver quen fora. Daquela, a muller, amedrentada e tremendo, sabendo o que lle sucedera, veu caer ante el contándolle toda a verdade. El díxolle:
            Filla, a túa fe sandoute, vaite en paz, curada para sempre da túa doenza.
            Aínda estaba el falando, cando chegaron da casa do xefe da sinagoga a dicirlle:
            A túa filla acaba de morrer. Para que andar xa molestando  ao Mestre?
            Pero Xesús,  ao escoitar o que estaban a falar, díxolle  ao xefe da sinagoga:
            Non temas, abonda que teñas fe.
            E non permitiu que ninguén o acompañase, fóra de Pedro, Santiago e Xoán, o irmán de Santiago.
            Ó chegaren á casa do xefe da sinagoga, vendo o gran barullo que facían con choros e lamentos, entrou e díxolles:
            A que vén tanto barullo e tanto chorar? A meniña non morreu, está a durmir.
            E todos facían riso del. Pero botándoos a todos fóra e levando con el os pais da meniña e mailos seus acompañantes, entrou onde estaba a nena. Colleuna pola man e díxolle:
            Talitha, qumi (que quere dicir: "rapaza, érguete").
            A rapaciña ergueuse de contado, e botouse a andar, que xa tiña doce años. E aquela xente quedou coa boca aberta.
            El insistiulles en que non llo contasen a ninguén, e mandou que lle desen de comer.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo