LECTURAS

13º DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO CICLO B

Primeira Lectura     Sab 1, 13-15; 2, 23-24

LECTURA DO LIBRO DA SABEDORÍA

Por envexa do demo entrou a morte na terra

            Non fixo Deus a morte

nin se aleda co exterminio dos vivos;

creouno todo, de certo, para que subsista

e as criaturas do mundo son saudables;

non hai nelas veleno mortal

nin ten o Hades imperio sobre a terra,

porque a Xustiza é inmortal.

            Pois Deus creou o home para a incorrupción

e fíxoo imaxe do seu propio ser,

mais pola envexa do demo entrou a morte no mundo,

e os seus secuaces téñena de probar.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 29, 2 e 4. 5-6. 11 e 12a e 13b

R/.  (2a):  Eu lóote, Señor, porque me libraches.

Eu lóote, Señor, porque me libraches

e non deixaches rirse de min os inimigos.

sacaches do abismo a miña vida,

fixéchesme revivir,

lonxe dos que baixan  ao sepulcro.

Cantádelle  ao Señor os seus amados,

loade o seu santo nome.

O seu furor dura só un intre;

o seu favor, toda a vida.

Se hai pranto á tardiña,

ó abrente xa hai ledicia.

Escoita, Señor; ten compaixón de min,

Señor, ven socorrerme.

Trocaches o meu lamento en danza,

Señor, meu Deus, hei loarte por sempre.

Segunda Lectura     2 Cor 8, 7. 9. 13-15

LECTURA DA SEGUNDA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS

Que a vosa abundancia supla a indixencia dos irmáns pobres

            Irmáns:

            Xa que abundades en todo ‑en fe, en palabras, en ciencia, en interese polas cousas e en amor a nós ‑, abundade tamén nesta graza. Coñecedes ben a xenerosidade do noso Señor Xesús Cristo: sendo rico, fíxose pobre por vós, para  vos enriquecer coa súa pobreza.

            Non se trata de que pasedes apuros por aliviardes a outros, senón de que haxa equilibrio. Neste momento a vosa abundancia pode remediar a carencia deles, para que a abundancia deles poida vir en auxilio da vosa carencia.

            Así haberá igualdade, de acordo co que está escrito: A quen recollía moito, non lle sobraba; e a quen recollía pouco, non lle faltaba.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

ALELUIA     Cf. 2 Tim 1, 10

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

O noso Salvador Xesús Cristo destruíu a morte,

e iluminou a vida por medio do Evanxeo.

Aleluia.

Evanxeo     Mc 5, 21-43

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS

Nena, a ti che falo: érguete.

            Naquel tempo, pasando de novo Xesús nunha barca para a banda de enfronte, xuntouse moita xente arredor del, que estaba na beira do mar. Nisto chegou un dos xefes da sinagoga, chamado Xairo, que,  ao velo, botouse aos seus pés suplicándolle:

            ‑ A miña filla está a piques de morrer; ven impor sobre ela as túas mans, para que sande, e viva.

            E foise con el, seguido de moito xentío que o estrullaba.

            Había unha muller que padecía hemorraxias desde doce anos atrás, e levaba sufrido moito cos médicos, que lle acababan cos bens; total para nada, porque a cada paso ía a peor. Como oíra falar do que facía Xesús, achegouse entre a xente por detrás e tocoulle o seu vestido, dicindo para si:

            - "Aínda que non sexa máis que tocarlle o seu vestido, ficarei sa".

            E secándolle a fonte da hemorraxia, sentiu no seu corpo que estaba curada do mal.

            Axiña Xesús, decatándose da forza que saíra del, volveuse e preguntou:

            ‑ Quen me tocou na roupa?

            Os discípulos respondéronlle:

            ‑ Ti ben ves a xente preméndote; e aínda preguntas por quen te tocou?

            Pero el seguía mirando arredor, para ver quen fora. Daquela, a muller, amedrentada e tremendo, sabendo o que lle sucedera, veu caer ante el contándolle toda a verdade. El díxolle:

            ‑ Filla, a túa fe sandoute, vaite en paz, curada para sempre da túa doenza.

            Aínda estaba el falando, cando chegaron da casa do xefe da sinagoga a dicirlle:

            ‑ A túa filla acaba de morrer. Para que andar xa molestando  ao Mestre?

            Pero Xesús,  ao escoitar o que estaban a falar, díxolle  ao xefe da sinagoga:

            ‑ Non temas, abonda que teñas fe.

            E non permitiu que ninguén o acompañase, fóra de Pedro, Santiago e Xoán, o irmán de Santiago.

            Ó chegaren á casa do xefe da sinagoga, vendo o gran barullo que facían con choros e lamentos, entrou e díxolles:

            ‑ A que vén tanto barullo e tanto chorar? A meniña non morreu, está a durmir.

            E todos facían riso del. Pero botándoos a todos fóra e levando con el os pais da meniña e mailos seus acompañantes, entrou onde estaba a nena. Colleuna pola man e díxolle:

            ‑ Talitha, qumi (que quere dicir: "rapaza, érguete").

            A rapaciña ergueuse de contado, e botouse a andar, que xa tiña doce años. E aquela xente quedou coa boca aberta.

            El insistiulles en que non llo contasen a ninguén, e mandou que lle desen de comer.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo