domingo, 11 de noviembre de 2012

Reflexión


A CARA: DÚAS MULLERES
O libro dos Reis narra a historia do profeta Elías e a viúva pobre que pensando que chega ao fin a súa existencia, prepárase para terminar as súas mínimas provisións e morrer despois, xunto co seu fillo. Se en calquera cultura ser viúva é símbolo de soidade e de baleiro, no momento histórico no que se nos presenta a viúva de Sarepta, ser viúva debía ser... como para morrer. Quizá non se podía atopar unha persoa menos persoa que unha muller viúva. Pois ben, onda ela chegou Elías e con ela fixo o milagre, un milagre arrincado pola fe cega e a xenerosidade sen límites daquela muller. Elías pediulle de comer e ela entregoulle, sen reservarse nada, todo o que tiña, fiada na promesa daquel home a quen non coñecía de nada, pero que lle falaba no nome de Deus. E o Deus de Israel velou para que a tina da fariña non se acabara e o aceite na aceiteira non minguara. Toda a forza de Deus aparece posta ao servizo dunha muller pobre, débil, abandonada e ignorada.

A outra muller que protagoniza o evanxeo é tamén pobre e insignificante. Non sabemos nin tan sequera o seu nome. Tamén era viúva. Tamén tiña unha situación difícil. Fronte dela pasan os ricos, botando abundantemente no peto do templo. De súpeto, dous céntimos tintinaron cun son especial. Era o donativo da viúva que, ao botalos alí, quedaba sen nada. Aquela muller, símbolo de persoa desamparada e débil, é insignificante para todos agás para Deus. Os ricos daban unha maior cantidade de cartos, pero a súa vida seguía igual, non o notaban, porque daban o que lles sobraba. Sentíanse seguros. Pola contra, a viúva deu do que necesitaba; e quedou sen algo do que precisaba para comer. Por mor da súa esmola, a súa vida cambiou. É esta xenerosidade a que destaca Xesús.

Dúas mulleres que merecen, na Escritura, honras dunha primeira páxina a toda cor. Dúas mulleres pouco decorativas, posiblemente engurradas, envellecidas, agoniadas por tantos e tantos problemas. Dúas mulleres que atravesaron o tempo para chegar ata nós e golpearnos co seu exemplo dunha relixiosidade auténtica. Non importa que non saibamos o seu nome nin a cor dos seus ollos. O verdadeiramente interesante é que esas dúas mulleres foron, por un momento, protagonistas dunha historia vivida con Deus e cumpriron perfectamente o seu papel nela. Ter fe, esperar contra toda esperanza, tirarse esperando caer nas mans seguras de Deus. Dar todo, ata quedar sen nada. E canto máis entreguemos, máis grande será a recompensa. Que insensatos somos, que malos negociantes... non nos damos de conta que o pouco que entregamos hásenos devolver centuplicado, revalorizado.

A CRUZ: OS LETRADOS
Na cruz da moeda atopamos a descualificación dos ricos... de relixión. Si, porque no evanxeo Xesús denuncia aos letrados xudeus. Eles son os especialistas da lei. Séntense orgullosos e satisfeitos dos seus coñecementos e das súas prácticas relixiosas, encántalles ser recoñecidos e reverenciados, reservándolles as primeiras filas. Porén, Xesús advírtenos “coidadiño con eles”, coidado con aquelas persoas que, onte e hoxe, utilizan a súa posición “relixiosa” para impoñer, para figurar, para obter beneficios, para explotar aos irmáns ou ás irmás, para medrar ou para encher petos e bandullos esquecendo o principal: o amor a Deus e ao próximo. Xesús denuncia a súa ostentación e a súa soberbia. Reacciona contra o seu proceder inxusto, enganando aos máis débiles con pretextos piadosos. El toma partido a favor dos sinxelos, dos que precisan axuda. E nós, que somos a súa Igrexa, tamén facemos nosa a opción de Xesús polos pobres?.

E NÓS... ONDE ESTAMOS?
Aquelas mulleres, que nada tiñan, dan unha lección do moito que se pode facer desde a sinxeleza e a grandeza humana. Para servir aos demais, para poñernos ao seu lado, para facer real o esforzo por poñernos no lugar do outro, non é necesario nin ter moitos bens materiais, nin tampouco facer doazóns ás entidades que traballan cos empobrecidos, e que os medios de comunicación se encargan de amplificar. Non. Nada diso é necesario. Bástanos con tomar en serio as persoas e ter a grandeza de compartir o pouco ou moito que temos. Sen facer barullo, sen querer chupar cámara por facelo, sen converter a crueza da pobreza e a dor que vai deixando detrás nunha nova que enche páxinas de xornais e consume minutos de pantalla nas televisións. A viúva deu o que tiña, e iso fíxoa grande aos ollos de Xesús, porque non buscou que se fixaran nela, senón que puxo todo o seu corazón para facer chegar toda a súa grandeza, -e iso foi o realmente importante-, a quen puidera necesitala. O pouco, cando se comparte desde a humildade e co corazón é moito. O moito, cando se busca que todos o saiban, acaba sendo soberbia e orgullo, que non engrandece, senón que converte a quen o fai en miserable. E iso nin naquel momento nin tampouco hoxe, o quere Xesús.