A CARA: DÚAS
MULLERES
O libro dos Reis
narra a historia do profeta Elías e a viúva pobre que pensando que chega ao fin
a súa existencia, prepárase para terminar as súas mínimas provisións e morrer
despois, xunto co seu fillo. Se en calquera cultura ser viúva é símbolo de
soidade e de baleiro, no momento histórico no que se nos presenta a viúva de
Sarepta, ser viúva debía ser... como para morrer. Quizá non se podía atopar
unha persoa menos persoa que unha muller viúva. Pois ben, onda ela chegou Elías
e con ela fixo o milagre, un milagre arrincado pola fe cega e a xenerosidade
sen límites daquela muller. Elías pediulle de comer e ela entregoulle, sen
reservarse nada, todo o que tiña, fiada na promesa daquel home a quen non coñecía
de nada, pero que lle falaba no nome de Deus. E o Deus de Israel velou para que
a tina da fariña non se acabara e o aceite na aceiteira non minguara. Toda a
forza de Deus aparece posta ao servizo dunha muller pobre, débil, abandonada e
ignorada.
A outra muller
que protagoniza o evanxeo é tamén pobre e insignificante. Non sabemos nin tan
sequera o seu nome. Tamén era viúva. Tamén tiña unha situación difícil. Fronte
dela pasan os ricos, botando abundantemente no peto do templo. De súpeto, dous
céntimos tintinaron cun son especial. Era o donativo da viúva que, ao botalos
alí, quedaba sen nada. Aquela muller, símbolo de persoa desamparada e débil, é
insignificante para todos agás para Deus. Os ricos daban unha maior cantidade
de cartos, pero a súa vida seguía igual, non o notaban, porque daban o que lles
sobraba. Sentíanse seguros. Pola contra, a viúva deu do que necesitaba; e
quedou sen algo do que precisaba para comer. Por mor da súa esmola, a súa vida
cambiou. É esta xenerosidade a que destaca Xesús.
Dúas mulleres que
merecen, na Escritura, honras dunha primeira páxina a toda cor. Dúas mulleres
pouco decorativas, posiblemente engurradas, envellecidas, agoniadas por tantos
e tantos problemas. Dúas mulleres que atravesaron o tempo para chegar ata nós e
golpearnos co seu exemplo dunha relixiosidade auténtica. Non importa que non
saibamos o seu nome nin a cor dos seus ollos. O verdadeiramente interesante é
que esas dúas mulleres foron, por un momento, protagonistas dunha historia
vivida con Deus e cumpriron perfectamente o seu papel nela. Ter fe, esperar
contra toda esperanza, tirarse esperando caer nas mans seguras de Deus. Dar
todo, ata quedar sen nada. E canto máis entreguemos, máis grande será a
recompensa. Que insensatos somos, que malos negociantes... non nos damos de
conta que o pouco que entregamos hásenos devolver centuplicado, revalorizado.
A CRUZ: OS
LETRADOS
Na cruz da moeda
atopamos a descualificación dos ricos... de relixión. Si, porque no evanxeo
Xesús denuncia aos letrados xudeus. Eles son os especialistas da lei. Séntense
orgullosos e satisfeitos dos seus coñecementos e das súas prácticas relixiosas,
encántalles ser recoñecidos e reverenciados, reservándolles as primeiras filas.
Porén, Xesús advírtenos “coidadiño con eles”, coidado con aquelas persoas que,
onte e hoxe, utilizan a súa posición “relixiosa” para impoñer, para figurar,
para obter beneficios, para explotar aos irmáns ou ás irmás, para medrar ou
para encher petos e bandullos esquecendo o principal: o amor a Deus e ao
próximo. Xesús denuncia a súa ostentación e a súa soberbia. Reacciona contra o
seu proceder inxusto, enganando aos máis débiles con pretextos piadosos. El
toma partido a favor dos sinxelos, dos que precisan axuda. E nós, que somos a
súa Igrexa, tamén facemos nosa a opción de Xesús polos pobres?.
E NÓS... ONDE
ESTAMOS?
Aquelas mulleres,
que nada tiñan, dan unha lección do moito que se pode facer desde a sinxeleza e
a grandeza humana. Para servir aos demais, para poñernos ao seu lado, para
facer real o esforzo por poñernos no lugar do outro, non é necesario nin ter
moitos bens materiais, nin tampouco facer doazóns ás entidades que traballan
cos empobrecidos, e que os medios de comunicación se encargan de amplificar.
Non. Nada diso é necesario. Bástanos con tomar en serio as persoas e ter a
grandeza de compartir o pouco ou moito que temos. Sen facer barullo, sen querer
chupar cámara por facelo, sen converter a crueza da pobreza e a dor que vai
deixando detrás nunha nova que enche páxinas de xornais e consume minutos de
pantalla nas televisións. A viúva deu o que tiña, e iso fíxoa grande aos ollos
de Xesús, porque non buscou que se fixaran nela, senón que puxo todo o seu
corazón para facer chegar toda a súa grandeza, -e iso foi o realmente
importante-, a quen puidera necesitala. O pouco, cando se comparte desde a
humildade e co corazón é moito. O moito, cando se busca que todos o saiban,
acaba sendo soberbia e orgullo, que non engrandece, senón que converte a quen o
fai en miserable. E iso nin naquel momento nin tampouco hoxe, o quere Xesús.
