ENTRADA

Hai uns días, co gallo da Xornada Mundial da Xuventude, o Papa Francisco concedeu unha entrevista a unha televisión do Brasil na que, entre outras cousas, dicía que á Igrexa faltáballe proximidade e achegamento. Afirmaba que a Igrexa tiña que ser nai, e que non se pode selo por correspondencia, comunicándose cos seus fillos e fillas a través de decretos e documentos. Unha nai abraza, colle no colo, bica... é dicir, é alguén que sempre está aí, alguén con quen sempre contamos.

Pois ben, esa chamada á proximidade que se nos facía por parte de Francisco (non esquezamos que Igrexa somos todos, non só os curas e os bispos), é a que hoxe nos fai Xesús no evanxeo. O amor de Deus vai máis alá do que nós pensamos. El, Pai-Nai, está preocupado pola sorte das persoas, porque nos quere, somos o máis valioso que ten. Non somos un máis, somos únicos. Por iso a celebración que agora comezamos invítanos a non esquecer nunca que por moi perdidos que andemos, por moi fracasados que nos vexamos, por moi mal que nos sintamos, unha cousa é ben certa: Deus anda na nosa busca. Que nunca o esquezamos.

LECTURAS

XXIV DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO  -  CICLO C

Primeira Lectura     Ex 32, 7-11. 13-14

LECTURA DO LIBRO DO ÉXODO

O Señor renunciou ao castigo co que ameazara ao seu pobo

     Naqueles días, o Señor díxolle a Moisés:

     ‑ Anda, baixa da montaña, porque o teu pobo, o que ti saca­ches de Exipto, perverteuse. Desviáronse axiña do camiño que eu lles indicara. Fixeron un becerro de metal, próstranse diante del, ofrécenlle sacrificios e pregoan: "Este é o teu Deus, Is­rael, o que te sacou de Exipto".

     E díxolle o Señor aínda a Moisés:

     ‑ Vexo que ese é un pobo de dura caluga. Deixa, pois, que agora se acenda a miña ira contra eles e os consuma. Pero a ti convertereite nun gran pobo.

     Entón rogou Moisés ante o Señor, o seu Deus:

     ‑ Por que, Señor, se ten que acender a túa ira contra o teu pobo, que con moito poder e con man rexa ti sacaches de Exipto?  Lembra os teus servos Abrahán, Isaac e Israel, aos que con xuramento prometiches: "Multiplicarei os vosos descendentes coma as estrelas do ceo, e dareilles este país de que vos teño falado, para que o posúan a perpetuidade.

     E o Señor renunciou ao castigo co que ameazara ao seu pobo.

   Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 50, 3-4. 12-13. 17 e 19

R/.  (Lc 15, 18):  Levantareime e irei onda meu pai.

Compadécete de min, oh Deus, pola túa bondade;

pola túa gran misericordia, borra o meu pecado;

lávame enteiro da miña iniquidade,

límpame da miña culpa.

Crea, oh Deus, en min un corazón puro,

renóvame por dentro con espírito firme;

non me botes da túa presenza,

e non tires de min o teu santo espírito.

Abre, Señor, os meus labios,

e a miña boca pregoará a túa loanza.

O meu sacrificio a Deus é un espírito contrito:

un corazón contrito e humilde

Deus, ti non o desprezas.

Segunda Lectura      1 Tim 1, 12-17

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO A TIMOTEO

Cristo veu salvar os pecadores

 

            Benquerido irmán:

            Doulle grazas a Cristo Xesús, noso Señor, que me fortaleceu, porque confiou en min, encomendándome o ministerio; a min que fora un blasfemo, perseguidor e inxuriador. Pero compadeceuse porque o fixera por ignorancia, sen ter aínda fe; e a graza do noso Señor desbordou coa fe e o amor, que hai en Cristo Xesús.

            Esta é palabra segura, merecente de que todos a acollan: que Cristo Xesús veu ao mundo para salvar os pecadores, dos que eu son o primeiriño.

            Pero por iso mesmo compadeceuse, a fin de que Cristo Xesús amosase en min, o primeiro, toda a súa paciencia como exemplo para os que habían crer nel para lograr a vida eterna.

            Ó Rei da eternidade, inmortal, invisible, único Deus: honra e gloria polos séculos dos séculos! Amén.

     Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

ALELUIA    2 Cor 5, 19

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Deus estaba en Cristo reconciliando o mundo consigo,

e poñendo en nós a mensaxe da reconciliación.

Aleluia.

Evanxeo     Lc 15, 1-32 

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Haberá grande alegría nos ceos por un pecador que fai penitencia

            Naquel tempo, os publicanos e pecadores achegábanse a Xesús para o escoitaren. Por iso os fariseos e letrados murmuraban:

            ‑ Este acolle os pecadores e come con eles.

            Entón Xesús contoulles esta parábola:

            ‑ Quen de vós, se ten cen ovellas e perde unha delas, non deixa as noventa e nove no descampado, e vai en busca da perdida, a ver se a atopa? E cando a atopa, volve todo contento para a casa, con ela no lombo; e, chamando por amigos e veciños, dilles: "Alegrádevos comigo, que atopei a ovella que perdera".

            Pois asegúrovos unha cousa: no ceo haberá máis alegría por un pecador que se converta que por noventa e nove xustos que non precisan conversión.

            E, que muller que teña dez moedas e perde unha, non acende a luz, e non varre a casa, buscándoa con coidadiño ata atopala? E cando a atopa, chama polos amigos e veciños para lles dicir: "Alegrádevos comigo, que atopei a moeda perdida". Asegúrovos que outro tanto se alegran os anxos por un só pecador que se converta.

            E dixo tamén:

            ‑ Un home tiña dous fillos. O máis novo díxolle ao pai: "Papá, dáme a parte da herdanza que me corresponde". El repartiulles os seus bens. Días despois, este fillo recibiu todo xunto e marchou para un país remoto, onde malgastou a súa fortuna vivindo coma un perdido.

            Despois de o gastar todo, houbo unha gran fame naquela terra, e empezou a pasar necesidade. Entón, acudindo a un natural do país, entrou a servir, e mandouno a unha granxa a coidar os porcos. Alí chegou a ter gana de encher o estómago coas landras que comían os porcos, pero ninguén llas daba.

            Recapacitando, pensou: "Hai que ver! Cantos xornaleiros do meu pai teñen pan a fartar, e eu morro coa fame. Si, vou volver á de meu pai e voulle dicir: Papá, pequei contra o ceo e contra ti; xa non son digno de que me trates coma un fillo, trátame coma un xornaleiro".

            Levantouse e volveu onda seu pai. Aínda estaba lonxe cando este, enxergándoo, saíu emocionado a recibilo, e botándoselle nos brazos, bicouno agarimosamente. O fillo exclamou: "Papá, pequei contra o ceo e contra ti, xa non son digno de que me trates coma un fillo".

            Pero o pai díxolles aos seus criados: "Axiña, sacade a túnica mellor e vestídella; poñédelle un anel na man e calzado nos pés. Preparade un cuxo cebado para comelo e facer unha gran festa. Porque este fillo meu estaba morto e volve á vida, estaba perdido e atopámolo". E empezou a festa.

            Pero resulta que o fillo máis vello estaba na leira e cando viña para casa, oíu a música e mais o baile. Chamou por un criado e preguntoulle que pasaba. O criado contestoulle: "Éche que volveu teu irmán, e teu pai mandou matar o cuxo cebado por recuperalo san e salvo". Entón alporizouse moito, e non quería entrar.

            Pero o pai, saíndo, intentouno convencer.

El díxolle: "Tantos anos como levo servíndote sen che faltar nunca en nada, e nunca un cabrito me deches para troulear cos meus amigos; e agora resulta que vén ese teu fillo, que queimou os teus bens con mulleres de mala vida, e matas o cuxo cebado".

            O pai contestoulle: "Meu fillo, ti sempre estás comigo e todo o meu é teu, que menos que celebrar unha festa cheos de alegría, xa que ese teu irmán estaba morto e volve á vida, estaba perdido e atopámolo?".

     Palabra do Señor                                         R/. Loámoste, Cristo

Comentario

Cantas veces temos xogado a ser pequenos tiranos, falsos deuses! Cantas amizades perdidas por mor da nosa soberbia, da nosa autosuficiencia! Cantas bágoas lle fixemos verter aos irmáns e ás irmás a causa da dureza do noso corazón! Cantas palabras ferintes saen dos nosos beizos, sen pensar na dor que causan! En definitiva, canta indiferenza!!! E a indiferenza é, con moito, un dos peores defectos desta nosa sociedade, tan moderna, tecnolóxica e industrializada. Por que seremos así: fríos, insensibles, ególatras? Non será acaso porque nos cremos os mellores, os xustos, “o máis do máis”?

Porén, a Palabra que vimos de proclamar, volve lembrarnos unha vez máis que, se algo nos ten que caracterizar como cristiáns e cristiás é o achegamento e a misericordia; esas actitudes que Deus non se cansa de practicar con cada un e cada unha de nós e que nós tanto lle regateamos aos demais. Moisés é quen de suplicarlle ao Señor para que lle axude a reconducir ao seu pobo, que caera na idolatría; Paulo recoñécese seducido por Cristo, que lle axuda a superar un pasado non exento de erros. E nós? Somos capaces coas nosas actitudes, coas nosas palabras, cos nosos comportamentos de transmitir a misericordia e a tenrura de Deus ou máis ben seguimos ancorados nun Deus vingativo, xuíz, que premia aos bos e castiga aos malos? Se é así, quizás deberemos reler paseniñamente as parábolas que hoxe escoitamos no evanxeo e que nos falan de buscar a quen está perdido, de alentar a quen está triste, de escoitar a quen se sinte incomprendido, de acoller a quen é desprezado.... Porque moitas veces esquecemos que o punto de referencia das nosas actuacións debe ser Xesús; e por iso a nosa vida non expresa, non vive, non amosa… a fe que cremos e celebramos; por iso non estamos dispostos a saírmos das nosas seguridades para ir na busca de quen está perdido, desorientado ou esquecido. Ou, ao mellor, si estamos dispostos; pero non desde o respecto á súa liberdade, senón desde a imposición, desde o ordeno e mando.

Nunca tanto coma hoxe escoitamos dentro da nosa Igrexa un laio permanente polas ovellas perdidas. E é que mesmo parece que podemos afirmar, sen medo a equivocarnos, que en troques dunha ovella ou dunha moeda perdidas, sería máis propio falar de noventa e nove perdidas e unha que queda no curral, aínda que tamén cabería dicir que ás veces esta permanencia é froito do medo, do costume, da tradición e non dunha decisión persoal. En calquera caso, teriamos que preguntarnos por que se perderon esas 99 restantes. Por iso, aínda que sexa duro, haberá que facer unha autocrítica profunda, serena e sincera sobre a Igrexa que estamos a construír e que ás veces semella máis unha seita (na que a uniformidade, a obediencia cega e a falta de cuestionamento son o máis importante), que unha familia de irmáns e irmás con xeitos de pensar e de vivir diferentes, e que non esquezamos son froito da pluralidade do Espírito. Nós, moitas veces, considerámonos un grupo inmaculado e pechamos a nosa porta ás persoas que, por neglixencia, ignorancia ou calquera outro motivo, non levan unha vida “correcta”, segundo os nosos criterios. Ás veces somos nós, os de dentro da propia Igrexa, os que coa nosa intolerancia, co noso inmobilismo, cos nosos ritos baleiros e afastados da vida das persoas, cos nosos binomios bos-malos, cos nosos malos xestos e coa nosa carraxe, estamos desexando que se vaia a xente, ou polo menos os que non nos din amén a todo. A solución a este desastre atopámola na Palabra que vimos de escoitar; e é unha solución ben sinxela, aínda que esixe de nós tempo, esforzo, dedicación... amor. E esta solución chámase PROXIMIDDE... Vaia parvada, preguntas? Non das creto, dis? Fai a proba e quedarás abraiado!