Lecturas

XIX DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO - CICLO C

  

Primeira Lectura     Sab 18, 6-9

LECTURA DO LIBRO DA SABEDORÍA

Co mesmo feito co que castigabas os adversarios,

 déchesnos sona convocándonos a ti.

            Aquela noite fóralles anunciada de antemán aos nosos pais

de modo que, sabendo de certo a que promesas deran creto,

se sentisen fortes.

            O teu pobo estaba xa á espera

da salvación dos xustos e do exterminio dos inimigos;

co mesmo feito co que castigabas os adversarios

déchesnos sona convocándonos a ti.

            Ás agachadas facían sacrificios os piadosos fillos dos xustos

e, postos de acordo, impuxeron esta divina lei:

que os santos compartisen por xunto os bens e os perigos

‑ ao tempo que xa entoaban os himnos dos antepasados ‑.

                        Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 32, 1 e 12. 18-19. 20 e 22

R/.  (12b):  Feliz o pobo que o Señor escolleu como herdade.

Alegrádevos, xustos, no Señor:

ós homes rectos acáelles loarte.

Feliz a nación que recoñece a Deus por Señor,

o pobo que El escolleu como herdade.

Os ollos do Señor están postos nos que o temen,

nos que esperan na súa misericordia,

para librar as súas vidas da morte,

para os manter no tempo da miseria.

Nós agardamos o Señor:

El é o noso socorro, o noso escudo.

Veña a nós, Señor, a túa misericordia,

como de ti o esperamos.

Segunda Lectura     Heb 11, 1-2. 8-19

LECTURA DA CARTA AOS HEBREOS

Agardaba aquela cidade da que o arquitecto e construtor é Deus.

            Irmáns:

            A fe é un anticipo do que se espera e a proba convincente das cousas que non se ven. Pois en razón dela testemuñou Deus  dos nosos devanceiros.

            Deus chamou por Abrahán, e este, movido pola fe, obecedeuno e saíu para un lugar que había de recibir en posesión, sen saber onde ía.

            Movido pola fe, emigrou á terra prometida, como se fose terra allea, habitando en tendas de campaña, e o mesmo Isaac e Xacob, herdeiros da mesma promesa. Agardaba aquela cidade con bos cimentos, da que o arquitecto e construtor é Deus.

            Pola fe e por considerar fiel ao que lle fixera a promesa, recibiu poder para fundar descendencia, fóra xa da idade axeitada e con ser Sara estéril. Deste xeito, dun só e xa caduco para estas cousas, naceu un mundo de fillos, coma as estrelas do ceo e coma a area incontable da ribeira do mar.

            Todos estes morreron con fe, sen chegaren a conseguir as promesas, pero albiscáronas e saudáronas desde lonxe e confesaron que eles eran só estranxeiros e peregrinos nesta terra. Ao diciren estas cousas, daban a entender que degoiraban unha patria. Pois se lles acordaba aquela patria de onde saíran, estaban a tempo de se volveren.

            Pero máis ben suspiraban por outra patria mellor: a celestial. Por iso Deus non se avergonza de que o chamen o seu Deus, xa que lles preparou unha cidade.

            Pola fe Abrahán, posto a proba, ofrendou a Isaac: o que recibira de Deus as promesas, cando se lle dixo: "por Isaac terás descendencia", ofrendou o seu único fillo, pensando que Deus é poderoso, incluso para resucitar os mortos. Por iso recobrouno tamén como figura misteriosa.

                        Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

ALELUIA    Mt 24, 42a. 44

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, Aleluia.

Vixiade e estade preparados

porque á hora que non pensades

virá o Fillo do Home.

Aleluia.

Evanxeo     Lc 12, 32-48

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

E vós, estade preparados

            Naquel tempo, díxolles Xesús aos seus discípulos:

            - Non teñas medo, miña grea pequena, que o teu Pai compraceuse en darche o Reino. Vendede os vosos bens e dádeos en e

smola, facede bolsas que non se estraguen, un tesouro inesgotable no ceo, onde o ladrón non pode chegar e onde a traza non o bota a perder. Pois onde está o teu tesouro, estache o teu corazón.

            Tede posta a roupa de traballo e as lámpadas acesas; sédeme coma os que agardan que volva o seu amo da voda, para que, cando chegue e chame, lle poidan abrir. Ditosos os criados a quen o amo atope agardando cando chega.

            Tede por certo que poñerá a roupa de traballo, sentaraos na mesa e serviraos un por un. Sexa pola anoitecida ou sexa pola alborada, se os atopa así, felices eles.

            Entendede ben: se o dono da casa soubese a que hora vai chegar o ladrón, non permitiría que lle asaltasen a casa. Así tamén: estade vós preparados, porque á hora menos pensada ha vir o Fillo do Home.

            Díxolle Pedro:

            ‑ Señor, a parábola que acabas de contar vai por nós ou por todos en xeral?

            Contestoulle o Señor:

            ‑ Quen é, logo, o administrador fiel e prudente, a quen o seu señor encargará o coidado de dar no seu tempo a ración de trigo á servidume? Ditoso o criado aquel, a quen o seu amo, cando chega, o atopa cumprindo coa súa tarefa! Tede por seguro que lle encomendará toda a facenda.

            Pero se o criado aquel di para si: "O amo aínda non vén para agora" e empeza a mallar nos criados, comendo e bebendo ata se emborrachar; o día menos pensado e á hora máis imprevista, chegará o amo do criado aquel, e botarao fóra cos infieis. O criado que, coñecendo as vontades do amo, non ten todo preparado nin feitas as cousas como a el lle gustan, levará moitos paus; pero o que non os coñece, aínda que faga algo que mereza castigo, levará poucos.

            A quen moito se lle dá, moito se lle esixirá; e a quen moito se lle confía, moito se lle pedirá.

                         Palabra do Señor                                         R/. Loámoste, Cristo

Comentario

Cando rezamos desde os textos da palabra de Deus, e máis alá da necesidade de superar a tentación de lelos de maneira literal e convertelos en xustificación das nosas teimas, temos que partir da premisa de que é Deus o que se achega a nós. Non son as nosas teimas nin as nosas accións as que entenrecen o seu corazón. El non necesita entenrecerse, porque nos quere desde sempre, desde a primeira hora; non necesita dos nosos sacrificios, das nosas promesas nin das nosas renuncias para querernos e acollernos como somos. Que Deus cruel sería ese que só abrandase o corazón se lle pagamos para que conceda canto lle pedimos? A pouco que o pensemos, descubririamos que nunca podería ser un Deus amor; ao contrario, sería un deus sádico, malévolo e interesado. Pero non, o Deus de Xesús, non é así. El dá o primeiro paso, sae ao noso encontro, atópase e chama por nós. E todo, por amor. Non temos que conquistar o corazón de Deus con dor e sufrimento. El xa conquistou o noso por amor, por iso nos chama, nos quere e nos acompaña. Escolleunos!

Un anticipo do que vai ser a plenitude dese amor que El nos ten vivímolo a través da fe. Logo, esta non é un concepto teórico, pechado e abstracto, senón unha resposta persoal a unha invitación. A invitación que El nos fai de acollelo e seguilo. Como podemos facelo?. A resposta descubrímola se somos capaces de fixar a nosa atención nos textos da palabra que cada día imos proclamando nas celebracións. A súa palabra vainos mostrando que a salvación na que camiñamos, e que un día viviremos en totalidade ao seu lado, vaise desenvolvendo cada día por medio do noso actuar, das actitudes que imos pondo en práctica cos demais e con nós. Esas actitudes fannos percibir a súa tenrura, o seu agarimo... e o que é máis importante, a súa presenza en cada unha das cousas que facemos ben, no esforzo por non deixarnos superar pola tentación do presentismo, do “agora e xa“ no que tantas veces caemos e nos impide percibir as cousas con perspectiva, gustar delas, saborealas pouco a pouco. A fe non é un remedio milagroso, senón o pisco de sal que vai facendo saboroso o actuar e o sentido que lle imos dando a ese actuar. Por iso é anticipo do que esperamos en plenitude: un anticipo da salvación. Como Abrahán, tamén nós somos invitados -sen présa, gozando das cousas ben feitas-, a confiar, a deixar a un lado a tentación materialista que cre ter resposta para todo, para comezar a construír bos cimentos que nos axuden a valorar a importancia da paciencia como actitude desde a que crecer e atoparnos con El, ao facelo cos irmáns. E que mellor arquitecto que Deus para axudarnos a proxectar este edificio? El ofrécenos os planos. A nós correspóndenos levantar o edificio.

Canto vimos dicindo lévanos a ter moi en conta a necesidade de non deixar as cousas para a última hora. Tal e como fan os malos estudantes; temos que vencer a tentación da présa do último momento; debemos esforzarnos por superar a preguiza de non facer nada porque inda hai tempo. O edificio que Deus deseñou hai que ilo levantando desde xa, para que as présas non nos leven a utilizar malos materiais, que co paso do tempo deterioren a construción. Os mellores materiais son os valores que nos invita a vivir e a non renunciar a eles, inda que moitos, mesmo a maioría, renuncien. Os mellores materiais son os que fan que non cansemos inda que andemos a modo, e non caiamos na tentación de apurar facendo trampas, enganando, mentindo ou utilizando aos demais segundo a comenencia. Temos que estar preparados para non chegar tarde, sabendo que o mellor tesouro non está nin fóra nin lonxe de nós, senón “no noso corazón“, pero é necesario que o descubramos, que o saibamos. Porque quen non coñece, dificilmente pode actuar; e quen non actúa, convértese nun aproveitado e nun parasito. E iso non é o que quere Deus de nós. Hai que saber prender ao seu tempo as lámpadas para que dean luz, e deste xeito nin nos perdamos nin nos firamos por dar contra do que nos manca. E as lámpadas das que nos fala Xesús, son as que nos chaman a abrir camiños novos, sen medo e con ilusión; son as que non deixan que miremos atrás con nostalxia e nos deixemos levar do medo que impide mirar ao hoxe sen desconfianza e dispostos a unir mans e esforzos por facer do ser humano o centro da vida. E nisto, a luz da fe, si que nos achanda moito o camiño.

Remol