Comentario

Cando rezamos desde os textos da palabra de Deus, e máis alá da necesidade de superar a tentación de lelos de maneira literal e convertelos en xustificación das nosas teimas, temos que partir da premisa de que é Deus o que se achega a nós. Non son as nosas teimas nin as nosas accións as que entenrecen o seu corazón. El non necesita entenrecerse, porque nos quere desde sempre, desde a primeira hora; non necesita dos nosos sacrificios, das nosas promesas nin das nosas renuncias para querernos e acollernos como somos. Que Deus cruel sería ese que só abrandase o corazón se lle pagamos para que conceda canto lle pedimos? A pouco que o pensemos, descubririamos que nunca podería ser un Deus amor; ao contrario, sería un deus sádico, malévolo e interesado. Pero non, o Deus de Xesús, non é así. El dá o primeiro paso, sae ao noso encontro, atópase e chama por nós. E todo, por amor. Non temos que conquistar o corazón de Deus con dor e sufrimento. El xa conquistou o noso por amor, por iso nos chama, nos quere e nos acompaña. Escolleunos!

Un anticipo do que vai ser a plenitude dese amor que El nos ten vivímolo a través da fe. Logo, esta non é un concepto teórico, pechado e abstracto, senón unha resposta persoal a unha invitación. A invitación que El nos fai de acollelo e seguilo. Como podemos facelo?. A resposta descubrímola se somos capaces de fixar a nosa atención nos textos da palabra que cada día imos proclamando nas celebracións. A súa palabra vainos mostrando que a salvación na que camiñamos, e que un día viviremos en totalidade ao seu lado, vaise desenvolvendo cada día por medio do noso actuar, das actitudes que imos pondo en práctica cos demais e con nós. Esas actitudes fannos percibir a súa tenrura, o seu agarimo... e o que é máis importante, a súa presenza en cada unha das cousas que facemos ben, no esforzo por non deixarnos superar pola tentación do presentismo, do “agora e xa“ no que tantas veces caemos e nos impide percibir as cousas con perspectiva, gustar delas, saborealas pouco a pouco. A fe non é un remedio milagroso, senón o pisco de sal que vai facendo saboroso o actuar e o sentido que lle imos dando a ese actuar. Por iso é anticipo do que esperamos en plenitude: un anticipo da salvación. Como Abrahán, tamén nós somos invitados -sen présa, gozando das cousas ben feitas-, a confiar, a deixar a un lado a tentación materialista que cre ter resposta para todo, para comezar a construír bos cimentos que nos axuden a valorar a importancia da paciencia como actitude desde a que crecer e atoparnos con El, ao facelo cos irmáns. E que mellor arquitecto que Deus para axudarnos a proxectar este edificio? El ofrécenos os planos. A nós correspóndenos levantar o edificio.

Canto vimos dicindo lévanos a ter moi en conta a necesidade de non deixar as cousas para a última hora. Tal e como fan os malos estudantes; temos que vencer a tentación da présa do último momento; debemos esforzarnos por superar a preguiza de non facer nada porque inda hai tempo. O edificio que Deus deseñou hai que ilo levantando desde xa, para que as présas non nos leven a utilizar malos materiais, que co paso do tempo deterioren a construción. Os mellores materiais son os valores que nos invita a vivir e a non renunciar a eles, inda que moitos, mesmo a maioría, renuncien. Os mellores materiais son os que fan que non cansemos inda que andemos a modo, e non caiamos na tentación de apurar facendo trampas, enganando, mentindo ou utilizando aos demais segundo a comenencia. Temos que estar preparados para non chegar tarde, sabendo que o mellor tesouro non está nin fóra nin lonxe de nós, senón “no noso corazón“, pero é necesario que o descubramos, que o saibamos. Porque quen non coñece, dificilmente pode actuar; e quen non actúa, convértese nun aproveitado e nun parasito. E iso non é o que quere Deus de nós. Hai que saber prender ao seu tempo as lámpadas para que dean luz, e deste xeito nin nos perdamos nin nos firamos por dar contra do que nos manca. E as lámpadas das que nos fala Xesús, son as que nos chaman a abrir camiños novos, sen medo e con ilusión; son as que non deixan que miremos atrás con nostalxia e nos deixemos levar do medo que impide mirar ao hoxe sen desconfianza e dispostos a unir mans e esforzos por facer do ser humano o centro da vida. E nisto, a luz da fe, si que nos achanda moito o camiño.

Remol