Se alguén ten dereito a ser feliz, este é o cristián; pero, á vista de moitas vidas, dá a impresión de que, no canto de ser testemuñas de gozo, somos portadores de resignación. Resignámonos a soportar os padecementos deste mundo, porque nos parece que os sufrimentos desta vida son o prezo que Deus esixe a cambio da felicidade eterna.
Resignámonos
a non ser felices aquí na terra, porque cremos que esta é a vontade de Deus.
Estamos equivocados. A vontade de Deus é a nosa santificación. Nunca, a nosa
infelicidade.
Na Biblia
aparece un claro contraste entre a actitude dos deuses pagáns e o Deus dos
cristiáns. Mentres os deuses dos pagáns gozan da súa felicidade, sen
preocuparse da sorte dos humanos, o noso Deus mostra unha gran solicitude pola
sorte dos homes. El é o noso creador e salvador liberador de escravitudes e de
opresións inxustas. O comportamento de Deus ten que provocar en nós un gozo
desbordante. Para comprendelo, o primeiro que se require é ensinar aos homes
que os humanos non nacemos felices nin infelices, senón que nacemos para a
felicidade. Pero a felicidade non nos chega como a lotaría de Nadal, que só
lles toca a uns poucos. A felicidade constrúese ladrillo a ladrillo, hai que
colocalos un a un.
Certamente
non hai receitas infalibles para a felicidade; pero si que hai unha serie de
camiños polos que se pode camiñar cara a ela.
Martín
Descalzo, no seu libro Razones para la alegría, sinala algúns, aos
que el chama “camiños para camiñar cara á felicidade”. Entre outros apunta
estes: Descubrir e gozar de todo o bo que temos. Non ter que esperar a
atoparnos cun cego, para decatarnos do fermosos e importantes que son os nosos
ollos. Non necesitar coñecer a un xordo, para descubrir a marabilla do sentido
do oído. Non é necesario experimentar que as nosas mans se moven segundo a nosa
vontade, nin ver as mans dun paralítico, para describir o gran agasallo que nos
fixo Deus, dándonos unhas mans sas para gañarnos o pan”.
Bonhoeffer,
no seu libro titulado A ética, afirma que Deus puxo en case todas
as accións do home, ademais do seu fin primario, unha “ración de gozo”: a
finalidade do comer e do beber é a subsistencia do home; pero Deus quixo que,
ao mesmo tempo que comemos para recuperar forzas, e ao mesmo tempo que bebemos
para evitar a deshidratación do organismo, experimentásemos o san pracer de
mitigar a sede.
O problema
da dor é tan espiñento, que quizais ningún outro procreou tantos ateos, nin
provocou tantas rebeldías e blasfemias contra o ceo. Para evitar estas
reaccións, o mellor será aceptalo con fortaleza e miralo con esperanza. O mundo
non é Ceo, pero pode ser camiño de Ceo. Nós corremos o risco de confundir os
termos agardar e esperar. Dá a impresión de que os seus significados son
sinónimos, con todo, a súa diferenza é abismal. Agardar fai referencia á vez
que ten que pasar para poder percibir a recompensa pola nosa achega positiva a
algo valorable. Esperar é a certeza de que recibiremos a gloria celestial
prometida polo Señor aos que fósemos fieis aos compromisos cristiáns. Tamén
para Xesús, o mundo foi camiño de dor e de cruz, pero a súa actitude
converteuno en camiño de Ceo. Xesús sintetizou a súa vida naquela expresión de
“todo está cumprido” con que selou os seus beizos na tarde do Venres Santo.
Cumpriuse a misión do Redentor na terra e agora cumpriuse tamén a promesa do
Pai: Xesús xa está a compartir a gloria do Pai para sempre. Para El xa acabou a
espera, e a esperanza fíxose realidade.
Este é
tamén o noso futuro. Fagamos deste mundo un camiño que nos leve ao Ceo, porque
alí tamén hai cabida para nós.
Indalecio
Gómez
Cóengo da
Catedral lucense
