LECTURAS

DOMINGO XXVIII ORDINARIO  -  CICLO A

Primeira Lectura     Is 25, 6-10a

LECTURA DO LIBRO DE ISAÍAS

Fará festa o Señor e enxugará todas as bágoas

            Nesta montaña o Señor dos Exércitos ofreceralles a todos os pobos

un banquete de boas talladas, de viños anellos,

carnes ben condimentadas, viños refinados.

            Destruirá nesta montaña o veo que tapa a todos os pobos, a cuberta que cobre a todas as nacións.

            O meu Señor, Deus dos Exércitos, destruirá a morte para sempre,

enxugará as bágoas de todas as caras,

afastará de todo o país a vergonza do seu pobo.

            Si, díxoo o Señor.

            No día aquel dirase:

"Ollade, este é o noso Deus, esperamos nel: El hanos salvar.

            Este é o Señor, esperamos nel, gozaremos e alegrarémonos coa súa salvación".

Si, a man do Señor descansa sobre esta montaña.

                        Palabra do Señor                 

                        R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 22, 1-3a. 3b-4. 5. 6

 R/.  (6cd):  Eu habitarei na casa do Señor por días prolongados sen fin.

O Señor é o meu pastor, nada me falta:

En pastos verdecentes faime repousar.

El lévame a beber en augas tranquilas

e repón as miñas forzas;

Guíame por vereas rectas,

por mor do seu nome.

Se tiver de pasar por valgadas sombrizas,

ningún mal temería, pois ti vas comigo:

o teu bastón e o teu caxato son o meu sosego.

Ti pos para min a mesa,

á cara dos meus inimigos;

únxesme con perfume a cabeza,

e a miña copa reborda.

O teu benquerer e a túa misericordia vanme seguindo

todos os días da miña vida.

Eu habitarei na casa do Señor

por días prolongados sen fin.

Segunda Lectura     Flp 4, 12-14. 19-20

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS FILIPENSES

Teño forzas para todo grazas a quen me fai forte

            Irmáns:

            Hoxe sei vivir na miseria e na fartura. En calquera situación estou ensinado para estar farto e para pasar fame; para ter de abondo e para non ter nada.

            Teño forzas para todo grazas a quen me fai forte. Mesmo así, fixestes ben en tomardes coma vosa a miña dificultade.

            O meu Deus, pola súa parte, cubrirá todas as vosas necesidades, conforme a súa riqueza, con magnificencia en Cristo Xesús.

            Gloria a Deus, noso Pai, polos séculos dos séculos. Amén.

                        Palabra do Señor                            

                        R/. Grazas a Deus

ALELUIA     Cf. Ef 1, 17-18

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

O Pai do noso Señor Xesús Cristo ilumine os ollos do noso corazón,

para que saibamos cal é a esperanza da nosa vocación.

Aleluia.

Evanxeo    

Mt 22, 1-14

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Chamade ás vodas a cantos atopedes

            Naquel tempo, Xesús púxose de novo a falarlles en parábolas  aos sumos sacerdotes e  aos anciáns do pobo:

            ‑ Parécese o Reino dos Ceos a un rei que celebrou o casamento de seu fillo. Mandou os seus criados ir chamar polos convidados á voda, pero estes non querían ir.

            Volveu mandar outros criados, encargándolles: "Dicídelles  aos convidados: Mirade que teño preparado o banquete, xa están mortos os becerros e mais os demais animais cebados; todo está disposto: vide á voda!"

            Pero eles, sen lles faceren caso, fóronse: un ás súas leiras, outro  aos seus negocios. Os demais botáronse  aos criados, maltratáronos e matáronos.

            Entón o rei, todo indignado, mandou os seus exércitos, que acabaron cos asasinos aqueles e prendéronlle lume á cidade. E díxolles  aos criados: "A voda está preparada, pero os convidados non a merecían. Así que ide ás encrucilladas dos camiños; e a cantos atopedes, convidádeos á voda".

            Saíron  aos camiños os criados e xuntaron a todos os que atoparon, bos e malos, enchéndose de convidados a sala da voda.

            Cando entrou o rei para ollar os convidados, viu un home que non vestía traxe de voda e díxolle: "Amigo, como entraches aquí sen traxe de voda?" El ficou caladiño: Entón o rei díxolles  aos camareiros: "Atádeo de pés e mans, e botádeo fóra, ás tebras, onde será o pranto e mais o renxer dos dentes".

            Porque os chamados son moitos, pero poucos os escollidos.

            Palabra do Señor                                        

            R/. Loámoste, Cristo

Reflexión

* En tempos de crise como son os que estamos a vivir, a lectura que vimos de escoitar de Paulo é todo un reto: ”hoxe sei vivir na miseria e na fartura”. De verdade poderíamos nós dicir o mesmo?. Non. Máis ben nós estamos moi acostumados a vivir na fartura, pero pouco ou nada na miseria; é dicir, na dificultade, no sacrificio, no esforzo, no aforro... valores que consideramos coma secundarios, deixámolos de lado e non movemos nin un só dedo para que a nosa xente nova vaia medrando neles, senón que lle “aforramos” esforzo, dificultades e sacrificios dándolle todo feito. Por iso en momentos de dificultade económica, cultural, política, relixiosa...como son os actuais, rapidamente nos vimos abaixo, desanimámonos, e todo nos vai desesperanzando e desilusionando. Porque é moi fácil vivir na fartura; pero moi difícil facelo na miseria. Ao bo afacémonos moi pronto... e prescindir del cústanos demasiado. Nesta situación, é bo non esquecer o alento da Palabra de Deus. Madurar, medrar como persoas, supón aprender a afrontar os retos que a vida nos vai pondo diante, deixando atrás o fácil, a queixa, o laio, a nostalxia, para comezar a afrontar as situación e a tentar darlles resposta. Diante das dificultades non debemos perder a nosa capacidade de análise, de reflexión, sen deixarnos levar nin do primeiro que se nos ocorra nin do que nos resulte menos esforzado. Coma Paulo, tamén temos forzas grazas a quen nos fai fortes, grazas a quen nos reúne hoxe aquí; grazas a quen nos vai acompañando no camiño da nosa vida. Sabemos da súa presenza e sentimos a súa forza?. Ou non?. Porque ao mellor, se non é así, teríamos que preguntarnos se de verdade debemos levar o nome de seguidores seus; se de verdade se nos nota que El é o que dá sentido á vida, e así o vivimos; se El é quen nos vai dando folgos para que a desesperanza e o desalento non aniñen na nosa vida.

* Desde a época dos profetas, Israel describía a alegría dos tempos mesiánicos coma un banquete. Pola súa banda Xesús, que coñecía moi ben a vida dura e monótona dos campesiños, sabía como esperaban a chegada do sábado para liberarse do traballo. Víaos disfrutar nas festas e nas vodas.... daquela, que experiencia podía haber máis gozosa para aquelas xentes que ser invitadas a un banquete, sentar na mesa e compartir unha festa?. O banquete é símbolo do Reino de Deus: abundancia, festa, fraternidade, gratuidade..... Non podemos esquecelo, somos invitad@s a un banquete. O amor: esa será a chave que nos permita entrar ó banquete de vodas. Por iso a parábola móstranos unhas sorpresiñas:

-   as persoas que reciben a invitación non queren asistir, desculpan a súa asistencia. Para moitos daqueles cidadáns, a invitación a un banquete (o sono de calquera israelita!) non é algo importante. Para outros, mesmo é algo molesto: maltratan aos servidores do rei e mátanos.

-   a negativa incomoda ao rei, pero non suspende o banquete. Os servidores saen de novo e esta vez invitan a todas as persoas que atopan, boas e malas. A negativa non detén o amor de Deus, o ofrecemento do Reino segue facéndose malia ás nosas escusas e a nosa falta de acollida.

o   a festa só comeza cando a sala está chea. Mentres, haberá que saír aos camiños, anunciando o banquete. Ninguén é chamado polos seus méritos, reúnen a todos os que atopan, bos e malos.

-   unha derradeira sorpresa: chega o rei e sorprende a un invitado sen traxe de festa e bótao fóra. A gratuidade de Deus reclama a nosa responsabilidade e o noso compromiso. Deus bríndanos a posibilidade de entrar no seu Reino: tod@s estamos invitados á voda, non hai acepción de persoas; pero esixe unha condición: levar traxe de festa, ou o que é o mesmo: servir na vida de cada día a mensaxe de Xesús, actuando dacordo co Evanxeo. E, ás veces, canto nos custa!: dicimos crer en Deus, e mesmo acudimos ás celebracións; pero comprometer a nosa vida, o noso tempo, o que somos e o que temos a prol dos irmáns.... iso xa é outro cantar. Somos socialmente cristiáns, pero non somos cristiáns de conviccións.

* Hoxe é un bo día para cambiarmos o noso traxe de diario polo traxe de festa. Para cambialo, aquí está o meu tempo, o meu esforzo, a miña man.