LECTURAS

SANTÍSIMO CORPO E SANGUE DE CRISTO  CICLO A

Primeira Lectura     Dt 8, 2-3. 14b-16a

LECTURA DO LIBRO DO DEUTERONOMIO

Deuche de comer o maná, que ti non coñecías nin teus pais

      Faloulle Moisés ao pobo e díxolle:

     ‑ Has de te lembrar do camiño que o Señor, o teu Deus, te fixo percorrer polo deserto durante estes corenta anos para aflixirte e pórte a proba e sabes o que había nas túas inten­cións, se ti querías gardar os seus mandamentos ou non. El aflixiute, facéndote pasar fame, e logo deuche de comer o maná, que ti non coñecías nin teus pais, para che mostrar que o home non ha de vivir só de pan, senón de toda palabra que sae da boca do Señor.

     Acordaraste do Señor, o teu Deus, que te sacou do país de Exipto, da situación de escravitude e foi o teu guía por un deserto grande e terrible, entre serpentes de mordedura queimante e escorpións, a través dunha terra reseca, sen gota de auga; e que fixo saír para ti auga da máis dura das pedras e che deu a comer no deserto o maná, que teus pais non coñecían.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL    Sal 147, 12-13. 14-15. 19-20

R/.  (12a):  Glorifica ao Señor, Xerusalén.

Ou:  Aleluia.

Glorifica o Señor, Xerusalén,

loa, Sión, o teu Deus,

que reforza os ferrollos das túas portas,

e bendí os teus fillos no teu seo.

El establece paz nos teus confíns,

é el quen te farta con flor de trigo.

El mándalle á terra a súa mensaxe,

e a súa palabra corre lixeira.

Anuncia a súa palabra a Xacob,

os seus estatutos e mandatos a Israel.

Non fixo así cos outros pobos,

non lles manifestou os seus mandatos.

Aleluia.

Segunda Lectura    1 Cor 10, 16-17

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS

Moitos formamos un único pan, un só corpo

 

            Irmáns:

            A copa da bendición que bendicimos, non é unha comuñón co sangue de Cristo? O pan que partimos, non é unha comuñón co corpo de Cristo?

            E como hai un único pan, tamén nós, sendo moitos, formamos un único corpo, porque todos participamos dese único pan.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SECUENCIA, AD LIBITUM: Lauda, Sion, Salvatorem

Loemos o Salvador,

o noso guía e pastor,

cun cantar afervoado.

Loémolo xenerosos,

pois don tan marabilloso

nunca o daremos loado.

A razón de tal loanza,

o pan vivo no que alcanza

o pobo gozosa vida.

Ós doce en leda irmandade

fora entregado en verdade

na cea de despedida.

Ampla e sonora cantiga:

que fale a alma e bendiga

con indicible ledicia.

Hoxe é a recordación

da primeira institución

desta mesa sen malicia.

Na mesa do novo Rei,

nova Pascua, nova lei,

o tempo vello termina.

O novo vence ao que é vello,

a verdade ao seu espello,

e a luz a noite ilumina.

Cristo mándanos facer

na súa memoria e querer

o que na Cea el fixera.

Seguindo no seu camiño

consagramos pan e viño

cal hostia de amor sincera.

Dogma para o pobo cristián:

en carne tórnase o pan

e o viño faise sangue.

A fe confirme animosa

o que a razón pretensiosa

non entende nin abrangue.

Baixo unha humilde aparencia

de signos, late a presenza

de cousas marabillosas.

Mantenza a carne, e bebida

o sangue, Cristo todo vida

en cada parte gozosa.

Quen o come, toma enteiro

o seu corpo sobranceiro

non diviso nin rompido.

Come un e comen mil,

tanto este coma aquil,

e non se dá consumido.

Os bos e os malos o comen,

con dispar sorte o consomen:

lance de vida ou de morte.

Morte ao malo, vida ao bo,

única mesa de unión

pero moi distinta sorte.

Partido xa o sacramento,

non dubides, olla atento

que tanto encerra o fragmento

coma todo o corpo enteiro.

Non hai no fondo fisura,

só o signo se fractura,

nin o amor nin a feitura

reve do que é verdadeiro.

O pan dos anxos foi feito

de camiñantes proveito;

pan para os fillos é feito,

que non para darlle aos cans.

En símbolos persignado:

con Isaac inmolado,

año pascual ofrendado,

para os devanceiros maná.

Bo pastor, pan sobranceiro,

pan para o pobo esmoleiro,

mantennos e sé o guieiro

que nos conduza certeiro

ata as fontelas da vida.

Ti, Señor de canto hai,

que termas de nós, mortais,

fainos os teus comensais

coas multitudes triunfais

na mesa en ti compartida. Amén.

Ou, máis breve:  Ecce panis

O pan dos anxos foi feito

de camiñantes proveito;

pan para os fillos é feito,

que non para darlle aos cans.

En símbolos persignado:

con Isaac inmolado,

año pascual ofrendado,

para os devanceiros maná.

Bo pastor, pan sobranceiro,

pan para o pobo esmoleiro,

mantennos e sé o guieiro

que nos conduza certeiro

ata as fontelas da vida.

Ti, Señor de canto hai,

que termas de nós, mortais,

fainos os teus comensais

coas multitudes triunfais

na mesa en ti compartida. Amén.

ALELUIA    Xn 6, 51

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Eu son o pan vivo, que baixou do ceo, di o Señor;

quen coma deste pan, vivirá para sempre.

Aleluia.

Evanxeo     Xn 6, 51-58

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

A miña carne é verdadeira comida, o meu sangue é verdadeira bebida

             Naquel tempo, díxolles Xesús aos xudeus:

            - Eu son o pan vivo que baixou do ceo: se alguén come deste pan, vivirá para sempre; e o pan que eu darei, é a miña carne, para a vida do mundo.

            Discutían entón entre eles os xudeus:

            ‑ Como pode este darnos a comer a súa carne?

            Díxolles entón Xesús:

            ‑ Con toda verdade volo aseguro: se non comedes a carne do Fillo do Home e non bebedes o seu sangue, non teredes vida en vós. Quen come a miña carne e bebe o meu sangue, ten vida eterna e eu resucitareino no derradeiro día. Pois a miña carne é verdadeira comida e o meu sangue é verdadeira bebida.

            Quen come a miña carne e bebe o meu sangue, permanece en min e eu nel. Do mesmo xeito que o Pai que me mandou vive e eu vivo polo Pai, así tamén quen me coma vivirá por min. Este é o pan que baixou do ceo; non semellante ao que comeron os vosos pais, que mesmo así morreron: quen come este pan, vivirá para sempre.

            Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo           

REFLEXIÓN

*ALIMENTO: Nunca coma hoxe houbo tanta comida no mundo. Pero tamén nunca coma hoxe son millóns as persoas que non teñen pan para comer e alimentarse cada día. É máis, neste primeiro mundo do que disque nós formamos parte, son cada vez máis as persoas que non teñen que comer. Escoitamos unha e outra vez novas que se refiren a nenos aos que as súas familias non poden alimentar; escoitamos como servizos sociais e organizacións solidarias fan campañas para recadar cartos ou alimentos cos que poder paliar as carencias de, cada vez máis familias que por non ter traballo non teñen nin para comer. Acostumados a escoitar isto unha e outra vez, volvémonos indiferentes e non lle prestamos atención. Pero detrás destas novas atopamos persoas de carne e oso coma nós, ás que a dureza da vida vai facendo sentir que a fraternidade da que tantas veces falamos os cristiáns, non é tal. Por iso nunca tanto coma hoxe urxe que tomemos conciencia da nosa misión de ser alimento para os irmáns. Alimento de pan, pero tamén alimento de canto supoña que a dignidade é igual para todos, inda que moitos non acaben de crelo; que a xustiza , inda que tarde, sempre chega e pon a cada quen no seu sitio; que a solidariedade non é unha palabra baleira e desgastada de tanto usala, senón unha actitude permanente e sincera das persoas que seguen crendo que as cousas poden cambiar....que outra Igrexa, que outras parroquias, que outros cristiáns son posibles. E non esquezamos que ser alimento suponnos deixar de mirar atrás e camiñar cos pés na terra e construíndo futuro; decatándonos de que falar de cambios na Igrexa é falar de cambios en nós; cambios na maneira de comportarnos, cambios en volver ao Evanxeo -o importante-, e non vivir das rendas de ritos e costumes, que na maioría dos casos non entendemos, non chegan ao fondo dos corazóns, pero seguimos mantendo por unha cuestión puramente rutineira e estética: sempre se fixo así, e que preciosos son!. Se ao falar de outras realidades da vida ofreceramos este argumento, seguro que aínda estariamos a lavar no río, a acender a luz de carburo ou a bañarnos quecendo a auga na lareira. Pero non: nestas cousas todos queremos cambiar e aproveitar o que nos favoreza a vida. Por que nos custa tanto seguir este mesmo argumento cando falamos da nosa vida de fe?. Poñamos o oído atento á Palabra de Deus, e esforcémonos por ser alimento ante tantas fames como atopamos ao noso redor neste mundo tan tecnoloxizado, pero que cada vez reduce ás persoas á máis absoluta das soidades.

*COMPARTIDO E REPARTIDO: Pero este alimento ten que ser compartido ou non será. E ha ser así porque o que nos define e identifica aos cristiáns é o ser comunidade. Isto supón poñer en común posibilidades, capacidades e medios, para que todos poidamos gozalo. A dificultade vén de que levamos tantos anos sen pensar nisto nin prestarlle atención que nos resulta estraño. Mesmo coidamos que non ten nada que ver coa fe, á que reducimos a oracións memorizadas ou celebracións sen vida. Paulo, na carta aos corintios que acabamos de escoitar, lémbranos algo que deberiamos coñecer en profundidade: formamos un só corpo. Pero é un corpo conformado por moitos membros, e cada un deles é igual de importante. Como importantes son cada unha das persoas que estamos no mundo. A grandeza deste día do Corpo e Sangue de Xesús está na chamada que se nos fai a ter altura de miras para que este corpo que conformamos sexa corpo vivo e solidario; corpo que loita pola xustiza e non cala diante do engano; corpo que non se deixa dominar polo poder nin polos poderes que buscan acalarnos ou entreternos para quen non tomemos conciencia da realidade do mundo. Se cada un dos que celebramos esta festa deixaramos a un lado o puramente folclórico e comezaramos a pensar desde as persoas que xa chegou o tempo de dicir basta, a festa do Corpo e Sangue do Señor sería verdadeira revolución evanxélica ao servizo da xente, e non dos intereses dos que mandan e gustan que calemos. Compartir e repartir fainos caer na conta de que xuntos somos capaces de acadar moito. Separados e cada un ao seu, non só non acadamos nada, senón que seguimos favorecendo que os de sempre se enriquezan á conta nosa.

*NUNHA EXPERIENCIA DE AMOR: A toma de conciencia de todo isto vémola no significado da Eucaristía: pan ofrecido, compartido e repartido. Non pan para sacarlle ao que menos ten. Tampouco pan para ofrecelo como esmola por parte de quen ten moito e dá do que lle sobra, senón pan que se reparte porque o amor é o guieiro que nos leva a recoñecer ao irmán que o necesita. Un amor que non xulga, senón que sae ao encontro para ofrecerse e darse. Este si que é verdadeiro alimento!.