Lecturas

VII DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO  - CICLO  A

  

Primeira Lectura     Lev 19, 1-2. 17-18

LECTURA DO LIBRO DO LEVÍTICO

Amarás o teu próximo coma a ti mesmo

            Naqueles días, díxolle o Señor a Moisés:

            ‑ Fálalle á comunidade dos fillos de Israel e dilles:

            "Sede santos, porque santo son eu,

o Señor, o voso Deus.

            Non terás odio no corazón ao teu irmán. Reprenderás o teu próximo, para non cargar co seu pecado.

            Non te vingarás nin lles terás xenreira aos teus veciños.

            Amarás o teu próximo coma a ti mesmo.

            Eu son o Señor".

                        Palabra do Señor                              R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 102, 1-2 . 3-4. 8 e 10. 12-13

R/  (8a):  O Señor é misericordioso e clemente.

Alma miña, bendí o Señor

e todo o meu ser, o seu santo nome.

Alma miña, bendí o Señor,

non esquezas os seus beneficios.

El perdoa as túas culpas

e sanda as túas doenzas;

rescata a túa vida da morte

e coróate de amor e de tenrura;

O Señor é misericordioso e clemente,

tardo á ira e rico en mercés.

Non nos trata conforme aos nosos erros

nin nos paga conforme ás nosas culpas.

Canto dista o nacente do poñente,

así arreda de nós as nosas culpas;

canto un pai ama os seus fillos,

así ama o Señor os que o temen.

Segunda Lectura     1 Cor 3, 16-23

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS

Todo é voso, vós de Cristo e Cristo de Deus

 

            Irmáns:

            Non sabedes que sodes templo de Deus e que o Espírito de Deus habita en vós? Se alguén destrúe o templo de Deus, o Señor destruirao a el. Porque o templo de Deus é sagrado e iso sodes vós.

            Que ninguén se engane. Se entre vós hai algún que se crea sabio ao xeito deste mundo, fágase parvo, para volverse sabio de verdade. Porque a sabedoría deste mundo é burremia diante de Deus.

            Que está escrito:

            El pilla os listos na súa propia astucia.

            E tamén:

            O Señor coñece os pensamentos dos sabios

e sabe que son vans.

            De modo que ninguén alardee apoiado nos homes. Porque todo é voso, certamente: tanto Paulo coma Apolo coma Cefas; tanto o mundo coma a vida e coma a morte; tanto o presente coma o futuro. Todo é voso; pero vós sodes de Cristo e Cristo é de Deus.

                        Palabra do Señor                              R/. Grazas a Deus

ALELUIA    1 Xn 2, 5

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

En quen garda a Palabra de Cristo,

verdadeiramente nel chega á plenitude o Amor de Deus.

Aleluia.

Evanxeo        Mt 5, 38-48

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Amade os vosos inimigos

 

            Naquel tempo, díxolles Xesús aos seus discípulos:

            ‑ Tendes oído que se vos dixo

: "Ollo por ollo e dente por dente". Pero eu dígovos: Non opoñades resistencia ao malévolo; mais se alguén che da un lapote na túa meixela dereita, preséntalle a outra.

            A quen queira preitear contigo e che leve a túnica, déixalle ir tamén o mantelo; a quen te obrigue a camiñar con el unha milla, acompáñao dúas. A quen che pide, dálle; e non lle vires as costas a quen quere que ti lle fagas préstamo.

            Tedes oído que se vos dixo: Amarás o teu próximo e aborrecerás o teu inimigo. Pero eu dígovos: Amade os vosos inimigos e pregade polos que vos perseguen. Así seredes fillos de voso Pai que está no ceo, que fai saí-lo seu sol sobre os malos e os bos, e chover sobre xustos e inxustos.

            Porque, se amades os que vos aman, que recompensa ides ter? Non fan o mesmo os publicanos? E se saudades soamente a vosos irmáns, que facedes de máis? Non fan outro tanto os pagáns? Daquela sede bos, como o voso Pai celestial é totalmente bo.

                        Palabra do Señor                              R/. Loámoste, Cristo

Reflexión

Amar ao próximo. Este é o reto que cando nos erguemos cada día ternos por diante. E que difícil é! Porque próximo é o compañeiro de traballo que é un folgazán e preguiceiro; próximo é aquel familiar que só aparece pola casa para pedir que lle dean e é incapaz de botar unha man cando sabe que hai moito que facer e o necesitan; próximo é aquel veciño que está máis preocupado do que fan os outros que de orientar a súa vida traballando con honestidade, tratando con igualdade e respecto aos da súa casa ou poñendo creatividade e esforzo comunitario á hora de facer cousas na e pola parroquia.

Desde esta clave ternos que entender o texto da primeira lectura que nos invita a amar ao próximo corno a nós mesmos. Un amor que é entrega xenerosa e que redunda no ben de todos: no dos demais e no de un mesmo.

 · E no centro dese amor, o que move, o que orienta, o que vai facendo que teña sentido e pague a pena vivir desde el, está Cristo. Non o Cristo que tantas veces aparece secuestrado polos intereses duns e outros; tampouco o Cristo que lle serve aos fundamentalistas para excluír a quen non pensa coma eles; e menos o Cristo que a pesares de encarnarse para asumir a nosa mesma condición de seres humanos, tratan de presentárnolo lonxe das nosas preocupacións e dentro dunha espiritualidade baleira sen enraizar nos problemas e dificultades que nos van ocorrendo cada un dos días da nosa vida.

Un Cristo ausente! Non, ese non é o Cristo do que Paulo lle falaba aos cristiáns de Corinto, todo o contrario. O Cristo que sendo noso nos converte nun dos del, é o Cristo que irnos descubrindo na dor da enfermidade, na tristura dun fracaso matrimonial, na incomprensión dun ERE que manda a un grupo de traballadores ao paro, o Cristo que se fai compañeiro e consolo para quen ven de perder un ser querido de xeito inexplicable, o Cristo... que asume a nosa condición humana porque un de nós e

dos nosos.

· Por iso mándanos amar. Amar sen poñer nin peros nin condicións. Amar sen facer cálculos do que poderíamos gañar ou perder nese amor. Amar a fondo perdido. E como ben sabemos, como custa iso! Porque non é nada fácil, porque necesita moito esforzo pola nosa parte, porque esixirá ter que deixar atrás cousas que nos teñan feito dano en cantidade; sabemos que non é a alfombra vermella dos grandes acontecementos, senón o camiño empedrado duro, difícil e que magoa os nosos pés, pero non nos queda outro remedio, porque amar é tarefa constante de abrir futuro e construír presente.

E niso todos, con maior ou menor acerto, estamos invitados a ir facendo carriño con pasos pequenos e corazón grande.

Lecturas

VI DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO - CICLO A

Primeira Lectura     Sir 15, 16-21

LECTURA NO LIBRO DO ECLESIÁSTICO

A ninguén mandou actuar inicuamente

 

            Se ti queres, podes gardar o precepto,

facer a súa vontade é sinal de intelixencia.

Puxo diante de ti o lume e mais a auga:

bota a man ao que prefiras.

            Diante de cada home están a vida e a morte:

o que arele: iso daráselle;

pois grande é a Sabedoría do Señor,

El é potente e egrexio e todo o dexerga.

            Os ollos de Deus contemplan as súas criaturas

e El penetra as accións de cadaquén.

            Non lle mandou ao home que pecase

nin deu pé aos homes falsos.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL    Sal 118, 1-2. 4-5. 17- 18. 33-34

R/.  (1b):  Ditosos os que proceden conforme á lei do Señor.

Ditosos os de conduta impecable,

os que proceden conforme á lei do Señor.

Ditosos os que observan os seus mandatos

e o procuran de todo corazón.

Ti deches os teus preceptos,

para que se cumpran con esmero.

Que o meu proceder sexa firme

en gardar os teus decretos.

Faille ben ao teu servo, para que viva

e garde a túa palabra.

Ábreme os ollos para que vexa

as marabillas da túa lei.

Amósame, Señor, o camiño dos teu preceptos,

e seguireino ata a fin.

Dáme entendemento para observar a túa lei,

e gardareina de todo corazón.

Segunda Lectura   1 Cor 2, 6-10

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS

Deus tiña predestinada unha sabedoría antes dos séculos para a nosa gloria

 

            Irmáns:

            O que predicamos entre os cultivados é sabedoría, pero non sabedoría deste mundo nin dos xefes perecedoiros deste mundo.

            Nós predicamos unha sabedoría de Deus, misteriosa, que permanecía gardada, que Deus tiña predestinada desde antes dos séculos para a nosa gloria.

            Ningún dos xefes deste mundo a coñeceu; pois se a coñecesen, non crucificaban o Señor da Gloria. Pero como está escrito:

            O que o ollo non viu,

o que o oído non sentiu,

e o que non pasou pola mente do home:

iso preparou Deus para os que o aman.

            E a nós revelóunolo Deus polo Espírito; pois o Espírito esculca todo, mesmo as profundidades de Deus.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

ALELUIA  Cf. Mt 11, 25

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Bendito es ti, Pai, Señor do ceo e mais da terra

porque revelaches os misterios do Reino aos humildes.

Aleluia.

Evanxeo     Mt 5, 17-37

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Tal se lle dixo aos antigos; pero eu vos digo

 

            Naquel tempo, díxolles Xesús aos seus discípulos:

            - Non pensedes que vin derrogar a Lei e os Profetas; non vin para derrogar, senón para dar cumprimento.

            Porque vos aseguro: mentres non pasen o ceo e mais a terra non pasará nin unha letra nin un til da Lei ata que todo se cumpra.

            E quen falte a un destes mandamentos máis pequeniños e así llelo ensine a facer aos outros, será declarado o máis pequeno no Reino dos Ceos; pero quen os cumpra e así o ensine, será declarado grande no Reino dos Ceos.

            Porque vos aseguro que se a vosa xustiza non é maior cá dos letrados e fariseos, non entraredes no Reino dos Ceos.

            Tedes oído que se lles dixo aos vosos devanceiros: Non matarás, e quen mate será reo perante o tribunal. Pero eu vos digo: Todo o que se enrabeche co seu irmán será reo perante o tribunal; quen o alcume será reo perante o Sanedrín; e quen o aldraxe será reo do lume do inferno.

            Se ao presentares a túa ofrenda no altar, alí te acordas de que teu irmán ten queixas contra ti, pousa a ofrenda alí mesmo diante do altar, vaite primeiro reconciliar co teu irmán, e logo volve para presentar a túa ofrenda.

            Ponte de acordo canto antes co teu preiteante, mentres ides de camiño; non sexa que te entregue ao xuíz, o xuíz ao garda, e te boten na cadea. Ten por seguro que non sairás de alí ata que deas pagado o derradeiro céntimo.

            Tedes oído que foi dito: Non cometerás adulterio.  Pois eu vos digo: Todo aquel que mira a unha muller casada con desexo, xa cometeu adulterio no seu corazón.

            Se o teu ollo dereito che é ocasión de pecado, arríncao e tira con el; que máis che vale que se perda un dos teus membros e non que te boten todo enteiro no inferno. Se a túa man dereita che é ocasión de pecado, córtaa e tira con ela lonxe de ti; que máis che vale que se perda un dos teus membros e non que te boten todo enteiro no inferno.

            Ténsevos dito: Quen repudie á súa muller, déalle acta de repudio. Pero eu vos digo: Todo o que repudia á súa muller, fóra o caso de estaren malvivindo, expona a ser adúltera e o que case cunha repudiada comete adulterio.

            Tamén tedes oído que se lles dixo aos devanceiros: Non xurarás en falso, e cumprirás as promesas feitas con xuramentos ao Señor.

            Pero eu vos digo: Non xuredes nunca: nin polo ceo, que é o trono de Deus; nin pola terra, porque é escano para os seus pés; nin por Xerusalén, que é a cidade do gran Rei. Tampouco xures pola túa cabeza, porque nin sequera lle podes virar branco ou negro un só pelo.

            Falade, logo, deste xeito: "Si", cando é si; "Non", cando é non; e todo o que pase de aí vén do Malo.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo

Reflexión

* A liberdade, sendo tarefa e don para todos nós, é o elemento fundamental que nos define como persoas. Se non somos libres quedamos reducidos a simples cousas, podendo facer con nós o que lle pete a quen ten poder ou autoridade. Pero como as persoas somos libres, a tentación de dominar e someter aos demais ata convertelos en escravos ao noso servizo afástanos destes comportamentos. Porén, as persoas, e fundamentalmente os cristiáns, temos como esixencia loitar contra calquera intento, noso ou doutros, de mandar e someter aos demais a todo canto nós queiramos. O escravismo físico, tristemente, durou demasiados séculos; pero o escravismos moral segue na mente e no actuar de moitas persoas que se cren no dereito de impoñer os seus criterios sen respectar nin ás outras persoas nin o que esas outras persoas pensan ou cren. E a isto non escapa ninguén dos estamentos que conforman a nosa sociedade: políticos, económicos, culturais, empresariais… e mesmo os relixiosos. Hai persoas que parece que non se senten tales se non son capaces de reducir á nada a aqueles que “consideran inferiores”. Dicimos consideran, porque realmente non o son: Deus, en quen cremos e confiamos para ir facendo do mundo casa e fogar común de acollida, créanos libres e con capacidade de desenvolver ideas, proxectos, ilusións ou esperanzas, e esa capacidade non pode ser nin secuestrada nin sometida polo poder de ninguén. De aí o importante que é sempre actuar en conciencia, segundo as propias conviccións, sen deixarse manipular nin mangonear por ninguén. É verdade que isto non é sempre doado, que moitas veces supón enfrontarse ao poder. Pero non é menos verdade que canto poidamos e consigamos facer para salvagardar a nosa dignidade, creada libre, redundará en beneficio da nosa propia vida e da dos que veñen tras de nós. Como senón foi avanzando a sociedade ao longo destes anos? O esforzo -mesmo pagado coa súa propia vida-, de tantas persoas que non deixaron que lles secuestrasen a súa liberdade, foi abrindo camiño para as xeracións que viñamos detrás. Pois a esa mesma tarefa e esforzo estamos hoxe chamados nós. A lectura do libro do Eclesiástico non fai máis que lembrarnos algo que tiña que estar gravado a ferro, como sinal imborrable, nas nosas vidas, no noso corazón e no noso pensamento: somos libres, e ninguén, por moito que se esforce, e aínda que aparente ou externamente o pareza, interiormente ninguén nos poderá negar nin quitar a liberdade. O “se queres” ao que nos chama indícanos que a capacidade de elixir, escoller e optar está en nós, e non podemos nin delegala nin vendela a quen mellor pague ou máis ofreza, como tantas veces se ten feito no nome de beneficios ou prebendas. Claro que para poder facer esa elección necesitamos tempo de reflexión e elenco de valores desde os que ir crecendo, educándonos e formándonos. Da nada, nada ben; polo que a educación é o único camiño a través do que imos crecendo, aprendendo e descubrindo que nin todo é igual nin todo vale. Hai situacións, comportamentos e decisións que, por moi rendibles que nos poidan parecer, non son máis que un xeito de secuestrar a nosa liberdade e de incapacitarnos para poder actuar desde ela.

* E a prestarlle atención a este xeito de írmonos facendo, é ao que nos chama tamén Paulo na carta que lles escribe aos corintios. A sabedoría de Deus, que é sabedoría de fraternidade, diálogo, encontro, escoita … misericordia, é a que mellor nos axuda a entender que esa liberdade que posuímos é liberdade para construír o ben común, a solidariedade, participación, paz, igualdade... e sempre desde o amor. Un amor que todo o abrangue e no que estamos invitados a camiñar. Pero atención, cando falamos do amor de Deus, non estamos a referirnos a ese sentimento que paraliza a razón e moitas veces non deixa que actuemos con criterio e capacidade de discernimento; non, o amor ao que nos chama sempre e nos invita desde o noso día a día Deus, é o amor que posibilita recoñecer ao que temos ó noso carón como irmán, a quen está lonxe como igual, e a cantos formamos parte do que chamamos mundo como colaboradores do seu plan; un plan que non xustifica nin a degradación nin a inxustiza. Ser persoas libres esíxenos poñelo de manifesto en cada momento cos nosos comportamentos e coas nosas accións; sendo este unha esixencia, un principio irrenunciable para quen se quere chamar cristián, e polo tanto, testemuña de Xesús a través do seu actuar.

* Non son logo de estrañar as antíteses -contraposicións- que nos presenta Xesús no evanxeo de hoxe. Fronte ao tantas veces repetido “díxosevos”; é dicir: este é así, aquel deste outro xeito; isto fíxose sempre, aquilo non se pode cambiar; isto hai que dicilo

deste xeito, aquilo supón isto outro… Xesús rompe con costumes e normas para volver recalcar que só se somos capaces de mostrarnos e de actuar con liberdade entenderemos a súa mensaxe e descubriremos o que significa levar aos noso beizos a palabra, hoxe tan depreciada, irmán. Fronte a esta visión estática e rutineira das cousas, proponnos El o, “pero eu dígovos”, o que nos chama a ser creativos, dialogantes, misericordiosos, dinámicos, esperanzados e sempre dispostos a ver a realidade desde as moitas caras que a conforman, e non soamente a que nós pensamos que é única. Na pluralidade á que nos chama Xesús constrúese a liberdade de cantos formamos parte deste mundo.... que moitas veces non nos gusta, pero que entre todos temos que ir sacando adiante e mellorando.

Lecturas

DOMINGO V DO TEMPO ORDINARIO - CICLO  A 

Primeira Lectura    Is 58, 7-10

LECTURA DO LIBRO DO PROFETA ISAÍAS

A túa luz irromperá coma a mañá

 

            Isto di o Señor:

            Reparte o teu pan co famento

e acolle na túa casa os pobres sen pobo.

            Cando vexas o espido, vísteo

e non te escondas da túa propia carne.

            Entón resplandecerá a túa luz coma a alba

e a carne nova da túa ferida brotará logo.

            Si, a túa xustiza camiñará diante de ti

e a gloria do Señor pechará a marcha.

            Entón clamarás ao Señor e responderache,

pediraslle axuda e dirache: "Aquí estou".

            Se apartas do medio de ti o xugo,

o sinalar co dedo e a palabra mala,

se lle quitas ao famento a gana que ti sentes,

e fartas a gorxa aflixida,

entón a túa luz brillará na escuridade

e a túa tebra será coma o mediodía.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL           Sal 111, 4-5. 6-7. 8a e 9

R/.  (4a):  O xusto brilla na tebra coma unha luz.

Ou:  Aleluia.

Brilla na tebra coma luz para os homes rectos,

o que é misericordioso, compasivo e xusto.

Venturoso aquel que se apiada e presta,

e goberna os seus bens con xustiza;

O home xusto endexamais abalará,

gardarase memoria del para sempre.

Non terá medo de malas noticias,

ten firme o corazón e confía no Señor.

O seu corazón está seguro e nada teme.

Repartiu con xenerosidade entre os pobres:

a súa xustiza permanece para sempre,

erguerá con honor a súa fronte.

Segunda Lectura     1 Cor 2, 1-5

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS

Anuncieivos o misterio de Cristo crucificado

  

            Irmáns:

            En canto a min, cando cheguei onda vós, non cheguei exhibindo elocuencia nin saber para anunciarvos o misterio de Deus.

            Nada pretendín saber entre vós fóra de Xesús Cristo; e Cristo crucificado. E eu presenteime diante vosa con sensación de impotencia e tremendo de medo; e a miña palabra e mais a miña predicación non se apoiaban en argumentos persuasivos e sabios, senón que constituían unha demostración do poder do Espírito: todo para que a vosa fe non se apoie na sabedoría dos homes, senón no poder de Deus.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

ALELUIA  Xn 8, 12

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Eu son a luz do mundo, di o Señor;

quen me segue terá a luz da vida.

Aleluia.

Evanxeo     Mt 5, 13-16

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Vós sodes a luz do mundo

 

            Naquel tempo, díxolles Xesús aos seus discípulos:

Vós sodes o sal da terra. Pero se o sal se volve insulso, con que se vai salgar? Para nada vale xa, senón para tirar con el e que o pise a xente.

            Vós sodes a luz do mundo. Non se pode agachar unha cidade afincada na cima dun monte.

            Tampouco se acende unha lámpada para poñela debaixo da artesa, senón sobre o candeeiro, para que alume a todos os da casa.

            Alume así a vosa luz aos homes, para que, vendo as vosas boas obras, glorifiquen a voso Pai que está nos Ceos.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo

Reflexión

A fraternidade universal ábrenos na celebración a erguer os ollos e mirar ao noso redor moito máis alá do que alcance a vista. A vida que entre todos imos construíndo non se esgota no eido das nosas casas nin nas lindes das nosas parroquias. No mundo convivimos moitas persoas, e non todas temos as mesmas posibilidades, polo que é necesario superar a tentación de pensar de que o círculo temos que pechalo ao noso redor, sen preocuparnos dos que quedan fóra del. De aí que agradezamos que. de vez en cando, xornadas coma de hoxe, abaneen a nosa conciencia e nos fagan caer na conta de que, sendo todos iguais, non todos temos nin as mesmas oportunidades nin as mesmas capacidades, o que fai que nos necesitemos uns aos outros. E como ninguén é imprescindible, sempre podemos achegar cara ao común, para que todos saiamos gañando. Só recoñecendo –tomando en serio– a afirmación, tantas veces repetida por Xesús e proclamada nas nosas celebracións, de que somos irmáns, seremos capaces de ir desenvolvendo ese proxecto común que nos achega uns aos outros e evita que nos creamos mellores e salvadores dos demais.

  

E ao falar de fraternidade estamos xa tomando partido claro por un xeito de entender a vida e de facer as cousas. Non podemos dicir que somos irmáns se o que buscamos é aproveitarnos dos máis débiles, practicar a lei do funil cos que menos teñen e saben ou humillar aos que non tiveron posibilidade ou capacidade de crecer e desenvolverse como a tivemos nós. A mellora das condicións de vida, non ha ser só para nós, senón que estamos obrigados a reclamala e esixila tamén para os demais, principalmente para aqueles que non tiveron oportunidades para que a súa vida puidese ser vivida de maneira digna. Isto supón a posta en práctica, sen buscar réditos, de condicións económicas e políticas que teñan á persoa como centro, sen caer na tentación de convertela en medio para outros intereses puramente egoístas. En Xesús os cristiáns atopamos sempre un berro que nos chama a non calar nin a deixar que os poderosos, os que oprimen, deciden e impoñen, sexan os que triúnfen e esmaguen os pequenos. Temos que aprender a nadar contracorrente e non calar diante deste tipo de comportamentos. Como di o papa Francisco, a antropoloxía da indiferenza, na que pouco a  pouco nos deixamos ir, é o gran pecado do que non só temos que arrepentírmonos, senón ao que tamén temos que facerlle fronte desde a antropoloxía de fraternidade solidaria. O “cada vez que lle fagades isto a un dos máis pequenos” que nos di Xesús,ten hoxe unha real e fonda concreción na invitación a abrir ben os ollos e a non deixarnos enganar pola liorta que provocan os que non lles importan as persoas, senón o seu propio interese.

No mundo globalizado, e no que hai tanta especulación e engano, os cristiáns estamos chamados a ser:

   - Voz que clama e busca o ben común

   - Palabra que defende e non cala ante a manipulación

   - Cabeza que é capaz de pensar e non deixarse engaiolar pola superficialidade do efémero, que se presenta en papel moi bonito por fóra e que non contén nada –pensamento líquido– dentro.

   - Mans que non dubidan en lavar feridas e curar dores que, indo máis alá do físico, deixan “tocados” a tantos dos nosos irmáns.

Que esta xornada na que se nos invita a non ter medo de mirarnos aos ollos uns aos outros, esperte en nós o compromiso de non esquecer nunca aos que xa non contan para os que mandan e impoñen.

Do Oficio de Lectura de hoxe

De la Constitución pastoral Gaudium et spes, sobre la Iglesia en el mundo actual, del Concilio Vaticano segundo (Núms. 35-36)

LA ACTIVIDAD HUMANA

La actividad humana, así como procede del hombre, así también se ordena al hombre, pues éste, con su actuación, no sólo transforma las cosas y la sociedad, sino que también se perfecciona a sí mismo. Aprende mucho, cultiva sus facultades, se supera y se trasciende.

Un desarrollo de este género, bien entendido, es de más alto valor que las riquezas exteriores que puedan recogerse. Más vale el hombre por lo que es que por lo que tiene.

De igual manera, todo lo que el hombre hace para conseguir una mayor justicia, una más extensa fraternidad, un orden más humano en sus relaciones sociales vale más que el progreso técnico. Porque éste puede ciertamente suministrar, como si dijéramos, el material para la promoción humana, pero no es capaz de hacer por sí solo que esa promoción se convierta en realidad.

De ahí que la norma de la actividad humana es la siguiente: que, según el designio y la voluntad divina, responda al auténtico bien del género humano y constituya para el hombre, individual y socialmente considerado, un enriquecimiento y realización de su entera vocación.

Sin embargo, muchos de nuestros contemporáneos parecen temer que una más estrecha vinculación entre la actividad humana y la religión sea un obstáculo a la autonomía del hombre, de las sociedades o de la ciencia. Si por autonomía de lo terreno entendemos que las cosas y las sociedades tienen sus propias leyes y su propio valor, y que el hombre debe irlas conociendo, empleando y sistematizando paulatinamente, es absolutamente legítima esta exigencia de autonomía, que no sólo reclaman los hombres de nuestro tiempo, sino que responde además a la voluntad del Creador. Pues, por el hecho mismo de la creación, todas las cosas están dotadas de una propia consistencia, verdad y bondad, de propias leyes y orden, que el hombre está obligado a respetar, reconociendo el método propio de cada una de las ciencias o artes.

Por esto hay que lamentar ciertas actitudes que a veces se han manifestado entre los mismos cristianos, por no haber entendido suficientemente la legítima autonomía de la ciencia, actitudes que, por las contiendas y controversias que de ellas surgían, indujeron a muchos a pensar que existía una oposición entre la fe y la ciencia.

Pero si la expresión "autonomía de las cosas temporales" se entiende en el sentido de que la realidad creada no depende de Dios y de que el hombre puede disponer de todo sin referirlo al Creador, todo aquel que admita la existencia de Dios se dará cuenta de cuán equivocado sea este modo de pensar. La creatura, en efecto, no tiene razón de ser sin su Creador.

A PRESENTACIÓN DE XESÚS NO TEMPLO

O relato deste fermoso feito podémolo ler en San Lucas, Capítulo 2, vs. 22-39.

A Lei de Moisés mandaba que aos 40 días de nacido un neno fose presentado no templo. Hoxe dous de febreiro cúmprense os 40 días, contando dende o 25 de decembro, data na que celebramos o nacemento de Xesús.

Os católicos tivemos o fermoso costume de levar os nenos ao templo para presentalos ante O Noso Señor e a Santa Virxe. Esta é un costume que ten as súas raíces na Santa Biblia. Cando facemos a presentación dos nosos nenos no templo, estamos a recordar o que Xosé e María fixeron co Neno Xesús.

A Lei de Moisés mandaba que o fillo maior de cada fogar, ou sexa o primoxénito, lle pertencía Ao noso Señor e que había que rescatalo pagando por el unha esmola no templo. Isto fixérono María e Xosé.

Por mandato do Libro Sagrado, ao presentar un neno no templo había que levar un cordeiro e unha pomba e ofrecelos en sacrificio ao Señor (o cordeiro e a pomba son dous animaliños inofensivos e inocentes e o seu sangue ofrecíase polos pecados dos que si somos ofensivos e non somos inocentes. Xesús non necesitaba ofrecer este sacrificio, pero quixo que se ofrecese porque El viña a obedecer humildemente ás Santas Leis do Señor e a ser semellante en todo a nós, menos no pecado).

A Lei dicía que se os papás eran moi pobres podían substituír o cordeiro por uns flocos de millo. María e Xosé, que eran moi pobres, ofreceron dous flocos de millo en sacrificio o día da Presentación do Neno Xesús.

Na porta do templo estaba un sacerdote, o cal recibía os pais e o neno e facía a oración de presentación do pequeno infante ao Señor.

Naquel momento fixo a súa aparición un personaxe moi especial. O seu nome era Simeón. Era un home inspirado no Espírito Santo. É interesante constatar que en tres liñas, San Lucas nomea tres veces ao Espírito Santo ao falar de Simeón. Nótase que o Divino Espírito guiaba este home de Deus.

O Espírito Santo prometera a Simeón que non se morrería sen ver o Salvador do mundo, e agora ao chegar esta parella de novos esposos co seu filliño ao templo, o Espírito Santo fíxolle saber ao profeta que aquel pequeno neno era o Salvador e Redentor.

Simeón emocionado pediu á Sma. Virxe que o deixase tomar por uns momentos ao Neno Xesús nos seus brazos e levantándoo cara ao ceo proclamou en voz alta dúas noticias: unha boa e outra triste.

A noticia boa foi a seguinte: que este Neno será iluminador de todas as nacións e que moitos se irán en favor del, como nunha batalla os soldados fieis en favor da súa bandeira. E isto cumpriuse moi ben. Xesús foi o iluminador de todas as nacións do mundo. Unha soa frase de Xesús trae máis sabedoría que todas as ensino dos filósofos. Un só ensino de Xesús axuda máis para ser santo que todos os consellos dos psicólogos.

A noticia triste foi: que moitos rexeitarán a Xesús (como nunha batalla os inimigos atacan a bandeira do adversario) e que por causa de Xesús a Virxe Santísima tería que sufrir de tal xeito coma se unha espada afiada lle atravesase o corazón. Xa pronto comezarán eses sufrimentos coa fuxida a Exipto. Despois virá o sufrimento da perda do neno aos 12 anos, e máis tarde no Calvario a Virxe padecerá o atroz martirio de ver morrer o seu fillo, asasinado ante os seus propios ollos, sen poder axudalo nin lograr calmar as súas crueis dores.

E Xesús chegou a ser como unha bandeira nunha batalla: os amigos aclámano berrando "hosanna", e os inimigos atácano dicindo "crucificao. E así foi e será en todos os séculos. E cada vez que pecamos tratámolo a El coma se fosemos os seus inimigos, pero cada vez que nos esforzamos por portarnos ben e cumprir os seus mandatos, nos comportamos como bos amigos seus.

Despois deste interesante feito da Presentación de Xesús no templo, a Virxe María meditaba e pensaba seriamente en todo isto que escoitara.

Ogallá tamén nós pensemos, meditemos e saquemos leccións destes feitos tan importantes.

Lecturas

IV DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO - CICLO A

  

Primeira Lectura     Sof 2, 3; 3, 12-13

LECTURA DO LIBRO DO PROFETA SOFONÍAS

Farei que quede no medio de ti un pobo pobre e humilde

            Buscade o Señor todos os pobres do país, que cumpristes os seus decretos; buscade a xustiza, buscade a humildade.

            Quizais poidades escondervos no día da ira do Señor.

Farei que quede no medio de ti un pobo pobre e humilde,

e no Nome do Señor terá o seu refuxio o resto de Israel.

            Non farán maldades nin dirán mentiras;

non se atopará na súa boca lingua mentireira.

Si, eles pacerán e deitaranse sen que ninguén os espante.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL      Sal 145, 7. 8-9a. 9bc-10

R/.  (Mt 5, 3): Ditosos os pobres no espírito, porque deles é o Reino dos Ceos.

Ou:  Aleluia.

O Señor failles xustiza aos oprimidos

e dálles pan aos famentos.

O Señor libra os cativos.

O Señor abre os ollos dos cegos,

o Señor endereita os dobrados,

o Señor ama os xustos.

O Señor protexe os forasteiros.

O Señor sostén os orfos e as viúvas,

extravía os camiños dos malvados.

O Señor reina eternamente,

o teu Deus, Sión, por xeracións e xeracións.

Aleluia.

Segunda Lectura     1 Cor 1, 26-31

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS

Deus elixiu os febles do mundo

            Irmáns:

            Reparade en quen sodes os chamados: entre vós, mirando as cousas con criterios deste mundo, non hai moitos sabios, nin moitos poderosos, nin moitos da nobreza.

            Ó contrario, o que hai de parvo no mundo, iso foi escoller Deus para desconcertar os sabios; e o que hai de débil no mundo, iso foi escoller Deus para desconcertar o poderoso; o plebeo e mais o desprezado, iso foi escoller Deus: o que non é, para anular o que é; de xeito que ningún mortal poida campar diante de Deus.

            Por El é por quen existides vós en Cristo Xesús, quen se fixo para nós a sabedoría e mais a xustiza, a santificación e mais a redención que veñen de Deus. E así, como está escrito, "quen está orgulloso, que o estea do Señor".

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

ALELUIA     Mt 5, 12a

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Alegrádevos e reloucade,

porque grande será a vosa recompensa nos Ceos.

Aleluia.

Evanxeo     Mt 5, 1-12a

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Ditosos os que teñen espírito de pobres

 

            Naquel tempo, Xesús, ao ver a multitude, subiu ao monte, sen­touse e achegáronselle os seus discípulos; e el, tomando a pala­bra, ensinábaos dicíndolles:

            Ditosos os pobres no espírito,

porque deles é o Reino dos Ceos.

            Ditosos os que choran,

porque eles serán consolados.

            Ditosos os sufridos,

porque eles herdarán a terra.

            Ditosos os famentos e sedentos de xustiza,

porque eles ficarán fartos.

            Ditosos os misericordiosos,

porque eles serán tratados con misericordia.

            Ditosos os de corazón limpo,

porque eles verán a Deus.

            Ditosos os que traballan pola paz,

porque eles serán chamados fillos de Deus.

            Ditosos os perseguidos por causa da xustiza,

porque deles é o Reino dos Ceos.

            Ditosos vós cando vos aldraxen, persigan e calumnien de calquera xeito pola miña causa; alegrádevos e reloucade, porque grande será a vosa recompensa nos Ceos.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo

Reflexión

Invítanos hoxe o Señor a que saiamos buscalo. Onde, poderemos preguntarnos cun toque de inxenuidade?. Unha pregunta da que xa sabemos a resposta, porque El ténnola dado moitas veces ao longo das páxinas da Palabra: nos pobres, si, naqueles aos que ninguén presta atención nin fai caso. Pobres non só de cartos, que neste momento tamén, pero principalmente nos pobres que se senten baleiros interiormente, nos pobres que son incapaces de facer autocrítica sobre a súa vida, nos pobres que só teñen cartos e aos que lle segue a faltar todo; nos pobres que logo de ter dado moito amor ao longo da súa vida, descóbrense agora na máis absoluta das soidades; nos pobres que téndoo todo, non foron capaces de ter o máis importante: sentirse amados e ser capaces de amar. Son moitos os pobres e as pobrezas coas que hoxe nos imos atopando cada día. Nós temos que esforzarnos, e ás veces si que é difícil!, por atopar neles ao Señor. El non se esconde. Nós, moitas veces si.

Paulo dinos que como Deus se quere mostrar, faino de xeito que, se lle poñemos un pouco de atención, o poidamos descubrir nos máis débiles. Aqueles aos que nunca se lles escoita, aos que non se lles presta atención, aos que non se lles entregan premios nin se lles ofrece recoñecemento social, nos que non teñen títulos e non pasaron por universidade algunha, a non ser a da vida, e na que foron aprendendo que o que fai a unha persoa ditosa só é, logo de moito sintetizar e de buscar o esencial, amar e ser amado. É dicir, aqueles que teñen o corazón grande. Non é fácil porque a corrente puxa por nós moitas veces en dirección contraria, pero este ha ser o noso reto, nel temos que poñer todo o noso esforzo, para que aquela auga que nos botaron na cabeza o día do noso bautismo –incorporación/purificación– vaia polo regueiro adecuado ata a desembocadura no mar que, para nós, é Xesús de Nazaret, Aquel que non cansou de dicir: ditosos os:

Pobres

Que choran

Sufridos

Famentos e sedentos de xustiza

Misericordiosos

De corazón limpo

Traballan pola paz

Perseguidos por causa da xustiza…

Porque deles é o Reino dos ceos .Un Reino que comezou xa, do que nós somos continuadores e animadores, e que rematará cando academos a felicidade plena ao seu lado.