LECTURAS

DOMINGO IV DE ADVENTO  CICLO A

Primeira Lectura         Is 7, 10-14

LECTURA DO LIBRO DO PROFETA ISAÍAS

Velaí que dá a luz

Naqueles días, o Señor volveulle falar a Acaz nestes termos:

"Pide para ti un sinal de parte do Señor, o teu Deus, nas profundidades do Xeol ou arriba nas alturas".

Respondeu Acaz:

"Non o pido, pois non quero poñer a proba o Señor".

Entón dixo Isaías:

"Escoitade vós, casa de David: Évos pouco dominar os homes, que aínda queredes dominar o meu Deus? Por isto, o meu Señor daravos El mesmo un sinal: Velaí que a virxe está en cinta e dá a luz un fillo, ao que lle pon de nome Emmanuel (que significa "Deus connosco").

                                   Palabra do Señor                             R/ Grazas a Deus

           

                                                                                                                               

SALMO RESPONSORIAL           Sal 23, 1-2. 3-4ab. 5-6

R/. (7c e 10b): Entrará o Señor: El é o rei da gloria.

Do Señor é a terra e canto a enche,

o orbe e canto nel habita.

El é quen a fundou sobre os mares,

e quen a asegurou sobre as correntes.

Quen poderá subir ao monte do Señor?

Quen poderá quedar no seu santuario?

O que ten inocentes as mans e puro o corazón.

Ese recibirá bendición do Señor,

e xustiza de Deus, o seu salvador.

Así é a liñaxe dos que o buscan,

dos que buscan a presenza do Deus de Xacob.

Segunda Lectura        Rm 1, 1-7

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS ROMANOS

Xesús Cristo, descendente de David, Fillo de Deus

Paulo, escravo de Cristo Xesús, chamado a ser apóstolo, escollido para o Evanxeo de Deus, que El prometera antes por medio dos seus profetas nas Escrituras Santas, e que trata do seu Fillo Xesús Cristo o noso Señor, que como home naceu da semente de David, pero que polo Espírito santificador foi constituído Fillo de Deus con pleno poder ao ser resucitado dos mortos, por quen recibímos o don de ser apóstolos, para promovermos entre todos os pobos xentís a obediencia da fe, en honor do seu nome, entre os que tamén estades vós, chamados por Xesús Cristo.

A todos os predilectos de Deus, que estades en Roma, chamados a ser santos, deséxovos graza  e paz de parte de Deus, noso Pai, e do Señor Xesús Cristo.

                                                                                                                                            

                                   Palabra do Señor                             R/ Grazas a Deus

ALELUIA     Mt 1, 23

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Velaí que a virxe concibirá e dará a luz un fillo;

e chamaranlle Emmanuel, "Deus-connosco".

Aleluia.

Evanxeo          Mt 1, 18-24

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Xesús nacerá de María, desposada con Xosé, fillo de David

 

O nacemento de Xesús Cristo foi así: María, a súa nai, estaba prometida a Xosé; e antes de viviren xuntos apareceu ela embarazada por obra do Espírito Santo.

Xosé, o seu prometido, home xusto, non a querendo aldraxar, decidiu repudiala secretamente. Tal era a súa resolución, cando o anxo do Señor se lle apareceu en soños, dicíndolle:

‑ Xosé, fillo de David, non repares en levar contigo a

María, a túa prometida; que o que nela se concibiu é obra do Espírito Santo. Dará a luz un fillo, e ti poñeraslle de nome Xesús, porque salvará o seu pobo de todos os seus pecados.

Todo isto aconteceu para que se cumprise o que dixera o Señor por boca do profeta:

Mirade: a virxe concibirá e dará a luz un fillo,

e poñeranlle de nome Emmanuel (que quere dicir "Deus connosco").

Acordou Xosé do seu soño, e fixo tal como lle mandara o anxo do Señor, levando consigo á súa prometida.

         Palabra do Señor                                               R/. Loámoste, Cristo

Comentario

Nas lecturas do Advento aparécennos os catro grandes protagonistas deste tempo: o profeta Isaías, que non cansa de invitar á conversión, a deixar atrás todo canto nos vai facendo seres insensibles e afastados de Deus; o precursor, Xoán, quen fixo da súa vida un testemuño de anuncio sincero e solidario da chegada de Xesús. Para el estaba claro que un novo tempo, unha nova xeira ía comezar, e non quería gardala para si, senón que o proclamaba para que outros o puideran oír e escoitar. A súa palabra non quería adormecer, senón espertar da medianía do que se fixo sempre, do que estaba ben visto, da comodidade que dá a seguridade de dominar e coñecer as cousas. Moi ao contrario, coas súas palabras, e tamén coa súa vida, cousa que é importante non esquecer, Xoán convertíase en referencia nada cómoda para os que mandaban. E así lle foi: cortáronlle á cabeza, pois os poderosos non gustaban das verdades que dicía. Coma Xoán, tampouco nós deberiamos ter medo a denunciar, coa palabra e coa vida, todo canto imos vendo que non é servizo, senón abuso, silencio, engano, coacción... e que vai facendo que os máis “vivos” -que non os máis listos nin os máis traballadores-, aparezan diante da opinión pública coma os grandes triunfadores e os grandes referentes a imitar. Xoán non deixa, unha e outra vez, de denunciar estes comportamentos aparentes que o único que fan é agochar a mediocridade de quen nin se esforza nin quere facer da súa vida un referente de solidariedade para os demais.

O terceiro gran protagonista dos textos que hoxe temos lido é María. Se nos fixamos ben, tal e como nola descobre o Evanxeo, nada máis lonxe dela que o arrouto, a irreflexión, o interese persoal ou o buscar quedar ben. Todo o contrario: María, dicindo si ao plan de Deus, complícase a vida. Unha complicación que lle traerá dor, tristura, incomprensión e ter que ver as costas de cantos a rexeitaban. A pesares disto, non recúa, non desanda o camiño nin se vai fóra do que pensaba que era o mellor. O seu “fágase en min” é mostrar ben ás claras cal era a súa opción fundamental e o camiño que estaba disposta a seguir... sen importarlle nin os comentarios, nin o baleiro dos veciños nin a burla por ser muller solteira. Vence prexuízos, cala bocas, e déixanos todo un regueiro de actitudes de servizo e presenza que pon ben ás claras que, a pesares das dificultades que sabía que lle ían vir enriba, estaba disposta a seguir cara adiante nese plan de amor e salvación que Deus, desde o seu si á encarnación do seu Fillo, nos estaba a ofrecer a toda a humanidade. Por iso podemos dicir que o seu foi un si de subversión, revolucionario e transgresor. Nada máis lonxe desa imaxe que nos teñen presentado de María como muller dócil, dominada, submisa e obediente. Ao contrario: rompe o molde do que era a muller naquel tempo, e comeza a presentar un novo molde para quen queira ser muller e cristiá neste noso tempo. Un molde que se vai conformando na liberdade, a igualdade, a independencia do varón e a reivindicación e presenza da muller nos lugares e momentos importantes da vida do seu Fillo. Que mellor testemuño para este remate do Advento que a actitude de responsabilidade e liberdade que leva a María a acoller a quen, desde o amor, abriu camiños de solidariedade sandante e esperanzada: Xesucristo, a quen nós queremos acoller cando chegue.   

Con Xosé péchase o cadro que nos foi abrindo este tempo de Advento. Neste cadro a súa persoa mostrase como confianza e sinxeleza. A pesares de que non entende moi ben o que está a pasar, e que a súa situación, como lle ía ocorrer a María, socialmente volvíase complicada (a partir de agora estaría na boca, na burla e na crítica dos veciños), e se queremos, tamén excluínte (deixaba de ser da grea, non fixera como terían feito calquera dos seus veciños e isto convertíao nun ninguén). A pesares diso, vence a tentación de escapar e acolle, escoita, comprende e acompaña a María. Canto temos que aprender deste home!. Coma el, hoxe nós somos invitados a non deixarnos levar dos prexuízos e a actuar desde as conviccións, o que pensamos que debe ser, inda que os demais digan o contrario. Ir contracorrente, ás veces, axúdanos a non esquecer en quen temos que poñer a nosa fe. Unha fe que non é consumo, gasto nin sorriso superficial, senón resposta esperanzada, solidaria e leda sabendo estar ao lado de quen nos precise.