Rematado o tempo de Nadal, é momento de retomar hábitos de
comportamento que neste intervalo festivo fomos deixando de lado. Con
tranquilidade, e sen necesidade de poñer sorriso de festa, aínda que é bo
regalar sorrisos, volvemos ás tarefas cotiás para seguir crecendo como persoas
e desenvolvendo, sen moito barullo e con responsabilidade, os quefaceres
habituais que nos van facendo descubrir a sinxeleza da vida, sen ter que
recorrer a extravagancias ou rarezas. O tempo Ordinario resitúa a nosa vida
para mostrarnos que cando un fai ben as cousas, cando un é capaz de buscar e
repartir o tempo con racionalidade –sentidiño– podemos chegar a concretar
aqueles proxectos e ilusións que nos propuñamos no comezo do ano. Deste xeito,
con tempo e paciencia, a constancia, da que hai uns días falabamos, convértese
en vertixe sobre o que imos avanzando e acadando que os propósitos non queden
en boa vontade, senón se convertan en realidades concretas que nos van axudando
a sentírmonos a gusto co que facemos, co horizonte e sentido que nos temos
marcado na vida. E neste horizonte aparece Deus como amigo no camiño, e a fe
como medio desde o que descubrimos o valor do encontro comunitario, a tarefa
compartida, e a oración agradecida por sabernos acompañados en gozos e
esperanzas, en tristuras e dificultades. Unha vez máis, Deus váisenos mostrando
na compaña de quen nos escoita, na man que se nos tende, no tempo que outros
nos dedican ou no esforzo de repartir o que temos para que máis poidan gozalo.
E todo desde o amor, ese amor que deixa de ser unha palabra recurso para converterse
en dispoñibilidade.
Aquí, e non
noutros sitios, é onde atopamos de verdade e sen finximentos as marabillas do
Señor. Unhas marabillas que veñen con nome e apelidos, con rostro recoñecible,
con sorriso sincero, e non posicionamento diante dunha cámara de fotos ou de
vídeo. Un posicionamento que moitas das veces é irreal e pura ficción. Non
ocorre así coas marabillas de Deus porque estas podemos velas, prezalas e
compartilas desde a nosa relación, san e sincera, de colaboración e axuda de uns
para cos outros. E isto só pode ser deste xeito se sae da sinceridade que
poñemos á hora de facer estas accións que quedan inmortalizadas como pequenos
sinais de que a presenza de Deus non se agocha, senón que se vai mostrando no
que de ben e bo sexamos capaces de facer.
Unha presenza
que é verdadeiro sopro do Espírito, e que vai repartindo azos de reflexión e
acción nas nosas vidas. Por que nos é tan difícil moitas veces recoñecer esta
presenza?. Por que temos tanta dificultade en confiar nela, namentres somos
crédulos, inxenuos e a boa fe cando escoitamos isto ou aquilo na radio ou na
televisión, e o cremos sen cuestionarnos se é ou non verdade? Por que a Deus o
aparcamos porque non o vemos, e porén seguimos necesitando que nos conten,
digan, ou mostren situacións ás que non lle poñemos nin o máis mínimo dos
cuestionamentos? Por que nos custa tanto
deixarnos levar pola forza do Espírito, e con todo a nosa credulidade fai que
nos deixemos enganar por tantos interesados e aproveitados que só buscan xogar
connosco para obter eles moi bos beneficios?
Por que non acabamos de darnos conta que a Deus non lle vai nisto máis
que o amor e o cariño que nos ten, namentres hai outros “deusiños” que o que
lles vai, e moito, non é outra cousa que facer medrar os billetes na súa
carteira?
En Xesús descubrimos a resposta: os seus sinais non queren ser máis que mostra de amor, achegamento, respecto e preocupación por canto nos fai felices; namentres que nos que nin son coma el nin lles interesa esforzarse por selo, só hai desconfianza e ansia de medrar. Neste tempo de crise, no que vemos como as persoas poden dar ou mellor canto somos capaces de facer polos outros, esforzarnos por mirar os sinais de Xesús cos seus ollos, non pode traernos máis que forza interior para superar atrancos e dificultades, e capacidade de unir esforzos para defender todo aquilo que faga que as persoas se sintan mellor, se descubran máis libres e se recoñezan na súa total humanidade. Que mellor sinal ca esta, como ocorreu en Caná de Galilea, para dicirlle aos mercadores, que hoxe tanto abundan, e que buscan beneficios á custa das persoas, que non estamos dispostos a favorecerlles o enriquecemento das súas contas persoais. Que o benestar que queremos non é para uns poucos, senón para todos, porque todo se todas somos fillos de Deus, e non mercadoría que se compra con engano e se vende ao que máis paga. Que saibamos ser pacientes, como o foi Xesús en Caná, para ofrecer o mellor de nós e gozar co sorriso do irmán ou da irmá.
En Xesús descubrimos a resposta: os seus sinais non queren ser máis que mostra de amor, achegamento, respecto e preocupación por canto nos fai felices; namentres que nos que nin son coma el nin lles interesa esforzarse por selo, só hai desconfianza e ansia de medrar. Neste tempo de crise, no que vemos como as persoas poden dar ou mellor canto somos capaces de facer polos outros, esforzarnos por mirar os sinais de Xesús cos seus ollos, non pode traernos máis que forza interior para superar atrancos e dificultades, e capacidade de unir esforzos para defender todo aquilo que faga que as persoas se sintan mellor, se descubran máis libres e se recoñezan na súa total humanidade. Que mellor sinal ca esta, como ocorreu en Caná de Galilea, para dicirlle aos mercadores, que hoxe tanto abundan, e que buscan beneficios á custa das persoas, que non estamos dispostos a favorecerlles o enriquecemento das súas contas persoais. Que o benestar que queremos non é para uns poucos, senón para todos, porque todo se todas somos fillos de Deus, e non mercadoría que se compra con engano e se vende ao que máis paga. Que saibamos ser pacientes, como o foi Xesús en Caná, para ofrecer o mellor de nós e gozar co sorriso do irmán ou da irmá.
