Lecturas

SOLEMNIDADE DE SAN PEDRO E DAN PAULO

Primeira Lectura  Feit 12, 1-11

LECTURA DO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS

Agora sei de certo que o Señor libroume das mans de Herodes

 

            Naqueles días, o rei Herodes botou man dalgúns membros da Igrexa, para os maltratar. Mandou matar con espada a Santiago, irmán de Xoán, e, vendo que iso lles agradaba aos xudeus, mandou prender tamén a Pedro.

            Era a semana da Pascua. Prendeuno, logo, e meteuno na cadea, gardándoo con catro piquetes de catro soldados cada un. Quería presentalo diante do pobo despois da Pascua. Mentres Pedro estaba retido no cárcere, a Igrexa rezaba intensamente a Deus por el.

            A noite antes de que Herodes o presentara diante do pobo, estaba Pedro durmindo entre dous soldados, ligado con dúas cadeas, e unhas sentinelas facían a garda diante da porta da prisión.

            De súpeto, presentouse o anxo do Señor, e unha luz resplandeceu na cela, tocándolle no costado, espertou a Pedro e díxolle:

            - Érguete correndo!

            E caéronlle as cadeas das mans.

            Entón díxolle o anxo:

            - Pon o cinto e calza as sandalias.

            E así o fixo. Despois díxolle:

            - Bota o manto por riba e sígueme.

            Pedro saíu e seguiuno, sen se dar conta que era realidade o que se facía por medio do anxo, pois coidaba que era unha visión. Atravesaron a primeira garda e logo a segunda, e chegaron á porta de ferro que daba á cidade e abriu de seu. E ao saíren á rúa, logo o deixou o anxo.

            Entón Pedro, volvendo en si, dixo:

            - "Agora realmente vexo que o Señor mandou o seu anxo, para me librar das mans de Herodes e de todo o que esperaba o pobo xudeu".

                        Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL   Sal 33, 2-3. 4-5. 6-7. 8-9

R/.  (5):  O Señor líbrame de todos os meus temores.

Bendigo o Señor en todo instante,

teño sempre na boca a súa loanza.

Eu gloríome no Señor:

que escoiten os humildes e se alegren.

Exaltade comigo o Señor,

loemos xuntos o seu nome.

Eu busquei o Señor, El respondeume,

libroume de todos os temores.

Contempládeo, e quedaredes radiantes,

os vosos rostros non os cubrirá a vergonza.

Este pobre clamou, e o Señor escoitouno,

librouno de todos os apuros.

O anxo do Señor acampa entre os seus fieis

e dálles seguridade.

Probade e vede o bo que é o Señor:

feliz quen a El se acolle.

Segunda Lectura  2 Tim 4, 6-8. 17-18

LECTURA DA SEGUNDA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO A TIMOTEO

Finalmente impónseme a coroa de xustiza

             Benquerido irmán:

            A min xa me queda pouco para derramar o meu sangue e o meu pasamento está a chegar.

            Combatín unha boa loita, rematei a miña carreira, conservei a fe.

            O que me resta é a coroa da xustiza que me está reservada. E o Señor, que é xuíz xusto, hama entregar aquel día.

            E non só a min senón a todos os que arelan a súa vinda gloriosa.

            Pero o Señor asistiume e deume forza para que eu rematase a predicación e todas as nacións a escoitasen. E libroume da boca do león.

            O Señor hame librar de toda obra perversa e hame manter salvo para o seu reino celestial.

            Para El a gloria polos séculos dos séculos. Amén.

                        Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

ALELUIA   Mt 16,18

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Ti es Pedro, e sobre esta pedra vou edificar a miña Igrexa,

e as portas do inferno non prevalecerán en contra dela.

Aleluia.

Evanxeo  

Mt 16, 13-19

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Ti es Pedro, e dareiche as chaves do Reino dos Ceos

            Naquel tempo, chegou Xesús á comarca de Cesarea de Filipo e facíalles esta pregunta aos seus discípulos:

            ‑ Quen di a xente que é o Fillo do Home?

            Eles responderon:

            ‑ Uns din que Xoán Bautista; outros, que Elías; outros, que Xeremías ou algún dos profetas.

            El insistiu:

            ‑ E vós, quen dicides que son eu?

            Respondeu Simón Pedro:

            ‑ Ti es o Mesías, o Fillo de Deus vivo.

            E Xesús contestoulle:

            ‑ Ditoso ti, Simón, Fillo de Xonás, porque non cho revelou nin a carne nin o sangue, senón meu Pai, que está nos ceos.

            E eu dígoche:

            "Ti es Pedro, e sobre esta pedra vou edificar a miña Igrexa, e as portas do inferno non prevalecerán en contra dela.

            Dareiche as chaves do Reino dos Ceos; todo o que ates na terra, ficará atado nos ceos; e todo o que desates na terra, ficará desatado nos ceos".

                        Palabra do Señor                                         R/. Loámoste, Cristo

Reflexión

UN DEUS QUE NOS COIDA: A celebración deste día debe axudarnos a que nos preguntemos se de verdade a imaxe que temos de Deus é a que nos presenta o Evanxeo ou é máis ben unha imaxe herdada e chea de prexuízos e falsas comprensións de Deus. Unha das cousas que mellor nos axudan a entender que se esconde detrás da palabra Deus non son os ritos nin tampouco os costumes, senón a lectura e a escoita, repousada e atenta, dos textos da Palabra que proclamamos nas celebracións. Deus non aparece como aquel que o sabe todo, que o quere todo ou que o pode todo. Non, todo o contrario. Deus preséntasenos como un “alguén” (é importante distinguir aquí que non é algo, senón alguén; un Deus persoal) que terma e coida de nós. Vén sendo ese Pai/Nai capaz de agarimar, escoitar, comprender e acompañar aos seus fillos/as. Un Deus, que coma a maioría dos nosos pais e nais, son capaces de respectar as nosas decisións -inda que moitas veces non lles gusten– porque valoran a liberdade e a capacidade de elixir sobre o intento, a tentación, de dirixir, mandar ou impoñer o seu propio criterio. Do mesmo xeito que entendemos a nosa relacións cos nosos pais/nais, así debemos tamén entender a nosa relación con Deus. Cóidanos, quérenos, preocúpase..., pero deixa que sexamos nós os que tomemos as propias decisións; mesmo se nos equivocamos. El invítanos a seguir un camiño; pero é unha invitación, non impón. Tócanos a nós responder si ou non. Os primeiros cristiáns foron entendéndoo, inda que tamén lles custou. A lectura do libro dos Feitos dos apóstolos vainos mostrando como é esta pedagoxía de Deus: unha pedagoxía que segue a ter vixencia porque non pasou de moda. Deixémonos educar por ela, e non permitamos que ninguén, nin no nome de Deus nin no nome dos homes, nos domestique. Segue a haber moitos Herodes no mundo de hoxe!

UN DEUS QUE ACOMPAÑA: Quen é capaz de coidar de alguén non pode desentenderse do que pasa ao seu redor, do que lle pasa aos que quere, do que precisan. Por iso, outra das imaxes que axuda a entender que queremos dicir os cristiáns cando utilizamos a palabra Deus, é a de que é compaña. Si, non nos deixa sós, está ao lado, camiña ao noso paso, non busca adiantarse para chegar antes. Con isto queremos afirmar que o Deus que se nos revela en Xesús é un Deus sen a pretensión dos seres humanos. Nós loitamos por ser os primeiros, por destacar, por presentarnos coma os mellores, por... Porén, El limítase a estar acompañando, a facer connosco o camiño, a non pasar de largo –“queda connosco” dixeron os de Emaús-. Esta experiencia viviuna Paulo na súa propia carne. El, que se presentaba na súa seguridade coma o que tiña todo moi claro, vive unha experiencia transformadora que leva a que a súa intolerancia dea paso á constancia e á sinxeleza, a verse necesitado dos demais, e sentir como aqueles mesmos aos que perseguía para denuncialos, eran os mesmos que na súa limitación ao quedarse cego, coidaban del e se preocupaban por axudalo. Este testemuño foi o que levou a Paulo a saír da súa pretendida seguridade para poñerse no camiño do risco, da dificultade, mesmo da incomprensión dos que ata había ben pouco foran dos seus. O que o fai madurar e comprender, de aí que sexa este o testemuño que lle transmite ao seu discípulo Timoteu, cando o invita a non precipitarse, senón a ser paciente e perseverante, porque as présas non son nunca boas compañeiras na viaxe das decisións que temos que ir tomando na vida. Só quen é capaz de entender isto será tamén capaz de descubrir que a vida non ten o final no efémero dos aplausos que logo se esquecen, senón na coroa de xustiza e plenitude que nos ofrece Xesús. E para isto..., tampouco o medo é bo compañeiro!

UN DEUS DE DON E GRATUIDADE: E coidado e compaña non poden darse senón é na gratuidade e no don. Son estes dous aspectos fundamentais na vida de quen queira levar con dignidade o nome de seguidor de Xesús. El non garda para si, comparte a súa experiencia. Pona ao servizo de quen queira acollela e vivila. Pero entendamos ben, compártea, non a impón. As chaves que lle entrega a Pedro son unhas chaves que, desde o don e a gratuidade que El ofrece, pasan a ser chaves que abren e invitan a entrar. Non son chaves que serven para pecharse na intolerancia e no fundamentalismo de quen se cre mellor cós outros, e vai xulgando e condenando a quen non pensa, non di ou non fai coma el. Xesús non pide que sexamos imitadores -imitador é quen repite o que outro fai–. El pídenos que sexamos seguidores creativos, renovadores e sempre dispostos a poñer a orella en disposición de escoitar o que outros poidan dicirnos. Só así poderemos, tamén nós, abrir as pechaduras coas chaves que fan que o reinado de Deus se vaia desenvolvendo xa desde aquí co gozo de facer do Evanxeo vida chea de esperanza. Aos ollos de Deus nós non somos xuíces, senón irmáns. O xuíz xulga e dita sentencia. O irmán e a irmá escoitan, axudan, perdoan... e sempre tenden a súa man.

LECTURAS

SANTÍSIMO CORPO E SANGUE DE CRISTO  CICLO A

Primeira Lectura     Dt 8, 2-3. 14b-16a

LECTURA DO LIBRO DO DEUTERONOMIO

Deuche de comer o maná, que ti non coñecías nin teus pais

      Faloulle Moisés ao pobo e díxolle:

     ‑ Has de te lembrar do camiño que o Señor, o teu Deus, te fixo percorrer polo deserto durante estes corenta anos para aflixirte e pórte a proba e sabes o que había nas túas inten­cións, se ti querías gardar os seus mandamentos ou non. El aflixiute, facéndote pasar fame, e logo deuche de comer o maná, que ti non coñecías nin teus pais, para che mostrar que o home non ha de vivir só de pan, senón de toda palabra que sae da boca do Señor.

     Acordaraste do Señor, o teu Deus, que te sacou do país de Exipto, da situación de escravitude e foi o teu guía por un deserto grande e terrible, entre serpentes de mordedura queimante e escorpións, a través dunha terra reseca, sen gota de auga; e que fixo saír para ti auga da máis dura das pedras e che deu a comer no deserto o maná, que teus pais non coñecían.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL    Sal 147, 12-13. 14-15. 19-20

R/.  (12a):  Glorifica ao Señor, Xerusalén.

Ou:  Aleluia.

Glorifica o Señor, Xerusalén,

loa, Sión, o teu Deus,

que reforza os ferrollos das túas portas,

e bendí os teus fillos no teu seo.

El establece paz nos teus confíns,

é el quen te farta con flor de trigo.

El mándalle á terra a súa mensaxe,

e a súa palabra corre lixeira.

Anuncia a súa palabra a Xacob,

os seus estatutos e mandatos a Israel.

Non fixo así cos outros pobos,

non lles manifestou os seus mandatos.

Aleluia.

Segunda Lectura    1 Cor 10, 16-17

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS

Moitos formamos un único pan, un só corpo

 

            Irmáns:

            A copa da bendición que bendicimos, non é unha comuñón co sangue de Cristo? O pan que partimos, non é unha comuñón co corpo de Cristo?

            E como hai un único pan, tamén nós, sendo moitos, formamos un único corpo, porque todos participamos dese único pan.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SECUENCIA, AD LIBITUM: Lauda, Sion, Salvatorem

Loemos o Salvador,

o noso guía e pastor,

cun cantar afervoado.

Loémolo xenerosos,

pois don tan marabilloso

nunca o daremos loado.

A razón de tal loanza,

o pan vivo no que alcanza

o pobo gozosa vida.

Ós doce en leda irmandade

fora entregado en verdade

na cea de despedida.

Ampla e sonora cantiga:

que fale a alma e bendiga

con indicible ledicia.

Hoxe é a recordación

da primeira institución

desta mesa sen malicia.

Na mesa do novo Rei,

nova Pascua, nova lei,

o tempo vello termina.

O novo vence ao que é vello,

a verdade ao seu espello,

e a luz a noite ilumina.

Cristo mándanos facer

na súa memoria e querer

o que na Cea el fixera.

Seguindo no seu camiño

consagramos pan e viño

cal hostia de amor sincera.

Dogma para o pobo cristián:

en carne tórnase o pan

e o viño faise sangue.

A fe confirme animosa

o que a razón pretensiosa

non entende nin abrangue.

Baixo unha humilde aparencia

de signos, late a presenza

de cousas marabillosas.

Mantenza a carne, e bebida

o sangue, Cristo todo vida

en cada parte gozosa.

Quen o come, toma enteiro

o seu corpo sobranceiro

non diviso nin rompido.

Come un e comen mil,

tanto este coma aquil,

e non se dá consumido.

Os bos e os malos o comen,

con dispar sorte o consomen:

lance de vida ou de morte.

Morte ao malo, vida ao bo,

única mesa de unión

pero moi distinta sorte.

Partido xa o sacramento,

non dubides, olla atento

que tanto encerra o fragmento

coma todo o corpo enteiro.

Non hai no fondo fisura,

só o signo se fractura,

nin o amor nin a feitura

reve do que é verdadeiro.

O pan dos anxos foi feito

de camiñantes proveito;

pan para os fillos é feito,

que non para darlle aos cans.

En símbolos persignado:

con Isaac inmolado,

año pascual ofrendado,

para os devanceiros maná.

Bo pastor, pan sobranceiro,

pan para o pobo esmoleiro,

mantennos e sé o guieiro

que nos conduza certeiro

ata as fontelas da vida.

Ti, Señor de canto hai,

que termas de nós, mortais,

fainos os teus comensais

coas multitudes triunfais

na mesa en ti compartida. Amén.

Ou, máis breve:  Ecce panis

O pan dos anxos foi feito

de camiñantes proveito;

pan para os fillos é feito,

que non para darlle aos cans.

En símbolos persignado:

con Isaac inmolado,

año pascual ofrendado,

para os devanceiros maná.

Bo pastor, pan sobranceiro,

pan para o pobo esmoleiro,

mantennos e sé o guieiro

que nos conduza certeiro

ata as fontelas da vida.

Ti, Señor de canto hai,

que termas de nós, mortais,

fainos os teus comensais

coas multitudes triunfais

na mesa en ti compartida. Amén.

ALELUIA    Xn 6, 51

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Eu son o pan vivo, que baixou do ceo, di o Señor;

quen coma deste pan, vivirá para sempre.

Aleluia.

Evanxeo     Xn 6, 51-58

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

A miña carne é verdadeira comida, o meu sangue é verdadeira bebida

             Naquel tempo, díxolles Xesús aos xudeus:

            - Eu son o pan vivo que baixou do ceo: se alguén come deste pan, vivirá para sempre; e o pan que eu darei, é a miña carne, para a vida do mundo.

            Discutían entón entre eles os xudeus:

            ‑ Como pode este darnos a comer a súa carne?

            Díxolles entón Xesús:

            ‑ Con toda verdade volo aseguro: se non comedes a carne do Fillo do Home e non bebedes o seu sangue, non teredes vida en vós. Quen come a miña carne e bebe o meu sangue, ten vida eterna e eu resucitareino no derradeiro día. Pois a miña carne é verdadeira comida e o meu sangue é verdadeira bebida.

            Quen come a miña carne e bebe o meu sangue, permanece en min e eu nel. Do mesmo xeito que o Pai que me mandou vive e eu vivo polo Pai, así tamén quen me coma vivirá por min. Este é o pan que baixou do ceo; non semellante ao que comeron os vosos pais, que mesmo así morreron: quen come este pan, vivirá para sempre.

            Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo           

REFLEXIÓN

*ALIMENTO: Nunca coma hoxe houbo tanta comida no mundo. Pero tamén nunca coma hoxe son millóns as persoas que non teñen pan para comer e alimentarse cada día. É máis, neste primeiro mundo do que disque nós formamos parte, son cada vez máis as persoas que non teñen que comer. Escoitamos unha e outra vez novas que se refiren a nenos aos que as súas familias non poden alimentar; escoitamos como servizos sociais e organizacións solidarias fan campañas para recadar cartos ou alimentos cos que poder paliar as carencias de, cada vez máis familias que por non ter traballo non teñen nin para comer. Acostumados a escoitar isto unha e outra vez, volvémonos indiferentes e non lle prestamos atención. Pero detrás destas novas atopamos persoas de carne e oso coma nós, ás que a dureza da vida vai facendo sentir que a fraternidade da que tantas veces falamos os cristiáns, non é tal. Por iso nunca tanto coma hoxe urxe que tomemos conciencia da nosa misión de ser alimento para os irmáns. Alimento de pan, pero tamén alimento de canto supoña que a dignidade é igual para todos, inda que moitos non acaben de crelo; que a xustiza , inda que tarde, sempre chega e pon a cada quen no seu sitio; que a solidariedade non é unha palabra baleira e desgastada de tanto usala, senón unha actitude permanente e sincera das persoas que seguen crendo que as cousas poden cambiar....que outra Igrexa, que outras parroquias, que outros cristiáns son posibles. E non esquezamos que ser alimento suponnos deixar de mirar atrás e camiñar cos pés na terra e construíndo futuro; decatándonos de que falar de cambios na Igrexa é falar de cambios en nós; cambios na maneira de comportarnos, cambios en volver ao Evanxeo -o importante-, e non vivir das rendas de ritos e costumes, que na maioría dos casos non entendemos, non chegan ao fondo dos corazóns, pero seguimos mantendo por unha cuestión puramente rutineira e estética: sempre se fixo así, e que preciosos son!. Se ao falar de outras realidades da vida ofreceramos este argumento, seguro que aínda estariamos a lavar no río, a acender a luz de carburo ou a bañarnos quecendo a auga na lareira. Pero non: nestas cousas todos queremos cambiar e aproveitar o que nos favoreza a vida. Por que nos custa tanto seguir este mesmo argumento cando falamos da nosa vida de fe?. Poñamos o oído atento á Palabra de Deus, e esforcémonos por ser alimento ante tantas fames como atopamos ao noso redor neste mundo tan tecnoloxizado, pero que cada vez reduce ás persoas á máis absoluta das soidades.

*COMPARTIDO E REPARTIDO: Pero este alimento ten que ser compartido ou non será. E ha ser así porque o que nos define e identifica aos cristiáns é o ser comunidade. Isto supón poñer en común posibilidades, capacidades e medios, para que todos poidamos gozalo. A dificultade vén de que levamos tantos anos sen pensar nisto nin prestarlle atención que nos resulta estraño. Mesmo coidamos que non ten nada que ver coa fe, á que reducimos a oracións memorizadas ou celebracións sen vida. Paulo, na carta aos corintios que acabamos de escoitar, lémbranos algo que deberiamos coñecer en profundidade: formamos un só corpo. Pero é un corpo conformado por moitos membros, e cada un deles é igual de importante. Como importantes son cada unha das persoas que estamos no mundo. A grandeza deste día do Corpo e Sangue de Xesús está na chamada que se nos fai a ter altura de miras para que este corpo que conformamos sexa corpo vivo e solidario; corpo que loita pola xustiza e non cala diante do engano; corpo que non se deixa dominar polo poder nin polos poderes que buscan acalarnos ou entreternos para quen non tomemos conciencia da realidade do mundo. Se cada un dos que celebramos esta festa deixaramos a un lado o puramente folclórico e comezaramos a pensar desde as persoas que xa chegou o tempo de dicir basta, a festa do Corpo e Sangue do Señor sería verdadeira revolución evanxélica ao servizo da xente, e non dos intereses dos que mandan e gustan que calemos. Compartir e repartir fainos caer na conta de que xuntos somos capaces de acadar moito. Separados e cada un ao seu, non só non acadamos nada, senón que seguimos favorecendo que os de sempre se enriquezan á conta nosa.

*NUNHA EXPERIENCIA DE AMOR: A toma de conciencia de todo isto vémola no significado da Eucaristía: pan ofrecido, compartido e repartido. Non pan para sacarlle ao que menos ten. Tampouco pan para ofrecelo como esmola por parte de quen ten moito e dá do que lle sobra, senón pan que se reparte porque o amor é o guieiro que nos leva a recoñecer ao irmán que o necesita. Un amor que non xulga, senón que sae ao encontro para ofrecerse e darse. Este si que é verdadeiro alimento!.

LECTURAS

  SOLEMNIDADE DA SANTÍSIMA TRINDADE  -  CICLO A

 

  

Primeira Lectura     Ex 34, 4b-6. 8-9

LECTURA DO LIBRO DO ÉXODO

O Señor, o Señor Deus, compasivo e benfeitor

 

     Naqueles días, Moisés ergueuse cedo e subiu ao monte Sinaí, conforme lle mandara o Señor, levando consigo as dúas táboas de pedra.

     O Señor baixou na nube e presentouse alí onda Moisés, que invocaba o nome do Señor. O Señor, pasando diante del, proclamou:

     ‑ O Señor, o Señor, Deus compasivo e benfeitor, tardo á ira, rico en amor e lealdade.

     Moisés, ao tempo que se prostraba polo chan e adoraba, dixo:

     ‑ Se acadei graza na túa presenza, Señor, pídoche que veñas ti connosco; este é sen dúbida un pobo de dura caluga, pero ti perdoarás as nosas culpas e pecados e farás de nós a túa herdade.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Dn 3, 52. 53. 54. 55. 56

R/.  (52b):  Ti es digno de gloria e loanza por sempre.

            Bendito es Ti, Señor, Deus dos nosos pais,

            bendito o teu nome, santo e glorioso.

            Bendito es Ti no templo santo da túa gloria,

            Bendito es Ti sobre o trono do teu reino,

            Bendito es Ti que sondas os abismos,

            e estás sentado sobre querubíns.

            Bendito es Ti no firmamento do ceo.

Segunda Lectura     2 Cor 13, 11-13

LECTURA DA SEGUNDA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS

A graza de Xesús Cristo, o amor de Deus e a comuñón do Espírito Santo

 

            Irmáns:

            Estade alegres, camiñade cara á perfección, dádevos azos, andade de acordo, vivide en paz e o Deus do amor e da paz estará convosco.

            Saudádevos uns aos outros co ósculo santo. Mándanvos saúdos todos os cristiáns.

            Que a graza do Señor Xesús Cristo, o amor de Deus e a comuñón do Espírito Santo vos acompañen a todos.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

ALELUIA    Cf. Ap 1, 8

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Gloria ao Pai e ao Fillo e ao Espírito Santo,

ó Deus que é, e que era, e que virá.

Aleluia.

Evanxeo     Xn 3, 16-18
(https://www.youtube.com/watch?v=TQVCqze1g8Y)

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

Mandou Deus o seu Fillo para que, por El, se salve o mundo

 

            Naquel tempo, díxolle Xesús a Nicodemo:

            - De tal xeito amou Deus o mundo, que lle deu o seu Fillo Unixénito, para que todo o que cre nel non se perda, senón que teña vida eterna.

            Non mandou Deus o Fillo ao mundo para que xulgue o mundo, senón para que por el se salve o mundo. O que cre nel, non é xulgado; mais o que non cre, xa está xulgado, porque non creu no Fillo Unixénito de Deus.

                                   Palabra do Señor                    R/. Loámoste, Cristo           

Comentario

  Moisés non se deixa ir, non queda quieto, senón que se move. E faino cunha dirección crara e ben determinada: camiña cara Deus. No seu fondo e pleno encontro con Deus, Moisés sentíase tocado pola súa man e pola súa presenza, por iso non ten medo, e non se deixa levar da tentación máis doada: mirar cara atrás, cara Exipto e queixarse. Para el o paso xa estaba dado, a confianza xa estaba posta en Deus, non era tempo nin de nostalxias nin de laios. Se Deus non falla, como non ían seguir confiando nel? Por iso non se deixa levar do desánimo e a tristura. Tamén nós hoxe deberiamos poñer a nosa mirada nesta actitude de Moisés, que é fondamente pedagóxica e madura. E debemos facelo así porque no momento no que todo vai ben é moi fácil dicir si, seguir o que fan todos ou deixarnos levar da retórica do que non compromete nin nos esixe nada...Pero cando as cousas se torcen, só aqueles que de verdade teñen as cousas ben asentadas –Moisés era destes- son capaces de facerlle fronte ás dificultades e problemas que se van presentando, sen deixarse levar do que fan todos, nin do abandono sen antes terse esforzado.

A isto mesmo nos invita Paulo desde este fragmento da carta que lle escribe aos corintios. Só quen entende o que significa estar alegres –que non é disimulo nin sorriso falso– é capaz de entender a Xesús e a súa proposta de vida. Unha alegría que ten que ir enchoupando canto somos e tamén o noso xeito de facer as cousas. Porque a fe non se reduce a un ascetismo moral nin tampouco a unha actitude mística de alta escola de espiritualidade. Os seguidores de Xesús estamos chamados a facer de cada paso que damos e de cada palabra que sae da nosa boca, unha experiencia de encontro cos demais; de paz ofrecida; de solidariedade compartida e de encontro sincero e fraterno con quen, coma nós, sabe recoñecer nos outros a presenza dun igual, dun coma nós, dun irmán... non polo sangue, senón pola esperanza compartida no amor con Aquel que é todo El amor.

E o broche a todo isto pono Xoán ao recoller no evanxeo que vimos de ler a síntese na que podemos resumir a mensaxe de Xesús: o amor de Deus foi total e tan grande que nin gardou para si ao seu Fillo, senón que o entregou para que se fixese un de nós; pois só así a ese amor pleno se lle podía poñer rostro. De aí que o rostro de Cristo, un coma nós, é rostro de esixencia, participación, unión na procura da xustiza ou paz de igualdade e respecto. E isto non se pode facer vida e realidade se andamos constantemente coa escopeta cargada para dispararlle a quen é distinto, a quen pensa e actúa diferente a nós, a quen non busca poder senón servizo e dispoñibilidade; a quen non mira ao pasado, senón que constrúe futuro asentándose con forza no presente de cambio e transformación. Nunha palabra: non será posible darlle rostro, vida e realidade ao proxecto de Xesús se sempre andamos xulgando, e non somos nunca capaces de escoitar nin de poñernos no lugar do outro. Iso que agora se chama intelixencia emocional. Sen ela, a salvación quédase en rito, e a fraternidade e beneficencia.

Lecturas

DOMINGO DE PENTECOSTE A  -  MISA DO DÍA

  

Primeira Lectura     Feit 2, 1-11

LECTURA DO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS

Quedaron cheos do Espírito Santo e puxéronse a falar

 

            Cando se cumpriron os días de Pentecoste, estaban todos xuntos no mesmo sitio. De súpeto, veu do ceo un ruído coma dun forte golpe de vento que encheu toda a casa onde estaban; e apareceron talmente coma linguas de lume, que, repartidas, foron pousando unha sobre cada un deles.

            Quedaron cheos do Espírito Santo e puxéronse a falar noutras linguas, conforme lles concedía o Espírito.

            Había daquela en Xerusalén xudeus piadosos de todas as nacións da terra. Ao se producir aquel estrondo, xuntouse a xente e ficou moi desconcertada, porque cada un os sentía falar na súa propia lingua. Pasmados e admirados, dicíanlles uns a outros:

            "Olla! E todos estes que están aí a falar non son galileos? E logo como é que os sentimos falar cada un de nós no noso propio idioma nativo? Partos, medos, elamitas, xente da Mesopotamia, Xudea, Capadocia, Ponto, Asia, Frixia e Panfilia, do Exipto e da parte de Libia contra Cirene, forasteiros romanos tanto xudeus coma prosélitos, cretenses e árabes, sentimos falar nas nosas linguas das grandezas de Deus".

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL      Sal 103, 1ab e 24 ac. 29bc-30. 31 e 34

R/. (30): Manda, Señor, o teu Espírito e renova a cara da terra.

Ou: Aleluia.

Alma miña, bendí o Señor.

Señor, meu Deus, ti es moi grande,

Cantas son, Señor, as túas obras,

A terra está chea das túas criaturas.

Retiras o teu alento, e expiran,

volvendo ao seu po.

Mandas o teu alento, e son creados

e renovas a cara da terra.

Gloria ao Señor por sempre,

alégrese o Señor coas súas obras.

Que El acolla o meu cantar

e alegrareime eu no Señor.

Segunda Lectura      1 Cor 12, 3b-7. 12-13

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS Todos nos bautizaron nun único Espírito, para formarmos un único corpo

            Irmáns:

            Ninguén que diga "Renegado sexa Xesús", fala movido polo Espírito de Deus; e ninguén é capaz a dicir "Xesús é o Señor", se non é baixo o influxo do Espírito Santo.

            Hai diversidade de dons, pero un mesmo Espírito. Hai diversidade de servizo s, pero un mesmo Señor. Hai diversidade de realizacións, pero un mesmo Deus, que é quen realiza todo en todos.

            A cadaquén dáselle a manifestación do Espírito para o ben común.

Porque igual que o corpo, sendo un, ten moitos membros e todos estes membros, con seren moitos, non fan máis dun corpo: así tamén Cristo.

            Porque a todos nos bautizaron nun único Espírito, para formarmos un único corpo: tanto xudeus coma gregos, tanto escravos coma libres. E a todos se nos deu a beber un único Espírito.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

             SECUENCIA                

VÍDEO MÚSICA: https://www.youtube.com/watch?v=WjyT48zd1Uc&feature=youtu.be

Ven, Espírito divino,

manda a túa luz do ceo.

Pai amoroso do pobre

don, nos teus dons xeneroso,

luz que penetra nas almas,

fonte de todo consolo.

Ven, hóspede desexado,

descanso do noso esforzo,

tregua no duro traballo,

brisa nas horas de afogo,

gozo que as bágoas enxuga

e reconforta na dor.

Entra ata o fondo da alma,

divina luz, e enriquécenos.

Mira o baleiro do home

se Ti lle faltas por dentro,

mira o que pode o pecado

cando falta o teu alento.

Lava en nós todo o manchado,

rega o árido e sedento,

sanda as feridas do pobo;

amolece o que está teso,

pon calor onde hai friaxe,

dános bo discernimento.

Reparte os teus sete dons

segundo a fe dos teus servos.

Segundo a túa bondade,

dálle ao esforzo o teu premio,

salva a quen busca salvarse

e dános o gozo eterno.

Amén. Aleluia.

ALELUIA

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Ven, Espírito Santo, enche o corazón dos teus fieis;

e acende neles o lume do teu amor.

Aleluia.

Evanxeo       Xn 20, 19-23

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

Como me mandou a min o Pai, así vos mando eu a vós: recibide o Espírito Santo

 

            Naquel día, o primeiro da semana, ao serán, estando pechadas as portas onde estaban os discípulos, por medo dos xudeus, chegou Xesús e, poñéndose no medio, díxolles:

            ‑ Paz convosco.

            Dito isto, mostroulles as mans e mais o costado. Os discípulos alegráronse, vendo o Señor.

            El díxolles outra vez:

            ‑ Paz convosco: coma o Pai me mandou a min, tamén eu vos mando a vós.

            E dito isto alentou sobre eles, e díxolles:

            ‑ Recibide o Espírito Santo: a quen lles perdoedes os pecados, quedaranlles perdoados; a quen llelos reteñades, quedaranlles retidos.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo           

Reflexión

     Do mesmo xeito que os apóstolos foron capaces de facerse entender- inda que non falaban o mesmo idioma que aqueles que estaban en Xerusalén-, tamén nós somos hoxe chamados a poñer todas as nosas gañas e ilusións para darlle rostro de renovación, de vida, de esperanza e de buscar canto une ás persoas, aos que somos Igrexa e non temos nin medo nin vergoña de testemuñar esta convicción. Acoller a presenza do Espírito en nós supón abrilo tamén para que esa presenza se pouse nas nosas comunidades. Unhas comunidades que moitas veces parecen cansadas e vellas, faltas de ilusión e sen gañas de cambiar, de renovarse, de saír da súa comodidade e dos seus ritos. Nas nosas comunidades é verdade que non hai xente nova; e se a hai, esta é ben escasa, pero iso non debera ser motivo para deixarnos ir, para volvernos conformistas, para reducir a fe a facer xuízos sobre os demais (aos que xulgamos como peores ca nós); ou a tentar repetir comportamentos e xestos que inda que teñan moitos anos, e sempre se foran facendo así, xa non teñen nin vida nin son capaces de transmitir a graza e a ledicia do evanxeo. Razón ten Francisco cando nos chama a revisar os nosos percorridos e a recoñecer que nos falta audacia e gozo para sentírmonos agarimados, -todos e sen exclusión-, por Deus. Só quen é capaz de arriscar, de saír da comodidade do que se fixo sempre para ir na procura do novo, está respondendo á invitación de Xesús de deixarnos entender. E isto non podemos facelo se non é tendendo pontes e derrubando muros. Pentecostes é a festa que, un ano si e outro tamén, nolo vai recordando.

     A desesperanza, a tristura, o fastío, a vergoña, o medo... son actitudes sempre contrarias a quen se sente e se sabe acompañado por Deus. Lembremos, e insistamos as veces que faga falta: non estamos solos!. O Espírito é forza, compañía, presenza, alento, luz... e calquera outra imaxe que nos axude a entender que El espílenos e reforza as nosas conviccións dándonos os empurróns que esteamos dispostos a aceptar del. El vaise manifestando de xeito quedo, pero sempre presente en cada un; se sabemos descubrilo. Entenderemos entón a razón pola que temos que unir forzas e deixar atrás vellas pelexas que nos debilitan e restan forza para ser verdadeiras testemuñas no medio do mundo. Un mundo entristecido e falto de ilusión, dentro do que nós temos hoxe, de xeito máis insistente que nunca, a tarefa de facelo xermolar. Como ten dito Xesús, “se o gran non cae na terra e podrece, non pode dar froito”. Aí temos que estar nós, podrecendo para que o froito se mostre como esforzo de todos e presenza comunitaria. Se un é o Espírito, por que non pode ser unha tamén a comunidade?. Pero non unha comunidade uniforme, aburrida e sen empuxe, senón unha comunidade plural, complementaria e esforzándose por deixar pegada. A pegada ilusionante da Boa nova de Xesús.

     Por iso, como nos di o Evanxeo, non podemos estar nin con medo nin coas portas pechadas. Non pode ser o sinal de identificación dos seguidores de Xesús o temor nin o afastamento dos demais. Non somos para refugarnos en cuarteis de inverno, senón para estar presentes nas praias abertas do mar de esperanza que é o Evanxeo, e que se vai estendendo de xeito calmo e gozoso para que poidamos bañarnos nel con tranquilidade e cheos de confianza. Un mar que nos trae non tambores de guerra, senón brisa de paz e entendemento. Un mar que non ten medo a que se anoxe e se volva contra nós. O agasallo do Espírito que nos deixa Xesús posibilita que naveguemos sen medo por este mar, acollendo a compaña do Espírito que nos axuda a crecer e sentírmonos comunidade humana que busca canto dignifica e alenta todo aquilo que supoña aceptar a pluralidade dunhas comunidades que non se resignan a estar caladas ou a ser meros repetidores do que se fixo sempre. Que saibamos acoller e aceptar o agasallo que nos fai Xesús, para deixarnos estimular por El.

Lecturas

A ASCENSIÓN DO SEÑOR   -  A

Primeira Lectura     Feit 1, 1-11

LECTURA DO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS

Elevouse á vista deles

 

            O primeiro libro fíxeno, Teófilo, acerca de todo o que Xesús obrou e ensinou desde o comezo, ata o día que foi levado ao ceo, logo de ter dado instrucións polo Espírito Santo aos apóstolos que escollera.

            Ós mesmos que tamén se lles amosara vivo, con moitas probas despois da súa paixón, aparecéuselles durante corenta días e faláballes das cousas referentes ao Reino de Deus.

            E comendo con eles, encomendoulles que non se retirasen de Xerusalén, senón que agardasen a promesa do Pai que me escoitastes a min: porque Xoán bautizou con auga, mais a vós bautizarásevos co Espírito Santo, de aquí a poucos días.

            Os que estaban reunidos preguntábanlle:

            ‑ Señor, é agora cando vas restablecer o Reino de Israel?

            El respondeulles:

            ‑ Non vos acae a vós coñecer o tempo ou a oportunidade que o Pai fixou co seu propio poder. Pero recibiredes a forza do Espírito Santo, que virá sobre vós e seredes as miñas testemuñas en Xerusalén, en toda a Xudea e Samaría e ata os confíns da terra.

            En dicindo isto, elevouse á vista deles e unha nube quitóullelo da súa vista. E estando eles fitando para o ceo mentres el marchaba, presentáronselles dous homes con vestidos brancos, que dixeron:

            ‑ Galileos, que facedes ollando para o ceo? Este Xesús que vos foi levado de entre vós ao ceo, ha volver do mesmo xeito que o vistes ir.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL      Sal 46, 2-3. 6-7. 8-9

R/. (6): Deus sobe entre aclamacións, o Señor, ao son de trompetas.

Ou: Aleluia.

Aplaudide, pobos todos,

aclamade a Deus con cancións.

O Señor é excelso e terrible,

o gran rei de toda a terra.

Deus sobe entre aclamacións,

o Señor, ao son de trompetas.

Cantádelle a Deus, cantádelle,

cantádelle ao noso rei, cantádelle.

Deus é o rei de toda a terra:

cantádelle con xeito.

Deus reina sobre as nacións,

sentado no seu trono sagrado.

Segunda Lectura      Ef 1, 17-23

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS EFESIOS

Sentouno á súa dereita no ceo

 

            Irmáns:

            O Deus do noso Señor Xesús Cristo, o Pai da gloria, vos conceda espírito de sabedoría e de revelación, para o coñecerdes ben; que manteña iluminados os ollos da vosa alma, para que comprendades cal é a esperanza da súa chamada, cal a riqueza da gloria da súa herdanza nos crentes, e cal o extraordinario portento do seu poder verbo de nós, os crentes, en consonancia co vigor da súa potencia e da súa forza, que exerceu con Cristo resucitándoo de entre os mortos e sentándoo á súa dereita nos ceos, por riba de todo principado e potestade, de toda virtude e dominación, e por riba de todo título de honra recoñecido neste mundo e tamén no vindeiro. 

            Someteullo todo baixo os seus pés e púxollo por riba de todo como cabeza á Igrexa, que é o seu corpo, a plenitude daquel que o enche todo en todas as cousas.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

ALELUIA      Mt 28, 19a. 20b

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Ide e ensinade a todas as xentes, di o Señor:

eu estou convosco todos os días ata a fin do mundo.

Aleluia.

Evanxeo       Mt 28, 16-20

LECTURA DO FINAL DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Déuseme todo poder no ceo e mais na terra

 

            Naquel tempo, os once discípulos foron a Galilea, ao monte onde Xesús os citara. Vendo a Xesús, prostráronse perante el, aínda que algúns dubidaban.

            Entón acercouse Xesús e díxolles:

            ‑ Déuseme todo poder no ceo e mais na terra. Ide, pois, e facede discípulos meus a todos os pobos, bautizándoos no nome do Pai e do Fillo e do Espírito Santo, ensinándolles a gardar canto vos mandei. Asegúrovos que eu estarei sempre convosco ata a fin do mundo.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo