Comentario

  Moisés non se deixa ir, non queda quieto, senón que se move. E faino cunha dirección crara e ben determinada: camiña cara Deus. No seu fondo e pleno encontro con Deus, Moisés sentíase tocado pola súa man e pola súa presenza, por iso non ten medo, e non se deixa levar da tentación máis doada: mirar cara atrás, cara Exipto e queixarse. Para el o paso xa estaba dado, a confianza xa estaba posta en Deus, non era tempo nin de nostalxias nin de laios. Se Deus non falla, como non ían seguir confiando nel? Por iso non se deixa levar do desánimo e a tristura. Tamén nós hoxe deberiamos poñer a nosa mirada nesta actitude de Moisés, que é fondamente pedagóxica e madura. E debemos facelo así porque no momento no que todo vai ben é moi fácil dicir si, seguir o que fan todos ou deixarnos levar da retórica do que non compromete nin nos esixe nada...Pero cando as cousas se torcen, só aqueles que de verdade teñen as cousas ben asentadas –Moisés era destes- son capaces de facerlle fronte ás dificultades e problemas que se van presentando, sen deixarse levar do que fan todos, nin do abandono sen antes terse esforzado.

A isto mesmo nos invita Paulo desde este fragmento da carta que lle escribe aos corintios. Só quen entende o que significa estar alegres –que non é disimulo nin sorriso falso– é capaz de entender a Xesús e a súa proposta de vida. Unha alegría que ten que ir enchoupando canto somos e tamén o noso xeito de facer as cousas. Porque a fe non se reduce a un ascetismo moral nin tampouco a unha actitude mística de alta escola de espiritualidade. Os seguidores de Xesús estamos chamados a facer de cada paso que damos e de cada palabra que sae da nosa boca, unha experiencia de encontro cos demais; de paz ofrecida; de solidariedade compartida e de encontro sincero e fraterno con quen, coma nós, sabe recoñecer nos outros a presenza dun igual, dun coma nós, dun irmán... non polo sangue, senón pola esperanza compartida no amor con Aquel que é todo El amor.

E o broche a todo isto pono Xoán ao recoller no evanxeo que vimos de ler a síntese na que podemos resumir a mensaxe de Xesús: o amor de Deus foi total e tan grande que nin gardou para si ao seu Fillo, senón que o entregou para que se fixese un de nós; pois só así a ese amor pleno se lle podía poñer rostro. De aí que o rostro de Cristo, un coma nós, é rostro de esixencia, participación, unión na procura da xustiza ou paz de igualdade e respecto. E isto non se pode facer vida e realidade se andamos constantemente coa escopeta cargada para dispararlle a quen é distinto, a quen pensa e actúa diferente a nós, a quen non busca poder senón servizo e dispoñibilidade; a quen non mira ao pasado, senón que constrúe futuro asentándose con forza no presente de cambio e transformación. Nunha palabra: non será posible darlle rostro, vida e realidade ao proxecto de Xesús se sempre andamos xulgando, e non somos nunca capaces de escoitar nin de poñernos no lugar do outro. Iso que agora se chama intelixencia emocional. Sen ela, a salvación quédase en rito, e a fraternidade e beneficencia.