LECTURAS

  FESTA DE TODOS OS SANTOS                       

 

Primeira Lectura  Ap 7, 2-4. 9-14

LECTURA DO LIBRO DA APOCALIPSE

Eu vin un mundo de xente, que ninguén era capaz de contar,

de todas as nacións e tribos e pobos e linguas

            Eu, Xoán, vin outro anxo máis, que tiña o selo do Deus vivente, subir desde o nacente. Dicíalles a berros aos catro anxos, a quen se lles deu poder de danar a terra e o mar:

            - "Non lles fagades mal á terra nin ao mar, nin ás árbores, ata que marquemos co selo na testa os servos do noso Deus!".

             E oín o número dos que tiñan a marca, cento corenta e catro mil, marcados de entre todas as familias de Israel.

            Despois disto mirei e vin un mundo de xente, que ninguén era capaz de contar, de todas as nacións, familias, razas, pobos e linguas, en pé diante do trono do Año. Vestían roupa branca e levaban ramallos de palma nas mans. Proclamaban con gran voz:

            - "A salvación perténcelle ao noso Deus, que senta no trono, e mais ao Año".

            Todos os anxos que estaban en pé arredor do trono, dos anciáns, e dos catro animais, axeonlláronse diante do trono para adoraren a Deus. Proclamaban:

            - "Amén! A bendición, a gloria, a sabedoría, a acción de grazas, a honra, o poder e mais a forza perténcenlle ao noso Deus, polos séculos dos séculos. Amén.

            Un dos anciáns preguntoume:

            - "Quen son e de onde viñeron estes que van vestidos de roupa branca?".

            Eu respondinlle:

            - "Meu Señor, ti xa o sabes".

            E díxome:

            - Estes son os que veñen de pasar as súas grandes penas; lavaron os seus vestidos e branqueáronos co sangue do Año.

Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL   Sal 23, 1-2. 3-4ab. 5-6

R/.  (cf 6):  Esta é a liñaxe dos que buscan a túa presenza, Señor.

Do Señor é a terra e canto a enche,

o orbe e canto nel habita.

El é quen a fundou sobre os mares,

e quen a asegurou sobre as correntes.

Quen poderá subir ao monte do Señor?

Quen poderá quedar no seu santuario?

O que ten inocentes as mans e puro o corazón.

Ese recibirá bendición do Señor,

e xustiza de Deus, o seu salvador.

Así é a liñaxe dos que o buscan,

dos que buscan a presenza do Deus de Xacob.

Segunda Lectura  1 Xn 3, 1-3

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN XOÁN

Veremos a Deus tal como é

            Benqueridos irmáns:

            Vede o moito que nos quixo o Pai, para nos chamar fillos de Deus e sérmolo de verdade.

            Por iso o mundo non nos recoñece: porque tampouco non o recoñeceu a El.

            Meus amigos, xa somos fillos de Deus, pero aínda non está á vista o que seremos; sabemos que cando Xesús apareza, nós seremos coma El, xa que o veremos tal e como é.

            Todo o que ten posta en Xesús esta esperanza, trata de vivir unha vida limpa, para ser limpo coma El.

  Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

ALELUIA   Mt 11, 28

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Achegádevos a min todos os que estades cansos

e oprimidos, que eu vos aliviarei, di o Señor.

Aleluia.

Evanxeo  Mt 5, 1-12a

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Alegrádevos e reloucade, porque grande será a vosa recompensa nos Ceos.

            Naquel tempo, Xesús, ao ver a multitude, subiu ao monte, sen­tou e achegáronselle os seus discípulos; e el, tomando a pala­bra, ensinábaos dicindo:

            Ditosos os pobres no espírito,

porque deles é o Reino dos ceos.

            Ditosos os que choran,

porque eles serán consolados.

            Ditosos os sufridos,

porque eles herdarán a terra.

            Ditosos os famentos e sedentos de xustiza,

porque eles ficarán fartos.

            Ditosos os misericordiosos,

porque eles serán tratados con misericordia.

            Ditosos os de corazón limpo,

porque eles verán a Deus.

            Ditosos os que traballan pola paz,

porque eles serán chamados fillos de Deus.

            Ditosos os perseguidos por causa da xustiza,

porque deles é o Reino dos ceos.

            Ditosos vós cando vos aldraxen, persigan e calumnien de calquera xeito pola miña causa; alegrádevos e reloucade, porque grande será a vosa recompensa nos Ceos.

Palabra do Señor                                         R/ Loámoste, Cristo

REFLEXIÓN

MIREI UN MUNDO DE XENTE, DE TODAS AS NACIÓNS, TRIBOS, POBOS E LINGUAS: Na festa de Todos os Santos, a Palabra, unha vez máis, volve falarnos de universalidade. E é que Deus non cansa nunca de insistir en que El non fai distingos nin exc1usións, que para El todos posuímos a mesma dignidade, que chama por todos e todas nós. O abrente está, pois, preñado de esperanza. Somos invitados a mirar cara adiante e a alegramos, porque os plans de Deus vanse cumprindo. A nosa contabilidade, que peca de mesquiña, non coincide coa de Deus. Hoxe celebramos a ese mundo de xente do que se nos fala no libro da Apocalipse. Algunhas destas persoas foron canonizadas, son coñecidas e mesmo veneradas dentro da Igrexa; pero nesta morea de xente tamén hai persoas que non aparecen nos santorais, que non contan nas nosas listas pero si nas de Deus. Persoas sinxelas que, no medio das dificultades, souberon ser fieis a Deus e vivir como nos ensinou Xesús: polo camiño das benaventuranzas.

CANDO XESÚS APAREZA SEREMOS COMA EL, PORQUE O VEREMOS TAL COMO É: Porque de certo que se collemos o camiño que Deus nos marca, atoparemos sentido para a nosa vida. Nós, pola fe, sabemos que non camiñamos sen rumbo, que Deus é a nosa meta. A resurrección de Xesús abriunos a porta e marcounos a orientación. Nas nosas mans está aplicar o sentido común, fiamos e deixamos guiar por ela, como fixeron ao longo da historia tantas e tantas persoas boas que pasaron polo mundo facendo o ben e que agora están ao seu carón, participando da súa resurrección.

Por iso a festa de hoxe, a pesar de que nos lembra cemiterios e nos deixa un pouso de tristura, é unha chamada á esperanza, á ledicia: camiñamos cara ao encontro con Deus.

  

BENAVENTURADOS VÓS: Porque se de verdade poñemos nel a nosa esperanza, traballaremos por realizar, cadaquén no seu ambiente e segundo a súa personalidade, o sentido das benaventuranzas. Porque ser santo e santa é ...

- seguir sendo unha persoa normal, que sinte a insatisfacción que produce unha visión do mundo na que a xente acepta como necesidade ter moitos cartos.

- sentir a preocupación do desemprego e do paro, e solidarizarse con quen o sofre, traballando para que os responsables teñan unha mentalidade menos lucrativa e busquen o ben común.

- ofrecer a nosa amizade a quen se atopa só.

- non aceptar a violencia á que nos leva a competición, a xenreira que esperta en nós a separación de persoas con barreiras económicas, sociais, relixiosas ou raciais.

- buscar a superación de todas as situacións negativas que producen sufrimento nas persoas.

- saberse fillos de Deus, o que significa querer estreitar lazos de irmandade

- vivir coa limpeza de corazón suficiente como para camiñar pola vida sen segundas intencións, ofrecendo sinceridade e confianza.

- ter confianza, esperanza e ledicia, porque Xesús está connosco facendo posible unha convivencia nova que inverta, coma as benaventuranzas, todo o noso sistema de valores.

- decidir construír esa nova humanidade na que as persoas se aman, son solidarias e capaces de axudarse, sen que haxa rexeitamentos por mor da cor, dos cartos ou do poder.

- manter o espírito combativo a pesar de que sabemos que é unha tarefa difícil e lenta, e na que somos conscientes de que moitas veces seremos criticados.

É entón cando poderemos falar de santidade, porque a pesar de todo  mantemos a esperanza de que a tarefa realizada por e con Xesús terá un bo final e a fraternidade irá facéndose realidade ata que todos sexamos autenticamente irmáns, santos, felices, ditosos e benaventurados.