LECTURAS

DOMINGO XX ORDINARIO  -  CICLO A

  

Primeira Lectura     Is 56, 1. 6-7

LECTURA DO LIBRO DO PROFETA ISAÍAS

Ós fillos de estranxeiro traereinos ao meu monte santo

 

            Así fala o Señor:

            Cumpride o dereito e practicade a xustiza,

que a miña salvación está próxima a chegar

e a miña xustiza (está próxima) a mostrarse.

            E aos fillos de estranxeiro que se apegan ao Señor,

servindo e amando o Nome do Señor, sendo os seus servos,

a todo o que garde o sábado sen profanalo

e aos que se manteñan firmes na miña Alianza,

traereinos ao meu monte santo

e alegrareinos na miña casa de oración.

            Os seus holocaustos e os seus sacrificios

servirán de ofrenda de amor sobre o meu altar.

  Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL    Sal 66, 2-3. 5. 6 e 8

R/.  (4):  Lóente os pobos, oh Deus, lóente todos os pobos.

Deus teña piedade de nós e nos bendiga,

faga brillar o seu rostro sobre nós.

Que se coñeza na terra o teu camiño,

en todos as nacións a túa salvación.

Alégrense e canten as nacións,

porque xulgas os pobos rectamente

e na terra gobernas as nacións.

Lóente os pobos, oh Deus,

lóente todos os pobos.

Que nos bendiga Deus e que o teman

os confíns todos do mundo.

Segunda Lectura     Rm 11, 13-15. 29-32

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS ROMANOS

Os dons e a chamada de Deus son irrevogables

            Irmáns:

            Isto dígovolo a vós, os xentís. E, como apóstolo que son dos xentís, fago gala deste ministerio, por ver se esperto celos nos da miña estirpe e podo así salvar a algúns deles.

            Se o seu rexeitamento serviu de reconciliación para o mundo, que será a súa acollida, senón a vida, que xorde dos mortos?

            Pois os dons e a chamada de Deus son irrevogables. Pois do mesmo xeito que vós fostes noutrora desobedientes a Deus, e agora conseguistes a misericordia pola desobediencia deles, así tamén eles agora non creron, para que, con ocasión da misericordia usada convosco, tamén eles acaden misericordia.

            Porque Deus encerrou a todos os homes na desobediencia, para se compadecer de todos.

      Palabra do Señor                                         R/. Grazas a Deus

ALELUIA    Cf.  Mt 4, 23

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, Aleluia.

Xesús predicaba o Evanxeo do Reino,

e curaba todas as enfermidade do pobo.

Aleluia.

Evanxeo     Mt 15, 21-28

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

Oh muller, qué grande é a túa fe!

            Naquel tempo, saíndo de alí, foi Xesús para a comarca de Tiro e Sidón. E apareceu unha muller cananea daqueles contornos, que berraba:

            ‑ Compadécete de min, Señor, Fillo de David: a miña filla está atormentada por un demo.

            Pero el non respondeu palabra. Achegándoselle os seus discípulos, rogábanlle:

            ‑ Despídea, que vén berrando detrás de nós.

            El contestoulles:

            ‑ Non fun enviado máis que ás ovellas extraviadas da casa de Israel.

            Pero ela alcanzounos e, prostrándose, suplicoulle:

            ‑ Señor, váleme!

            El respondeulle:

            ‑ Non é ben quitarlles o pan aos fillos para llelo botar aos cadelos.

            Pero ela contestou:

            ‑ Non é, Señor, non; pero tamén os cadelos comen das faragullas que caen da mesa dos seus amos.

            Entón respondeulle Xesús:

            ‑ Muller, a túa fe é ben grande: fágase, logo, como desexas!

            E a súa filla ficou sa naquela hora.

          

    Palabra do Señor                                         R/. Loámoste, Cristo

Reflexión

"Cumpride o dereito e practicade a xustiza": A afirmación do profeta Isaías que escoitabamos na primeira lectura invítanos a revisar cales son os eixes sobre os que imos asentando o noso xeito de ver e actuar na realidade na que vivimos. O profeta non nos di que practiquemos o noso dereito nin a nosa xustiza; é dicir, que fagamos o que nos peta ou o que primeiro se nos ocorre. A súa chamada –berro poderiamos dicir- é para que cambiemos o enfoque do noso xeito de ver as cousas. Nós non somos o centro, polo que non é desde o que nós pensamos como temos que actuar e facer as cousas. Se nos deixaramos levar deste principio, caeriamos no desprezo máis absoluto para cos demais, enrocándonos nun individualismo egoísta e insolidario. Pero como este non é o xeito de pensar ao que nos chama e invita Deus, a xustiza vaise vivindo e compartindo desde a fraternidade que nos recoñece irmáns e iguais, a solidariedade que nos leva a repartir o que temos desde o criterio do amor, non da cobiza. Se nos esforzamos por facelo así, iremos descubrindo que somos capaces de entender o que queremos dicir cando falamos de salvación. Non é algo abstracto e incomprensible, senón o gran proxecto que Deus nos ofrece para realizar xunto cos outros, e que desemboca no gran mar do encontro pleno e definitivo con El. Si que podemos salvarnos; pero non a calquera prezo. O prezo pono Deus, e chámase vivir humanamente facendo que os demais humanamente vivan.

Neste gran templo de humanización ao que El nos chama, a desigualdade, a diferenza por mor da cor, a lingua, a cultura ou o xénero non existen. Con El, por El e Nel tod@s somos iguais. E isto que seguro temos repetido tantas veces, resúltanos sempre moi difícil de vivir e concretar. É máis doado, porque esixe menos, construír na desigualdade que construír, aprendendo a renunciar, na igualdade. Resúltanos máis fácil consumir tempo en rezos e promesas, que poñer ese tempo e esas promesas ao servizo de quen non é tratado con dignidade, e a quen a súa humanidade, os que poden e saben facelo, lla van minguando. Hoxe un copago, mañá unha compra de armas, pasado a supresión de axuda humanitaria ou a supresión de comedores comunitarios... a cuestión é facer que se vaia resentindo a humanidade desde a que Deus nos chama a estar no mundo. E deste xeito, será moi difícil que o “templo de Deus” –o mundo no que vivimos- se poida chamar “casa de oración para tódolos pobos”.

Paulo, entendendo moi ben a Xesús, dille aos romanos que Deus non rexeita, senón que acolle, sendo esta unha acollida de reconciliación; unha acollida que non mira atrás para pasar factura, senón que encara o futuro como proxecto e proposta de esperanza. A irrevogabilidade da chamada de Deus lévanos a atoparnos, e chámanos a poñer misericordia onde nós queriamos poñer enfrontamento ou distancia. A compaixón –apaixonarse con– de Deus fainos sentir a nosa cidadanía de homes e mulleres do mundo que non se pechan no seu propio recuncho, senón que nos abre, desde o servizo aos rostros e corazóns que temos máis preto, a apaixonarnos por toda persoa que sufra ou sexa esquecida por parte dos que toman decisións e inflúen na opinión pública. O Deus de Xesús non se encerra só cos seus, ábrese a tod@s –fronte á petición de despedir á muller cananea, Xesús escoita, acolle e actúa– para vivir a paixón co irmán de xeito que non quedemos tranquilos na nosa comodidade de ver as cousas a distancia, e así implicarnos e enredarnos en canto poida facer a vida máis visible, pública e coñecida ás persoas das que, os que poden e dominan, nos pretenden esconder. Se Deus non se agocha, por que as veces nós miramos para outro lado?.