Reflexión

"Cumpride o dereito e practicade a xustiza": A afirmación do profeta Isaías que escoitabamos na primeira lectura invítanos a revisar cales son os eixes sobre os que imos asentando o noso xeito de ver e actuar na realidade na que vivimos. O profeta non nos di que practiquemos o noso dereito nin a nosa xustiza; é dicir, que fagamos o que nos peta ou o que primeiro se nos ocorre. A súa chamada –berro poderiamos dicir- é para que cambiemos o enfoque do noso xeito de ver as cousas. Nós non somos o centro, polo que non é desde o que nós pensamos como temos que actuar e facer as cousas. Se nos deixaramos levar deste principio, caeriamos no desprezo máis absoluto para cos demais, enrocándonos nun individualismo egoísta e insolidario. Pero como este non é o xeito de pensar ao que nos chama e invita Deus, a xustiza vaise vivindo e compartindo desde a fraternidade que nos recoñece irmáns e iguais, a solidariedade que nos leva a repartir o que temos desde o criterio do amor, non da cobiza. Se nos esforzamos por facelo así, iremos descubrindo que somos capaces de entender o que queremos dicir cando falamos de salvación. Non é algo abstracto e incomprensible, senón o gran proxecto que Deus nos ofrece para realizar xunto cos outros, e que desemboca no gran mar do encontro pleno e definitivo con El. Si que podemos salvarnos; pero non a calquera prezo. O prezo pono Deus, e chámase vivir humanamente facendo que os demais humanamente vivan.

Neste gran templo de humanización ao que El nos chama, a desigualdade, a diferenza por mor da cor, a lingua, a cultura ou o xénero non existen. Con El, por El e Nel tod@s somos iguais. E isto que seguro temos repetido tantas veces, resúltanos sempre moi difícil de vivir e concretar. É máis doado, porque esixe menos, construír na desigualdade que construír, aprendendo a renunciar, na igualdade. Resúltanos máis fácil consumir tempo en rezos e promesas, que poñer ese tempo e esas promesas ao servizo de quen non é tratado con dignidade, e a quen a súa humanidade, os que poden e saben facelo, lla van minguando. Hoxe un copago, mañá unha compra de armas, pasado a supresión de axuda humanitaria ou a supresión de comedores comunitarios... a cuestión é facer que se vaia resentindo a humanidade desde a que Deus nos chama a estar no mundo. E deste xeito, será moi difícil que o “templo de Deus” –o mundo no que vivimos- se poida chamar “casa de oración para tódolos pobos”.

Paulo, entendendo moi ben a Xesús, dille aos romanos que Deus non rexeita, senón que acolle, sendo esta unha acollida de reconciliación; unha acollida que non mira atrás para pasar factura, senón que encara o futuro como proxecto e proposta de esperanza. A irrevogabilidade da chamada de Deus lévanos a atoparnos, e chámanos a poñer misericordia onde nós queriamos poñer enfrontamento ou distancia. A compaixón –apaixonarse con– de Deus fainos sentir a nosa cidadanía de homes e mulleres do mundo que non se pechan no seu propio recuncho, senón que nos abre, desde o servizo aos rostros e corazóns que temos máis preto, a apaixonarnos por toda persoa que sufra ou sexa esquecida por parte dos que toman decisións e inflúen na opinión pública. O Deus de Xesús non se encerra só cos seus, ábrese a tod@s –fronte á petición de despedir á muller cananea, Xesús escoita, acolle e actúa– para vivir a paixón co irmán de xeito que non quedemos tranquilos na nosa comodidade de ver as cousas a distancia, e así implicarnos e enredarnos en canto poida facer a vida máis visible, pública e coñecida ás persoas das que, os que poden e dominan, nos pretenden esconder. Se Deus non se agocha, por que as veces nós miramos para outro lado?.