Reflexión

Lucas, probablemente o evanxelista máis culto e mellor preparado, introduce a súa narración cunha clara finalidade: narrar a historia de Xesús tal como a recibiu. Esta tarefa é tan importante que se dedicou a investigar entre as testemuñas que conviviron máis de preto con Él, entre outros a santa Virxe e san Pedro. Nesta pasaxe móstranos a primeira actuación pública do Mesías, encadrándoa na revelación trinitaria (movido polo Espírito...).

1. O Espírito do Señor está sobre min

Nestes poucos versículos, aparece dúas veces citada "a forza do Espírito". Xesucristo non viño só a este mundo; non é un Deus, que nada ten que ver con Yahvé, o Dios del Antiguo Testamento. Ao contrario, é un único Dios el Dios Padre, poderoso, terrible, do Antigo Testamento, e o Cristo, Él mesmo, que se nos vai revelar. Onde está a unión entre ambos os dous? Principalmente no Espírito Santo, a terceira persoa da Trindade, e con frecuencia a máis esquecida. Os cristiáns adoramos un único Deus, Creador, Redentor, Santificador, en tres persoas. Os profetas, como Isaías, prepararan, sen sabelo, esta revelación trinitaria. Pero era necesario unha intervención directa de Deus, unha "homilía" de Cristo na sinagoga, para percibir este misterio sublime.

2. Un espírito salvador e redentor

Xesús, na súa primeira intervención pública, revélanos a esencia da súa mensaxe: El, coa forza do Espírito Santo, vén a salvar o home. Considerando a historia asustámonos dos terribles males que os homes realizamos: Guerras Mundiais, coa destrución e morte que trouxeron consigo, réximes autoritarios que acabaron coa vida de millóns de persoas en Rusia, Alemaña, as antigas colonias africanas... O mal parece unha sombra que nos devora, sen posibilidade de cambio. Nesa escuridade, resoa a mensaxe de Xesucristo: Vin a traer a salvación, a boa noticia, a liberación.

3. Volver os ollos ao rostro de Cristo

Volver os ollos ao rostro de Cristo, único Salvador do mundo, onte, hoxe e sempre. Comezamos un novo ano, e non vén mal pararnos a pensar: Doume conta de que necesito un Salvador, que me salve do meu pecado? Síntome salvado por Cristo? Véxoo como o meu Salvador? Ou en cambio penso que non necesito axuda de ninguén, que eu só podo triunfar? Ou optei polo desespero ante a difícil situación do mundo? Duc in altum!, Rema mar dentro. Unha exhortación válida tamén para os nosos días, e válida para o inicio de cada ano. Temos un Salvador, no alto do ceo, que intercede por nós, que nos ama tanto que baixou á nosa pequenez, se fixo home e morreu por nós. Con esta seguridade, rememos mar dentro, confiando no Señor en medio das tormentas da nosa vida.

Desexo

Que non se nos afaga o corazón, Señor,

a ver persoas sufrindo en situacións inxustas.

Que non vexamos normal tropezar todos os días

con homes e mulleres desprazados, sen casa, sen teito.

Que nos escandalicemos cada día deste mundo que montamos

no que uns temos de todo e a outros fáltalles todo.

Que non se nos afaga o corazón

á mirada triste e perdida,

ao xesto caído e desanimado,

á palabra soez ou burlona,

ás poucas ganas de vivir,

a calquera deterioro do irmán,

que é o seu berro desde a beirarrúa da vida.

Que non se nos afaga o corazón, Señor,

a ver como normal ao recén chegado

que cruza o mar para buscar un futuro,

ao que quedou sen familia, sen traballo, sen teito

e mañá non atopará saída para o seu problema.

Pon tenrura, Señor, no noso mirar;

pon agarimo na nosa man que saúda;

pon misericordia na nosa mente que fai xuízos;

pon sabedoría na nosa linguaxe;

pon escoita nos nosos oídos que reciben a túa Palabra.

Lecturas

III DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO – CICLO C

  

Primeira Lectura     Neh 8, 2-4a. 5-6. 8-10

LECTURA DO LIBRO  DE NEHEMÍAS

Os levitas lían no libro da Lei e explicaban o que lían

     Naqueles días, o sacerdote Esdras trouxo o libro da Lei diante da asemblea de homes e mulleres e de todos os que eran capaces de pensar. Era o primeiro día do sétimo mes.

     Na praza que está diante da porta das Augas, el leu no libro en voz alta, desde o amencer ata o mediodía, en presenza dos homes e das mulleres e de todos aqueles que eran capaces de pensar, e todo o pobo estaba atento á lectura do libro da Lei.

     O escriba Esdras púxose en pé sobre unha tarima de madeira, preparada con esta ocasión. Esdras abriu o libro á vista de todo o pobo, pois sobresaía entre todos na asemblea, e cando o abriu, o pobo púxose en pé.

     Entón Esdras bendiciu o Señor, o gran Deus, e todo o pobo, levantando as mans, respondeu: "Amén, amén". Despois inclináronse e, prostrados no chan, adoraron ao Señor.

     Os levitas lían no libro da Lei de Deus, pronunciando claro, e interpretaban o sentido, explicando o que lían.

     Entón o gobernador Nehemías, o sacerdote e escriba Esdras, e os levitas que explicaban a Lei ao pobo, dixeron a toda a asem­blea:

     ‑ Este día está consagrado ao Señor, voso Deus; cesade no voso pranto, non choredes máis (pois todo o pobo choraba ao oír as palabras da Lei).

     E engadiron:

     ‑ Ídevos, comede boas talladas, bebede viños doces e leváde­lles tamén aos que non teñen nada preparado, pois este día está consagrado ao noso Señor; non andedes aflixidos, porque o gozo do Señor é a vosa forza.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL      Sal 18, 8. 9. 10. 15

R/.  (Xn 6, 63c):  As túas palabras, Señor, son Espírito e vida.

A lei do Señor é perfecta:

reconforta a alma;

a declaración do Señor é firme:

fai sabio ao inxenuo.

Os mandatos do Señor son rectos:

aledan o corazón;

o precepto do Señor é limpo:

ilumina os ollos.

A vontade do Señor é pura:

permanece por sempre;

as decisións do Señor son verdadeiras:

enteiramente xustas.

Dígnate aceptar a palabra da miña boca

e o sentir do meu corazón:

Señor, ti es a miña rocha, o meu redentor!

Segunda Lectura    1 Cor 12, 12-30

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS

Vós sodes corpo de Cristo e tamén membros, cada un pola súa parte

            Irmáns:

            Igual que o corpo, sendo un, ten moitos membros e todos estes membros, con seren moitos, non fan máis dun corpo, así tamén Cristo. Porque a todos nos bautizaron nun único Espírito, para formarmos un único corpo: tanto xudeus coma gregos, tanto escravos coma libres. E a todos se nos deu a beber un único Espírito.

            Pois ben, xa que o corpo non está formado por un único membro senón por moitos, se o pé dixer: "como non son man, eu non son do corpo", non por iso deixaba de ser do corpo. E se o oído dixer: "como non son ollo, eu non son do corpo", non por iso deixaba de ser do corpo. Se todo o corpo fose ollo, onde estaría o oído? Se fose todo oído, onde estaría o ulido?

            Ora, foi Deus quen puxo os membros, colocando cada un deles no corpo como El quixo. Se todo fose un único membro, onde estaría o corpo? En realidade, hai moitos membros, pero un corpo só. O ollo non lle pode dicir á man: "Non preciso de ti", nin a cabeza aos pés: "non preciso de vós".         Todo o contrario: os membros do corpo que parecen máis débiles son os máis necesarios; e os que temos por menos decorosos, cubrímolos con máis decoro; e os menos honestos tratámolos con máis recato; cousa que non precisan os honestos.

            Deus dispuxo o corpo dándolle máis honor ao máis privado del, para que non haxa discordia no corpo; senón que, ao revés, os membros se preocupen por igual uns dos outros. E así, cando padece un membro, todos padecen con el; cando a un membro o tratan ben, todos se alegran con el.

            Ben, pois vós sodes corpo de Cristo e tamén membros, cada un pola súa parte. Na Igrexa dispuxo Deus primeiro apóstolos, logo profetas, en terceiro lugar mestres. Despois os que teñen poder de facer milagres; finalmente os que teñen don de curacións, de asistencia, de goberno, de falar distintas linguas.

            Ou é que todos son apóstolos? Todos son profetas? Todos son mestres? Todos fan milagres? Todos teñen o don de curar? Todos falan en moitas linguas? Todos saben interpretar?

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

ALELUIA    Lc 4, 18

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Mandoume o Señor evanxelizar os pobres;

a predicarlles a liberación aos cativos.

Aleluia.

Evanxeo     Lc 1, 1-4; 4, 14-21

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Hoxe cumpriuse esta Escritura

            Ilustre Teófilo:

            Posto que moitos emprenderon a tarefa de narrar axeitadamente os feitos ocorridos entre nós, tal como nolos transmitiron desde o principio as testemuñas oculares e mais os predicadores da palabra, decidín eu tamén, despois de me informar con tino desde as orixes, escribirchos ordenadamente para ti, a fin de que coñezas ben a firmeza das ensinanzas nas que te instruíron.

            Naquel tempo, coa forza do Espírito Santo, Xesús volveu a Galilea, e a súa sona estendeuse por toda a redonda.

            Ensinaba nas sinagogas, e todo o mundo dicía moito ben del.

            Chegou a Nazaret, onde se criara, e o sábado entrou, como estaba afeito, na sinagoga. Ergueuse para facer a lectura, e déronlle o libro do profeta Isaías. Abriuno e atopou unha pasaxe que dicía:

            O Espírito do Señor está sobre min

porque El foi quen me unxiu

para proclamarlles a Boa Nova aos pobres.

            Mandoume para lles anunciar a liberación aos secuestrados

e a vista aos cegos,

para lles dar liberdade aos asoballados,

e proclamar o ano de graza do Señor.

            Pechando o libro, devolveullo ao encargado e sentou. Todos os ollos da sinagoga enteira estaban fixos nel. Logo empezoulles a dicir:

-          Hoxe cúmprese diante de vós esta pasaxe da Escritura.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo