DOMINGO XXVII T. O. Ano B: 4 outubro 2015
A
“boa nova”, a “boa noticia” de Xesús, que é o que significa a palabra
“evanxeo”, ten como centro ou estrutura interna súa unha fermosa palabra que
utilizamos con frecuencia e que ás veces sabemos tamén manipular en moi
diversos sentidos. É a palabra “amor”. Trátase basicamente do amor que se nos
anuncia de Deus, como Pai, a toda a súa creación e de maneira especial ós seres
humanos todos, fillos seus en canto irmáns de Xesús, o fillo “benquerido” de
Deus.
Hoxe fálasenos nas Lecturas do amor matrimonial, do amor ós fillos, ós
pequenos, do amor que se rompe e se adultera... Temas moi amplos, difíciles,
mais fundamentais.
O
amor é unha realidade e unha experiencia complexa, persoal e comunitaria, íntima
e social, mais en calquera caso decisiva por moi ameazada que estea sempre
polos desencontros persoais e polos conflitos sociais.
Agora ben, se Deus se define a si mesmo como Amor, entón a realidade,
que vén del, non pode ser entendida axeitadamente se non se lle dá unha
importancia esencial ó amor.
Sen a unión e o amor entre home e muller no podería existir a
humanidade. Non existirían fillos. nin sociedade, nin futuro ningún. A historia
remataría e a humanidade con ela. Mais Deus quere que o mundo siga, que a
humanidade avance cara a unha situación mellor, aínda que pola nosa parte non
poidamos saber nin sequera sospeitar que formas adoptará esa futura humanidade.
Se, nos poucos anos que os máis maiores levamos vivido, vimos e experimentamos
tantas cousas que de pequenos nin sequera poderiamos maxinar, ¡qué non será nos
anos e séculos que veñan despois de nós!
O
famoso teólogo Karl Rahner, que foi profesor meu durante bastantes anos en
Innsbruck e Múnic, definía a Deus como “o futuro absoluto”. Pois ben, se nós
fomos feitos, creados, por ese Deus - “futuro absoluto”, entón non pode ser
nada estraño que tamén nós levemos dentro de nós a semente do futuro. Por iso
se dan en nós unhas fortes pulsións biolóxicas e psicolóxicas para que, como
nos di Xesús, “o home deixe seu pai e mais súa nai e se una coa súa muller,
converténdose así os dous nunha soa carne”.
Ser unha soa carne vén sendo case o mesmo que ser “unha soa persoa”: ter
uns mesmos sentimentos, entenderse e comprenderse ben; en definitiva, amarse.
Trátase da fermosa tarefa de, sendo diferentes, amarse mutuamente tanto que non
pareza senón que alí non hai máis ca unha soa persoa. É algo semellante ó que
ocorre no mesmo Deus. Se Deus é amor, tal como nolo describe o evanxeo de Xoán,
amor mutuo e infinito entre Pai, Fillo e Espírito Santo, iso quere dicir que
hai tamén en Deus un amor tan grande e fondo que non se pode falar máis que dun
só e único Deus. As tres persoas divinas son así tamén, coma quen di, “unha soa
carne”.
Xesús considera sagrado e inseparable
o amor mutuo que se constitúe no matrimonio. Porque é iso o que responde ós
designios de Deus. Un Deus, Pai de Xesús e de todos nós, que quere o noso
futuro, o futuro da humanidade. Un futuro, ademais, feliz. Porque ben sabemos
que o futuro está aí para darnos posibilidades de plenitude e felicidade.
A
felicidade que, amándose mutuamente, atopan home e muller acrecéntase coa
felicidade que lles dan os fillos. Porque nos fillos están vendo os pais
directamente, en certo modo, o seu propio futuro. O futuro que eles mesmos
xeraron e produciron. Sen futuro tampouco se pode vivir. E os fillos están aí
para dicirlles ós seus pais que hai futuro, que hai vida, que hai alegría.
Por
iso Xesús amaba, quería e apreciaba tanto os pequenos, os rapaces. Eses seres
humanos que, igual cás mulleres, eran desgraciadamente pouco estimados e
apreciados no tempo de Xesús. Por iso era case normal que tanto elas como eles
recibisen reprimendas de parte dos discípulos de Xesús cando elas ou eles
querían achegarse a el. Marcos cóntanos que os discípulos lles “rifaban” ás
nais e ós nenos por intentaren achegarse a Xesús. Mais Xesús tomou moi a mal
esta actitude prohibitiva dos seus discípulos. “Indignouse” cos seus
discípulos, dinos ben claramente Marcos, para informarnos seguidamente sobre
que Xesús non deixaba de abrazalos, de bendicilos e de impoñerlles as mans
sobre a súa cabeciña. Mágoa que non houbese daquela cámaras ou móbiles que nos
puidesen inmortalizar estas escenas para que as puidésemos ollar os que
viriamos despois!...
Quédannos polo menos documentadas por Marcos as palabras case incribles
que Xesús pronunciou daquela e que seguramente deixarían apampados ós seus discípulos.
Palabras que en Xesús ían acompañadas polos feitos, pola súa actitude amorosa
cos pequenos. Lembrémolas: “Deixade que os nenos se acheguen a min; non llelo
impidades, porque deles é o Reino de Deus. Dígovolo de verdade: Quen non reciba
como un neno o Reino de Deus, non entrará nel”.
Isto quere dicir que os nenos, os rapaces, deberían ser os nosos
mestres. Porque eles son os que nos ensinan a recibirmos coma eles o Reino de
Deus. Eles son os que nos aprenden a termos confianza con Deus Pai como eles a
teñen con seus pais. Eles son os que nos aprenden a vivirmos a vida con
alegría, con liberdade e con entusiasmo, porque saben ou esperan que haxa alí
sempre alguén que coide deles e que os ame.
Por iso é tan importante, nas familias, que pais e avós lles
proporcionen amor ós seus fillos ou netos. Todo ó revés daquilo que dicía o
rigoroso filósofo Kant. Escoitade o que chegou a escribir este tan afamado
pensador: "Pódese afirmar con verdade que se educan moito peor os fillos
da xente vulgar que os da xente distinguida. Porque a xente vulgar xoga cos
nenos, coma os monos. Cántanlles cancións, aloumíñannos, bícannos, bailan con
eles. Pensan que lles fan ben ó neno cando, tan pronto como chora, corren cara
a el e xogan con el, etc.”.
Calquera psicólogo ou antropólogo de hoxe tería que suspender hoxe a
Kant se escribise isto nun exame. En realidade, el era nisto produto dunha
época na que os intelectuais sabían aínda moi pouco da importancia do amor,
baseando todo polo contrario no “deber”, na obediencia ás ordes e ós mandatos.
En calquera caso, pola nosa parte estamos xa ben informados de que o
amor é a clave, a chave, de todo. Deámoslle grazas a Deus porque el é amor e
por manifestársenos en Xesús como amor.
