COMENTARIO

A festa da Sagrada Familia é un día propicio para que valoremos cómo nos situamos nas nosas familias: qué significa na nosa vida, qué a podemos potenciar, qué temos que podar para que sexan verdadeiramente luz para os outros e especialmente reflexo do amor de Deus nas nosas vidas e na das persoas. Pero como facer esta valoración?. Non podemos quedar só no material: necesidade dos fillos de quedar máis tempo na casa, non porque se estea ben na casa ou coa familia; nin por razóns psicolóxicas: porque non hai tensións dentro dela, porque somos máis comprensivos os pais cos fillos e entre os pais, porque os membros son máis agradecidos e cariñosos; nin por culturais: porque queda ben casarse, porque está ben valorado, porque na cultura no que estamos valorase mais o íntimo… Pero quizá a familia tense que valorar como comunidade de vida e amor. Son estas dúas, dimensións que definen o humano, porque se pode construír humanidade partindo o pequeno, das familias para ir edificando o pobo e á sociedade.

Porque só en comunidade podemos realizarnos como persoas, podemos salvarnos, ser felices, dende a integración e a aceptación do outro, salvándonos así da soidade, da marxinación, do individualismo, da autosuficiencia. Unha comunidade que nos enriquece e nos corrixe, facéndonos crecer en comuñón.Na familia, a vida créase, recíbese e faise crecer, dende un fillo/a pero tamén na colaboración, no servizo, na superación, na comuñón, na axuda mutua, no compromiso, en compartir penas e alegrías. Porque o amor é a enerxía máis grande, o que une á familia, o máis esixente e gratificante. É a alma de toda a familia. Non habería nin comunidade nin vida sen amor. Isto leva a poñer ao outro por riba de todo, a dar e a darse.

  

A familia é onde se ama sen buscar ser amados. Xesús naceu nunha familia e renovouna, converteuna en sacramento, bendiciu o amor e converteuno en fonte de comunidade, fonte de vida e fonte de amor. Que tamén nós, desde o noso ser membros dunha familia, saibamos crecer nela con confianza, sabendo querernos e respectarnos nas diferenzas, colaborando no que uns e outros necesiten e superando a tentación de converter a familia nunha pensión. A familia de Nazaret buscou o entendemento, que tamén nós saibamos facelo así, e nos deixemos de discutir sobre cuestións que nos fan perder o tempo e non responden aos dous valores que temos que ir construíndo nas nosas familias, como tamén se esforzaron en facelo María, Xosé e Xesús: amor e capacidade de comprensión. Non trabuquemos o rumbo!.

A SAGRADA FAMILIA.-  DOMINGO DA INFRAOITAVA DE  NADAL

PRIMEIRA  LECTURA  Sir 3, 2-6. 12-14

LECTURA DO LIBRO DO ECLESIÁSTICO

Quen teme ó Señor honra ós pais

Pois o Señor honrou ó pai máis cós fillos

e afincou o dereito da nai sobre o dos nenos.

Quen honra a seu pai redime as culpas.

Quen enxalza a súa nai é coma quen atesoura.

Quen honra a seu pai gozará dos fillos

e cando vaia pregar será atendido.

O que respecta ó pai terá vida longa

e quen obedece ó Señor daralle consolo a súa nai.

Meu fillo, persevera no honrar a teu pai,

non o desatendas nos días da túa vida.

Aínda que perda o xuízo, tenlle miramento

e non o aldraxes todo o tempo que viva.

O ben que se lle faga a un pai non será borrado,

hache valer coma compensación do pecado.

SALMO RESPONSORIAL     Sal 127, 1-5

R/ (cf 1):  Ditosos os que temen ó Señor

e van polos seus camiños.

Ditosos os que temen o Señor,

os que seguen os seus camiños.

Comerás do traballo das túas mans,

serás ditoso, serás afortunado.

A túa muller coma parra fecunda

no interior da túa casa;

os teus fillos coma gromos de oliveira

arredor da túa mesa.

Así será bendito

o home que teme o Señor.

Que o Señor te bendiga desde Sión,

que goces coa prosperidade de Xerusalén

todos os días da túa vida.

SEGUNDA   LECTURA  Col 3, 12-21

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO ÓS COLOSENSES

Vida familiar na presencia do Señor

Irmáns e rmás:

Coma elixidos de Deus, santos e benqueridos, revestídevos de sentimentos de misericordia, de bondade, de humildade, de sinxeleza, de tolerancia. Aturádevos uns ós outros e perdoádevos, cando un teña queixa doutro; coma o Señor vos perdoou, perdoádevos tamén vós. E, por riba de todo isto, cinguídevos co amor, que é o lazo que todo o une e leva a perfección. Que a paz de Cristo goberne os vosos corazóns, xa que a ela vos chamaron coma membros dun mesmo corpo. Sede tamén agradecidos.

Que a palabra de Cristo habite en vós con toda a súa riqueza. Ensinádevos e alentádevos uns a outros o mellor que saibades. Co corazón cheo de agradecemento cantádelle a Deus salmos, himnos e cántigas inspiradas. E todo canto fagades, de palabra ou de obra, facédeo para honra de Xesús, o Señor, dándolle gracias a Deus Pai por medio del.

Mulleres, sede dóciles ós vosos homes coma lle acae a unha muller cristiá. Homes, amade as vosas mulleres e non sexades ríspidos con elas.

Fillos, sede ben guiados en todo cos vosos pais, que isto é cousa agradable ó Señor.

Pais non asoballéde-los vosos fillos, para que non saian coitados.

ALELUIA     Col 3, 15a. 16a

Que a paz de Cristo reine nos vosos corazóns;

que a palabra de Cristo habite abondosamente en vós

CICLO C:  Lc 2, 41-52

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Xesús é encontrado polos seus pais no medio dos doutores

Polas festas da Pascua os pais de xesús ían tódolos anos a Xerusalén. E así, cando o neno tivo doce anos, subiron á festa, conforme a tradición. Pasados aqueles días, cando eles voltaban, o neno Xesús quedou en Xerusalén, sen que seus pais se decatasen.

Coidando que iría na comitiva, fixeron unha xornada de camiño; entón buscárono entre os parentes e coñecidos. Pero como non deron con el, volveron a Xerusalén para buscalo. E resulta que, ó cabo de tres días, atopárono no templo, sentado no medio dos doutores e dialogando con eles. Tódolos que o escoitaban estaban asombrados do seu talento e das súas contestacións. O velo, ficaron moi impresionados, e a súa nai preguntoulle:

-¡Meu fillo! ¿Como te portaches así connosco? Mira que o teu pai e mais eu andamos cheos de angustia en busca túa.

El respondeu:

-¿E logo por que me buscades? ¿Seica non sabiades que eu teño que estar na casa de meu Pai?

Pero eles non entenderon a resposta. Baixou con eles a Nazaret, e vivía baixo a súa autoridade. A nai conservaba todas estas cousas no seu corazón.

Xesús medraba en estatura, en sabedoría e en gracia diante de Deus e mais  dos homes.

NADAL DO SEÑOR

• O evanxeo do nacemento de Xesús que vimos de escoitar de mans de Lucas, máis alá de parafernalias e adherencias que se lle foron engadindo ao longo do tempo, relata os feitos imprescindibles para dar a coñecer tal acontecemento. Por que?. Pois porque os evanxeos non son biografías, senón que a intención dos evanxelistas é transmitir unha boa nova e dar testemuño de fe: Xesús e o Salvador. Nin tan sequera di o día e o mes no que se produce dito nacemento, simplemente nos dá unhas coordenadas históricas que nos permiten situalo. E nós, que tantas veces confundimos o fundamental co accesorio, resgámonos as vestiduras porque o Papa di que non había boi nin mula en Belén. Como vimos de escoitar, está claro que a escena que atoparon os pastores no pesebre non ten nada que ver co belén que estamos afeitos a colocar nas nosas casas, un belén de ríos de prata, con reis magos, camelos e dromedarios cargados de tesouros, con pastores inxenuos e escenas costumistas, neve de algodón e paisaxes de serrín, verde musgo, árbores, fogueiras e luces intermitentes de cores e panxoliñas, e pandeiretas e a súa estrela cravada no ceo, custodiando o portal, con Xosé, María e Xesús, o boi e a mula....E a forza de ilo representando así, caemos no erro de pensar que a realidade tamén foi esta. Porén, o primeiro belén foi un acontecemento que berraba/berra aos catro ventos que non había/hai dereito a que as cousas estiveran/estean como están. Aquel belén levantou a esperanza das persoas pobres, a persecución das persoas poderosas, o esquecemento e o desinterese das persoas cultas.

 

• Hoxe nós tamén viñemos aquí, coma os pastores, para escoitar, lembrar, celebrar e vivir a grande noticia que será a grande ledicia para todo o pobo: na cidade de David, naceunos un Salvador. Así de sinxelo, así de real, así de marabilloso. Aquel que esperabamos desde hai tanto tempo, Aquel que é luz para o pobo que camiñaba nas tebras, Aquel que vén para anunciar a paz, para consolidala co dereito e a xustiza. Tamén nós escoitamos as palabras do anxo, que nos anuncia o sinal para recoñecelo: un neno envolto en capizos e deitado nunha manxadoira. E tamén nós, coma os pastores, quixemos achegarnos a ver o que Deus nos comunicou. E saímos de nós mesmos e recoñecémolo na persoa que quedou sen traballo, no neno que non pode ter unha infancia digna, na muller que é ninguneada e tratada coma unha escrava, na familia á que lle quitaron a súa casa, na persoa que está enferma, naquela que foi enganada e estafada polos poderes económicos, naquela á que se lle nega a asistencia sanitaria ou o dereito a unha educación de calidade.... en tantos e tantos rostros, con nomes e apelidos (para Deus non hai anónimos) que van quedando nas beiras da nosa sociedade neste tempo de crise.

• Neste Ano da Fe, no que se nos chama a unha nova evanxelización, sexamos quen de descubir a necesidade que todos temos de formarnos para non confundir o fundamental co accesorio e para poder encarnar na nosa vida os contidos da fe a fin de que poidan dar froito. Que ao Neno que vén de nacer en Belén lle deamos o mellor dos beléns: o noso corazón... sen boi, sen mula, sen río de papel albal, sen castelo de Herodes, sen figuriñas..... pero iso si, cheíño de amor e misericordia. Iso é o máis importante.... todo o demais.... é prescindible.

Comentario

Como di a profecía de Miqueas, do pequeno, de Belén, vai saír o grande: Xesús. Do pequeno, do sinxelo, daquilo ao que ninguén lle presta atención e se preocupa, será de onde saia a luz que ilumine camiños e abra esperanzas. Si. Xesús chega para sacarnos do derrotismo no que estamos instalados. Seguindo esta estela de diálogo, entendemento e esperanza, o Concilio Vaticano II, no seu remate, ano 1965, aprobou a constitución que ben podería ser síntese das tres anteriores, a Gaudium et Spes (gozos e esperanzas). Para que a Igrexa –todos os bautizados– sexa no mundo e para o mundo gozo e esperanza; gozo e esperanza capaz de derrubar muros que separaban e afastaban á Igrexa dos problemas e dificultades, tamén das ledicias e proxectos, das xentes de ben. Por iso este documento está considerado como o que marca o comezo do diálogo, sen medo nin desconfianza, da Igrexa co mundo; o que chama a prestar atención a canto ocorre ao noso redor –sinos dos tempos– porque todo é importante para Deus, e en e desde Xesús o mundo, e canto pasa nel, ten que ser unha preocupación e unha esixencia de compromiso e diálogo para todas as persoas crentes. Neste senso, podemos dicir que a G.s. é o documento que mellor expresa o espírito do Concilio Vaticano II. O espírito daquel gran encontro que recoñecendo que a Igrexa non o sabe todo, necesita da aportación dos demais, e para iso non hai que estar en actitude de condena, senón de diálogo e acollida, para forzar encontros e superar separacións. Nun momento de esperanza e confianza no ser humano e no mundo do que este forma parte, a Igrexa non pode situarse á marxe, nin ser quen de lanzar excomuñóns e anatemas.

E como María, tamén nós, os que formamos a Igrexa, temos que poñernos en camiño, saír cara á montaña para chegar á Xudá de hoxe. A Xudá que posibilita o encontro, a tarefa compartida, a autonomía da persoa e do mundo –somos maiores de idade, é necesario que confíen en nós-; e como María tamén temos que entrar na casa de todas as Sabelas que poidan necesitar da nosa axuda, sexan ou non crentes, pero sempre serán fillos de Deus. Temos que entrar na casa de quen está só, parado, explotado, esquecido, manipulado... e necesita de nós. Non podemos quedar quietos e contemplar como pasan as cousas sen facer nada por cambialas; necesitamos dicir e deixar que nos digan, como ocorreu con María: ti estás comigo e eu estou contigo, non estamos solos, convivimos e compartimos o que pasa e nos pasa. Necesitamos camiñar xuntos, romper o illamento, deixar de crernos superiores, aprender a necesitar do demais... ser no mundo estrada pola que transitar uns e outros sen esixir peaxe. Así o entendeu o concilio e o deixou, para que nós o vivamos e poñamos en practica, escrito na G.s. Ela móstranos que a Igrexa, cando quere e deixa de servir aos intereses dos poderosos, volve ás súas orixes. As orixes que están en Xesús e na súa Boa Nova; as orixes que fan da Igrexa non unha institución de poder, senón unha comunidade de servizo pastoral. Buscando sempre a renovación –aggiornamento- e o cambio. Temos que ser verdadeiros motores de fidelidade e concreción da Mensaxe de Xesús.

O cal será posible se respectamos a autonomía do mundo e das persoas que o conformamos, sen que iso supoña diminuír a presenza de Deus nin a liberdade humana. Contra os profetas das calamidades, como nos dicía Xoán XXIII, correspóndenos a nós ser testemuñas de esperanza en diálogo co mundo, desde a atención aos sinos dos tempos; sabendo decidir en conciencia como adultos e aceptando que o progreso do mundo é un ben para todos e a mellor resposta ao plan de Deus de traballar pola xustiza, o diálogo, a igualdade e o ben común. Oxalá que estes catro domingos de Advento, teñan sido para nós verdadeiras raiolas de esperanza que nos deixan abertas as portas do corazón para acoller, con gozo e esperanza, ao neno que chega.

Remol

LECTURAS

IV DOMINGO DE ADVENTO, CICLO C

Primeira Lectura               Miq 5, 1-4a

LECTURA DO LIBRO DO PROFETA MIQUEAS

De ti sairá quen domine a Israel

Isto di o Señor:

E ti, Belén de Efratah, tan pequeniña entre as familias de Xudá,

de ti vai saír un que será o soberano de Israel;

a súa orixe é desde antigo, desde os días do comezo.

El seranos conservado para sempre, mentres haxa muller que dea a luz;

o resto dos seus irmáns volverá,

e serán devoltos os fillos de Israel.

Manterase firme e pastoreará co poder do Señor,

coa gloria do nome do Señor, o seu Deus,

e cando se instalen ata o mesmo cabo da terra, estenderá a súa grandeza:

"o da Paz" será o seu nome.

                        Palabra do Señor                             R/ Grazas a Deus

                                                                                                                                           

SALMO RESPONSORIAL             Sal 79, 2ac e 3b. 15-16. 18-19

 R/. (4): Restáuranos, Deus; que brille o teu rostro e seremos salvos.

Escoita, pastor de Israel,

que guías o rabaño de Xosé;

ti que sentas sobre os querubíns,

esperta o teu poder e ven salvarnos.

Vólvete, Deus dos exércitos,

olla desde o ceo e fíxate,

ven visita túa viña,

a videira que plantaches coa túa man,

o bacelo que ti fortaleciches.

Que a túa man protexa o teu elixido,

o home que ti fortaleciches.

Non nos afastaremos máis de ti;

dános vida de novo, e invocaremos o teu nome.

                                                                                                                                            

Segunda Lectura           Hebr 10, 5-10

LECTURA DA CARTA AOS  HEBREOS

Velaquí veño para face túa vontade

 

Irmáns:

Cando Cristo entra no mundo, di:

"Sacrificio e ofrenda non os quixeches,

pero formáchesme un corpo;

os holocaustos e os sacrificios de expiación

non che gustaron; entón dixen:

Velaquí que vin, meu Deus,

para face túa vontade

 ‑como se di de min nun capítulo do libro"‑.

Di no comezo:

"Sacrificios, ofrendas, holocaustos e víctimas de expiación, nin os quixeches nin che gustaron" (todos eles ofrécense segundo a Lei); e di despois: "Velaquí que vin para face túa vontade".

Desbota o primeiro para afirmar o segundo. E por esta vontade de Deus quedamos santificados dunha vez por todas coa ofrenda do corpo de Xesús Cristo.

                                                                                                                                           

                                   Palabra do Señor                             R/ Grazas a Deus

 

ALELUIA     Lc 1, 38

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Velaquí a escrava do Señor,

cúmprase en min o que dixeches.

Aleluia.

Evanxeo                 Lc 1, 39-45

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Quen son eu para que me visite a nai do meu Señor?

 

Naqueles mesmos días, saíu María con moita présa camiño da montaña, a unha cidade de Xudá. Entrou na casa de Zacarías e saudou a Isabel. E en oíndo Isabel o saúdo de María, o neno brincoulle no ventre, e Isabel quedou chea de Espírito Santo e exclamou a grandes voces:

 ‑ Bendita ti entre as mulleres, e bendito o froito do teu ventre. Quen son eu para que me visite a nai do meu Señor? Pois ao que chegou o teu saúdo aos meus oídos, o neno brincou de alegría no meu ventre. Ditosa aquela que creu, pois hase cumprir canto lle anunciaron de parte do Señor.

                               Palabra do Señor                                             R/. Loámoste, Cristo

Comentario

Como nos di Sofonías, o Señor alédase en e con cada un de nós. E faino cunha ledicia que non é enganosa, que non busca a comenencia, senón a sinceridade. A ledicia que brota do fondo do que é e significa Deus: amor, sinceridade, franqueza, gozo, colaboración, entrega, xenerosidade... e que, na medida en que nós imos facendo nosas estas actitudes, El vai estendéndose por todo canto somos e facemos. Que gozo poder vivir e sentir esta presenza!. Unha presenza que pouco a pouco vai configurando a nosa vida e invitándonos a encher de todo canto nos axuda a descubrirnos con sensibilidade para ir facendo posible que o amor nin se reduza a unha palabra baleira de contido nin se identifique coa expresión, efémera, dun contacto puramente físico. Amar e sentirnos amados por Deus, é o celme da vida dun crente que non se pecha en si mesmo, senón que vai dando e facendo partícipes do amor de Deus aos demais. Por iso o gozo e a ledicia da que nos fala Sofonías. Por iso é tan grande o xúbilo que sentimos, e non podemos gardalo dentro de nós, necesitamos expandilo, anuncialo, compartilo ... solidarizalo. Esa é a nosa tarefa e o noso compromiso sempre, pero especialmente neste tempo de Advento.

Gritando con xúbilo, que non dando voces nin berrando, porque o xúbilo sae do profundo e vai avanzando en nós ata mostrársenos no brillo dos ollos, na expresión dos xesto, na modulación da voz... no latexar do corazón que nos invita a non caer na somnolencia do aburrimento e da desgana, Deus, que é Xubilo, quere aos que se chaman amigos seus xubilosos. E se a vida é a mellor praza para ilo manifestando, tamén necesitamos de pequenos espazos, de recunchos cheos de sinxeleza e agarimo para celebrar esta chamada que Deus nos fai. Un deles, que non o único, é a celebración. Unha celebración que ha ser preparada e participada por tod@s os que nela están, sen quedarnos ao marxe, sen estar nela como se fosemos simples espectadores dunha representación que alguén fai para aplacar as iras de Deus ou para abrandar o seu corazón. Non, a celebración ha ser nosa, de tod@s os que nela participamos. Por iso recalca o concilio o importante que é celebrar na lingua propia, a lingua que utilizamos na casa, cos amigos e veciños; a lingua, que sempre é vehículo de comunicación, ten que servirnos para falar, comunicarnos, dialogar ou dirixirnos a Deus. E que mellor que facelo naquela na que nos sentimos máis cómodos e na que podemos contar como mellor sabemos o que nos pasa, o que sentimos ou do que nos vemos necesitados. Conscientes disto, cantos participaron no concilio Vaticano II, invitan a deixar atrás o latín –lingua que os que participaban nas celebracións nin coñecían nin entendían– para comezar a utilizar o que se chaman as linguas vernáculas, é dicir, as linguas propias de cada lugar. 

Asemade, neste camiño de renovar a liturxia e de facela máis achegada á vida dos cristiáns, insisten na importancia da participación, porque non imos a un espectáculo, senón a participar dun encontro de oración e comunitario, no que cada un pon o mellor de si mesmo e rompe coa tentación de deixar que outros, por cartos ou oficio, o fagan no nome deles. E isto non se aprende nun día nin dun momento para outro. É necesario ir coñecendo e educándonos nesta chamada a facer das celebracións momentos de comuñón e participación. Corresponde a aqueles que acompañan e presiden as comunidades levar a cabo esta tarefa de educar e renovar a vida litúrxica. Unha vida litúrxica que non está nos ritos, por moi bonitos que sexan, senón en descubrir que é Cristo o centro da nosa vida de fe, non os ritos nin os costumes. A partires de aí, todo canto supoña resaltar esta centralidade de Cristo responderá non só ao que pide o concilio, senón, e é o máis importante, a ser máis fieis á súa invitación a seguilo. A fe é un seguimento, non unha angustia nin unha culpabilidade permanente, de aí a importancia dunha boa proclamación da palabra, a elección axeitada dos cantos, a oración comunitaria que exprese o que nos preocupa e o que necesitamos compartir; a sinxeleza dos ritos e a necesidade de que tod@s participemos como membros activos da Igrexa na celebración; o descubrimento do domingo como o día do Señor -e non como unha imposición normativa e chea de medo e culpabilidade-...., son tarefas que temos que coidar e promover.

Que mellor que revisar como cada un de nós ten acollido esta renovación que hai cincuenta anos invitaba a realizar o concilio, e que hoxe, cincuenta anos despois, segue sendo para moit@s unha invitación descoñecida. Como nos dicía Xoán Bautista no Evanxeo de hoxe: que facemos nós?. Busquemos sinceramente a resposta para dignificar a liturxia, renovar as celebracións e participar nesta preparación que cada vez nos achega máis ao Señor que vén, que xa está a petar na porta. Abrámoslla!.

Remol

Lecturas

III DOMINGO DE ADVENTO (GAUDETE) - CICLO C

Primeira Lectura          Sof 3, 14-18a

LECTURA DO LIBRO DO PROFETA SOFONÍAS

O Señor alegrouse por ti na loanza

Exulta, filla de Sión; berra lediciosa, Israel,

alégrate e relouca con todo o corazón, filla de Xerusalén.

O Señor retirou o teu castigo, botou para atrás os teus inimigos.

O Señor será o rei de Israel no medio de ti, non volverás ter medo da desgraza .

No día aquel diráselle a Xerusalén:

Non teñas medo, Sión, que as túas mans non afrouxen.

O Señor, o teu Deus, está no medio de ti, é un heroe que salva.

El salta de alegría por ti, engádate co seu amor,

dá brincos de alegría por ti.

Eu arredeite da asemblea festiva; retirei de ti o seu Ai!

                                   Palabra do Señor                             R/ Grazas a Deus

                                                                                                                                            

SALMO RESPONSORIAL           Is 12, 2-3. 4bcd. 5-6

R/.  (6): Que grande é no medio de ti o Santo de Israel.

Deus é a miña salvación,

procederei confiadamente e non terei medo.

A miña forza e o meu cántico é o Señor,

el é a miña salvación.

Sacaredes auga con gozo das fontes de salvación.

Dádelle grazas ao Señor e invocade o seu nome.

Pregoade entre os pobos os seus feitos,

proclamade que o seu nome é grande.

Cantádelle ao Señor,

que fixo cousas magníficas,

anunciádeas en toda a terra.

Clamade con gozo e ledicia, habitantes de Sión:

Que grande é no medio de ti o Santo de Israel.

                                                                                                                                            

Segunda Lectura          Flp 4, 4-7

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS  FILIPENSES

O Señor está cerca

Irmáns:

Estade sempre alegres no Señor. Repítovolo: estade alegres. Que todo o mundo aprecie a vosa xentileza. O Señor está a chegar.

Non desacouguedes por cousa ningunha. En todo presentádelle a Deus as vosas peticións con oracións de súplica e acción de grazas .

E a paz de Deus, superior a todo o imaxinable, custodiará os vosos corazóns e os vosos pensamentos en Cristo Xesús.

                                                                                                                                            

                                   Palabra do Señor                             R/ Grazas a Deus

ALELUIA        Is 61, 1 (Cit. en Lc 4, 18)

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

O Espírito do Señor está sobre min:

mandoume anunciar a boa nova aos pobres.

Aleluia.

Evanxeo         Lc 3, 10-18

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

E nós que temos que facer?

Naquel tempo , a xente preguntáballe a Xoán:

 ‑ E logo, que temos que facer?

El respondíalles:

 ‑O que teña dúas túnicas, que as reparta con quen non teña ningunha; e que faga o mesmo o que teña que comer.

Foron tamén uns recadadores a se bautizar, e preguntáronlle:

‑ Mestre, que temos que facer?

El contestoulles:

‑ Non esixades nada máis do que vos está mandado.

Tamén uns soldados lle preguntaron:

‑ E nós, que temos que facer?

El contestoulles:

‑ Non asoballedes nin saqueedes a ninguén, e contentádevos coas vosas pagas.

Como o pobo estaba esperando polo Mesías, empezaba a pensar se acaso non o sería Xoán; pero el declarou diante de todos:

‑ Eu bautízovos con auga, pero está a chegar o que é máis forte ca min, e a quen eu non son digno de lle desatar os amallós do seu calzado. El havos bautizar con Espírito Santo e con lume. Porque trae a forcada na man, para limpar a súa eira e recoller na hucha o seu trigo; pero a palla ha de a queimar no lume que nunca se apaga.

Con esta e outras moitas exhortacións anunciáballe a Boa Nova á xente.

                             Palabra do Señor                                               R/. Loámoste, Cristo 

SANTA LUCÍA

Co descubrimento, feito en 1894, da inscrición sepulcral sobre o "loculus" ou sepulcro da santa nas catacumbas de Siracusa, desapareceron todas as dúbidas sobre a historicidade da nova mártirLucía, cuxa fama e devoción se deben en gran parte á súa lendaria Paixón, posterior ao século V. A inscrición remóntase a comezos do século V, cen anos despois do glorioso testemuño que deu de Cristo a mártir de Siracusa.

Epígrafes, inscricións e o mesmo antigo recordo litúrxico (débese probablemente ao Papa Gregorio Magno a introdución do nome de Santa Lucía no Canon da Misa) demostran a devoción dende antigo, que se difundiu moi pronto non só en Occidente, senón tamén en Oriente.

Lucía pertencía a unha rica familia de Siracusa. A nai, Eutiquia, cando quedou viúva, quería facer casar a filla cun novo paisano. Lucía, que fixera voto de virxindade por amor a Cristo, obtivo que se aprazase a voda, entre outras cousas porque a nai se enfermou gravemente. Devota de Santa Águeda, a mártir de Catania, que vivira medio século antes, quixo levar a nai enferma á tumba da santa. Desta peregrinación a nai regresou completamente curada e por iso permitiulle a filla que seguira o camiño que desexaba, permitíndolle dar aos pobres da cidade o seu rico dote.

O noivo rexeitado vingouse acusando a Lucía ante o procónsulPascasio por ser ela cristiá. Ameazada de ser levada a un prostíbulo para que saíse contaminada, Lucía deulle unha sabia resposta ao procónsul: "O corpo queda contaminado soamente se a alma é consciente".

O procónsul quixo pasar das ameazas aos feitos, pero o corpo deLucía púxose tan pesado que máis de dez homes non lograron movela nin un palmo. Un golpe de espada feriu a Lucía, pero aínda coa garganta cortada a moza seguiu exhortando os fieis para que antepuxesen os deberes para con Deus aos das criaturas, ata cando os compañeiros de fe, que estaban ao seu arredor, selaron o seu conmovedor testemuño coa palabra Amén.

Oración.-

Pedímosche, Señor, por intercesión de santa Lucía, virxe e mártir, que enchas de luz e de gozo os nosos corazóns, e que os que hoxe celebramos o seu martirio na terra cheguemos a contemplar cos nosos propios ollos a túa gloria no ceo. Polo noso Señor Xesucristo, o teu Fillo, que vive e reina contigo na unidade do Espírito Santo e é Deus, por sempre eternamente. Amén.

Comentario

* Xoán, un home que non pertence a ningunha xerarquía e que non posúe poder, cartos, nin tan sequera autoridade ningunha, é o único que escoita a Palabra de Deus, invitación para todo o pobo. Sempre é así. É ao pobre ao que hai que escoitar, para poder oír no máis fondo do noso ser a chamada ao cambio e para poder ver a salvación de Deus. Cando unha persoa sinxela é quen de aprender a mirar a vida desde a perspectiva do pobre e do indefenso, síntese chamada a anovar a súa vida. Escoitar a quen nos chama desde o deserto da pobreza é sempre escoitar unha chamada á conversión.

  * Hoxe un grito estridente e doloroso resoa no noso mundo: o berro dos pobres, dos indefensos, dos atropelados pola inxustiza, os anciáns, os humillados, os manipulados, os inmigrante, os parados .... son a voz de quen nos urxe a comprometer a nosa vida de xeito persoal e comunitario para endereitar, abaixar, igualar... Só así poderemos ver a salvación de Deus. Hai anos, publicouse a Declaración Universal dos Dereitos Humanos e tanto tempo despois aínda queda moito camiño por andar para que en todo o mundo as persoas vexan respectada a súa dignidade.

   * Vivimos máis e mellor informados que nunca, porén cada vez son máis os que non teñen razóns convincentes que dean sentido á súa vida. É posible unha comunicación rápida e eficaz entre as persoas e os pobos, porén cada vez cústanos máis establecer relacións de amor e de amizade. Cada vez son maiores as posibilidades de viaxar e divertirse; pero ao mesmo tempo segue medrando o número de persoas insatisfeitas .... Esquecemos que a vida é un proxecto - tarefa que hai que ir resolvendo día a día e que hai que formular ben. O que nos caracteriza aos seguidores de Xesús é que á hora de deseñar a nosa vida, ao darlle un sentido, ternos como un punto de referencia seguro: a súa vida e a súa mensaxe.

    * Por iso é importante escoitar con atención a voz do profeta: "Preparádelle o camiño ao Señor". A preparación consiste na igualación das relacións humanas, que deben pasar da desigualdade á igualdade, da inxustiza á xustiza. E ese cambio debe ser interior e exterior. O camiño e os carreiros fan referencia a algo que ten relación con todos, a un mundo novo, a unha no va sociedade, ao Reino de Deus (co esplendor que narra Baruc). É doado sentir a impotencia diante da complexidade da sociedade actual e o pouco que se pode facer; pero a voz do profeta é un reto para todos. Non se pode ver a salvación de Deus se non hai conversión, se non hai cambio, se non hai compromiso práctico do compartir e da solidariedade, se non nos remangamos e poñemos as nosas mans ao servizo dos demais. A que esperamos?; preparemos o camiño.

 Remol

Lecturas

Primeira Lectura          Bar 5, 1-9

LECTURA DO LIBRO DO PROFETA BARUC

Deus vai mostrar o teu esplendor

Xerusalén, quita o vestido da túa dor e da túa desgraza ,

e viste para sempre o esplendor da gloria que vén de Deus.

Envólvete no manto glorioso da xustiza que vén de Deus:

pon na túa cabeza o diadema da gloria do Eterno.

Deus vai mostrar o teu esplendor a toda cidade baixo o ceo,

pois Deus fará que o teu nome sexa para sempre "paz da Xustiza e Gloria da Piedade diante de Deus".

Ponte de pé, Xerusalén, ponte de pé no alto,

e mira cara ao nacente,

olla os teus fillos reunidos pola palabra do Santo,

alegres pola lembranza do Señor

desde o poñente ata o nacente.

Saíron de onda ti,

levados a pé polos inimigos,

pero Deus devólvechos en andas de gloria,

coma un trono de realeza.

Pois mandou o Señor que se rebaixasen

os montes altos e os vellos outeiros

e que os barrancos se enchesen volvéndose chairas,

para que Israel camiñe con paso seguro,

guiado pola gloria de Deus;

e por orde de Deus as árbores do bosque e as plantas recendentes

déronlle sombra a Israel.

Si, Deus conducirá a Israel con alegría á luz da súa gloria,

coa misericordia e a xustiza que están con El.

                                   Palabra do Señor                             R/ Grazas a Deus

                                                                                                                                           

SALMO RESPONSORIAL        Sal 125, 1-2ab. 2cd-3. 4-5. 6

R/. (3): O Señor fai connosco cousas grandes, estamos cheos de alegría.

Cando o Señor cambiou a sorte de Sión,

parecíanos un soño.

A boca enchéusenos de risos,

a lingua de cantares.

Daquela dicían os pagáns:

"O Señor fixo con eles cousas grandes".

O Señor fixo connosco cousas grandes,

estamos cheos de alegría.

Cambia, Señor, a nosa sorte,

coma os regatos no deserto.

Os que sementan entre bágoas,

recollen entre cantares.

Cando van, van chorando

os que levan a semente.

Ó viren, veñen cantando

os que traen os seus monllos.

                                                                                                                                           

Segunda Lectura  Flp 1, 4-6. 8-11

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS  FILIPENSES

Sede sinceros e permanecede sen pecado para o día de Cristo

Irmáns:

Sempre que rezo por vós, fágoo con alegría, pola parte que vides tomando na difusión do Evanxeo desde o primeiro día ata hoxe. Eu confío en que o que encetou en vós un traballo bo, halle de ir dando cabo de aquí ao día de Cristo Xesús.

(Ben sabe Deus con que morriña cristiá vos boto a faltar aquí! E na miña oración pido que o voso amor reborde de coñecemento e de sensibilidade para todo: así poderedes acertar co mellor para chegardes enxebres e sen tacha ao día de Cristo Xesús, e cheos do froito da xustiza que se consegue por medio de Xesús Cristo para gloria e loanza de Deus.

                                                                                                                                           

                                   Palabra do Señor                             R/ Grazas a Deus

ALELUIA     Lc 3, 4. 6

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Preparade os camiños do Señor

endereitade os seus carreiros;

todos verán a salvación de Deus.

Aleluia.

Evanxeo  Lc 3, 1-6

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Todos verán a salvación de Deus

No ano quince do reinado do emperador Tiberio César, sendo Poncio Pilato gobernador de Xudea e Herodes tetrarca de Galilea; sendo Filipo, o seu irmán, tetrarca de Iturea e mais da Traconítide, e Lisanias, tetrarca de Abilene: durante o pontificado de Anás e Caifás, chegoulle a Palabra de Deus a Xoán, fillo de Zacarías, no deserto.

Entón el percorreu toda a rexión do Xordán, pregoando un bautismo de conversión, para acadar o perdón dos pecados, conforme está escrito no libro do profeta Isaías:

Unha voz chama no deserto:

Preparade os camiños do Señor,

reparade os seus vieiros.

Toda barranqueira se cubrirá

todo monte e outeiro se rebaixará,

os camiños tortos hanse endereitar

e os fragosos hanse achanzar.

E todos verán a salvación de Deus.

A Inmaculada Concepción

Coma unha humilde labrega

con zocas de caña e medias

é a nai do meu Señor.

U n rostro de pan dourado

cuberto co pano galano

teno a nai do meu Señor.

Con mans de traballadora

dentro da casa e por fóra

anda a nai do meu Señor.

Os pés que corren lixeiros

levando o servizo primeiro

son os da nai do meu Señor.

O ventre que foi preñado

facéndose a Deus entregado

é da nai do meu Señor.

A ledicia do oprimido

feita de pan compartido

búscaa a nai do meu Señor.

A nai que pare en Belén

e aloumiña ao seu recén

é a nai do meu Señor.

Comentario

• Escribe Paulo na carta aos tesalonicenses que necesitamos sentir a fortaleza do Señor no interior de cada un de nós. Unha fortaleza que reforce o noso querer ser testemuñas dunha mensaxe liberadora no medio dun mundo cheo de escravitude, ansia de poder e de dominio dos demais, especialmente dos máis pequenos e necesitados. Paulo faille estas reflexións a aqueles cristiáns da primeira hora para que a súa vida estivera asentada non sobre comportamentos externos, senón sobre o fundamento, a raíz, o cimento da fe: Xesucristo. Con, por El e nel, como dicimos ao remate da pregaria eucarística, nós imos facendo da nosa vida compromiso e ofrenda de fidelidade á súa persoa e á súa mensaxe; un compromiso que debe ser experiencia de crecemento interior que nos leve a sentírmonos non coma illas abandonadas no medio dun océano, senón como grans de area que coa aportación de todos conseguen ir facendo verdadeiras montañas asentadas na solidariedade, na alegría compartida e na esperanza vivida e ofrecida aos demais. 

• Esa mesma fortaleza á que se refería Paulo, pasados moitos anos, foi tamén a que nos invitaba a construír o Concilio Vaticano II hai cincuenta anos, poñendo ao noso dispor o documento que nos fala de que todos, non só o Papa, os bispos, os curas ou as monxas e os frades, somos e formamos a Igrexa. E que esta non podería ser verdadeiro testemuño de Xesús e da súa mensaxe no medio do mundo se non se considerase pobo. Pero non un pobo calquera, senón un pobo en camiño, no que vai atopando a outras persoas polas que se preocupa, ás que atende e alenta, e tamén das que aprende e coas que vai colaborando en facer do mundo a casa de todos. E para poñernos nesta xeira, o Concilio aprobou un documento que se chama “Luz das xentes” – Lumen gentium -, querendo referirse con esta expresión á tarefa que nos incumbe a cantos nos chamamos e sentimos cristiáns hoxe en día. A Igrexa, se quere ser fiel a Xesús, non pode enredarse en ritos ou dogmas que ninguén entende e que están moi lonxe do que son as verdadeiras preocupacións das persoas no momento actual. Por iso fai un chamado invitando a todos a ser luz para as xentes; luz alí onde nos atopemos; luz cando traballamos, luz cando imos creando familias, luz cando queremos dedicar parte do noso tempo libre a unha causa solidaria, luz coas nosas actitudes e formas de actuar. Só se somos luz, dísenos, como Paulo tamén lle dicía a os membros das primeiras comunidades, estaremos respondendo ao envío que nos apóstolos nos fai Xesús tamén a nós: ide e anunciade. E este anuncio temos que facelo cada un desde a tarefa que desenvolvamos na sociedade, sen que ninguén se crea nin se pense ou sinta máis importante ou superior aos demais. De aí que a L.G. insiste en que ao ser Pobo de Deus, a conciencia de ser Igrexa e de participar nela correspóndenos a todos; cadaquén desde a súa responsabilidade: o papa como papa, os bispos como bispos, os curas como curas, as relixiosas/os como relixiosas/os e os segrares como segrares. E todos no medio do mundo, entre e cos demais, sen que ninguén se considere ou se crea nin máis importante nin mellor. E isto, que parece estar claro nos papeis, moitas veces non ten sido así, polo que é moi importante volver a ler a L.G. e recordarnos a todos cal é o noso traballo coma Igrexa, un traballo que non exclúe, senón que, aceptando a pluralidade duns e doutros, busca o mesmo camiño: facer da Igrexa sacramento -presenza viva de encontro con Xesús-universal de salvación. Xesús, que vén e que o tempo de Advento nos axuda a prepararnos para recibilo, El mesmo, estanos chamando a participar nesta Igrexa pobo de Deus. 

• O Evanxeo que acabamos de escoitar quere ser a chamada que nos corresponde a cantos formamos parte da Igrexa a non deixarnos levar pola rutina, o sometemento ou a minoría de idade eclesial, senón que nos urxe a vivir a nosa pertenza á Igrexa de xeito liberador e gozoso; non deixando que o medo e a intolerancia aniñen nela. Deste xeito entenderemos cando Lucas di que está a chegar, que xa está a nosa porta a verdadeira liberación: Xesús de Nazaret. Nel, como nos di tamén o concilio está o gran misterio de amor que somos invitados a construír desde o noso ser Igrexa.

Lecturas

 I DOMINGO DE ADVENTO  -  CICLO C

Primeira Lectura         Xer 33, 14-16

LECTURA DO LIBRO DO PROFETA XEREMÍAS

Farei abrollar na casa de David un xermolo de xustiza

Velaquí os días -é o Señor quen fala-

nos que cumprirei a promesa

que lles fixen á casa de Israel e á casa de Xudá.

Nos días aqueles e no intre aquel

farei abrollar de David un xermolo lexítimo,

que practicará o dereito e a xustiza no país.

Nos días aqueles salvarase Xudá,

e Xerusalén descansará na seguridade,

e este lugar chamarase: "Señor, nosa xustiza!".

                                   Palabra do Señor                             R/ Grazas a Deus

                                                                                                                                            

SALMO RESPONSORIAL           Sal 24, 4bc-5ab. 8-9. 10 e 14

R/. (1b): A Ti, Señor, elevo a miña alma.

Amósame, Señor, os teus camiños,

ensíname os teus sendeiros,

diríxeme na túa verdade, apréndeme,

que ti es o meu Deus salvador.

O Señor é bo e recto:

por iso lles ensina o camiño aos  pecadores;

El dirixe na xustiza os humildes,

e amósalles o seu camiño aos  pobres.

Os camiños do Señor son todos misericordia e lealdade,

para os que gardan a súa alianza e os seus preceptos.

É grande a confianza do Señor cos que o temen,

e maniféstalles a súa alianza.

Segunda Lectura        1 Tes 3, 12 -- 4, 2

LECTURA DA 1ª CARTA DO APÓSTOLO S.PAULO AOS TESALONICENSES

Que o Señor afinque os vosos corazóns cando veña o Cristo

                     Irmáns:

                              Que o Señor vos faga medrar no amor duns cos outros e con todos, ata rebordar, como nos pasa a nós respecto de vós. Que El afinque os vosos corazóns nunha santidade sen falla diante de Deus, noso Pai, cando veña o noso Señor Xesús con todos os seus santos.

                              Polo demais, irmáns, pedímosvos con insistencia como cristiáns que, xa que aprendestes de nós como cómpre andar para contentar o Señor, que sigades así e que progresedes aínda máis.

            Porque ben sabedes que instrucións vos temos dado de parte do Señor Xesús.

                                   Palabra do Señor                             R/ Grazas a Deus

                                                                                                                                            

ALELUIA    Sal 84, 8

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Amósanos, Señor, a túa misericordia,

e dános a túa salvación.

Aleluia.

Evanxeo          Lc 21, 25-28. 34-36

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Está a chegar xa a vosa salvación

Naquel tempo, díxolles Xesús aos  seus discípulos:

- Haberá sinais no sol, na lúa e nas estrelas; e na terra as nacións tremerán coa angustia diante do bruar do mar e das ondas; os homes morrerán cheos de medo e de desacougo, polo que virá enriba do mundo, pois mesmo os astros abalarán. Entón verán o Fillo do Home vir sobre unha nube con grande poder e gloria.

Pero cando empece a suceder todo isto, poñédevos de pé e erguede ben a cabeza, porque chega o día da vosa liberación.

Tende conta de vós mesmos; non sexa que vos atordedes na borracheira, na libertinaxe e nas preocupacións da vida, e de súpeto caia sobre vós aquel día; porque caerá como un lazo sobre todos os que habitan a terra. Vós vixiade sempre, e pregade para que poidades escapar de todo o que está por vir, e comparecer así seguros diante do Fillo do Home.

                                                                                                                                            

                             Palabra do Señor                                               R/. Loámoste, Cristo